Πόσο δύσκολη είναι η ζωή όταν περπατάει χέρι χέρι με τον φόβο! Και δεν μιλάω για τον λογικό φόβο στην αρρώστια, στον πόνο, στο θάνατο. Αλλά για εκείνον τον παράλογο, που σε πιάνει από τον λαιμό, σε σφίγγει, σε ακινητοποιεί. Εκείνο τον φόβο, που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις, παρά μόνο σε αναγκάζει να βλέπεις τη ζωή από μακριά. Και τελικά να μην ζεις.

Με αυτόν το φόβο ζούνε οι κάτοικοι ενός νησιού, στο βιβλίο της Γιόκο Ογκάουα (γεννημένη το 1962 στην επαρχία της Οκαγιάμα).

Εξουσία στο νησί είναι η «αστυνομία της μνήμης». Η δύναμή της είναι τεράστια. Αποφασίζει και εξαφανίζει ο,τιδήποτε θελήσει. Οι άνθρωποι, απλά υπακούν στις εντολές της. Ξεριζώνουν τα τριαντάφυλλα και τα πετάνε στη θάλασσα. Συγκεντρώνουν τα βιβλία τους για να τα κάψουν. Μόνο έτσι θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Οτιδήποτε εξαφανίζεται, αυτόματα διαγράφεται από τη μνήμη τους. Έξοδος διαφυγής από το νησί δεν υπάρχει. Η αστυνομία της μνήμης έχει φροντίσει και γι’ αυτό. Υπάρχουν κάποιοι λίγοι, παρ’ όλα αυτά, που έχουν μνήμη. Αυτοί συλλαμβάνονται και εξαφανίζονται.

Ένα τέτοιο άτομο θα θελήσει να σώσει η πρωταγωνίστρια του βιβλίου. Η ίδια είναι συγγραφέας. Ο εκδότης της έχει μνήμη, κινδυνεύει. Θα τον κρύψει στο σπίτι της, ρισκάροντας τη ζωή της. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια ιδιαίτερη σχέση. Θα αντέξουν να συμβιώνουν σ’ ένα σπίτι, γνωρίζοντας πως δεν είναι το καταφύγιο αλλά η «φυλακή» τους; Πώς θα στηρίξει ο ένας τις αγωνίες και τους φόβους του άλλου; Αλλά και τη λαχτάρα να τολμήσουν να ονειρευτούν; Μέχρι πού θα μπορέσουν να φτάσουν για τα όνειρά τους;

Είμαι σίγουρη πως θα λατρέψετε την Ογκάουα (οι εκδόσεις Πατάκη έχουν μεταφράσει και το τελευταίο βιβλίο της «Η πορεία της Μίνα».). Ο λόγος της κυλάει αβίαστα και εμείς βυθιζόμαστε σ’ ένα δυνατό αλλά και ευαίσθητο δημιούργημα για τη δύναμη της μνήμης. Αλλά μήπως δεν είμαστε οι αναμνήσεις μας; Τα βιβλία που διαβάσαμε ή οι ταινίες που είδαμε, τα ταξίδια που κάναμε; Όλα αυτά δεν μας έκαναν αυτό που σήμερα είμαστε;

Η συγγραφέας αναφέρεται και στην ελευθερία, στην αγάπη, στην αλληλεγγύη, στη φιλία. Είμαστε όλα αυτά; Και αν όχι, θέλουμε να γίνουμε;

Η Ογκάουα ανοίγει την αγκαλιά της και μας δίνει ένα «παραμύθι». Μέσα από την κοφτερή πένα της, μας αποδεικνύει πως είναι στο χέρι μας, τα παραμύθια να γίνουν (ή να μη γίνουν) εφιάλτες. Ίσως γιατί τα παραμύθια θυμώνουν αν δεν τα πιστέψουμε.

Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ/ ΓΙΟΚΟ ΟΓΚΑΟΥΑ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΧΙΛΝΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ / ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΠΑΤΑΚΗ