Ο Φρανσουά Οζόν γεννήθηκε στις 15 Νοεμβρίου του 1967, στο Παρίσι. Η αξιόλογη φιλμογραφία του, είναι επηρεασμένη από το έργο μερικών από των σημαντικότερων Ευρωπαίων σκηνοθετών, όπως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο Ζαν Ρενουάρ και ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Από τις «8 Γυναίκες» του 2002, μέχρι το «Θέλημα Θεού» του 2018, ο Γάλλος δημιουργός παραμένει πιστός σε ένα Σινεμά ανεξάρτητο και αρκετά αποκαλυπτικό. Με αφορμή την κυκλοφορία της νέα του ταινίας «Peter von Kant» (2022), παρουσιάζουμε ένα αφιέρωμα στο πολυσυλλεκτικό έργο του.

Ο Φρανσουά Οζόν (François Ozon), σπούδασε Σινεμά στο FEMIS, την καταξιωμένη γαλλική σχολή κινηματογράφου και σκηνοθέτησε αρκετές μικρού μήκους ταινίες που ταξίδεψαν σε Διεθνή Φεστιβάλ. Το 1996 ο Οζόν βραβεύτηκε από το Φεστιβάλ του Λοκάρνο για την ταινία «Α Summer Dress», μία μικρού μήκους ταινία για έναν γκέι άνδρα που βρίσκεται σε διακοπές με τον σύντροφό του.

Στη συνέχεια, ο Οζόν σκηνοθέτησε την μεσαίου μήκους ταινία «See the Sea». Ακολούθησε το «Sitcom», η πρώτη μεγάλου μήκους δημουργία του, η οποία πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Καννών. Έναν χρόνο αργότερα ήρθε το «Les Amants Criminels», φιλμ που τονίζει ακόμα περισσότερο την εμμονή του σκηνοθέτη με τη δυσλειτουργικότητα.

Με τις πρώτες του αυτές ταινίες να τον έχουν ήδη εδραιώσει από νωρίς στον σύγχρονο ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ο σκηνοθέτης στη συνέχεια διασκεύασε ένα από τα πρώτα θεατρικά έργα του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, «Water Drops on Burning Rocks». Η ταινία διακρίθηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.

Η επόμενη ταινία του Οζόν, «Under the Sand», με πρωταγωνίστρια τη Σαρλότ Ράμπλινγκ, αφήνει για λίγο στην άκρη την σεξουαλικά φορτισμένη θεματολογία του δημιουργού και καταπιάνεται με το θέμα του θανάτου και του πένθους. Η ταινία ήταν υποψήφια για τρία Σεζάρ το 2002 στις κατηγορίες: Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας, Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Ταινίας.

Ο Οζόν συνέχισε την απρόβλεπτη πορεία του με το φιλμ «8 Γυναίκες», μία ιστορία μυστηρίου με αισθητική μιούζικαλ, όπου ένας φόνος λαμβάνει χώρα σ’ ένα απομονωμένο σπίτι γεμάτο με ύποπτους χαρακτήρες. Το 2003 ο Οζόν συνεργάστηκε ξανά με την Σαρλότ Ράμπλινγκ στην «Πισίνα», την μυστηριώδη ιστορία μιας καταπιεσμένης μεγαλύτερης γυναίκας που έρχεται σε αντίθεση με την ανεμελιά μιας νεαρότερης κοπέλας.

Ακολούθησαν οι ταινίες «5×2», «Ο Χρόνος που Απομένει» και το «Angel: Μια Ζωή σαν Όνειρο», φιλμ το οποίο αποτελεί παράλληλα και το πρώτο αγγλόφωνο έργο του σκηνοθέτη, το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Ακολουθεί το «Ricky» (2009) και το «La Refuge». Το 2010 ο Οzon παρουσιάζει την ρομαντική κομεντί «Potiche» με την Κατρίν Ντενέβ και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ, που γνωρίζει εξαιρετική εμπορική επιτυχία στο γαλλικό box office.

Το 2012 κυκλοφόρησε η αξιόλογη δημιουργία του Φρανσουά Οζόν, «Το Αγόρι στο Τελευταίο Θρανίο», με τον σπουδαίο ηθοποιό, Φαμπρίς Λουκινί. Ακολούθησε το 2013 η ταινία «Nέα και Όμορφη» με πρωταγωνίστρια την Μαρίν Βακτ, όπου ο σκηνοθέτης σκιαγραφούσε το πορτρέτο μιας όμορφης έφηβης μεγαλοαστής, που στρέφεται σταδιακά στην πορνεία.

Η ταινία «Η Καινούργια Φιλενάδα» (Une Nouvelle Amie – 2014) του Φρανσουά Οζόν, πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της, στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Τορόντο. Στη χώρα μας είχαμε την ευκαιρία να την παρακολουθήσουμε στο πλαίσιο του 16ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδος, όπου αποτέλεσε την Ταινία Λήξης του Φεστιβάλ.

Το 2016, ο δραστήριος Γάλλος σκηνοθέτης Φρανσουά Οζόν, παρουσιάζει το «Frantz», μία ασπρόμαυρη συγκινητική ταινία, με καταλυτικές έγχρωμες παρεμβάσεις, η οποία διαδραματίζεται στον Μεσοπόλεμο, περιγράφοντας μία βαθιά ανθρώπινη και πολυεπίπεδη ιστορία. Ακολουθεί το 2017, το φιλμ «Double Lover», όπου συνεργάζεται και πάλι με την γοητευτική Μαρίν Βακτ, ενώ το 2018 ο Φρανσουά Οζόν, συγκλονίζει την Γαλλία μεταφέροντας στην μεγάλη οθόνη την υπόθεση παιδεραστίας του καρδινάλιου, Τζορτζ Πελ.

Το 2021 κυκλοφορεί το φιλμ «Το Καλοκαίρι του ’85», μία ρομαντική, ερωτική ιστορία ενηλικίωσης, ανάμεσα σε δύο αγόρια, βασισμένο στο βρετανικό young adult βιβλίο «Dance on My Grave» του Αϊνταν Τσέιμπερς, ενώ την ίδια χρόνια κυκλοφορεί και το έργο «Everything Went Fine», είναι βασισμένο στο ομότιτλο, αυτοβιογραφικό βιβλίο της Εμανουέλ Μπερνχάιμ με θέμα την ευθανασία και πρωταγωνιστές την Σοφί Μαρσό και τον Αντρέ Ντισολιέ.

Τον Φεβρουάριο του 2022, προβλήθηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερολίνου, η νέα ταινία του Φρανσουά Οζόν, «Peter von Kant», μέσα από την οποία ο Γάλλος σκηνοθέτης αποτίει φόρο τιμής στον σπουδαίο, Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ. Μία αξιόλογη δημιουργία, την οποία είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε τον Νοέμβριο στο 63ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, πριν από την κυκλοφορία της στις εγχώριες αίθουσες.

Έξι χαρακτηριστικές ταινίες του Φρανσουά Οζόν

8 Γυναίκες / 8 Femmes / 8 Women
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν
Σενάριο: Φρανσουά Οζόν, Μαρίνα ντε Βαν και Ρομπέρ Τομά, διασκευή του θεατρικού έργου του Ρομπέρ Τομά «8 γυναίκες κατηγορούνται»
Πρωταγωνιστούν: Ντανιέλ Νταριέ, Ιζαμπέλ Υπέρ, Κατρίν Ντενέβ, Φανί Αρντάν, Εμμανουέλ Μπεάρ, Βιρζινί Λεντουαγέν, Λουντιβίν Σανιέ
Μουσική: Krishna Levy
Φωτογραφία: Ζαν Λαπουαρί
Μοντάζ: Laurence Bawedin
Έτος Παραγωγής: 2002
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Ιταλία
Διάρκεια: 111 λεπτά

Σε μια μεγάλη εξοχική κατοικία, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1950, μια οικογένεια και το υπηρετικό της προσωπικό κάνουν προετοιμασίες για τη γιορτή των Χριστουγέννων. Ξαφνικά ο οικοδεσπότης ανακαλύπτεται νεκρός στην κρεββατοκάμαρά του με ένα μαχαίρι στην πλάτη.

Εξαιτίας της κακοκαιρίας (αλλά και πιθανού σαμποτάζ) οι ένοικοι του σπιτιού μοιάζουν αποκλεισμένοι, χωρίς τα μέσα να επικοινωνήσουν με τον έξω κόσμο προτού ο καιρός επιτρέψει να πάει κάποιος στην κοντινότερη πόλη. Για να περάσει η ώρα, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αναζητήσουν τον ένοχο ανάμεσά τους, μιας και η απομόνωση του σπιτιού καθιστά μάλλον αδύνατο το ενδεχόμενο να ήρθε κάποιος ξένος και να έκανε το στυγερό έγκλημα.

Ποιος είναι όμως ο δολοφόνος ανάμεσα στα μέλη του σπιτιού, που ανήκουν όλα στο γυναικείο φύλο; Η σύζυγος, η κουνιάδα, η πεθερά, η καμαριέρα, η μαγείρισσα, η αδερφή ή κάποια από τις κόρες του θύματος; Προκειμένου να υπερασπιστεί καθεμία τον εαυτό της, στρέφεται ενάντια στο πρόσωπο για το οποίο κρύβει τη μεγαλύτερη χολή βγάζοντας στη φόρα ανομολόγητα μυστικά με καταιγιστικό ρυθμό. Κάθε γυναίκα έχει μια ιστορία να πει και τα δικά της μυστικά να κρύψει.

Το 2002 ο Φρανσουά Οζόν μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το θεατρικό έργο του Ρομπέρ Τομά, με πρωταγωνίστριες τις σπουδαίες: Ιζαμπέλ Υπέρ, Κατρίν Ντενέβ, Φανί Αρντάν και Εμμανουέλ Μπεάρ, σε μία κλασική μαύρη κωμωδία μυστηρίου.

Potiche
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν
Σενάριο: Πιερ Μπαριγιέ, Ζαν-Πιερ Γκρεντί, Φρανσουά Οζόν
Πρωταγωνιστούν: Κατρίν Ντενέβ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Φαμπρίς Λουκινί, Καρίν Βιάρ, Ζουντίτ Γκοντρές, Ζερεμί Ρενιά, Σερζί Λοπέζ
Φωτογραφία: Γιορίκ Λε Σο
Μοντάζ: Λορ Γκαρντέτ
Μουσική: Φιλίπ Ρομπί
Έτος Παραγωγής: 2010
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Διάρκεια: 103 λεπτά

Το 2010, ο αξιόλογος δημιουργός Φρανσουά Οζόν, σκηνοθετεί τρεις από τους καλύτερους Γάλλους ηθοποιούς της εποχής μας, σε μία ρομαντική κομεντί. Η Κατρίν Ντενέβ, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ και ο Φαμπρίς Λουκινί, πρωταγωνιστούν στο «Potiche». Βρισκόμαστε στο 1977, στη Βόρεια Γαλλία και συγκεκριμένα στην περιοχή Sainte – Gudule. Η Σουζάν (Κατρίν Ντενέβ) είναι δέσμια στους τέσσερις τοίχους της κουζίνας της και υποταγμένη στη βούληση του συζύγου της, του επιτυχημένου εργοστασιάρχη κυρίου Πουγιόλ (Φαμπρίς Λουκινί). Ο κ. Ρομπέρ Πουγιόλ διοικεί την ομπρελοβιομηχανία του με απολυταρχικό και αυταρχικό τρόπο, όπως ακριβώς «διοικεί» την σύζυγο και τα παιδιά του.

Όταν όμως οι εργάτες στο εργοστάσιό του κατεβαίνουν σε απεργία και κρατούν όμηρο τον κ. Πουγιόλ, η κρίση που ξεσπά είναι μεγάλη και εκτονώνεται με τον τραυματισμό του και την απομάκρυνσή του για ένα διάστημα από την περιοχή. Τότε έρχεται η στιγμή που η κυρία Πουγιόλ παίρνει την μεγάλη απόφαση να αναλάβει χρέη Γενικού Διευθυντή στο εργοστάσιο του συζύγου της και προς έκπληξη όλων αποδεικνύεται μια ικανότατη και μαχητικότατη γυναίκα. Τα προβλήματα ξαναρχίζουν όταν ο κ. Πουγιόλ επιστρέφει από το ταξίδι του, ενώ ο ρόλος του κυρίου Μπαμπέν (Ζεράρ Ντεπαρντιέ) περιπλέκει τα πράγματα ακόμη πιο πολύ.

Τριάντα χρόνια μετά το αριστουργηματικό «Τελευταίο Μετρό» (1980) του Φρανσουά Τρυφώ, η Κατρίν Ντενέβ και ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ συναντιούνται και πάλι στην μεγάλη οθόνη, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Φρανσουά Οζόν. Το «Potiche» (2010) είναι μία μέτρια αλλά ευχάριστη ταινία, όπου βασίζεται κυρίως στο καλό καστ παρά στο σενάριο της, ενώ την τριάδα των πρωταγωνιστών συμπληρώνει ιδανικά ο σπουδαίος Φαμπρίς Λουκινί.

Ο όρος «Potiche» σημαίνει βάζο ή ένα άλλο αντικείμενο που δεν έχει πραγματικά χρηστική αξία, απλώς τοποθετείται κάπου σαν διακοσμητικό. Στην γαλλική γλώσσα όμως χρησιμοποιείται και μεταφορικά για να περιγράψει μειωτικά και περιφρονητικά μία γυναίκα που έχει μόνο εμφανισιακά χαρίσματα ή ζει πίσω από την σκιά του συζύγου της χωρίς δική της προσωπικότητα. Κάποιες γυναίκες πολιτικών ή ακόμη και κάποιες γυναίκες πολιτικοί έχουν χαρακτηριστεί «potiches» όπως η κα Σιράκ και πιο πρόσφατα η Σεγκολέν Ρουαγιάλ.

«Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να κάνω μία ταινία για την θέση των γυναικών στην κοινωνία και την πολιτική. Όταν είδα την παράσταση «Potiche» των Μπαριγιέ και Γκρέντι, πριν από περίπου δέκα χρόνια σκέφτηκα αμέσως ότι ήταν το τέλειο υλικό για μία ταινία. Ωστόσο, μου πήρε αρκετό καιρό για να το κάνω δικό μου, για να δω πως θα το μετέφερα στον κινηματογράφο αλλά και στην σύγχρονη κοινωνία. Ένιωθα πως θα κατάφερνα τον ρυθμό και την ζωντάνια μιας εκκεντρικής κωμωδίας αλλά δεν ήθελα να βγει μία αναχρονιστική παράσταση, αποκομμένη από την πραγματικότητα. Δύο γεγονότα συνέβαλαν καταλυτικά στο να γίνει το δικό μου «Potiche» όπως έγινε. Το ένα ήταν η συνάντησή μου με τους αδερφούς Αλτμάγιερ, τους παραγωγούς που μου πρότειναν να κάνω μία πολιτική ταινία για τον Νικολά Σαρκοζί στο πνεύμα της «Βασίλισσας» του Στέφεν Φρίαρς και το δεύτερο οι προεδρικές εκλογές του 2007 στη Γαλλία, στις οποίες ακολούθησα την πολιτική εκστρατεία της Σεγκολέν Ρουαγιάλ με πολύ ενδιαφέρον.» – Φρανσουά Οζόν

Η Καινούργια Φιλενάδα / Une Nouvelle Amie / The New Girlfriend
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν
Σενάριο: Φρανσουά Οζόν, Ρουθ Ρέντελ (βιβλίο)
Πρωταγωνιστούν: Ρομέν Ντιρίς, Αναΐς Ντεμουστιέ, Ραφαέλ Περσονάζ, Ιζίλντ Λε Μπεσκό, Ορόρ Κλεμάν
Φωτογραφία: Πασκάλ Μαρτί
Μοντάζ: Λορ Γκαρντέτ
Μουσική: Φιλίπ Ρομπί
Έτος Παραγωγής: 2014
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Διάρκεια: 108 λεπτά

Ο αξιόλογος Γάλλος σκηνοθέτης Φρανσουά Οζόν, μετά το υπέροχο φιλμ «Το Αγόρι στο Τελευταίο Θρανίο» του 2012 και το ανήσυχο «Nέα και Όμορφη» του 2013, επιστρέφει το 2014 με την ταινία του: «Η Καινούργια Φιλενάδα» (Une Nouvelle Amie). Ο Γάλλος δημιουργός έχοντας στο καστ τους δύο ταλαντούχους ηθοποιούς, τον Ρομέν Ντιρί και την Αναΐς Ντεμπουστιέ, μας παρουσιάζει μία ιδιόρρυθμη ερωτική ιστορία, γεμάτη σασπένς και έντονη συναισθηματικά. Το έργο διακατέχεται εξ ολοκλήρου από ένα αγαπημένο παραδοσιακά θέμα παρουσίασης από τον Οζόν, το δικαίωμα στην επιλογή της σεξουαλικότητας του κάθε ανθρώπου.

Μετά τον θάνατο της καλύτερης της φίλης, η Κλαιρ (Αναΐς Ντεμπουστιέ) πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη. Τη λύση έρχεται να δώσει ο άντρας της φίλης της Ντέιβιντ (Ρομέν Ντιρί), ο οποίος όμως περιβάλλεται από ένα εντελώς ασυνήθιστο μυστικό. Η νέα αυτή σχέση, οδηγεί την Κλαιρ σε πολλές αναπάντεχες ανακαλύψεις που ενώ αρχικά την σοκάρουν, ταυτόχρονα της ανοίγουν νέους ορίζοντες και τελικά την οδηγούν στο να ξαναβρεί το κέφι της για ζωή μέσα από μια νέα ανανεωμένη προσωπικότητα.

Η ταινία – που σε κάποια σημεία θυμίζει το αριστούργημα: «Laurence Anyways» του Ξαβιέ Ντολάν – είναι βασισμένη στο διήγημα της Ρουθ Ρέντελ «The New Girlfriend», ενώ το σάουντρακ αποτελείται ως επί το πλείστον από την εξαιρετική μουσική του Φιλίπ Ρομπί. O Φρανσουά Οζόν, εκμεταλλευόμενος στο έπακρο τους δύο ταλαντούχους πρωταγωνιστές του, καταφέρνει να μας παρουσιάσει μία αξιόλογη ιστορία, με δυνατούς χαρακτήρες, που τολμούν να φέρουν στην επιφάνεια τις «αδυναμίες» τους.

Παρά την αρχική του διστακτικότητα ο David ή Virginia, θα βρει το θάρρος, μαζί με τη νέα του φίλη Κλαιρ να υποστηρίξει τις επιλογές του και να διεκδικήσει το δικό του μοναδικό δικαίωμα στον έρωτα. Η Κλαιρ, αν και αρχικά διστακτική, είναι πλέον εκείνη που καλείται να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να τον βοηθάει στις επιλογές του ή αν θα τον εγκαταλείψει για πάντα.

Frantz
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν
Σενάριο: Φρανσουά Οζόν, Φιλίπ Πιατζό
Πρωταγωνιστούν: Πιερ Νινέ, Πόλα Μπιρ, Ερνστ Στότζνερ, Μαρί Γκρούμπερ
Φωτογραφία: Πασκάλ Μαρτί
Μουσική: Φιλίπ Ρομπί
Έτος Παραγωγής: 2016
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Γερμανία
Διάρκεια: 113 λεπτά

Ο δραστήριος Γάλλος σκηνοθέτης Φρανσουά Οζόν, παρουσιάζει μία ασπρόμαυρη συγκινητική ταινία, με καταλυτικές έγχρωμες παρεμβάσεις, η οποία διαδραματίζεται στον Μεσοπόλεμο, περιγράφοντας μία βαθιά ανθρώπινη και πολυεπίπεδη ιστορία.

«Σε μια εποχή που έχει εμμονή με την αλήθεια και τη διαφάνεια, θέλησα να κάνω μια ταινία για τα ψέματα. Ως μαθητής και θαυμαστής του Ερίκ Ρομέρ, θεωρούσα τα ψέματα συναρπαστική τροφή για την αφήγηση και τις ταινίες. Το είχα στο μυαλό μου όταν ένας φίλος μου είπε για ένα θεατρικό του Maurice Rostand αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έκανα περαιτέρω έρευνα και έμαθα ότι  το θεατρικό είχε μεταφερθεί στο σινεμά το 1931 από τον Ernst Lubitsch με τον τίτλο «Broken Lullaby». Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αφήσω την ιδέα στην άκρη. Πώς θα μπορούσα να ξεπεράσω τον Lubitsch;» – Φρανσουά Οζόν

Δύο χρόνια μετά την «Καινούρια Φιλενάδα» (2014), ο Φρανσουά Οζόν επιστρέφει με τη νέα του ταινία, «Frantz» (2016). Ο Γάλλος σκηνοθέτης εμπνέεται από την κλασσική ταινία του Ερνστ Λούμπιτς, «Broken Lullaby» (1932) – η οποία με τη σειρά της είχε βασιστεί σε θεατρικό έργο του Γάλλου, Maurice Rostand – και με υπέροχη αποχρωματισμένη φωτογραφία, παρουσιάζει ένα αξιόλογο φιλμ, στο οποίο ξεχωρίζει η ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης Πάουλα Μπιρ, δίπλα στον ανερχόμενο Γάλλο ηθοποιό, Πιέρ Νινέι.

Σε μια μικρή γερμανική πόλη μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Anna (Πάουλα Μπιρ) θρηνεί καθημερινά στον τάφο του αγαπημένου της αρραβωνιαστικού Frantz, θύμα μιας μάχης σε γαλλικό έδαφος. Μια μέρα ένας νεαρός, γοητευτικός Γάλλος, ο Adrien (Πιέρ Νινέι), αφήνει λουλούδια στον τάφο. Η παρουσία του, μετά την ήττα της Γερμανίας στον πόλεμο, θα προκαλέσει όχι μόνο αντιδράσεις αλλά και πάθη.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο (βραβευμένος με César για τον ομώνυμο ρόλο στην ταινία «Yves Saint Laurent»), Πιέρ Νινέι (Pierre Niney) και η πρωτοεμφανιζόμενη Πάουλα Μπιρ (Paula Beer), σε μία εξαιρετική ερμηνεία, η οποία διακρίθηκε με το Βραβείο Marcello Mastroianni στο Φεστιβάλ Βενετίας τον Σεπτέμβριο του 2016. Πρωταγωνιστούν επίσης οι ηθοποιοί: Ερνστ Στότζνερ, Μαρί Γκρούμπερ, Γιόχαν Φον Μπίλοφ, Άντον Φον Λούκε, Σιριέλ Κλερ, Άλις ντε Λενκεσένγκ. Τη μουσική επένδυση υπογράφει ο Philippe Rombi.

Γεμάτο ανατροπές και μυστικά, το φιλμ «Frantz» παρακολουθεί την προσωπική διαδρομή της πρωταγωνίστριας, που αλλάζει εντυπωσιακά μέχρι το τέλος της ταινίας. Με δεδομένη τη μαεστρία του σκηνοθέτη να ξεδιπλώνει απτούς χαρακτήρες στο πανί, η ταινία είναι βαθιά ανθρώπινη και πολυεπίπεδη, ενώ τα κοστούμια και η φωτογραφία υφαίνουν μια μαγική ατμόσφαιρα ανάμεσα στην Γαλλία και τη Γερμανία, μεταξύ του Πρώτου και του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου.

«Το να δουλεύω σε ασπρόμαυρες εικόνες για πρώτη φορά ήταν συναρπαστικό, αλλά και στενάχωρο, γιατί η φυσική μου τάση είναι να δίνω έμφαση στο χρώμα. Έτσι ήταν δύσκολο για μένα να παρατήσω το χρώμα σε μερικές σκηνές. Ειδικά στη φύση, όπου περπατάνε πλάι στη λίμνη, που είναι αναφορά στον Γερμανό ρομαντικό ζωγράφο Caspar David Friedrich. Οπότε αποφάσισα να έχω χρώμα ως δραματικό στοιχείο σε αναμνήσεις και σε σκηνές ευτυχίας, για να υπονοήσω ότι η ζωή αιμορραγεί μέσα στην γκρίζα περίοδο του πένθους. Όπως το αίμα ρέει στις φλέβες, το χρώμα πηγάζει από το άσπρο και το μαύρο της ταινίας.» – Φρανσουά Οζόν

Θέλημα Θεού / Grâce à Dieu / By the Grace of God
Σκηνοθεσία – Σενάριο: Φρανσουά Οζόν
Πρωταγωνιστούν: Μελβίλ Πουπό, Ντενίς Μενοσέ, Τζοσιάν Μπαλασκό, Μπερνάρ Βερλέ, Ερίκ Καραβακά, Φρανσουά Μαρτουρέ, Σουόν Αρλό
Έτος Παραγωγής: 2018
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Βέλγιο
Διάρκεια: 137 λεπτά

Ο Αλεξάντρ ζει στη Λυών με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Μια ημέρα μαθαίνει τυχαία ότι ο ιερέας που τον κακοποίησε, όταν ήταν πρόσκοπος, εξακολουθεί να δουλεύει με παιδιά. Αποφασίζει να αναλάβει δράση και τον ίδιο δρόμο ακολουθούν άλλα δύο θύματα του ιερέα, ο Φρανσουά και ο Εμμανουέλ. Οι τρεις τους ενώνονται για να «σηκώσουν το πέπλο της σιωπής» γύρω από τη δοκιμασία τους. Αλλά οι επιπτώσεις και οι συνέπειες δεν θα αφήσουν κανέναν ανεπηρέαστο…

Η ταινία του Φρανσουά Οζόν, που κέρδισε την Αργυρή Άρκτο στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Βερολίνου, βασίστηκε στα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης του ιερέα Preynat και αφηγείται την δημιουργία του site «La parole Liberee» (απελευθερωμένος λόγος) από τα θύματά του, ακολουθώντας τρεις άντρες που είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά στην δημοσιοποίηση της ιστορίας τους.

Ο Καρδινάλιος ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί από την εκκλησία μετά την καταδίκη, για την οποία του δόθηκε εξάμηνη αναστολή. Προηγουμένως είχε προσπαθήσει να παραιτηθεί, αλλά το αίτημά του είχε απορριφθεί από τον Πάπα Φραγκίσκο. Η Regine Maire, κατηγορούμενη για το ίδιο αδίκημα, ειδική ψυχολόγος της εκκλησίας για την βοήθεια κακοποιημένων ανηλίκων, που επίσης έχει ρόλο στην ταινία «Θέλημα Θεού», δεν κρίθηκε ένοχη. Στις 3 Αυγούστου του 2018, το καθεστώς παραγραφής αυξήθηκε στην Γαλλία από 20 σε 30 έτη μετά την ενηλικίωση του θύματος. Και η αποτυχία της αναφοράς σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων θεωρείται πλέον διαρκές αδίκημα.

Τον Νοέμβριο του 2018 στη Λούρδη, 118 Γάλλοι επίσκοποι ψήφισαν για να συγκροτηθεί μια ανεξάρτητη επιτροπή για την αντιμετώπιση της παιδεραστίας στην Εκκλησία από το 1950. Τον Φεβρουάριο του 2019 οι κατηγορούμενοι επιχείρησαν να μπλοκάρουν την έξοδο της ταινίας στην Γαλλία, με το σκεπτικό ότι δεν θα πρέπει να επηρεαστεί η κοινή γνώμη πριν την δίκη. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό και η ταινία κυκλοφόρησε στις Γαλλικές Κινηματογραφικές Αίθουσες στις 20 Φεβρουαρίου, με τα αληθινά ονόματα των κατηγορουμένων. Μέχρι σήμερα περισσότεροι από 500.000 θεατές έχουν δει την ταινία στην Γαλλία.

Peter von Kant
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν
Σενάριο: François Ozon
Πρωταγωνιστούν: Denis Ménochet, Isabelle Adjani, Khalil Gharbia, Hanna Schygulla, Stéfan Crépon
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Manu Dacosse
Μοντάζ: Laure Gardette
Ήχος: Brigitte Taillander, Julien Roig, Jean-Paul Hurier
Μουσική: Clément Ducol
Έτος Παραγωγής: 2022
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Διάρκεια: 85 λεπτά

Ο επιτυχημένος, διάσημος σκηνοθέτης Πέτερ Φον Καντ ζει με τον βοηθό του, τον Καρλ, τον oποίο κακομεταχειρίζεται και ταπεινώνει με ιδιαίτερη ευχαρίστηση. Μέσω της σπουδαίας ηθοποιού Σιντονί γνωρίζει και ερωτεύεται τον Αμίρ, έναν όμορφο, φτωχό νεαρό. Προκειμένου να τον βοηθήσει, ο σκηνοθέτης του προσφέρει φιλοξενία στο διαμέρισμά του, αλλά και την ευκαιρία να μπει στον κόσμο του κινηματογράφου.

Ο Φρανσουά Οζόν (που ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη του για τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ) πραγματοποιεί με το νέο του φιλμ έναν ατόφιο φόρο τιμής σε μια μνημειώδη ταινία του μεγάλου Γερμανού δημιουργού – που δεν είναι άλλη από «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ».

Το τρομερό παιδί του γαλλικού σινεμά συνθέτει εδώ – με αχαλίνωτη, αυτο-αναφορική σινεφιλική διάθεση – μια οιστρηλατημένη ωδή στα καταστροφικά πάθη, στην εξουσιαστική διάσταση του έρωτα και στην επιθυμία κατοχής που ποθητού Άλλου, προσθέτοντας ακόμη ένα κομψοτέχνημα στην αξιόλογη φιλμογραφία του. Μία από τις καλύτερες ταινίες που είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε στο 63ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, παρουσία του πρωταγωνιστή Khalil Ben Gharbia.