Οι εκδόσεις Ταξιδευτής παρουσιάζουν στις 2 Απριλίου 2019, στις 6μμ, στον Ιανό (Σταδίου 24 – Αθήνα, 210 3217917), το πρώτο βιβλίο του Βαγγέλη Γονιδάκη “Μη το γελάς”. Για το βιβλίο θα μιλήσουν οι: Βασίλης Βασιλικός, συγγραφέας, και η Σάσα Βούλγαρη, προφορική αφηγήτρια-ψυχοπαιδαγωγός. Την εκδήλωση θα συντονίσει ο αρχαιολόγος-ιστορικός, Γιάννης Κουτούλιας. Αποσπάσματα του βιβλίου θα διαβάσει η Σάσα Βούλγαρη.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: Ο Βαγγέλης Γονιδάκης κατάγεται από τη Δρυοπίδα της Κύθνου. Σπούδασε στη ΑΔΣΕΝ Πλοιάρχων της Κύμης και στη σχολή Ναυπηγών Μηχανολόγων Μηχανικών του Ε.Μ.Π. Εδώ και τρεις δεκαετίες ξεκίνησε να εργάζεται στη ναυτιλία και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Ταξιδευτής της ζωής, έχει επισκεφτεί πάνω από εκατό χώρες σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών. Η συλλογή διηγημάτων “Μη το γελάς” είναι το πρώτο του βιβλίο.

Πρόλογος από τον Βασίλη Βασιλικό στη συλλογή διηγημάτων «Μη το γελάς» του Βαγγέλη Γονιδάκη, των εκδόσεις Ταξιδευτής (2019) σε επιμέλεια Κρυσταλίας Πατούλη.

“Η συλλογή διηγημάτων του πρωτοεμφανιζόμενου Βαγγέλη Γονιδάκη «Μη το γελάς» απαρτίζεται από δύο ενότητες:

Στην πρώτη η ναυτοσύνη, η θάλασσα με τους κινδύνους που εγκυμονεί, και το βουνό με τους δικούς του όταν σκεπάζεται από τρία μέτρα χιόνι (και τα τέσσερα με μια γραφή λιτή που όμως σε συνταράζει με το «Τραγικό νόημα της ζωής» κατά τον Ισπανό Μιγκουέλ Ουναμούνο) και η δεύτερη ενότητα, ανάλαφρη και σαρκαστική ταυτόχρονα, αναμοχλεύει αυτό που παλιά το λέγαμε «ηθογραφία», ενώ σήμερα – που  οι «αγροτοπολίτες» των πόλεων επιστρέφουν στο χωριό όπου γεννήθηκαν μόνο για τις καλοκαιρινές διακοπές τους, στα εξοχικά που έχτισαν εκεί ή στα πατρώα οικήματα που  αναπαλαιώσαν – δεν μπορεί να υπάρξει ηθογραφική γραφή αντίστοιχη του παρελθόντος καθώς  τηλεόραση,  διαδίκτυο, κινητά και  αυτοκίνητα κανοναρχούν τη ζωή μας.

Οπότε με την μεσολάβηση  του «χρόνου» αλλάζει και το σκηνικό: ηθογραφική πια μπορεί να είναι μόνο η μνήμη. Κι από τη μνήμη αυτή αντλεί ο ταλαντούχος συγγραφέας περιστατικά που τον σημάδεψαν (όπως τα άκουσε μικρός από τους προγόνους του) και μας τα αφηγείται  σαν παραμυθίες. Διαβάστε το σύντομο βιογραφικό του και τις «ευχαριστίες» του σε συγκεκριμένους ανθρώπους για να καταλάβετε τη δικοτυλήδονη λέξη «αφήγηση»  στην κυριολεξία.

Ναι, αφηγείται σε διαφορετικό κάθε φορά κοινό, ζωντανά, χωρίς το χειρόγραφο μπροστά του, τις ιστορίες που έγραψε, όπως μια μαυρόασπρη φωτογραφία που τη μετατρέπεις σε έγχρωμη. Το ηχόχρωμα της φωνής δίνει μιαν άλλη γοητεία στο κείμενο. Τα διηγήματα αυτά της δεύτερης ενότητας λειτουργούν σαν αντίποδας στο «Τραγικό νόημα της ζωής» του Ουναμούνο . Ανήκουν στο  «Κωμικό νόημα της ζωής», με την αριστοφανική έννοια της κωμωδίας. Οι δυο ενότητες του βιβλίου, τόσο αντίθετες μεταξύ τους, θυμίζουν το στίχο του τραγουδιού «να γελάς και να κλαίς βράδι και πρωί». Γι’ αυτό κι ο τίτλος «Μη το γελάς» εμπεριέχει τελικά και τα δύο. Και το γέλιο και το δάκρυ.

 Όμως η λογοτεχνία  είναι πρωτίστως η τέχνη της γλώσσας. Και η γλώσσα του Γονιδάκη είτε αφορά τη θάλασσα (τη ναυτοσύνη) είτε αφορά τη στεριά (την αγροτιά) είναι πάμπλουτη, με το απαραίτητο  Γλωσσάρι  στην τελευταία  σελίδα. Είμαι σίγουρος ότι αν υπήρχε δυνατότητα σύνδεσης με τον Παράδεισο του Υπερπέραν, τα διηγήματα αυτά πολύ θα άρεζαν στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Εκείνος απ’ τη Σκιάθο, ο επίγονος Γονιδάκης από την Κύθνο. Αμφότεροι νησιώτες. Ο ένας κοσμοκαλόγερος. Ο άλλος κοσμογυρισμένος, με την ίδια νοσταλγία του πρώτου για το γενέθλιο νησί.”