Ο Έρικ Πόουπ, στρέφει την κάμερα του στα τραγικά γεγονότα που συγκλόνισαν τη Νορβηγία, στις 22 Ιουλίου του 2011. Το φιλμ «22 Ιουλίου», αποτίει φόρο τιμής στα θύματα του ακροδεξιού τρομοκράτη Άντερς Μπέρινγκ Μπράιβικ και παράλληλα αποτελεί την ποιο ενδιαφέρουσα πρόταση της νέας κινηματογραφικής εβδομάδας.

Πέντε νέες ταινίες στις αίθουσες και εκτός από την ταινία «22 Ιουλίου», προτείνουμε για την κινηματογραφική σας έξοδο, δύο ακόμη έργα. Πρόκειται για το ντεμπούτο της Μενέλ Λαμπίντι, «Ένα Ντιβάνι στην Τυνησία», με πρωταγωνίστρια την υπέροχη Γκολσιφτέ Φαραχανί και το «Έλα Όπως Είσαι» του Ρίτσαρντ Γουόνγκ, επιτυχημένο remake της βραβευμένης ταινίας «Hasta la Vista».

Οι λάτρεις των επανεκδόσεων θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν στην μεγάλη οθόνη δύο σπουδαίες ταινίες, καθώς προβάλλονται, η «Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας», μία από τις πιο χαρακτηριστικές δημιουργίες του Λουίς Μπουνιουέλ, ενώ στον «Αστυνόμο», ο Ζαν Πιέρ Μελβίλ έχει την ευκαιρία να σκηνοθετήσει δύο από τους σημαντικότερους Γάλλους ηθοποιούς, στην ιστορία της Έβδομης Τέχνης. Πρόκειται για τον γοητευτικό Αλέν Ντελόν και την λαμπερή, Κατρίν Ντενέβ. Αναλυτικά:

«22 Ιουλίου» (U July 22 / Utøya 22. juli – 2018) του Έρικ Πόουπ (Νορβηγία)

Μια έφηβη αγωνίζεται να επιβιώσει και να βρει την μικρότερη αδελφή της κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής μαζικής δολοφονίας τον Ιούλιο του 2011 σε έναν καλοκαιρινό καταυλισμό στο νορβηγικό νησί, Utøya. Ηθοποιοί: Άντρεα Μπέρντζεν, Αλεξάντερ Χόλμεν, Μπ΄ρνετε Φρίσταντ, Έλι Ριανόν Μίλερ Όσμπορν, Τζένι Σβένενενιγκ, Ίνγκεμμποργκ Ίνες.

Oσλο, 22 Ιουλίου του 2011. Με φόντο την τραγική τρομοκρατική επίθεση στην κατασκήνωση των παιδιών του σοσιαλοδημοκρατικού κόμματος από τον ακροδεξιό τρομοκράτη Άντερς Μπέρινγκ Μπράιβικ, ο Ερικ Πόπε κινηματογραφεί ένα ανατριχιαστικό, ηλεκτρισμένο μονοπλάνο 72 λεπτών και επικεντρώνεται δικαίως, όχι στον δολοφόνο, αλλά στα θύματα, καθώς ο Μπράιβικ, εκτέλεσε 77 έφηβους (ο μικρότερος, 14 ετών) και τραυμάτισε πάνω από 200 άτομα.

Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της, τον Φεβρουάριο του 2018, συμμετέχοντας στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα του 68ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Βερολίνου. Ηθοποιοί: Άντρεα Μπέρντζεν, Αλεξάντερ Χόλμεν, Μπ΄ρνετε Φρίσταντ, Έλι Ριανόν Μίλερ Όσμπορν, Τζένι Σβένενενιγκ, Ίνγκεμμποργκ Ίνες.

«Διανύουμε μία εποχή σκεπτικισμού, ξενοφοβίας και τρομοκρατίας στην Ευρώπη και είναι καταλυτικό να ρίξουμε φως στους τρόπους που διαχειριζόμαστε αυτή την κατάσταση. Μία δυνατή και ακλόνητη πίστη στη δεκτικότητα, την ομαδικότητα, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και την αισιοδοξία για το κοινό μας μέλλον. Η ταινία δεν αναζητά να απεικονίσει όλη την ιστορία, αλλά βασίζεται σε ένα περιστατικό ως όχημα για να δείξει τα συναισθήματα και τα διλήμματα εκείνης της μέρας με άμεσο τρόπο. Η ταινία παρακολουθεί τα γεγονότα αποκλειστικά μέσα από τα μάτια των παιδιών που ήταν εκεί. Είναι με ταπεινότητα για τις πληγές που δεν έχουν θεραπευτεί και με βαθύ σεβασμό μπροστά στην πεποίθηση ότι αυτή η ιστορία δεν πρέπει να γίνει μυθοπλασία, που κάνω την προσπάθεια να συμπεριλάβω τα πολυσύνθετα περιστατικά με έναν τρόπο που σέβεται την πραγματικότητα.» – Έρικ Πόουπ

«Ένα Ντιβάνι στην Τυνησία» (Arab Blues – 2019) της Μενέλ Λαμπίντι (Γαλλία, Τυνησία)

Μετά από 10 χρόνια στο Παρίσι, η Σέλμα (Γκολσιφτέ Φαραχανί) επιστρέφει στην Τυνησία. Εκεί θα συναντήσει την νεαρή ξαδέρφη της που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί έφυγε από τη Γαλλία, την καταθλιπτική θεία της και τον θείο της, που παίζοντας καταλυτικό ρόλο στις αποφάσεις της, θα της παραχωρήσουν ένα άδειο διαμέρισμα που θα γίνει το κέντρο ψυχοθεραπείας που πάντα ήθελε να ανοίξει η Σέλμα. Πόσο εύκολο θα είναι όμως αυτό, με την γραφειοκρατία να την περιμένει διαρκώς στη γωνία; Στην ίδια γωνία και ο Ναίμ, ένας αστυνομικός που παρακολουθεί κάθε της βήμα. Ηθοποιοί: Γκολσιφτέ Φαραχανί, Ματζίντ Μασούρα, Άισα Μπεν Μιλεντ, Φεριέλ Καμαρί, Χισέμ Γιακουμπί

Η σπουδαία Ιρανή ηθοποιός, Γκολσιφτέ Φαραχανί, την οποία την έχουμε απολαύσει από το «About Elly» (2009) του Aσγκάρ Φαραντί, μέχρι το «Paterson» του Τζιμ Τζάρμους, πρωταγωνιστεί στο μεγάλο μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο της Γαλλοτυνήσιας δημιουργού, Μενέλ Λαμπίντι. Μία συμπαθητική κομεντί, με φόντο την επιστροφή στις ρίζες και για τα όνειρα, που μερικές φορές μπορεί και να γίνονται πραγματικότητα.

«Έλα Όπως Είσαι» (Come As You Are – 2019) του Ρίτσαρντ Γουόνγκ (Η.Π.Α.)

Τρεις νεαροί φίλοι με διαφορετικές αναπηρίες, ξεκινούν παρέα με μια νοσοκόμα ένα road trip προς το Μόντρεαλ προκειμένου να ανακαλύψουν τον έρωτα. Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Asta Philpot και αποτελεί remake της βραβευμένης βέλγικης παραγωγής «Hasta la Vista», που το 2011 κέρδισε το Βραβείο Κοινού της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ηθοποιοί: Γκραντ Ροζενμάγιερ, Χέιντεν Σζέτο, Ραβί Πατέλ, Γκαμπούρι Σιντίμπ, Ζανίν Γκαρόφαλο, Τζένιφερ Τζέλσεμα. Ένα αντισυμβατικό road movie, στο οποίο το σεξ αποτελεί την αφορμή αλλά σίγουρα όχι την ουσία.

Γυρισμένο σε οκτώ πολιτείες, από το Κολοράντο μέχρι το Μόντρεαλ, το «Έλα Όπως Είσαι» είναι ένας εύγευστος ταξιδιωτικός οδηγός, δίχως τοπία και στάσεις για φωτογραφίες. Καμουφλαρισμένη ως road movie, η ιστορία είναι ένας ύμνος στη φιλία, που τελικά αποδεικνύει πως ο προορισμός έχει σημασία αλλά μερικές φορές είναι διαφορετικός από αυτόν που νομίζουμε.

«Σαν κοινωνία τείνουμε να αποσεξουαλικοποιούμε κάποιες συγκεκριμένες ομάδες και αυτή ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να σεξουαλικοποιήσουμε μια αντίστοιχη ομάδα. Όλοι έχουμε στη ζωή μας εμπόδια, ομοίως και ο Scotty, ο Matt και ο Mo, αλλά οι όποιες αναπηρίες τους δεν αποτελούν εμπόδιο να εξερευνήσουν τη ζωή. Και κάπως έτσι, αυτή η εξερεύνηση ήταν που με ώθησε να κάνω την ταινία. Γιατί αυτό το ταξίδι διαθέτει αγώνα και πίστη. Είναι μια ανθρώπινη εμπειρία, η οποία δεν παύει να είναι ξεκαρδιστική. Σε πρώτο πλάνο, σεβάστηκα ως σκηνοθέτης το πνεύμα της ιστορίας και τους χαρακτήρες. Ήταν για μένα ζωτικό το να έχουμε την κατεύθυνση της κοινότητας των ατόμων με αναπηρίες και την είχαμε απλόχερα. Ήθελα όλο αυτό, όπως θα το κάναμε, να μοιάζει και να είναι αληθινό, σαν τους χαρακτήρες και τα συναισθήματά τους.» – Ρίτσαρντ Γουόνγκ

Κυκλοφορούν Επίσης:
«Το Κλαμπ των Χωρισμένων» (Divorce Club – 2020) του Μικαέλ Γιουν (Γαλλία)

Μετά από πέντε χρόνια γάμου, ο Μπεν χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν ανακαλύπτει οτι η πολυαγαπημένη σύζυγός του τον απατά και θέλει να πάρουν διαζύγιο. Ενώ όλοι οι φίλοι τους μοιάζουν να παίρνουν το μέρος της και να τον εγκαταλείπουν κι αυτοί, ο Μπεν συναντάει τον Πάτρικ, παλιό του φίλο από το πανεπιστήμιο που έχει επίσης χωρίσει πρόσφατα. Μαθαίνοντας την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Μπεν, ο Πάτρικ τον προσκαλεί να μετακομίσει στο σπίτι του, μια πολυτελή μονοκατοικία με όλες τις ανέσεις. Αλλά οι δύο συγκάτοικοι σύντομα βρίσκουν κι άλλη παρέα: άλλους διαζευγμένους, χωρισμένους και εργένηδες που αναζητούν κι αυτοί καταφύγιο. Με το ένα πάρτι να διαδέχεται το άλλο, η βίλα μετατρέπεται σιγά-σιγά σε ένα VIP κλαμπ όπου όλοι μπορούν να επιστρέψουν στην εργένικη ζωή: να αποδεχτούν το πώς έχουν τα πράγματα πια στη ζωή τους, να νιώσουν ελεύθεροι και να περάσουν καλά. Το κλαμπ έχει ένα ιερό μότο: όχι ζευγάρια, όχι μπελάδες. Εξάλλου, όπως λένε, «η κύρια αιτία για διαζύγιο είναι ο γάμος!». Όμως, όταν ο Μπεν συναντήσει την όμορφη Μαριόν, τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται. Ηθοποιοί: Αρνό Ντικρέ, Φρανσουά-Ξαβιέ Ντεμεζόν, Οντρέι Φλερό, Καρολίν Ανγκλάντ, Μικαέλ Γιουν.

Αυτή είναι η τρίτη ταινία του Μικαέλ Γιουν, ο οποίος αναφέρει σχετικά: «Όταν χωρίζεις, πάντα ένας φίλος θα βρεθεί να σου φωνάξει, «Μην ανησυχείς, αυτό το διαζύγιο είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να σου συμβεί!». Όλοι το έχουμε ακούσει αυτό. Δυστυχώς, εγώ δεν συνάντησα ένα τόσο κουλ μέρος όπως στην ταινία, όπου άνδρες και γυναίκες μπορούν να αλληλοπαρηγορηθούν, ξεδίνοντας σαν έφηβοι. Από την άλλη, έχοντας ζήσει με φίλους για δεκαπέντε σχεδόν χρόνια, μέχρι να γεννηθεί η κόρη μου, νομίζω είμαι σε θέση να μιλήσω για το θέμα. Σήμερα δεν θα μπορούσα να ζω σε ένα τέτοιο χάος, αλλά για να είμαι ειλικρινής, αν δεν έχεις παιδιά, είναι καταπληκτικό αν θες να ξεφύγεις από τη μοναξιά. […] Ήθελα να κάνω μια κωμωδία με ερωτικές πινελιές. Αλλά οι θεματικές όπως η μοναξιά, η αφοσίωση, η φιλία, αυτά μιλούν στην καρδιά όλων. Όμως, πάνω από όλα, ήθελα να κάνω μια αστεία κωμωδία – και είναι κάτι το σπάνιο αυτό. Το είδα και στις προβολές που κάναμε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κωμωδίας Alpes d’Huez, όπου η υποδοχή ήταν πραγματικά σπουδαία. Το να κάνεις το κοινό να γελάει καθ’ όλη τη διάρκεια μιας ταινίας είναι πάντα μια περίπλοκη, επικίνδυνη πρόκληση. Πρέπει το χιούμορ να ισορροπεί στην εντέλεια: να μην υποκύπτει σε προφανή ή φτηνιάρικα κόλπα, να μην πέφτει σε παγίδες κακίας ή μικροψυχίας, να φέρνει φρεσκάδα – και όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα να μην προδίδεις και την προσωπική σου αισθητική και τα πιστεύω σου.»

«Οδός Μαλασάνια 32» (32 Malasana Street – 2020) του Αλμπέρτ Πίντο (Ισπανία)

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, η οικογένεια Ολμέδο αγοράζει ένα παλιό διαμέρισμα στην Οδό Μαλασάνια 32, στη Μαδρίτη. Αφήνουν πίσω το χωριό τους για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στην πόλη. Όμως υπάρχει κάτι που η οικογένεια Ολμέδο δεν γνωρίζει: στο διαμέρισμα που αγόρασαν, δεν είναι μόνοι. Κάτι τους απειλεί και θα χρειαστεί να αμυνθούν μέχρι τέλους, για να σώσουν τις ζωές τους.

Η ταινία «Οδός Μαλασάνια 32», είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν στη διάσημη γειτονιά της Μαδρίτης. Πρωταγωνιστούν: Μπεγκόνα Βάργκας, Ιβάν Μάρκος, Μπέα Σεγκούρα.

«Η «Οδός Μαλασάνια 32» είναι μια ταινία τρόμου που περιστρέφεται γύρω από μια οικογένεια που θέλει να χτίσει τη ζωή της, στην μετά-Φρανκική Μαδρίτη του 1976, στο επίκεντρο, δηλαδή, της μετάβασης στη δημοκρατία. Είναι αυτή η ελπίδα που θα ματαιωθεί, όταν θα ανακαλύψουν ότι αυτό το όνειρο θα τους παγιδεύσει και θα τους αποξενώσει από όλους και όλα. Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο  της ταινίας είναι ότι ο τρόμος έρχεται από την καθημερινότητα, από την Ισπανική πραγματικότητα: νοιώθεις πως κατά τη διάρκεια της ημέρας σου, το οτιδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε κάτι επικίνδυνο και διαβολικό. Γι αυτό και χρησιμοποίησα εμβληματικά Ισπανικά στοιχεία να γίνουν πηγή τρόμου. Στην ταινία ήθελα να προσεγγίσω τον τρόμο από μια απλή και φυσική σκοπιά, χωρίς να αποκαλύπτω, και υποδηλώνοντας παρά δείχνοντας. Απέφυγα το γρήγορο μοντάζ, ώστε να μην εξαπατήσω τον θεατή και να τον αφήσω να νιώσει και να μυρίσει τον τρόμο, όπως το ζουν οι πρωταγωνιστές. Έναν τρόμο που προκύπτει από το απρόσμενο, που φανερώνεται ακόμα και μέσα στο φως της μέρας, έτσι ώστε να μην νιώθει κανείς, πουθενά ασφαλής. Η “Οδός Μαλασάνια 32” είναι ίσως ένα σπάνιο παράδειγμα μέσα στο σινεμά του Ισπανικού τρόμου, αφού παρακολουθεί τις ζωές αυτών των φτωχών ανθρώπων που τα έδωσαν όλα για ένα μέλλον που τώρα καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Μια ταινία για τον φόβο, την ένταση και τον τρόμο, αλλά και για τα συναισθήματα και τα ματαιωμένα όνειρα: ένα ιδιαίτερο υβρίδιο που αξίζει την εμπειρία της μεγάλης οθόνης.» – Αλμπέρτ Πίντο

Σ’ Επανέκδοση:
«Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας» (The Discreet Charm of the Bourgeoisie / Le charme discret de la bourgeoisie – 1972) του Λουίς Μπουνιουέλ (Γαλλία)

Ο πατέρας του σουρεαλιστικού κινηματογράφου, Λουίς Μπουνιουέλ, καταθέτει το 1972, μία από τις πιο χαρακτηριστικές δημιουργίες του, την «Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας». Μία ταινία που παραμένει επίκαιρη και διαχρονική, καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας. Στο καστ, συναντάμε σπουδαίους ηθοποιούς, όπως τον Φερνάντο Ρέι και τον Μισέλ Πικολί.

Η ταινία μας μεταφέρει στα πλούσια προάστια του Παρισιού. Εκεί, έξι μεγαλοαστοί, ανάμεσα τους και ο πρέσβης μιας λατινοαμερικανικής χώρας, βρίσκονται σε μια πολύ περίεργη κατάσταση. Προσπαθούν να δειπνήσουν και να ολοκληρώσουν ένα γεύμα, αλλά συνεχώς οι προσπάθειές τους αναστέλλονται από μια σειρά περίεργα, κωμικοτραγικά (άλλα αληθινά κι άλλα φανταστικά), γεγονότα, που παρεμβάλλονται στην πορεία τους.

Ο Μπουνιουέλ, με αυτή την αριστουργηματική σουρεαλιστική ταινία, σατιρίζει καυστικά για άλλη μια φορά την αστική τάξη και την προσποιητή ευγένειά της. Τίποτα δεν ξεφεύγει από τον σαρκασμό του δημιουργού. Οι κενοί καλοί τρόποι, οι ανούσιες κοινωνικές εκδηλώσεις, οι αποσαθρωμένες διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και οι εγκληματικές πράξεις, που καλύπτονται από την κοινωνική θέση, όλα μπαίνουν στο μικροσκόπιο του σκηνοθέτη. Ένα φιλμ, που ο ίδιος ο καλλιτέχνης, το χαρακτήριζε ως το πιο σουρεαλιστικό δημιούργημά του. Η ταινία, συνδυάζει σκηνοθετική δεξιοτεχνία, με μια σκανταλιάρικη, σχεδόν αναρχική αίσθηση, δημιουργικής ελευθερίας.

«Ο Αστυνόμος» (Un Flic / A Cop – 1972) του Ζαν Πιέρ Μελβίλ (Γαλλία, Ιταλία)

Κατά την διάρκεια μιας ληστείας από τέσσερις άντρες σε ένα υποκατάστημα μια τράπεζας, θα σκοτωθεί ένας ταμίας και θα τραυματιστεί σοβαρά ένας από τους ληστές, ο Μαρκ (Αντρέ Πουσέ). Οι συνεργοί του θα τον μεταφέρουν σε μια ιδιωτική κλινική για νοσηλεία. Ο αρχηγός τους ο Σιμόν (Ρίτσαρντ Κρένα) είναι ιδιόκτητης ενός νάιτ κλαμπ του Παρισιού. Ο αστυνόμος Εντουάρ Κολμάν (Αλέν Ντελόν) θα επισκεφτεί το κλαμπ σε μια προσπάθεια να βρει πληροφορίες για του ληστές και επίσης να δει και την όμορφη Κάθυ (Κατρίν Ντενέβ) που εργάζεται στο κλαμπ. Ο Σιμόν υπό τον φόβο ότι ο Κολμάν μπορεί να βρει τα ίχνη τους, θα στείλει την Κάθυ στην κλινική ντυμένη νοσοκόμα, για να κάνει μια θανατηφόρα ένεση στον τραυματισμένο Μαρκ.

Το επόμενο σχέδιο του Σιμόν είναι η κλοπή μια μεγάλης ποσότητας ηρωίνης από μια αντίπαλη συμμορία, που θα μεταφερθεί με το τραίνο στο δρομολόγιο Παρίσι – Λισαβώνα. Ο Σιμόν θα προσγειωθεί στην οροφή του τραίνου χρησιμοποιώντας ένα ελικόπτερο. Αφού μπει μέσα στο τραίνο θα κατευθυνθεί στην καμπίνα όπου ένας άντρας έχει την ηρωίνη σε μια βαλίτσα. Ο Σιμόν θα τον αναισθητοποιήσει και θα κλέψει την ηρωίνη. Εν τω μεταξύ, ένας πληροφοριοδότης θα πει στον Κολμάν ότι το σχέδιο ήταν του Λουίς (Μάικλ Κονράντ) ενός μέλους της συμμορίας του Σιμόν.

Η σκηνοθεσία και το σενάριο της ταινίας είναι του Ζαν-Πιέρ Μελβίλ, ενώ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους σπουδαίους ηθοποιούς, Αλέν Ντελόν, Κατρίν Ντενέβ, Ρίτσαρντ Κρένα, Μάικλ Κονράντ και Ρικάρντο Κουκιόλα. Για την ιστορία, αυτή είναι η τρίτη συνεργασία του Ζαν Πιέρ Μελβίλ, με τον Αλέν Ντελόν. Είχε προηγηθεί το 1967, ο «Ο Δολοφόνος με το Αγγελικό Πρόσωπο» και το 1970, ο εμβληματικός «Κόκκινος Κύκλος».