Οι εκδόσεις Βακχικόν προτείνουν στο αναγνωστικό κοινό ακόμη μια συλλογή διηγημάτων. Από εκείνες που γραμμένες με επιδεξιότητα και φροντίδα και κατορθώνουν να μας γοητεύουν με τούτη την απαράμιλλη φυσικότητα. Ίσως στην περίπτωση της δημιουργού Ιωάννας Παπασιδέρη αυτή τη γοητεία να την μεγεθύνει η Αλεξάνδρεια στο εξώφυλλο του βιβλίου. Ζωγραφισμένη, διαχρονική με εκείνη την ώχρα που σμίγει με την υγρασία της Μεσογείου, έξω από τον χρόνο που ‘χει πια αναδειχτεί σε ξένο μέγεθος για αυτήν την πολιτεία. Κάτι φορές θαρρώ πως η Αλεξάνδρεια που έχω γνωρίσει μονάχα από τα βιβλία και τα ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη, η Αλεξάνδρεια του Ντάρελ και το Φόρστερ, το ελληνιστικό κέντρο ενός κάποιου καιρού παραμένει μια ιδέα, κάτι περισσότερο δηλαδή από μια πόλη κάπου στον κόσμο.

Κάτι το μεταφυσικό λένε, πέφτει σαν ρούχο πάνω στην Αλεξάνδρεια που μοιάζει με τα κατάκλειστα σπίτια όλο υπόλευκα σεντόνια πάνω στους μπουφέδες και τα ερμάρια. Κάτι στίχοι αναδύονται ως το φως και ο θίασος που έκανε πάντα την Αλεξάνδρεια να μοιάζει λιγότερο ανθρώπινη και εξυψωμένη σε κάτι μεγαλύτερο και πλατύτερο, περνάει από τις σελίδες του ομώνυμου διηγήματος της καινούριας έκδοσης από το Βακχικόν. Πολύ μετά από αυτό το εναρκτήριο διήγημα της συλλογής με το οποίο η συγγραφέας τιτλοφορεί τη συλλογή της κάνει την εμφάνισή του ο θίασος, ο καβαφικός που περνά και ότι καλύτερο από τούτο τον κόσμο για πάντα μας παίρνει.

Ανθρώπινες ιστορίες, εμπνευσμένες από τα μικρά και τα μεγάλα ζητούμενα της εποχής μας. Με την ποίηση να περιμένει στις γωνιές των σελίδων, έτοιμη να χαρίσει λίγη μαγεία στην ανθρώπινη ζωή που προσπαθεί εκεί έξω. Στο οπισθόφυλλο της έκδοσης δίνονται μερικές από τις λεπτομέρειες που δικαιώνουν αυτό εδώ το βιβλίο, έξω και πέρα από την όλο αμεσότητα γραφή της πολύγλωσσης κυρίας Ιωάννας Παπασιδέρη.«Θέματα όπως η ορφάνια, η διασπορά, οι κοινωνικοί συμβιβασμοί, ο έρωτας, η απώλεια, όλα θίγονται με διαφορετικό τρόπο». Κάθε ένα από τα διηγήματα της συλλογής που αναδεικνύουν οι εκδόσεις Βακχικόν διατηρεί μια ευθεία αναγωγή με τις συνθήκες και τα μοτίβα της ζωής μας.

Απομένει στην ξεχωριστή της πεζογραφία που για πρώτη φορά μεταβάλλεται σε αφορμή για ένα υπέροχο βιβλίο, να αποκαταστήσει τους δεσμούς της με εκείνο το στοιχείο η έλλειψη του οποίου απομαγεύει ολότελα τη ζωή και αδυνατίζει τις πιθανότητες ,λιγοστεύει τις εκδοχές της. Πρόσωπα που διάλεξαν το λάθος δρόμο με όλη τους την ψυχή και διδάχτηκαν από την αρχή τη ζωή. Κίνδυνοι που μας σημάδεψαν, η θάλασσα, μια πόλη με την λαϊκή της ζωή γλαφυρή και αμετακίνητη, πάντα παρούσα μες στους μικρόκοσμους που σμιλεύει η συγγραφέας της «Αλεξάνδρειας», μνήμες και νότες αυτού εδώ του κόσμου που φαντάζουν παράταιρες, σύμπαντα που κλείνουν μέσα τους μια εκδοχή μας, στελεχώνουν τόσο μοναδικά τις ιστορίες των εκδόσεων Βακχικόν.

Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνουν την άνθηση ενός νέου είδους, εκείνου της σύντομης διηγηματογραφίας. Σύντομα, τρυφερά, με πυκνή την ανθρωπιά και την ποίηση, τα μικρά μυθιστορήματα της Ιωάννας Παπασιδέρη αφήνουν τους χαρακτήρες τους να στροβιλίζονται, αληθινοί όσο και η πραγματικότητα που επωάζει τις ανάγκες, την πίστη, την αφοσίωση και τη μνήμη μας. Ιστορίες βγαλμένες από την κοιλιά του κόσμου, μοναξιές που μεταβάλλονται σε υπέροχες ζωγραφιές και βρίσκουν κάτι από την ποίηση στο τέλος. Αδέξιες, μελαγχολικές και μνημειώδης, οι καταγραφές της καινούριας έκδοσης από το Βακχικόν μοιάζουν με αυθόρμητες χειρονομίες που γεννήθηκαν για να περιφρονήσουν τα κλειδιά και τις εξηγήσεις.

Διηγήματα που έπλασε ένας κρυφός, αδιόρατος λυρισμός βρίσκουν μια θέση στη συλλογή των εκδόσεων Βακχικόν. Στις αποσκευές τους προτού ταξιδέψουν ως τις καρδιές μας διατηρούν μερικές χαρές, θλίψη και ανθρώπινη παρουσία τα σημαδεύει, καθώς η συγγραφέας πάντα οπλισμένη με μέτρο, υφαίνει τα μικρά της διηγήματα, όνειρα που κάποτε ξεφυλλίσαμε γυρεύοντας μες στη σκόνη του κόσμου λίγο χρώμα. Η Ιωάννα Παπασιδέρη γράφει από καρδιάς με μια γεμάτη από δροσιά χειρονομία , αυθόρμητη όπως και οι ιστορίες της που μας ανταποδίδουν πολυπόθητη φυσικότητα.

Στιγμές δευτερεύουσες βρίσκουν μια θέση μες στα διηγήματα της συλλογής «Η Αλεξάνδρεια δεν είναι πια εκεί», σκηνογραφίες που περνούν και χάνονται. Μα στα χέρια της βιογράφου Ιωάννας Παπασιδέρη καμιά ζωή δεν είναι αδιάφορη, καμιά ζωή δεν κερδίζεται δίχως προσπάθεια και παντού μπορεί να βρει κανείς εκείνο τον πολύτιμο λίθο, το σπουδαίο επιχείρημα υπέρ της ανθρωπιάς, την περιουσία που επιστρατεύει για να μας χαρίσει μερικές σπάνιες ιστορίες που αφήνουν μια γεύση πικρή ή πάλι φαντάζουν όνειρο που ξεφτίζει σαν διαλυμένο κουκλόσπιτο. Αυτό ήταν πάντα η Αλεξάνδρεια, όσα αγαπήσαμε αυτό έγιναν.

Οι εκδόσεις Βακχικόν παρουσιάζουν την πρώτη εκδοτική απόπειρα της πολύγλωσσης μεταφράστριας. Οι ιστορίες της μοιάζουν με εκείνα τα φώτα τα απόμακρα μες στο τρέμουλο της ζωής που μας ξεγελάει. Η κυρία Παπασιδέρη, απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών, έρχεται σε επαφή με την γαλλική διανόηση. Ξεναγός, βιβλιοπώλης, καθηγήτρια φροντιστηρίων η δημιουργός της «Αλεξάνδρειας» εμφανίζεται με μια άρτια συλλογή διηγημάτων που καθιστούν επιτακτική την επανεμφάνισή της. Μια άξια φωνή ανάμεσα σε τόσες άλλες μας δείχνει τον τρόπο να αντέχουμε τις στροφές της ζωής και μας επιβάλλει την επανεμφάνισή της στα εκδοτικά πράγματα.

Μιλώ για την κυρία Ιωάννα Παπασιδέρη που τόπους τόπους συγκινεί και συγκλονίζει με το αισθητήριο της οξυμένο και την ίδια στιγμή ικανό να τα αφηγηθεί όλα. Από την ζωή της Αλεξάνδρειας που πεθαίνει αργά μες στα συντρίμμια της, αθεράπευτα μεταφυσική, στο ρείθρο της θάλασσας ως το γραφείο του παιδοψυχολόγου που λυμαίνεται τη «χρεοκοπημένη» μας ψυχή οι ιστορίες των εκδόσεων Βακχικόν λένε πάντα την αλήθεια και μας αφοπλίζουν. Και ετούτο συνιστά την προσφορά ενός βιβλίου, όπως αυτό που καταθέτει η Ιωάννα Παπασιδέρη στο απολύτως πετυχημένο, εκδοτικό της ντεμπούτο.