Τι είναι αυτό, το τόσο τραγικό που ζούμε ως παιδιά και το ασυνείδητό μας μεταφράζει ως τραύμα; Γιατί ξοδεύουμε ώρες ψυχοθεραπείας για να το αναλύσουμε; Μπορούμε να αλλάξουμε κάτι; Κι αν τελικά ισχύει το συμπέρασμα «είμαστε η παιδική μας ηλικία», αντέχουμε να συμφιλιωθούμε μ’ αυτό;

Η Τόβε Ντιτλέουσεν (1917-1976) στην «Τριλογία της Κοπεγχάγης», με αυτά τα τραύματα ξεκινάει να ξεδιπλώνει την ζωή της. Χωρίζει το βιβλίο σε τρεις περιόδους, «Παιδική ηλικία-Νιάτα-Εξάρτηση», παρουσιάζοντας, παράλληλα, την τοιχογραφία της κοινωνίας που έζησε.

Η Τόβε, ένα παιδί της εργατικής τάξης, είναι ένα πλάσμα μελαγχολικό, διαφορετικό. Γονείς που μαλώνουν συχνά. Άνθρωποι στεγνοί από συναίσθημα, παλεύουν με τη φτώχεια και την ανεργία. Χωρίς χρόνο ή διάθεση να της προσφέρουν ένα χάδι. Κάθε φορά που χρειάζεται τη στήριξή τους, σκοντάφτει σε τοίχο. Από μικρή, θέλει μόνο να γράφει ποιήματα. Αγαπάει τα βιβλία και δεν τα χορταίνει όταν τα ανακαλύπτει στις δανειστικές βιβλιοθήκες. Έχει όλα τα προσόντα να σπουδάσει. Οι γονείς της δεν την αφήνουν να συνεχίσει, ούτε στο γυμνάσιο. Ένα όνειρο μόνο την κρατάει ζωντανή: να φύγει από τη μιζέρια του σπιτιού της όταν γίνει 18 χρονών.

Επιτέλους, νοικιάζει το δικό της δωμάτιο, αποκτά παρέες, ενδιαφέροντα. Βγαίνει με νέους, λαχταράει την αγάπη χωρίς να γνωρίζει τι είναι. Αναλώνεται σε σχέσεις, απλά γιατί δεν αντέχει να είναι μόνη. Ψάχνει την επιβράβευση, τη σταθερότητα. Ό,τι ακριβώς τής στέρησε η οικογένειά της. Συνεχίζει να αλλάζει δουλειές ενώ, παράλληλα, αγωνίζεται να πετύχει ως ποιήτρια και συγγραφέας. Θα γνωρίσει τον έρωτα, τη μητρότητα. Και όλα αυτά μέσα στην τρέλα του πολέμου που ονειρεύτηκε ο Χίτλερ, το τέλος του οποίου θα σφραγίσει και το τέλος της νιότης της.

Η ζωή της είναι γεμάτη συγκρούσεις. Με όλους και όλα. Το καταφύγιό της παραμένει πάντα το γράψιμο. Σε περιόδους χωρίς έμπνευση, η πραγματική ζωή της φαντάζει ανυπόφορη. Σ’ ένα τέτοιο ευάλωτο κενό θα γραπωθεί από τα ναρκωτικά. Βασανίζεται χρόνια από την εξάρτηση. Θα βρεθεί ακόμη και σε κλινική για να παλέψει τους δαίμονές της. Το τίμημα όμως; Είναι συγγραφέας, μάνα, σύζυγος. Μπορούν τόσοι ρόλοι να βρουν ισορροπία, αν σταθεί ξανά στα πόδια της;

Η Τόβε είναι συγκλονιστική! Ζούμε μαζί της σε κάθε της λέξη. Ο λόγος της είναι αληθινός, με νεύρο. Η φωνή της σπαρακτική. Ακόμη και όταν μας προσκαλεί στα σκοτάδια της ψυχής της, μ’ ένα μαγικό τρόπο εμείς βλέπουμε μόνο την λάμψη της. Μια γυναίκα χαρισματική, παθιασμένη μ’ αυτό που κάνει. Και αυτή η φλόγα της δίνει στο βιβλίο μια σπάνια αύρα, ξεχωριστή, όπως ήταν και η ίδια.

Αυτοκτόνησε με υπερβολική δόση υπνωτικών χαπιών. Ίσως γιατί μέχρι το τέλος, έμεινε απλά ένα παιδί που δεν άντεχε τον κόσμο των ενηλίκων.

Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΚΟΠΕΓΧΑΓΗΣ / ΤΟΒΕ ΝΤΙΤΛΕΟΥΣΕΝ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΧΙΝΑ / ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΑΤΑΚΗ