Διαζύγιο με την ελληνική πραγματικότητα φαίνεται να έχουν πάρει εδώ και πολύ καιρό, οι εταιρείες διανομής, προβάλλοντας στους Κινηματογράφους ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Μετά τις 9 ταινίες που κυκλοφορήσαν την προηγούμενη εβδομάδα στις Αίθουσες, έρχονται να προστεθούν ακόμα 11 καινούργια φιλμ. Με το πρόσχημα της πληθώρας των επιλογών, οι θεατές βομβαρδίζονται από έργα που κινούνται σε πολύ χαμηλά για την εποχή επίπεδα, καθώς η ποσότητα σπάνια δυστυχώς συμβαδίζει με την ποιότητα.

Ανάμεσα στις νέες ταινίες που αξίζουν τη θέαση τους στην μεγάλη οθόνη, ξεχωρίζουν: το θρίλερ επιστημονικής φαντασίας «Πόλη Υπό Κατοχή», «Ο Καθηγητής και ο Τρελός» με τον Μελ Γκίμπσον απέναντι στον Σον Πεν, «Ο Άγγελος» του Λουίς Ορτέγκα σε παραγωγή του Πέδρο Αλμοδόβαρ, το «Ντάμπο» του Τιμ Μπάρτον, καθώς και η νέα δημιουργία του Αμπντελατίφ Κεσίς, «Mektoub, Αγάπη μου». Αναλυτικά:

«Κωδικός Κολιμπρί» (The Hummingbird Project – 2018) του Κιμ Νγκουγέν (Βέλγιο, Καναδάς)

Δύο ξαδέρφια από τη Νέα Υόρκη, ο Βίνσεντ (Τζέσι Άιζενμπεργκ) και ο Άντον (Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ) δραστηριοποιούνται στις διεθνείς αγορές και στις Συναλλαγές Υψηλής Συχνότητας, όπου το κέρδος βγαίνει μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Το όνειρό τους; Να φτιάξουν μια οπτική ίνα από το Κάνσας μέχρι το Νιου Τζέρσι που θα τους προσφέρει εκατομμύρια. Σε αυτό θα τους εμποδίσει η Εύα Τόρες, μια παρανοϊκή επενδύτρια και πρώην εργοδότριά τους, η οποία βρίσκεται συνεχώς πίσω τους και δεν θα σταματήσει μέχρι να τους δει να καταστρέφονται. Ο Βίνσεντ και ο Άντον όμως είναι αποφασισμένοι να διασχίσουν την Αμερική για να βρουν τη λύτρωση, όχι μέσω χρημάτων, αλλά μέσω της οικογένειας και της επανασύνδεσής τους με τη γη.

Η χημεία των ηθοποιών είναι καλή και αυτό είναι το σημαντικότερο πλεονέκτημα της ταινίας, μαζί με το «εξωφρενικό» σενάριο. Ο σκηνοθέτης Κιμ Νουέν, αναφέρει σχετικά: «Για εμένα χημεία σημαίνει να μπορούν να είναι γενναιόδωροι μεταξύ τους οι ηθοποιοί, και αυτοί οι δύο τα πάνε περίφημα». Ο «Κωδικός Κολιμπρί» είναι μια ιστορία τόσο παράξενη και ταυτόχρονα ρεαλιστική που δεν θα πιστεύετε ότι δεν βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ηθοποιοί: Σάλμα Χάγιεκ, Τζέσι Άιζενμπεργκ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ

«Πόλη Υπό Κατοχή» (Captive State – 2019) του Ρούπερτ Γουάιτ (Η.Π.Α.)

Σε μία γειτονιά του Σικάγο, κοντά μία δεκαετία μετά την κατοχή από μία εξωγήινη δύναμη, η «Πόλη Υπό Κατοχή» εξερευνά τις ζωές και των δύο πλευρών των εμπλεκομένων: αυτών που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής και αυτών που αντιστάθηκαν. Ένα καλό θρίλερ, επιστημονικής φαντασίας, από τον Ρούπερτ Γουάιτ, με πρωταγωνιστή το έξυπνο και μεταφορικό σενάριο και όχι τόσο τα εντυπωσιακά εφέ. Ένα φιλμ που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα και θυμίζει έντονα το αξιόλογο «District 9» του 2009. Ηθοποιοί: Άστον Σάντερς, Βέρα Φαρμίγκα, Τζον Γκούντμαν, Κίκι Λέιν.

«Ο Καθηγητής και ο Τρελός» (The Professor and the Madman – 2019) του Φαρχάντ Σαφίνια (Ιρλανδία)

Λονδίνο, 1872. Ο καθηγητής Τζέιμς Μάρεϊ (Μελ Γκίμπσον) αρχίζει να συγκεντρώνει ορισμούς με αφορμή την πρώτη έκδοση του Λεξικού της Οξφόρδης για την αγγλική γλώσσα. Λαμβάνει πάνω από 10,000 λήμματα από έναν δόκτορα Γουίλιαμ Μάινορ (Σον Πεν), ο οποίος είναι τρόφιμος σε άσυλο φρενοβλαβών εγκληματιών. Πρωταγωνιστούν: Μελ Γκίμπσον, Σον Πεν, Ιοαν Γκρούφουντ, Τζέρεμι ‘Ιρβιν.

Βασισμένη στο ομώνυμο διεθνές μπεστ σέλερ του Σάιμον Γουίντσεστερ, η ταινία είναι μια συναρπαστική, αληθινή ιστορία παραφροσύνης, ιδιοφυΐας και εμμονής, με πρωταγωνιστές δύο αξιόλογους άντρες που άφησαν το σημάδι τους γράφοντας το Λεξικό της Αγγλικής Γλώσσας της Οξφόρδης, ένα εγχείρημα που ξεκίνησε το 1857 και ήταν ένα από τα πιο φιλόδοξα και επαναστατικά έργα του ανθρώπινου πνεύματος.

Στη γεμάτη μυστήριο και αγωνία ταινία που μας ταξιδεύει στο σκοτεινό Λονδίνο του 19ου αιώνα, πρωταγωνιστούν οι βραβευμένοι με Όσκαρ ηθοποιοί, Μελ Γκίμπσον (Braveheart) και Σον Πεν (Mystic River). Η αποκαλυπτική ιστορία πίσω από ένα μνημειώδες έργο της ανθρωπότητας μεταφέρεται στον κινηματογράφο και καθηλώνει τον θεατή με τη συναρπαστική πορεία της τρέλας δίπλα στην ιδιοφυΐα.

«Ο Άγγελος» (El Ángel / The Angel – 2018) του Λουίς Ορτέγκα (Αργεντινή, Ισπανία)

Μπουένος Άιρες, 1971. O Καρλίτο είναι ένας νεαρός που μοιάζει με αστέρα του σινεμά: γλυκό πρόσωπο, ξανθές μπούκλες και απαράμιλλο στυλ. Από μικρός ζήλευε τα πράγματα που είχαν οι άλλοι, στην εφηβεία του όμως φανερώνει την πραγματική του φύση: γίνεται κλέφτης. Όταν συναντά στο σχολείο του τον Ραμόν, ο Καρλίτο γοητεύεται και κάνει ό,τι μπορεί για να του τραβήξει την προσοχή. Μαζί θα ξεκινήσουν ένα ταξίδι παρανομίας, έρωτα και καταστροφής. Οι δολοφονίες μοιάζουν σαν φυσική κατάληξη της πορείας του, ώσπου ο Καρλίτο θα συλληφθεί. Η αγγελική του μορφή τραβά την προσοχή του τύπου και της κοινής γνώμης. Το προσωνύμιο που του δίνεται είναι «Άγγελος του Θανάτου» με τη φήμη του να εκτοξεύεται στα ύψη αμέσως μετά τη σύλληψη του. Του αποδίδονται πάνω από σαράντα ληστείες και έντεκα δολοφονίες. Σήμερα μετά από 45 χρόνια εγκλεισμού ο Καρλίτο είναι ο εγκληματίας με τα περισσότερα χρόνια κράτησης στην ιστορία της Αργεντινής.

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ υπογράφει την παραγωγή στη νέα ταινία του Λουίς Ορτέγκα, ο «Άγγελος», η οποία πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ των Καννών το 2018. Η έμπνευση για τον σκηνοθέτη, είναι η αληθινή ιστορία ενός έφηβου σίριαλ κίλερ της Αργεντινής. Ο «Άγγελος του Θανάτου» που έγινε έτσι γνωστός λόγω της αγγελικής του μορφής σόκαρε με την αγριότητα των εγκλημάτων του. Μέχρι και σήμερα, ο έφηβος που διέπραξε σειρά ειδεχθών εγκλημάτων με χαρακτηριστική άνεση στα χρόνια 1971-72, Carlos Robledo Puch, αποτελεί σημείο αναφοράς για την ιστορία του εγκλήματος στην Αργεντινή. Παρά τις καλές του προθέσεις, ο Λουίς Ορτέγκα μένει περισσότερο στην επιφανειακή απεικόνιση του ήρωα του, προσφέροντας ελάχιστα δείγματα του ψυχολογικού ή κοινωνιολογικού κινήτρου του πρωταγωνιστή του.

«Από μικρός ένιωθα δέος απέναντι στους εγκληματίες που έμειναν στην ιστορία. Ο κινηματογράφος και η απεικόνιση της βίας σε αυτόν ασκούσαν γοητεία σε επίπεδο αισθητικής απεικόνισης , ταιριαστή  με την έκρηξη εφηβείας μέσα μου. Άλλωστε, η βία στους δρόμους της Αργεντινής παραήταν σκληρή πραγματικότητα για μένα. Όταν αποφάσισα να σκηνοθετήσω την βίαιη ιστορία ενός έφηβου εγκληματία έλαβα υπόψιν όλη τη ρομαντικοποίηση της βίας που είχα υιοθετήσει κι εγώ στην εφηβεία μου. Ένας έφηβος συχνά αντιδρά στις συμβάσεις της καθημερινότητας με επαναστατική σκληρότητα. Σε ποιες συνθήκες, όμως, αυτή η σκληρότητα μπορεί να οδηγήσει στη βία; Προσπάθησα να φωτίσω το τι μπορεί να ώθησε τον Carlitos με όλη την ορμή της εφηβείας του στη διάπραξη εγκλημάτων σαν να ήταν φυσικό του δικαίωμα.» – Λουίς Ορτέγκα

«Mektoub, Αγάπη μου» (Mektoub, My Love: Canto Uno – 2017) του Αμπντελατίφ Κεσίς (Γαλλία, Ιταλία)

Καλοκαίρι του 1994. Ένας νεαρός σεναριογράφος, ο Αμίν, μετά από έναν χρόνο διαμονής του στο Παρίσι, επιστρέφει στη γενέτειρά του, μια παραλιακή πόλη της Γαλλίας, για να δει συγγενείς και φίλους. Εκεί παρέα με τον ξάδερφό του, τον Τόνι και την παιδική του φίλη Οφελί, ο Αμίν περνάει τον χρόνο του μεταξύ του τυνησιακού εστιατορίου των γονιών του, των διαφόρων μπαρ και βέβαια της παραλίας. Κι ενώ ο Αμίν, αρχικά, μένει παρατηρητής της νεανικής, καλοκαιρινής, ανεμελιάς, όταν έρχεται η ώρα να ερωτευτεί, μονάχα το πεπρωμένο μπορεί να καθορίσει την πορεία της ζωής του, καθώς οι πειρασμοί είναι πολλοί. Ο νεαρός σεναριογράφος παγιδεύεται σε ένα ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε μια ντόπια γυναίκα και τη σύζυγο ενός παραγωγού ταινιών που έχει προσφερθεί να χρηματοδοτήσει την επόμενη ταινία του.

Από τον βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα σκηνοθέτη, Αμπντελατίφ Κεσίς («Η Ζωή της Αντέλ»). Ηθοποιοί: Σαΐν Μπουμεντίν, Οφελί Μπο, Σαλίμ Κεσιούς, Λου Λουτιό, Αλέξια Σαρντάρντ, Χάφσια Χερζί. Ένα νατουραλιστικά σκηνοθετημένο αισθαντικό χρονικό της δαιδαλώδους φύσης των ανθρωπίνων σχέσεων, ιδίως κατά την ηδονιστική αφύπνισή τους, βασισμένο, σε ελεύθερη απόδοση στο μυθιστόρημα «La Blessure, La Vraie»,  του συγγραφέα του «Ανάμεσα στους Τοίχους», Φρανσουά Μπεγκοντό. Με κύρια συστατικά της τον ήλιο, τη θάλασσα, την ξεγνοιασιά, τον διάχυτο ερωτισμό του καλοκαιριού και τους πρωταγωνιστές της, η ταινία κέρδισε υποψηφιότητα Χρυσού Λέοντα καλύτερης ταινίας και ο σκηνοθέτης, το βραβείο Mouse d’ Oro στο Φεστιβάλ Βενετίας.

«Όταν, το 2010, διάβασα το «La Blessure, la vraie», ενθουσιάστηκα. Πρόκειται για μια ιστορία για το ξεκίνημα της ζωής, με έναν καθαρά μυθιστορηματικό βασικό χαρακτήρα, με την πιο παραδοσιακή έννοια του όρου. Ένας ρομαντικός νεαρός άνδρας που γράφει ποιήματα αναζητά τον εαυτό του. Θα μπορούσε να γίνει μυθιστοριογράφος ή και σκηνοθέτης. Μας φέρνει στο μυαλό χαρακτήρες του Σταντάλ, του Μπαλζάκ ή του Φλομπέρ… Στο κλασικό γαλλικό μυθιστόρημα ο ήρωας συχνά είναι ένα αγόρι που έρχεται από την επαρχία, εγκαθίσταται στο Παρίσι και ασχολείται με την τυπογραφία, τις εκδόσεις, τον κόσμο της λογοτεχνίας. Κάτι ακόμα που με άγγιξε στο μυθιστόρημα του Μπεγκοντό είναι η ατμόσφαιρα καλοκαιριού και διακοπών, ο δισταγμός απέναντι στις επιθυμίες και τα συναισθήματα. Ι χαρακτήρας, που στην ταινία μου μετονομάσαμε σε Αμίν, είναι ο Φρανσουά. Το μυθιστόρημα λαμβάνει χώρα στο βόρειο τμήμα της Γαλλίας, ενώ εμείς το μεταφέραμε στον Νότο, στην πόλη Σετ. Ο βασικός λόγος ήταν ότι κατάγομαι από αυτήν την περιοχή και τη γνωρίζω καλά.» – Αμπντελατίφ Κεσίς

«Ντάμπο» (Dumbo – 2019) του Τιμ Μπάρτον (Η.Π.Α.)

Ο ιδιοκτήτης τσίρκου Max Medici (Ντάνι Ντε Βίτο) επιστρατεύει τον Holt Farrier (Κόλιν Φάρελ), πρώην αστέρι του τσίρκου και τα παιδιά του Milly (Nico Parker) και Joe (Finley Hobbins) για να φροντίσουν ένα νεογέννητο ελέφαντα με υπερμεγέθη αυτιά, τα οποία τον κάνουν περίγελο ενός τσίρκου που πνέει τα λοίσθια.  Όταν ανακαλύπτουν όμως ότι ο Ντάμπο μπορεί να πετάξει, το τσίρκο ξαναζεί τις παλιές του δόξες, προσελκύοντας τον επιχειρηματία V.A. Vandever (Μάικλ Κίτον), που θέλει το ασυνήθιστο παχύδερμο για την Dreamland, το εντυπωσιακό του σόου. Ο Ντάμπο φτάνει σε νέα ύψη στο πλευρό της γοητευτικής και ταλαντούχας ακροβάτριας Colette Marchant (Εύα Γκριν), μέχρι που ο Holt ανακαλύπτει ότι, πίσω από την εκτυφλωτική γυαλάδα της Dreamland, κρύβονται σκοτεινά μυστικά.

Από την Disney και τον οραματιστή σκηνοθέτη Τιμ Μπάρτον («Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», «Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας»), η νέα, περιπετειώδης, live-action ταινία «Ντάμπο», εξιστορεί την κλασική ιστορία, στην οποία η διαφορετικότητα έχει την τιμητική της, η οικογένεια είναι ύψιστης σημασίας και τα όνειρα πετούν. Η ταινία κυκλοφορεί επίσης σε 3D, μεταγλωττισμένο αλλά και με υπότιτλους. Μία συγκινητική, κλασική ιστορία για ένα διαφορετικό ήρωα με μεγάλα αυτιά και ακόμα μεγαλύτερη καρδιά. Ένας φόρος τιμής στον μαγικό και ανεξάντλητο κόσμο των παραμυθιών, μία κινηματογραφική εμπειρία για όλη την οικογένεια.

O Τιμ Μπάρτον επέλεξε την Εύα Γκριν, με την οποία έχει συνεργαστεί σε δύο προηγούμενες ταινίες του (Dark Shadows, Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children), για να ενσαρκώσει τη σαγηνευτική ακροβάτισσα Colette. O Ντάνι Ντε Βίτο, που έχει ήδη τρεις ταινίες με τον Τιμ Μπάρτον στο ιστορικό του (Batman Returns, Mars Attacks, Big Fish), αναλαμβάνει τον ρόλο του ιδιοκτήτη τσίρκου στο οποίο γεννιέται ο Ντάμπο και ο Μάικλ Κίτον, που μετράει κι αυτός τρεις ταινίες με τον δημιουργό (Beetlejuice, Batman, Batman Returns), υποδύεται τον φιλόδοξο επιχειρηματία που θα επηρεάσει δραματικά τον κόσμο του λατρεμένου ιπτάμενου ελέφαντα. Η συνύπαρξη των δύο ηθοποιών φέρνει στο μυαλό το δίδυμο που υποδύθηκαν το 1992 στο «Batman Returns», με τον Κίτον στον ρόλο του πρωταγωνιστή και τον Ντε Βίτο στον ρόλο του κακού. Αυτή τη φορά, οι ισορροπίες ανατρέπονται. Ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα, Κόλιν Φάρελ (The Lobster, In Bruges) ενσαρκώνει τον τρυφερό πατέρα της πρωτοεμφανιζόμενης Nico Parker. O βραβευμένος με Όσκαρ, Άλαν Άρκιν συνεργάζεται για δεύτερη φορά με τον Τιμ Μπάρτον, μετά το περίφημο «Edward Scissorhands» του 1990. Ένα λαμπερό καστ που στέκεται επάξια δίπλα σε έναν από τους πιο αγαπητούς και αξέχαστους χαρακτήρες της ιστορίας του σινεμά, ένα ιπτάμενο ελεφαντάκι που συμβολίζει τη διαφορετικότητα και τη δύναμη που όλοι κρύβουμε μέσα μας.

«Ευτυχισμένος Λάζαρος» (Lazzaro Felice / Happy as Lazzaro – 2018) της Αλίτσε Ρορβάχερ (Ιταλία, Ελβετία, Γαλλία, Γερμανία)

Αυτή είναι η ιστορία του Λάζαρο, ενός νεαρού χωρικού τόσο καλόκαρδου που περνιέται για αφελής και του Τανκρέντι, ενός νέου αριστοκρατικής καταγωγής, καταραμένου από την ίδια του την φαντασία. Ένας ισχυρός δεσμός δημιουργείται μεταξύ τους, όταν ο Τανκρέντι ζητά από τον Λάζαρο να τον βοηθήσει να σκηνοθετήσει την ίδια του την απαγωγή. Αυτή η περίεργη κι απρόσμενη συμμαχία είναι μια αποκάλυψη για τον Λάζαρο. Μια φιλία τόσο πολύτιμη που θα ταξιδέψει τον Λάζαρο στον χώρο και στον χρόνο, σε αναζήτηση του Τανκρέντι. Στην πρώτη του φορά στη σύγχρονη μεγαλούπολη ο Λάζαρο είναι σαν ένα θραύσμα του παρελθόντος, χαμένο στον μοντέρνο κόσμο.

Μετά τις ταινίες «Ουράνιο Σώμα» και «Τα Θαύματα», που συμμετείχαν στο Φεστιβάλ Καννών – με τη δεύτερη να κερδίζει και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής το 2014 – η πολυβραβευμένη δημιουργός Αλίτσε Ρορβάχερ επιστρέφει με μια αντισυμβατική αλληγορία, μια σύγχρονη ματιά στον Ιταλικό Νεορεαλισμό και βραβεύεται ξανά στις Κάννες, με το Βραβείο Καλύτερου Σεναρίου. Ηθοποιοί: Αντριάνο Ταρντιόλο, Λούκα Τσικοβάνι, Άλμπα Ρορβάχερ, Ντέιβιντ Μπένετ, Σέρτζι Λόπεζ, Νικολέτα Μπράσκι. Mια ειρωνική ματιά στις ανθρώπινες σχέσεις με πρωταγωνιστές τα συναισθήματα.

«Ο «Ευτυχισμένος Λάζαρος» είναι η ιστορία μιας, μικρότερης σε σημασία για τους ανθρώπους, αρετής. Χωρίς θαύματα, χωρίς εξουσίες ή υπερδυνάμεις, χωρίς ειδικά εφέ. Είναι η αρετή του να ζεις σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να σκέφτεσαι τίποτα κακό για κανέναν και απλά να πιστεύεις στους ανθρώπους – γιατί υπάρχει άλλος δρόμος, ο δρόμος της καλοσύνης, που οι άνθρωποι επέλεγαν πάντα να αγνοούν, αλλά που πάντα επανεμφανίζεται για να τους αμφισβητήσει. Σαν κάτι που θα μπορούσαμε να έχουμε, αλλά ποτέ δεν το θέλαμε.» – Αλίτσε Ρορβάχερ

«Στιγμιαία Οικογένεια» (Instant Family – 2018) του Σον Άντερς (Η.Π.Α.)

Όταν ο Πιτ (Μαρκ Γουόλμπεργκ) και η Έλι (Ρόουζ Μπερν) αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια, εξετάζουν την επιλογή της υιοθεσίας. Όταν θα γνωρίσουν τρία αδέρφια, συμπεριλαμβανομένης μιας 15χρονης που κάνει την επανάστασή της (Ιζαμπέλα Μόνερ), θα διαπιστώσουν ότι από εκεί που δεν είχαν κανένα παιδί βρέθηκαν μέσα σε μια νύχτα με τρία. Τώρα, ο Πιτ και η Έλι θα προσπαθήσουν να μάθουν τα κατατόπια του να είσαι γονιός με ξεκαρδιστικό τρόπο με την ελπίδα να γίνουν οικογένεια.

Αν και ο θεσμός της ανάδοχης οικογένειας είναι ένα εξαιρετικά σοβαρό θέμα, ο Σον Άντερς νιώθει άνετα να αναδείξει τις ευχάριστες και ελαφριές πλευρές του μιας και πρόκειται για ένα προσωπικό του ζήτημα. Όταν εκείνος και η γυναίκα του αποφάσισαν να υιοθετήσουν τρία αδέρφια, τα περιστατικά που αντιμετώπισαν ήταν από αστεία μέχρι εξαιρετικά κουραστικά. «Σκέφτηκα ότι θα ήταν υπέροχο αν ο Τζον Μόρις κι εγώ μπορούσαμε να κάνουμε μια κωμωδία γι’αυτό το θέμα και όχι ένα βαρύ δράμα που ο κόσμος θα φοβόταν να δει. Ελπίζω αυτή η ταινία να βοηθήσει τα παιδιά που το έχουν ανάγκη να βρουν ένα σπίτι και μια οικογένεια», σχολιάζει ο Άντερς.

Πολλά από τα περιστατικά έχουν βασιστεί στις ιστορίες του Άντερς και στην ιστορία της Μαρίντ Γκριν, μιας νεαρής κοπέλας που υιοθετήθηκε στα 13 της. Οι Άντερς και Μόρις την έχρισαν βοηθό τους για το σενάριο και την είχαν κοντά τους καθ’όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ηθοποιοί: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Ρόουζ Μπερν, Οκτάβια Σπένσερ, Τιγκ Νοτάρο, Ιζαμπέλα Μόνερ, Μάργκο Μάρτιντεϊλ. Παρά την επιφανειακή αντιμετώπιση του θέματος και με τα κλισέ του είδους να καιροφυλακτούν στο συγκεκριμένο Σινεμά που μας έρχεται από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, είναι πάντα όμορφο και συγκινητικό να βλέπεις στην μεγάλη οθόνη δημιουργίες που ασχολούνται με το ευαίσθητο θέμα της ανάδοχης οικογένειας και την υιοθεσία των παιδιών.

Κυκλοφορούν επίσης:
«Ελεύθερο Θέμα» (Free Subject / Subject Libre – 2018) της Στέλλας Θεοδωράκη (Eλλάδα, Γαλλία)

Η Ίρις, καθηγήτρια σε μια Σχολή Καλών Τεχνών, δίνει στους οκτώ φοιτητές της μια άσκηση ελεύθερου θέματος με σκοπό τη βαθύτερη ωρίμανσή τους σε μια περίοδο κρίσης. Οι εικοσάχρονοι φοιτητές ενθουσιάζονται με την ιδέα της ελεύθερης επιλογής και δημιουργούν ένα «εργαστήριο φαντασίας» χωρίς περιορισμούς. Την αρχή κάνει ένας από τους φοιτητές, ο Γιώργος, που βρίσκει τυχαία το κινητό της Ίριδας και βασίζει την εργασία του στη ζωή της. Η επιλογή του ελεύθερου θέματος ως άσκηση, αλλά και ως πρόταση έρευνας, εξετάζει τα αμφίβολα όρια της ατομικής ελευθερίας στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες.

Το «Ελεύθερο Θέμα» είναι η νέα δημιουργία της Στέλλας Θεοδωράκη, που στο παρελθόν έχει υπογράψει σημαντικές ταινίες μυθοπλασίας, αλλά και τεκμηρίωσης, όπως το «Ricordi Mi» και τα «Ημερολόγια Αμνησίας» (2013), αντίστοιχα. Η ταινία πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στο59ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Ηθοποιοί: Θεοδώρα Τζήμου, Δημήτρης Κίτσος, Laurent Sauvage, Αντώνης Καρυστινός, Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Κωνσταντίνος Ελματζιόγλου, Δημήτρης Θεοδωρίδης, Πάνος Κούγιας, Μάρθα Λαμπίρη, Ιωάννα Μούσουρα, Φραγκίσκη Μουστάκη, Ναταλία Ρήγα.

«Η ιδέα για το «Ελεύθερο Θέμα» ξεπήδησε σε μια εποχή που ένιωσα έντονη την ανάγκη να επαναδιαπραγματευτούμε τις ελευθερίες μας. Η παρακολούθηση της κρίσης στην προηγούμενή μου ταινία «Ημερολόγια Αμνησίας» για δύο χρόνια 2010 – 12 μου δημιούργησε διάφορα ερωτήματα. Ένιωσα μια έντονη αλλαγή στον κοινωνικοπολιτικό χώρο δίπλα μου κι έναν συντηρητισμό, που ξεπερνούσε και τα χειρότερα όνειρά μας… Ταυτόχρονα εισέπραξα και από προοδευτικούς ανθρώπους, μια δυσκολία να αποδεχτούν τον «άλλο», λες και τόσο καιρό εκκολαπτόταν ένας ύποπτος «φασισμός» της καθημερινότητας. Ένιωσα η βούλησή μου, όπως και των περισσότερων συνανθρώπων μου να μην γίνεται σεβαστή, αλλά και να μην αντιδρά σχεδόν κανείς σε μια τέτοια κατάσταση ή, ακόμη κι αν αντιδρά, να μην το λαμβάνουν υπόψη τους τα κέντρα εξουσίας. Ήθελα με κάποιο τρόπο να μιλήσω γι’ αυτά τα πράγματα που με έπνιγαν. Να μιλήσω μ’ έναν τρόπο άμεσο, που όμως ν’ ακολουθεί τον παραλογισμό των καταστάσεων: Το «Ελεύθερο Θέμα» να συνυπάρχει αισθητικά με την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης, να είναι το ίδιο φόρμα και περιεχόμενο.» – Στέλλα Θεοδωράκη

«Επιστροφή στην Κορυφή» (Back to the Top – 2018) του Στρατή Χατζηελενούδα (Ελλάδα)

Η απίστευτη, ιστορία ζωής του 35χρονου Λεωνίδα, ο οποίος μολονότι χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο μετά από ατύχημα, αποφασίζει να ανέβει στην κορυφή του Ολύμπου: το βουνό που είχε κατακτήσει αρτιμελής δύο φορές και μετά τον τραυματισμό του δεν έπαψε να το επισκέπτεται στα όνειρά του. Με την βοήθεια των φίλων του, επιδιώκει μια επική αναμέτρηση με τη φύση, το βουνό και την υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων.

Η ταινία προβλήθηκε στα πλαίσια του 24ου Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας (Ειδικές Προβολές) και του CineDoc όπου χειροκροτήθηκε τόσο για την τόλμη του ριψοκίνδυνου Λεωνίδα, όσο και για την θέληση των φίλων του αλλά και του κινηματογραφικού συνεργείου, που για 3,5 χρόνια ετοιμάζονταν να κάνουν μαζί αυτή την παράτολμη αναρρίχηση.

Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ με βραβεία Κοινού και ΕΡΤ στο 20ό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, θα κυκλοφορήσει από τις 28 Μαρτίου αποκλειστικά στον κινηματογράφο Τριανόν (Πατησίων 101) στην Αθήνα και στην αίθουσα Σταύρος Τορνές στη Θεσσαλονίκη (Αποθήκη 1, Λιμάνι).

«Η Τρύπα» (The Hole in the Ground – 2019) του Λι Κρόνιν (Ιρλανδία)

Η Σάρα μετακομίζει με τον μικρό της γιο στο απομονωμένο νέο τους σπίτι σε μια επαρχιακή πόλη, ελπίζοντας να κάνουν μια καινούργια αρχή έπειτα από μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Όμως η συνάντησή τους με την αλλόκοτη νέα τους γειτόνισσα και η προσωρινή εξαφάνιση του μικρού Κρις στο γειτονικό δάσος θα φέρουν στα όριά της τη Σάρα, η οποία θα ανακαλύψει μια τεράστια μυστηριώδη τρύπα στο έδαφος καθώς τον αναζητά. Το αγόρι θα επιστρέψει σύντομα, ωστόσο θα είναι διαφορετικό, κάνοντας τη μητέρα του να αναρωτηθεί αν πρόκειται πραγματικά για τον γιο της. Πρωταγωνιστούν: Σεάνα Κερσλέικ, Τζέιμς Κόσμο, Σιμόν Κίρμπι, Στιβ Γουόλ. Δεν πραγματοποιήθηκε δημοσιογραφική προβολή για την συγκεκριμένη ταινία.