Μοιράζουμε απλόχερα ευχές για χρόνια πολλά με κάθε αφορμή, λαχταρώντας τη μακροζωία των αγαπημένων μας και τη δική μας. Παρόλα αυτά, κάνουμε τα αδύνατα δυνατά να φαινόμαστε νεότεροι, σπαταλώντας χρόνο και χρήμα. Γιατί ενώ θέλουμε να διασφαλίσουμε πως θα περάσουμε το κατώφλι του γήρατος, τρομάζουμε στην ιδέα; Είναι μόνο ο φόβος του τέλους ή ο φόβος πως είναι αργά να διορθώσουμε λάθη και επιλογές;

Η Ελίζαμπεθ Στράουτ (1956) στο νέο βιβλίο της ρισκάρει και μας παρουσιάζει μια απολαυστική ηρωίδα, την 70χρονη Όλιβ Κίττριτζ, συνταξιούχο καθηγήτρια μαθηματικών που ζει στο Πόρτλαντ του Μέην (τόπος καταγωγής της Στράουτ).

Η Όλιβ είναι μόνη δύο χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της. Ο γιος της έχει δημιουργήσει τη δική του οικογένεια στη Νέα Υόρκη. Περιμένει το δεύτερο παιδί του από μια γυναίκα που έχει ήδη άλλα δύο από προηγούμενους γάμους. Η Όλιβ αγωνίζεται να καταλάβει τις επιλογές του. Ψάχνει τρόπο να του δείξει την αγάπη της αλλά δεν είναι εύκολο. Γνωρίζει τον Τζάκ που πάνω κάτω παλεύει με τις ίδιες αγωνίες, τον θάνατο της γυναίκας του, τη σχέση με τη λεσβία κόρη του-αγκάθι γι’ αυτόν που δεν ξέρει πώς να το χειριστεί. Η γνωριμία τους θα οδηγήσει στον γάμο. Μια δεύτερη ευκαιρία, λοιπόν, στήριγμα και για τους δύο.

Παράλληλα με τη διαδρομή του γάμου της, η Όλιβ μπερδεύεται γλυκά και στις ζωές άλλων ανθρώπων. Μας κάνει κοινωνούς σε ιστορίες γοητευτικές με έναν μαγικό τρόπο χαρίζοντάς μας μαθήματα ζωής. Μας προσκαλεί σε οικογενειακές εκρήξεις που δημιουργούνται όταν καλά φυλαγμένα μυστικά έρχονται στο φως, μας συστήνει ενήλικες που κουβαλούν στις αποσκευές τους ενδοοικογενειακή βία, μας υπογραμμίζει τις επιλογές τους.

Γνωρίζουμε παιδιά μεταναστών που είναι υποχρεωμένα να δουλεύουν χωρίς τύχη για σπουδές ή καριέρα, ανθρώπους που είναι ξεχασμένοι από φίλους γιατί παλεύουν με τον καρκίνο. Τι και αν οι περισσότεροι από αυτούς την έχουν καταχωρημένη στο μυαλό τους ως ψυχρή και δύστροπη. Η ίδια το γνωρίζει πως είναι ένας δύσκολος άνθρωπος, έχει απαιτήσεις από τους άλλους, είναι αυστηρή μαζί τους αλλά κυρίως με τον ίδιο της τον εαυτό. Κι όμως δεν είναι λίγες οι φορές που τους αιφνιδιάζει ευχάριστα προσφέροντας στον καθένα αυτό που έχει ανάγκη. Κάποιες φορές απότομα, άλλες με αγάπη, αλλά πάντα με ουσία και αλήθεια. Περπατάμε μαζί της σε βάθος χρόνων και την παρατηρούμε πάντα να ψάχνει. Μέχρι την τελευταία σελίδα, ψάχνει να καταλάβει τους άλλους αλλά και τον εαυτό της. Ναι, δεν ήταν καλή μάνα, θεωρεί. Ναι, τον φοβάται τον θάνατο, τον τρέμει, αλλά ακόμη και στα 84 της κοιτάζει από το κρεβάτι της εντατικής τον γιατρό και νιώθει ερωτευμένη μαζί του. Αλλά και στο κέντρο αποκατάστασης ηλικιωμένων δεν σταματάει, δημιουργεί φιλίες, γράφει τα απομνημονεύματά της, φυτεύει τριανταφυλλιές.

Η Ελίζαμπεθ Στράουτ είναι απίστευτα ταλαντούχα συγγραφέας και αυτό φαίνεται σ’ όλα τα βιβλία της (όλα από τον ίδιο εκδοτικό οίκο και την ίδια μεταφράστρια). Εδώ, μας χαρίζει ένα τρυφερό βιβλίο με απίστευτη ένταση και σπιρτάδα πετυχαίνοντας να χαμογελάμε διαβάζοντας. Κυρίως μας γεμίζει ελπίδα πως το γήρας δεν είναι μόνο σιωπή.

Ας υποκλιθούμε μπροστά του, λοιπόν, με σεβασμό και αγάπη!

Όλιβ, ξανά / ELIZABETH STROUT
Μετάφραση: Μαργαρίτα Ζαχαριάδου/Εκδόσεις: ΑΓΡΑ