Το 2019 ήταν μία καλή χρονιά για τον Κινηματογράφο, με ταινίες που ξεχώρισαν, συζητήθηκαν, έθεσαν προβληματισμούς και οδήγησαν τους θεατές στην σκοτεινή αίθουσα, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του. Περισσότερες από 300 ταινίες κυκλοφόρησαν στις εγχώριες Αίθουσες και μετά από τα Ντοκιμαντέρ, τα Animations και το Ελληνικό Σινεμά, ήρθε η ώρα για τις 19 Καλύτερες Ταινίες της Χρονιάς που ολοκληρώθηκε.

19. «Styx» (2018) του Βόλφγκανγκ Φίσερ (Γερμανία, Αυστρία)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 11 Απριλίου

Μια δυναμική και επιτυχημένη γυναίκα αντιμετωπίζει ένα δίλημμα ενώ ταξιδεύει μόνη της με ιστιοπλοϊκό στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η Ρίκε, μια νεαρή γιατρός από την Ευρώπη, είναι η απόλυτη έκφραση του δυτικού μοντέλου ευτυχίας και επιτυχίας. Μορφωμένη, όλο αυτοπεποίθηση, αφοσιωμένη στους στόχους της και αποφασισμένη να πετύχει, εργάζεται με εξαντλητικούς ρυθμούς στο πολύ απαιτητικό τμήμα των Επειγόντων Περιστατικών. Κάποια στιγμή, η Ρίκε αποφασίζει να εκπληρώσει το μεγαλύτερο όνειρό της, σαλπάροντας ολομόναχη με το ιστιοπλοϊκό της για τη Νήσο της Αναλήψεως, στον Ατλαντικό Ωκεανό, ώστε να έχει το χρόνο να κάνει, παράλληλα, και ένα εσωτερικό ταξίδι. Μετά από μια άγρια καταιγίδα, το ιστιοπλοϊκό της καταλήγει κοντά σε ένα ακυβέρνητο παλιό αλιευτικό φορτωμένο με εκατό περίπου μετανάστες που προσπαθούν απελπισμένα να της αποσπάσουν την προσοχή. Αν δεν δράσει γρήγορα η Ρίκε, δεκάδες άνθρωποι θα πνιγούν, καθώς η βάρκα αρχίζει και βάζει νερά. Ειδοποιεί, αρχικά, την ακτοφυλακή που καθυστερεί υπερβολικά να επέμβει, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις της, οπότε, καλείται μόνη, πλέον, να αναλάβει δράση και να τους συνδράμει, μολονότι δεν μπορεί να τους περιθάλψει όλους στο μικρό ιστιοφόρο της. Διχασμένη ανάμεσα στη επιθυμία της να τους συνδράμει και στην επιταγή να συνεχίσει το ταξίδι της, η νέα γυναίκα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα τραγικό δίλημμα, σε μια συνταρακτική αλληγορία για την προσωπική ευθύνη απέναντι στο σημαντικότερο πρόβλημα της εποχής μας, την προσφυγική κρίση.

Ενώ αρχικά μοιάζει να είναι ντοκιμαντέρ, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αριστοτεχνική αλληγορία για το μεταναστευτικό. Ένα σπουδαίο έργο, για την προσωπική ευθύνη απέναντι στη στυγερή πραγματικότητα του σύγχρονου προσφυγικού προβλήματος, για τα αχαρτογράφητα, σκοτεινά νερά κάθε «επίσημης» κρατικής πολιτικής και για το ρευστό σύνορο ανάμεσα στον Παράδεισο και τον Κάτω Κόσμο. Η ταινία ήταν μία από τις τρεις φιναλίστ των Βραβείων LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ηθοποιοί: Σουζάνε Γουλφ, Γκέντιον Όντουορ Βεκέσα, Φελίσιτι Μπαμπάο, Αλεξάντερ Μπέγιερ, ίνγκα Μπίρκενφελντ, Ανίκα Μένγκερ.

18. «Στην Πύλη της Αιωνιότητας» (At Eternity’s Gate – 2018) του Τζούλιαν Σνάμπελ (Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ιρλανδία, Η.Π.Α.)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 17 Ιανουαρίου

Η ταινία σκιαγραφεί τα χρόνια του Βίνσεντ Βαν Γκογκ στην Αρλ της Γαλλίας, μια περίοδος που θεωρείται ως η πιο γόνιμη καλλιτεχνικά αφού εκεί, μαγεμένος από το γαλλικό τοπίο και φως, ο μεγάλος Ολλανδός ιμπρεσιονιστής δημιούργησε μερικά από τα πιο εμβληματικά αριστουργήματά του, όπως η «Έναστρη Νύχτα», το «Υπνοδωμάτιο στην Αρλ» και η σειρά «Ηλιοτρόπια», μεταξύ εκατοντάδων άλλων.

Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Τζούλιαν Σνάμπελ, υποψήφιος για Όσκαρ για την ταινία «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα», μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη ζωή και το έργο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ σε μια αριστουργηματική βιογραφία για τον ρόλο του δημιουργού και τη ζωγραφική τέχνη. Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Γουίλιαμ Νταφόε, σε έναν ρόλο που του απέφερε το Βραβείο Ερμηνείας στο 75ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας. Μαζί του εμφανίζονται οι ηθοποιοί: Όσκαρ Άιζακ, Ρούπερτ Φρεντ, Μαντς Μίκελσεν, Εμανουέλ Σενιέ, Ματιέ Αμαλρίκ, Νιλς Άρεστρουπ.

Ο Γουίλεμ Νταφόε είναι εξαιρετικός ως Βαν Γκογκ, αποδεικνύοντας για ακόμα μία φορά γιατί δικαίως θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της εποχής μας. Από τον «Αντίχριστο» του Λαρς φον Τρίερ, στον «Τελευταίο Πειρασμό» του Μάρτιν Σκορτσέζε και από τη «Σκόνη του Χρόνου» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μέχρι τον «Παζολίνι» του Αμπέλ Φεράρα, δεν υπάρχει ρόλος που να μην έχει καταφέρει να τον φέρει εις πέρας με επιτυχία. Η ερμηνεία του στην «Πύλη της Αιωνιότητας» είναι απολαυστική και δικαίως του χάρισε μία Υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Ά Ανδρικού Ρόλου σε Δράμα.

«Γνωρίζω τον Τζούλιαν χρόνια και όταν έμαθα ότι θα έκανε μια ταινία για τον Βαν Γκογκ ήθελα τον ρόλο. Διάβασα πολλά για τον ίδιο και συνειδητοποίησα ότι, ενώ όλοι νομίζουμε ότι τον ξέρουμε, στην ουσία δεν γνωρίζουμε τίποτα. Με γοήτευσε φοβερά. Η μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα ήταν να μάθω να ζωγραφίζω. Ξεκινήσαμε με τα απλά, τα υλικά και τον τρόπο που έπρεπε να κρατάω τα πινέλα. Σιγά σιγά ο Τζούλιαν μου ζήτησε να ζωγραφίσω μόνος μου. Δεν λέω ότι έγινα ζωγράφος αλλά ένιωσα ελεύθερος μέσα από αυτή τη διαδικασία.» – Γουίλεμ Νταφόε

17. «Ο Δρόμος του Κεραυνού» (Thunder Road – 2018) του Τζιμ Κάμινγκς (Η.Π.Α.)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 04 Απριλίου

Επηρεασμένος από τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας του, ένας εύθραυστος ψυχολογικά αστυνομικός εφευρίσκει κωμικοτραγικούς, αμφίβολης αποτελεσματικότητας τρόπους προκειμένου να βάλει σε τάξη την προσωπική του ζωή. Εύθραυστος ψυχολογικά, ο κεντρικός ήρωας αμφιταλαντεύεται από την πίστη στις αξίες οδηγώντας τον σ’ έναν διαρκή αγώνα εφαρμογής του γράμματος του νόμου στην πράξη.

Με αφετηρία το πολυβραβευμένο μικρού μήκους φιλμ του κι ένα από τα πιο αγαπητά τραγούδια του Μπρους Σπρίνγκστιν, ο πρωτοεμφανιζόμενος Τζιμ Κάμινγκς υπογράφει τον ανεξάρτητο θρίαμβο της χρονιάς και κερδίζει το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο SXSW. Ηθοποιοί: Τζιμ Κάμινγκς, Κένταλ Φαρ, Νίκαν Ρόμπινσον, Τζόσελιν Ντεμπερ.

16. «Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος» (Da xiang xi di er zuo / An Elephant Sitting Still – 2018) του Χου Μπο (Κίνα)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 18 Απριλίου

Κάτω από τον συννεφιασμένο ουρανό μιας ανώνυμης πόλης στη βόρεια Κίνα, οι ζωές κάποιων απελπισμένων ανθρώπων διαπλέκονται στη διάρκεια μίας και μόνο έντονης μέρας, από το ξημέρωμα μέχρι το σούρουπο. H κάμερα τους παρακολουθεί να δραπετεύουν από οικογένειες, αρχές, γκάνγκστερ, σχολείο και κυρίως από την ζοφερή πραγματικότητα της ζωής τους στην μεταβιομηχανική παρακμασμένη πολιτεία, μιας ζωής που κυριαρχείται από την αδιαφορία, τη βία και την απόγνωση. Όλοι τους σκέφτονται τη διαφυγή στο Μανζούλι (μια πόλη στα Κινεζο – Ρωσικά σύνορα). Εκεί, στο μεγάλο τσίρκο, βρίσκεται ένας ελέφαντας που στέκεται διαρκώς ακίνητος, αδιάφορος για την κτηνωδία που κυριαρχεί στον κόσμο.

Τo μνημειώδες, ελεγειακό και βασανισμένο ντεμπούτο του Χου Μπο είναι μια οδυνηρή ιστορία οργής και ομορφιάς, διάρκειας σχεδόν τεσσάρων ωρών (234 λεπτά). Ήδη, αποτελεί ένα ορόσημο για τον νεότερο Κινεζικό κινηματογράφο (και όχι μόνο), σημαδεμένο από μια τραγωδία: Ο δημιουργός του, αναγνωρισμένος συγγραφέας, σκηνοθέτης μερικών διακεκριμένων φιλμ μικρού μήκους πριν την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία και αγαπημένος μαθητής του Μπέλα Ταρ, έδωσε τέλος στη ζωή του μετά την ολοκλήρωση της παραγωγής τον Οκτώβριο του 2017 στα 29 του χρόνια. Το «Ένας ελέφαντας στέκεται ακίνητος», παρουσιάστηκε σε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου του 2018.

«Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα έργα μου μεταφέρουν αρνητικά συναισθήματα παρακμής, κατάθλιψης, απόγνωσης. Θα μπορούσα να τους ζητήσω να αναλογιστούν τον εαυτό τους για ένα μόνο δευτερόλεπτο όταν ξυπνούν, πριν πάνε για ύπνο, όταν γεμίζουν ένα ποτήρι νερό από τον ψύκτη στη δουλειά και τότε θα καταλάβουν ότι βλέπουν τη ζωή μέσα από ροζ γυαλιά. Το μόνο που κάνουν είναι να ποστάρουν τουίτ, να ζουν με ταμπέλες προϊόντων, να συσσωρεύουν εκατοντάδες φωτογραφίες στα κινητά τους περιμένοντας μια ευκαιρία για να τις στείλουν στους άλλους. Ωστόσο, τα πραγματικά πολύτιμα πράγματα βρίσκονται στις ρωγμές του κόσμου κι αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη πεσιμιστικό. Αν το κατανοήσουν αυτό, ίσως και να νοιώσουν δέος μπροστά στις αρχές που ορίζουν την ζωή.» – Χου Μπο

15. «Το Πράσινο Βιβλίο» (Green Book – 2018) του Πίτερ Φάρελι (Η.Π.Α.)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 03 Ιανουαρίου

1960. O Tony Lip, πορτιέρης από μία Ιταλο-αμερικανική γειτονιά του Bronx, προσλαμβάνεται ως οδηγός του Dr. Don Shirley, ενός παγκοσμίου φήμης Αφροαμερικανού πιανίστα, για να τον συνοδεύσει σε μία περιοδεία από το Manhattan στον βαθύ Αμερικάνικο Νότο. Θα πρέπει να κινηθούν στηριζόμενοι στο «Πράσινο Βιβλίο», που θα τους υποδείξει τα ελάχιστα καταλύματα, εστιατόρια κτλ που ήταν τότε ασφαλή για τους Αφροαμερικανούς. Συναντούν τον ρατσισμό, διάφορους κινδύνους – αλλά και ανθρωπιά, ενώ αναγκάζονται να βάλλουν στην άκρη τις διαφορές τους και να επιβιώσουν σε μία διαδρομή ζωής.

Ο Βίγκο Μόρτενσεν και ο Μαχερσάλα Άλι, πρωταγωνιστούν σε μία αξιόλογη ταινία, βασισμένη σε μια αληθινή φιλία. Μαζί τους, οι Λίντα Καρντελίνι και Ντον Σταρκ, στο φιλμ του Πίτερ Φάρελι, το οποίο απέσπασε πέντε Υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες 2019, ενώ τιμήθηκε και με το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο. Η ταινία απέσπασε τρία Βραβεία Όσκαρ, ανάμεσα τους και εκείνο για την Καλύτερη Ταινία της Χρονιάς.

14. «Δυστυχώς Απουσιάζατε» (Sorry We Missed You – 2019) του Κεν Λόουτς (Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 07 Νοεμβρίου

Η κρίσιμη στιγμή που κινεί τα νήματα της ταινίας είναι η απόφαση του Ρίκι να δουλέψει ως αυτοαπασχολούμενος οδηγός σε μια εταιρεία ταχυμεταφορών. Η Άμπι εκφράζει επιφυλάξεις τονίζοντας μεταξύ άλλων το υψηλό κόστος ενοικίασης του βαν που θα χρειαστεί ο άντρας της, αλλά και το ότι θα πρέπει να πουλήσουν το δικό της αυτοκίνητο που χρειάζεται για τη δουλειά (κατ’ οίκον νοσηλεία). Ο Ρίκι ωστόσο βλέπει μόνο το τυρί της προοπτικής ενός καλού εβδομαδιαίου εισοδήματος που σε καναδυό χρόνια θα τους επιτρέψει να φύγουν από το ενοίκιο. Λογικό θα πει κανείς, αφού μιλάμε για έναν υπεύθυνο και μετρημένο άνθρωπο που ποτέ δε φοβήθηκε τη σκληρή δουλειά και θέλει απλά κάτι καλύτερο για την οικογένειά του.

Πιστός στο πνεύμα του κοινωνικού ρεαλισμού και με σταθερή αιχμή το εμφανές πολιτικό σχόλιο, ο Κεν Λόουτς επιστρέφει με το νέο του φιλμ, τοποθετώντας και πάλι στο επίκεντρο τον ρόλο της κοινωνικής πολιτικής, με φόντο τις ανάγκες και τα δικαιώματα της εργατικής τάξης, μένοντας σταθερός σε ένα αξιόλογο πολιτικοποιημένο Σινεμά. Μαζί του εμφανίζονται ασφαλώς όλες εκείνες οι αρετές που τον έχουν καθιερώσει ως σε έναν από τους σημαντικότερους Βρετανούς δημιουργούς. Στο «Sorry We Missed You» παραμένουν σημαιοφόροι η ανθρωποκεντρική αφήγηση και ο στεγνός ρεαλισμός.

Το ίδιο ακμαία συναντάμε και την αξιοθαύμαστη δεξιότητά του να ανακαλύπτει παντελώς άγνωστους ηθοποιούς με ελάχιστη ή καθόλου πείρα (εδώ ο Κρις Χίτσεν και η Ντέμπι Χάνεϊγουντ) και να τους αναδεικνύει σε ανάγλυφους, απολύτως πειστικούς χαρακτήρες τους οποίους χτίζει από το μηδέν. Από ανάλογα μηδενική βάση οικοδομεί άλλωστε και τις περισσότερες από τις ιστορίες που γράφει για αυτόν ο μόνιμος σεναριογράφος του Πολ Λάβερτι, όπως αυτή εδώ κατά την οποία ο Ρίκι (Χίτσεν) και η Άμπι (Χάνεϊγουντ), ένα σκληρά εργαζόμενο ζευγάρι με δύο παιδιά, παλεύει να τα φέρει βόλτα στη σύγχρονη Αγγλία.

13. «Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει» (If Beale Street Could Talk – 2018) του Μπάρι Τζένκινς (Η.Π.Α.)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 21 Φεβρουαρίου

Χάρλεμ, αρχές δεκαετίας του ’70. Η Tish (Κίκι Λέιν) και ο Fonny (Στέφαν Τζέιμς) είναι πολύ ερωτευμένοι. Η ζωή τους ανατρέπεται όταν ο Fonny φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει. Η Tish ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και αγωνίζεται με τη βοήθεια του δικηγόρου και της οικογένειας της, να αποδείξει την αθωότητα του αγαπημένου της.

«Η οδός Μπιλ είναι ένας δρόμος στη Νέα Ορλεάνη, όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου, ο Λούις Άρμστρονγκ και η τζαζ. Όλοι οι μαύροι που γεννήθηκαν στην Αμερική, γεννήθηκαν στην Οδό Μπιλ, γεννήθηκαν στη μαύρη γειτονιά κάποιας αμερικάνικης πόλης, είτε του Τζάκσον, του Μισισιπί, του Χάρλεμ ή της Νέας Υόρκης. Η Οδός Μπιλ είναι η κληρονομιά μας. Αυτό το μυθιστόρημα αφορά την απόλυτη ανάγκη να εκφραστεί αυτή η κληρονομιά. Η οδός Μπιλ είναι θορυβώδης. Είναι υπόθεση του αναγνώστη να διακρίνει το νόημα μέσα στο χτύπημα των ντραμς.» – Τζέιμς Μπόλντουϊν

Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μπάρι Τζένκινς, μετά το εξαιρετικό «Moonlight», επιστρέφει με το φιλμ, «Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει». Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του σπουδαίου, Τζέιμς Μπόλντουϊν. Μία διαχρονική και συγκινητική ιστορία αγάπης για τον αδιάσειστο δεσμό ενός ζευγαριού και τη δύναμη της αφροαμερικανικής οικογένειας σε μία σκληρή εποχή, προκαταλήψεων και ρατσισμού.

12. «Η Άγρια Αχλάδια» (The Wild Pear Tree / Ahlat Agaci – 2018) του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν (Τουρκία)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 03 Ιανουαρίου

Ήρωας στην «Άγρια Αχλάδια» είναι ένας νεαρός ο οποίος επιστρέφει απρόθυμα μετά τις σπουδές του στο χωριό που μεγάλωσε και στο σπίτι των γονιών του, φιλοδοξώντας να αποφασίσει τι θα κάνει με το μέλλον του και να προσπαθήσει να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Καθώς οι μέρες περνούν, ο Σινάν – όπως είναι το όνομα του ήρωα μας – περιπλανιέται στον σχεδόν ασφυκτικό μικρόκοσμο του χωριού του, συναντά συγγενείς και φίλους, ενώ σιγά-σιγά συνειδητοποιεί τόσο την αντιπάθειά του για το μέρος που τον περιβάλλει όσο και για τον πατέρα του – έναν ανεύθυνο καθηγητή και οικογενειάρχη, πνιγμένο στα χρέη και με αδυναμία στον τζόγο.

Αυτό είναι το νέο αριστούργημα του σπουδαίου σκηνοθέτη Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, που αποτελεί και την επίσημη πρόταση της Τουρκίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για το 2019. Πρωταγωνιστούν: Ντογκού Ντεμιρκόλ, Μουράτ Τσεμσίρ, Μπενού Γιλντιριμλάρ.

11. «Οι Άθλιοι» (Les Miserables – 2019) του Λατζ Λι (Γαλλία)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 14 Νοεμβρίου

Στη Μονφερμέιγ, στα προάστια του Παρισιού, εκεί που ο Βίκτωρ Ουγκώ έστησε το σκηνικό για τους «Άθλιους», δρα μια ομάδα της αστυνομίας κατά του εγκλήματος. Σε μια κατά τ’άλλα συνηθισμένη περίπολο, ένα drone καταγράφει ένα σκηνικό που θα μπορούσε να εκθέσει την ομάδα και τις μεθόδους τους. Εμπνευσμένη από την εξέγερση στο Παρίσι το 2005, η ταινία του Λατζ Λι είναι μια προκλητική ματιά στις εντάσεις μεταξύ κατοίκων και αστυνομίας. Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών, Βραβείο Κοινού και ΠΕΚΚ στις Νύχτες Πρεμιέρας. Αυτή είναι η επίσημη πρόταση της Γαλλίας για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας και είναι η πρώτη φορά που η χώρα επιλέγει την ταινία ενός μαύρου σκηνοθέτη. Στους «Άθλιους» του Λι η αλήθεια είναι σκληρή και χωρίς να φιλτραριστεί κοιτάει με ειλικρίνεια στα μάτια τον θεατή.

«Σε αυτή την ταινία μιλάω λίγο για τη ζωή μου, τις εμπειρίες μου κι αυτές των συγγενικών μου προσώπων. Ό,τι βλέπετε βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα: Τη νίκη του Παγκοσμίου Κυπέλλου, την άφιξη του νέου αστυνομικού στη γειτονιά, το drone, ακόμη και το κλεμμένο λιοντάρι και το τσίρκο! Επί πέντε χρόνια κινηματογραφούσα ότι συνέβαινε στη γειτονιά μου, ειδικά την αστυνομία. Τη στιγμή που έκαναν την εμφάνιση τους, έπιανα την κάμερα μου κι έτρεχα. Ήθελα να δείξω την πολυπλοκότητα της γειτονιάς, μένω ακόμη εκεί, είναι η ζωή μου και το πλατό μου! Η πραγματικότητα είναι πάντα σύνθετη. Υπάρχει καλό και κακό σε όλες τις πλευρές. Προσπαθώ να κοιτάζω κάθε χαρακτήρα μου χωρίς να τον κρίνω. Οι γειτονιές μας είναι σε αναβρασμό, υπάρχουν φατρίες και συμμορίες, αλλά ζούμε όλοι μαζί και προσπαθούμε να κρατήσουμε τα πάντα υπό έλεγχο. Φαίνεται αυτό στην ταινία – οι συμβιβασμοί που κάνουν όλοι για να ζουν ειρηνικά. Είναι πολύ εύκολο να συνυπάρχουμε όταν έχουμε χρήματα. Όταν δεν έχουμε πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να επιβιώνουμε. Το ίδιο ισχύει και για τους αστυνομικούς. Η ταινία δεν τοποθετείται, προσπάθησα να είμαι δίκαιος. Ήμουν 10 χρονών την πρώτη φορά που με σταμάτησε και με έψαξε η αστυνομία, άρα καταλαβαίνει κανείς πόσο οικεία μου είναι η διαδικασία. Οι περισσότεροι από τους αστυνομικούς δεν έχουν λάβει σωστή μόρφωση και οι ίδιοι ζουν σε δύσκολες συνθήκες στην ίδια γειτονιά. «Οι Άθλιοι» είναι μια ανθρωπιστική και ταυτόχρονα πολιτική ταινία που καταγγέλλει το σύστημα στο οποίοι όλοι πέφτουν θύματα. Η ευθύνη πέφτει στους πολιτικούς και τα πράγματα μόνο χειροτερεύουν. Παρόλα αυτά, έχουμε μάθει να ζούμε σε αυτές τις γειτονιές, με 30 εθνικότητες να συνυπάρχουν. Η ζωή στα προάστια απέχει πολύ από αυτό που δείχνει η τηλεόραση. Πως θα μπορούσαν οι πολιτικοί να λύσουν τα προβλήματα μας όταν δεν ξέρουν καν πως ζούμε;» – Λατζ Λι

10. «Γυναίκα σε Πόλεμο» (Woman at War – 2018) του Μπένεντικτ Έρλινγκσον (Ισλανδία, Γαλλία, Ουκρανία)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 24 Ιανουαρίου

Ένα χαρούμενο, εφευρετικό, ενεργητικό και φεμινιστικό έπος μιας γυναίκας που ζει διπλή ζωή, ως δασκάλα μουσικής, αλλά και ως παθιασμένη περιβαλλοντική ακτιβίστρια. Καθώς αρχίζει να σχεδιάζει την τολμηρή της επιχείρηση, διαπιστώνει ότι η αίτησή της να υιοθετήσει ένα παιδί έχει γίνει τελικά αποδεκτή και ένα μικρό κορίτσι την περιμένει στην Ουκρανία. Μια ανέλπιστη, ιδιόρρυθμη και συναρπαστική εποποιία για την άνιση μάχη ανάμεσα σε μια γυναίκα που δεν συμμορφώνεται σε προκαθορισμένους κοινωνικούς ρόλους και στους εκάστοτε Γολιάθ που συναντά στον δρόμο της. Μία συγκινητική ωδή για τη θερμή καρδιά που κρύβεται σε μια παγωμένη χώρα.

Η «Γυναίκα σε Πόλεμο» εξιστορεί με χιούμορ τις περιπέτειες μιας γυναίκας που, ενώ δίνει μάχη απέναντι σε μεγάλα συμφέροντα, πρέπει ταυτόχρονα να προετοιμαστεί για μια ευχάριστη εξέλιξη στη ζωή της. Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το 2018 και Βραβείο SACD της Εβδομάδας Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών 2018. Ένα εξαιρετικό έργο, το οποίο είχαμε την ευκαιρία να το απολαύσουμε επί της μεγάλης οθόνης και στο 59ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης.

09. «Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται» (Portrait de la jeune fille en feu / Portrait of a Lady on Fire – 2019) της Σελίν Σιαμά (Γαλλία)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 10 Οκτωβρίου

Βρετάνη, 1770. Η Μαριάν, μια ζωγράφος αναλαμβάνει το γαμήλιο πορτρέτο της Ελοΐζ, μίας νέας γυναίκας που μόλις άφησε το Μοναστήρι. Η Ελοΐζ αρνείται να παντρευτεί και η Μαριάν θα πρέπει να την ζωγραφίσει χωρίς η ίδια να το γνωρίζει. Καθημερινά την παρατηρεί διακριτικά ώστε να την ζωγραφίσει μυστικά.

Δύο νεαρές γυναίκες συναντιούνται και μεταξύ τους φουντώνει ένας ακαταμάχητος, αλλά απαγορευμένος έρωτας. Ένα δράμα εποχής, μα κυρίως ένα φεμινιστικό μανιφέστο με εξαιρετικές ερμηνείες. Μια αντισυμβατική ιστορία αγάπης που απεικονίζει με συναισθηματική ακρίβεια την ακαταμάχητη έλξη μεταξύ δύο γυναικών. Το νέο φιλμ της Σελίν Σιαμά, αποκαλύπτεται εντυπωσιακά, έχοντας κερδίσει το Βραβείο Σεναρίου και τον Queer Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Ηθοποιοί: Αντέλ Χένελ, Νοεμί Μερλάν, Βαλέρια Γκολίνο 

08. «Κάποτε στο… Χόλιγουντ» (Once Upon a Time… in Hollywood – 2019) του Κουέντιν Ταραντίνο (Ηνωμένο Βασίλειο, Η.Π.Α., Κίνα)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 22 Αυγούστου

Στο Λος Άντζελες του 1969 τα πάντα είναι ρευστά και όλα πρόκειται να αλλάξουν. Ο τηλεοπτικός αστέρας Rick Dalton (Λεονάρντο Ντικάπριο) και ο για πολλά χρόνια κασκαντέρ του Cliff Booth (Μπραντ Πιτ) κινούνται με άνεση στη βιομηχανία του θεάματος, την οποία πλέον με δυσκολία αναγνωρίζουν.

Αυτή είναι η ένατη ταινία του ευφυούς σκηνοθέτη και σεναριογράφου, Κουέντιν Ταραντίνο, ο οποίος στην λιγότερη βίαιη δημιουργία της φιλμογραφίας του, φιλοξενεί ένα υπέρλαμπρο καστ, σ’ ένα γοητευτικό γαϊτανάκι από ιστορίες, μέσα από τις οποίες καταθέτει έναν προσωπικό φόρο τιμής στις τελευταίες μεγάλες στιγμές της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Το «Κάποτε στο Χόλιγουντ» είναι μία καλή ταινία η οποία παρά τα 161 λεπτά που διαρκεί, παρακολουθείται ευχάριστα και κερδίζει τον θεατή εξαιτίας του γρήγορου ρυθμού της – στον οποίο συμβάλει ιδανικά και το εξαιρετικό μουσικό σκορ με κλασικά τραγούδια της εποχής – ενώ τις εντυπώσεις κερδίζουν δικαίως ο Λεονάρντο Ντικάπριο και ο Μπραντ Πιτ, οι οποίοι δεν αποκλείεται να βρεθούν αντιμέτωποι με τις ερμηνείες τους, στα επερχόμενα Όσκαρ.

Ο Κινηματογράφος, όπως και κάθε μορφή Τέχνης, δεν αποτελεί αξιόπιστο μέσο εκμάθησης της Ιστορίας. Έτσι κι εδώ ο Ταραντίνο παραθέτει τη δική του υποκειμενική εκδοχή των γεγονότων. Παρ’ όλα αυτά, ο τρόπος που παρουσιάζονται κάποια πρόσωπα, όπως για παράδειγμα ο Ρομάν Πολάνσκι και ο Μπρους Λι, είναι αρκετά επιφανειακός με αποτέλεσμα να έχει προκαλέσει τις αντιδράσεις των αγαπημένων τους προσώπων και όχι άδικα.

07. «Ο Ιρλανδός» (The Irishman – 2019) του Μάρτιν Σκορσέζε (Η.Π.Α.)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 21 Νοεμβρίου

Το βιογραφικό αυτό εγκληματολογικό θρίλερ ακολουθεί τον Φρανκ Σίραν (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) καθώς ανατρέχει στο παρελθόν του όταν εργάζονταν για λογαριασμό της οικογένειας Μπουφαλίνο. Τώρα πια μεγάλος, ο βετεράνος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου για μια ακόμα φορά θυμάται τις επιτυχίες του και, συγκεκριμένα, εξετάζει την ανάμειξή του με τον καλό του φίλο Τζίμι Χόφα και την απρόσμενη εξαφάνισή του, τον Ιούλιο του 1975.

Οι Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο και Τζο Πέσι πρωταγωνιστούν στην ταινία «Ο Ιρλανδός» του Μάρτιν Σκορσέζε, μια επική ιστορία για το οργανωμένο έγκλημα στη μεταπολεμική Αμερική, όπως την αφηγείται ο βετεράνος του ‘Β Παγκοσμίου Πολέμου Φρανκ Σίραν, απατεώνας και εγκληματίας ο οποίος συνεργάστηκε με μερικές από τις πιο διαβόητες προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Η ταινία εξιστορεί ένα από τα μεγαλύτερα άλυτα μυστήρια της αμερικανικής ιστορίας για δεκαετίες, την εξαφάνιση του θρυλικού προέδρου της Ένωσης, Τζίμι Χόφα και προσφέρει ένα μνημειώδες ταξίδι στις κρυφές πτυχές του οργανωμένου εγκλήματος: τις εσωτερικές του λειτουργίες, τις αντιπαλότητες και τις συνδέσεις με την κυρίαρχη πολιτική.

Η ταινία παραγωγής της τηλεοπτικής πλατφόρμας Netflix, βασίζεται στο μπεστ σέλερ βιβλίο του ερευνητή και πρώην αναπληρωτή γενικού εισαγγελέα Τσαρλς Μπραντ με τίτλο «Άκουσα ότι βάφεις σπίτια», μια φράση που στην ορολογία των γκάγκστερ σημαίνει έμαθα ότι είσαι εκτελεστής. Το βιβλίο δίνει μια εκδοχή για το πώς εξελίχθηκε η υπόθεση απαγωγής και δολοφονίας του Αμερικανού συνδικαλιστή που ήταν ηγετική μορφή του σωματείου οδηγών φορτηγών, Τζίμι Χόφα το 1975. Το σενάριο υπογράφει ο βραβευμένος με Όσκαρ για το σενάριο της «Λίστας του Σίντλερ», Στιβ Ζάιλιαν. Ηθοποιοί: Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο, Τζο Πέσι, Χάρβεϊ Καϊτέλ.

06. «Joker» (2019) του Τοντ Φίλιπς (Η.Π.Α., Καναδάς)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 03 Οκτωβρίου

Πάντα μόνος ανάμεσα στο πλήθος, ο Άρθουρ Φλεκ (Χοακίν Φίνιξ) αναζητά να συνδεθεί. Καθώς περιφέρεται στην εχθρική Γκόθαμ, ο Άρθουρ φοράει δύο μάσκες. Τη μία τη βάφει ο ίδιος στο πρόσωπο του κάθε πρωί που δουλεύει ως κλόουν. Τη δεύτερη δεν μπορεί να τη βγάλει ποτέ. Είναι η μεταμφίεση που κρύβει τη μάταιη προσπάθεια του να γίνει μέρος του κόσμου γύρω του και όχι απλώς ένας συνηθισμένος άντρας. Ορφανός από πατέρα, ο Άρθουρ έχει μία αδύναμη μητέρα, που τον φωνάζει Happy, το παρατσούκλι που του καλλιεργεί ένα μόνιμο, σπασμωδικό χαμόγελο για να κρύψει τον πόνο μέσα του. Αλλά, κάθε φορά που τον περιγελούν, αυτός ο κοινωνικά απόβλητος άντρας εκτροχιάζεται ακόμα περισσότερο.

Ο «Joker» του σπουδαίου και τρεις φορές Υποψήφιου για Όσκαρ ηθοποιού, Χοακίν Φίνιξ (The Master, Walk the Line) και του ευφυούς δημιουργού, Τοντ Φίλιπς (Hangover, Σκυλιά του Πολέμου) απέσπασε τον Χρυσό Λέοντα στο 76ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Βενετία, κατοχυρώνοντας μία θέση στην οσκαρική κούρσα και αλλάζοντας για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις ταινίας των σούπερ ηρώων.

Η πολυσυζητημένη νέα εκδοχή του νοσηρού ήρωα κάνει τη διαφορά και επικεντρώνεται στη γένεση του εμβληματικού κακού, όπως ξεπήδησε από την περιθωριακή προσωπικότητα ενός μοναχικού ανθρώπου στην εχθρική Γκόθαμ των ‘80ς, που ποτέ δεν του έδωσε μία ευκαιρία. Ο Φίλιπς ξετυλίγει μεθοδικά μία αλληγορική σπουδή χαρακτήρα και ο Φίνιξ μεταμορφώνεται εντυπωσιακά, μέσα από μία καθηλωτική ερμηνεία. Στην ταινία εμφανίζονται επίσης οι: Ρόμπερτ Ντε Νίρο (Taxi Driver), Ζαζί Μπιτζ (Deadpool 2), Φράνσις Κονρόι (American Horror Story) και Μαρκ Μάρον (GLOW), ενώ ο Φίλιπς έγραψε το σενάριο με τον υποψήφιο για Όσκαρ, Σκοτ Σίλβερ (The Fighter). Ο Τοντ Φίλιπς ξετυλίγει μεθοδικά μία αλληγορική σπουδή χαρακτήρα και αλλάζει για πάντα τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τις ταινίες των σούπερ ηρώων στην μεγάλη οθόνη.

«Μου αρέσει η πολυπλοκότητα του Τζόκερ και ένιωσα ότι η προέλευση του έχει ενδιαφέρον, αφού κανένας δεν το έχει κάνει. Οπότε, ο Σκοτ Σίλβερ κι εγώ γράψαμε την εκδοχή ενός σύνθετου και πολύπλοκου χαρακτήρα και πώς μπορεί να εξελιχθεί ή να καταστραφεί. Αυτό με ενδιέφερε, όχι απλώς μία ιστορία με τον Τζόκερ, αλλά η ιστορία του πώς έγινε ο Τζόκερ […] Ένα από τα θέματα που ήθελα να εξετάσω ήταν η ενσυναίσθηση, ή μάλλον η έλλειψη της, που κυριαρχεί στον κόσμο του Άρθουρ» – Τοντ Φίλιπς

05. «Πόνος και Δόξα» (Dolor Y Gloria / Pain & Glory – 2019) του Πέδρο Αλμοδόβαρ (Ισπανία)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 31 Οκτωβρίου

Η ταινία διηγείται μια σειρά από συναντήσεις που πραγματοποίησε ο Σαλβαδόρ Μάγιο, ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου που είναι πλέον στην παρακμή του. Κάποιες διαδραματίζονται στο παρόν, άλλες τις θυμάται: την παιδική του ηλικία στη δεκαετία του ’60, τη στιγμή που μετανάστευσε μαζί με τους γονείς του σε ένα χωριό στη Βαλένθια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, την πρώτη του ερωτική επιθυμία, τον πρώτο του έρωτα στη Μαδρίτη τη δεκαετία του ’80, τον πόνο αυτού του χωρισμού ενώ ο έρωτας ήταν ακόμα έντονος, τη συγγραφή ως τη μόνη θεραπεία να ξεχνάς ό,τι δεν ξεχνιέται, την πρώτη επαφή με το Σινεμά, και το απέραντο κενό που δημιουργεί η αδυναμία να συνεχίζεις να κάνεις ταινίες.

Το «Πόνος και Δόξα» μιλάει για τη δημιουργία, για την δυσκολία να την διαχωρίζεις από τη ίδια τη ζωή και για τα πάθη που της δίνουν νόημα και ελπίδα. Εξερευνώντας το παρελθόν του, ο Σαλβαδόρ ανακαλύπτει την άμεση ανάγκη να το διηγηθεί λεπτομερώς, και μέσα από αυτό βρίσκει τη σωτηρία του. Η 21η ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ είναι μια προσωπική αναδρομή στο παρελθόν του σημαντικού Ισπανού σκηνοθέτη στην οποία συμμετέχουν οι Αντόνιο Μπαντέρας (Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ των Καννών) και Πενέλοπε Κρουζ, ενώ τη μουσική υπογράφει ο επίσης βραβευμένος στις Κάννες, Αλμπέρτο Ιγκλέσιας.

04. «Η Ευνοούμενη» (The Favourite – 2018) του Γιώργου Λάνθιμου (Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Η.Π.Α.)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 31 Ιανουαρίου

Αρχές του 18ου αιώνα. Η Αγγλία βρίσκεται σε πόλεμο με τους Γάλλους. Παρόλα αυτά, οι αγώνες πάπιας και η κατανάλωση ανανά βρίσκονται στο απόγειό τους. Η φιλάσθενη Βασίλισσα Άννα (Ολίβια Κόλμαν) βρίσκεται στον θρόνο και η στενή της φίλη Λαίδη Σάρα (Ρέιτσελ Βάις) κυβερνά τη χώρα στη θέση της, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει για την υγεία και το απρόβλεπτο ταπεραμέντο της. Όταν η νέα υπηρέτρια Άμπιγκεϊλ (Έμμα Στόουν) καταφτάνει, η γοητεία της την κάνει αμέσως αγαπητή στη Σάρα. Η Σάρα την παίρνει υπό την προστασία της και η Άμπιγκεϊλ βρίσκει μια ευκαιρία να επιστρέψει στις αριστοκρατικές της ρίζες. Καθώς οι τακτικές του πολέμου καταναλώνουν όλο τον χρόνο της Σάρα, η Άμπιγκεϊλ παίρνει τη θέση της ως η συντροφιά της Βασίλισσας. Η φιλία τους της δίνει την ευκαιρία να κάνει πραγματικότητα τις φιλοδοξίες της και δεν θα αφήσει καμία γυναίκα, καμία πολιτική και κανένα κουνέλι να σταθούν εμπόδιο στον δρόμο της…

Η πρώτη ταινία εποχής του Γιώργου Λάνθιμου βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Βασίλισσας Άννα (Ολίβια Κόλμαν), την τελευταία της δυναστείας των Στιούαρτ που, αν και ασθενής, ντροπαλή και υποτιμημένη, στέφθηκε Βασίλισσα τον καιρό που η Μεγάλη Βρετανία έγινε μια παγκόσμια δύναμη. Μέσα από τη σχέση της με δύο άλλες γυναίκες – την σύμβουλο και επιστήθια φίλη της Λαίδη Σάρα (Ρέιτσελ Βάις) και την απένταρη ξαδέρφη της Σάρα που μετατρέπεται σε κοινωνικά ανερχόμενη καμαριέρα Άμπιγκεϊλ (Έμμα Στόουν) –  ο Γιώργος Λάνθιμος θίγει διαχρονικά θέματα όπως η αγάπη, ο ανταγωνισμός, η εξουσία και τα συναισθήματα, δημιουργώντας ένα ξεχωριστό σύμπαν για την ιστορία του.

Έναν χρόνο μετά τον «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού», o Γιώργος Λάνθιμος έχει στα χέρια του ένα σενάριο, πολύ διαφορετικό απ’ ότι μας έχει συνηθίζει μέχρι σήμερα. Ο Έλληνας σκηνοθέτης, δέχεται την πρόσκληση, σηκώνει το γάντι και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα. Διότι η «Ευνοούμενη», μπορεί να αποτελεί την πιο «mainstream» δημιουργία του, όμως παράλληλα είναι και μία αριστουργηματική ταινία εποχής, η οποία επαναπροσδιορίζει τα όρια του είδους, στον 21ο αιώνα. Η ταινία ήταν Υποψήφια για 10 Όσκαρ, κερδίζοντας όμως εν τέλει μόνο ένα, για την εξαιρετική Ολίβια Κόλμαν με το Όσκαρ Ά Γυναικείου Ρόλου.

03. «Καπερναούμ» (Capharnaüm / Capernaum – 2018) της Ναντίν Λαμπακί (Λίβανος, Η.Π.Α.)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 14 Φεβρουαρίου

Λίβανος, αίθουσα δικαστηρίου. Ο Ζάιν, ένας 12χρονος πρόσφυγας από τη Συρία, παρουσιάζεται ενώπιον του δικαστή, ο οποίος τον ρωτάει γιατί θέλει να μηνύσει τους ίδιους του τους γονείς. «Επειδή με έφεραν στον κόσμο!», απαντάει o μικρός, κάνοντας έτσι την δική του επανάσταση απέναντι στους γονείς του για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους, για την παντελή αδυναμία τους να του παρέχουν ελάχιστη φροντίδα, βοήθεια και προστασία. Αντιμέτωπος με αδιανόητες δυσκολίες και εμπόδια, ο μικρός Ζάιν θα ξεκινήσει έναν απίστευτο, γεμάτο δυσκολίες ταξίδι για να αναζητήσει την δική του ταυτότητα, μέσα στον αμείλικτο κόσμο που έχουν φτιάξει γι’ αυτόν οι μεγάλοι.

«Από την υπερβολικά οικεία σε όλους μας εικόνα παιδιών που ζουν στο δρόμο. Στον Λίβανο έχουμε μία εν εξελίξει προσφυγική κρίση, πέρα από τα οικονομικά προβλήματα της χώρας, οπότε το να βλέπεις παιδιά στον δρόμο είναι ολοένα συχνότερο. Το καθημερινό αυτό θέαμα με ενοχλεί, με θυμώνει. Σκεφτόμουν: πώς φτάσαμε στο σημείο να επιτρέπουμε το έγκλημα αυτό; Γιατί είναι έγκλημα το γεγονός ότι τα παιδιά είναι σε διαρκή κίνδυνο. Έτσι ξεκίνησε η επιθυμία μου να καταλάβω τι συμβαίνει στο μυαλό των παιδιών που αγνοούμε σε καθημερινή βάση: δεν τα κοιτάμε καν, γιατί δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα.» – Ναντίν Λαμπακί

Το συγκλονιστικό φιλμ «Καπερναούμ», μας μεταφέρει στις παραγκουπόλεις του Λιβάνου και παρουσιάζει την τραγική καθημερινότητα ενός παιδιού που προσπαθεί να επιβιώσει. Είναι τόσο ρεαλιστική η ματιά της σκηνοθέτριας Ναντίν Λαμπακί, που νομίζεις ότι παρακολουθείς ντοκιμαντέρ. Κι όμως πρόκειται για ταινία μυθοπλασίας, αλλά δοσμένη με εξαιρετική πιστότητα και ακρίβεια, που συγκινεί με την ειλικρίνεια της, καταγράφοντας την τραγική πραγματικότητα ενός κόσμου, που συχνά πυκνά επιλέγουμε δυστυχώς να αγνοούμε…

2. «Ιστορία Γάμου» (Marriage Story – 2019) του Νόα Μπόμπακ (Η.Π.Α.)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 28 Νοεμβρίου

Ο Τσάρλι (Άνταμ Ντράιβερ), είναι ένας θεατρικός σκηνοθέτης στην εναλλακτική σκηνή της Νέας Υόρκης και η Νικόλ (Σκάρλετ Τζοχάνσον), μία υποσχόμενη ηθοποιός που δεν έχει ξεδιπλώσει ακόμα το ταλέντο της. Εναλλάξ περιγράφουν το τι αγαπούν ο ένας στον άλλο, μετά από δέκα χρόνια γάμου. Τα λεγόμενά τους συνοδεύονται από ένα μοντάζ των προσωπικών τους στιγμών, που αποπνέουν μια αίσθηση απόλυτης φυσικότητας. Σαν μια γλυκιά αδιάκριτη ματιά στη ζωή, η οποία βρίσκει πάντα τον τρόπο να διαβρώσει τα ανθρώπινα αισθήματα. Ένα πολυεπίπεδο «δράμα διαζυγίου» που ισορροπεί ανάμεσα στο δάκρυ και το χαμόγελο και βυθίζεται στα άδυτα ενός ακατανόητου λαβύρινθου, καθώς ο χωρισμός είναι κάτι τόσο πιο βαθύ από το απλό τέλος μιας ιστορίας.

Ο υποψήφιος για Όσκαρ, Άνταμ Ντράιβερ και η υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα, Σκάρλετ Γιόχανσον πρωταγωνιστούν στη νέα δραματική ταινία του Νόα Μπάουμπακ, που προσεγγίζει ένα ιδιαίτερο ζήτημα. Η ταινία είναι γυρισμένη για το Netflix, σε σκηνοθεσία του αξιόλογου δημιουργού Νόα Μπόμπακ, ο οποίος στο παρελθόν μας έχει χαρίσει ταινίες όπως το «Frances Ha» του 2012, το «Mistress America» του 2015 και το «The Meyerowitz Stories» του 2017. Αποτέλεσε την ταινία έναρξης του επετειακού 60ού Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Πρωταγωνιστούν: Άνταμ Ντράιβερ, Σκάρλετ Τζοχάνσον, Λόρα Ντερν, Άλαν Άλντα και Ρέι Λιότα. Ο υποψήφιος για Όσκαρ κινηματογραφιστής, Νόα Μπάουμπακ σκηνοθετεί αυτήν την προσεγμένη και ανθρώπινη ιστορία για τη διάλυση ενός γάμου και τη διατήρηση μιας οικογένειας.

1. «Παράσιτα» (Parasite – 2019) του Μπονγκ Τζουν – Χο (Νότια Κορέα)
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 17 Οκτωβρίου

Όταν η κριτική επιτροπή του φετινού Φεστιβάλ Καννών, αποτελούμενη μεταξύ άλλων από τον Γιώργο Λάνθιμο, τον Πάβελ Παβλικόφσκι και τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου, επέλεξε να απονείμει παμψηφεί τον πολυπόθητο Χρυσό Φοίνικα στο «Parasite» (Παράσιτα) και στον Μπονγκ Τζουν – Χο από τη Νότια Κορέα, βράβευε αρκετά πράγματα ταυτόχρονα.

Από τη μία τιμούσε έναν από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του σύγχρονου Ασιατικού Σινεμά, υπεύθυνου για πολυβραβευμένες ταινίες («Memories of Murder», «Mother»), αλλά και για επικές δημιουργίες φαντασίας, με πολυάριθμους θαυμαστές ανά τον κόσμο («Host», «Snowpiercer»). Από την άλλη υποκλινόταν μπροστά σε μια από τις πραγματικά ελάχιστες γνήσιες κινηματογραφικές εκπλήξεις των τελευταίων ετών. Μια ταινία η οποία κατορθώνει και συνδυάζει το μαύρο χιούμορ, τη σαρδόνια πολιτική σάτιρα, το θρίλερ, την καίρια κοινωνική κριτική, το οικογενειακό δράμα και την έξυπνη αλληγορία στον ίδιο διαρκώς απρόβλεπτο και ατίθασο συνδυασμό.

Σεβόμενοι την επιθυμία του σκηνοθέτη να μην αποκαλυφθούν σημαντικά σημεία της περίτεχνης πλοκής του φιλμ, όπως ζητήθηκε από τον ίδιο, το «Parasite», παρουσιάζει την ιστορία μιας τετραμελούς οικογένειας μικροαπατεώνων, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια από τις λιγότερο προνομιούχες περιοχές της σημερινής Σεούλ. Μια αχτίδα ελπίδας εμφανίζεται, ωστόσο, όταν ο νεαρός γιος της φαμίλιας βρίσκει δουλειά στο πολυτελές σπίτι ενός ιδιοκτήτη πολυεθνικής εταιρείας, δημιουργώντας με ύπουλο τρόπο τις συνθήκες ώστε και οι υπόλοιποι παρίες συγγενείς του να μπορέσουν να επωφεληθούν της ευκαιρίας, δίχως να φαντάζεται, παρ’ όλα αυτά, όσα πρόκειται να συμβούν.

Αυτό που ακολουθεί, είναι ένα ψυχαγωγικό και ευφυές roller coaster έντασης, ανατροπών και ριψοκίνδυνης ισορροπίας ανάμεσα στο αστείο και το δραματικό, το οποίο ο 50χρονος σκηνοθέτης φέρει εις πέρας με τρομερό έλεγχο του υλικού του, με αλάνθαστη δεξιοτεχνία και με ένα ραδιούργο σενάριο που όσο αποκαλύπτει τα μυστικά του στο κοινό, άλλο τόσο συναρπαστικό γίνεται. Πανέτοιμο να προξενήσει μεγάλη αίσθηση μέσα στην κινηματογραφική σεζόν που έρχεται και να κερδίσει επάξια θεατές και κριτικούς, το «Parasite» στέκει περήφανα μέσα στο 2019 ως μια από τις καλύτερες ταινίες του και ως ένα φιλμ ικανό να σε κερδίσει μέσα στην αίθουσα και να σε ακολουθήσει για καιρό έξω από αυτήν.