«Η οικονομία συμπεριφέρεται σαν ληστής που υφαρπάζει από την πολιτική τη δεοντολογία και την ηθική» είχε πει ο ο Λ. Σεπούλβεδα, σε μία συνέντευξη που παραχώρησε στο tvxs.gr το 2011, ο γνωστός Χιλιανός συγγραφέας που πέθανε χθες από κορoναϊό.

«Φυλάκιση από το καθεστώς του Πινοσέτ, εξορία, συμβίωση με φυλές Ινδιάνων στον Αμαζόνιο, συμμετοχή στη Διεθνή ταξιαρχία Σιμόν Μπολίβαρ για την απελευθέρωση της Νικαράγουας, ενεργή δράση στο οικολογικό κίνημα: Πρόκειται για λίγους μόνο απ’ τους σταθμούς της ζωής του Χιλιανού συγγραφέα, που διαμόρφωσαν την πνευματική του συγκρότηση και επηρέασαν το πλούσιο έργο του» έγραφε η Κ. Κιτίδη στον πρόλογο. Σήμερα σταχυολογούμε λόγια του από συνεντεύξεις που έδωσε, σε διεθνή και ελληνικά έντυπα, μέσα από τις οποίες φαίνεται, ο δικός του αγώνας για την ελευθερία. Εξάλλου ο ίδιος είχε δηλώσει ότι: «Αγωνίζομαι για να μην ξεχάσω ότι είμαι ελεύθερος».

«Όταν ιδιωτικοποιείται η δημόσια υγεία, αφαιρείται από τους πολίτες το δικαίωμα στην Υγεία. Όταν ιδιωτικοποιείται το δημόσιο σχολείο, αφαιρείται από τους πολίτες το δικαίωμα στην Εκπαίδευση. Όταν ιδιωτικοποιούνται τα αεροδρόμια, τα δημόσια μέσα μεταφοράς, οι σιδηρόδρομοι κ.λπ., αφαιρείται από τους πολίτες κάτι που τους ανήκει. Επομένως, δεν είναι μια κρίση της Ελλάδας ως χώρας. Είναι μια κρίση του ελληνικού οικονομικού συστήματος. Δυστυχώς, το ελληνικό κράτος το παρουσιάζει σαν μια κρίση των Ελλήνων πολιτών. Και αυτό δεν ισχύει.»

«Η λέξη βία είναι ένας όρος απεχθής, εφόσον σήμερα οι μεγάλες οικονομικές δυνάμεις ασκούν μια βία απαίσια εναντίον των πολιτών. Όταν κάποιος περπατά στους δρόμους της Αθήνας και βλέπει ότι σε κάθε δέκα καταστήματα, τα τέσσερα ή τα πέντε είναι κλειστά, αυτό σημαίνει ότι διεξάγεται μια τρομερά βίαιη ενέργεια από το οικονομικό σύστημα ενάντια στην ελευθερία για εργασία, στην ελευθερία για συναλλαγή και στη ζωή των ανθρώπων που εργάζονταν σε αυτές τις επιχειρήσεις. Η απάντηση των πολιτών δεν μπορεί να είναι βίαιη με τη μορφή του ένοπλου αγώνα, γιατί η δύναμη του καπιταλισμού είναι πολύ ισχυρή. Αλλά, πρέπει να είναι βίαιη πνευματικά. Πρέπει να είναι μια πνευματική βία φοβερή, που θα εξηγήσει τις μεγάλες αλήθειες, το πώς έχουν τα πράγματα, ώστε να εξαλειφθούν στις ανθρώπινες σχέσεις και στην πολιτική οι ευφημισμοί που κρύβουν τις πραγματικότητες. Σήμερα, για παράδειγμα, χρησιμοποιείται ένας ευφημισμός που είναι πολύ κυνικός: το ελληνικό χρέος».

«Γιατί δεν μίλησα για τα βασανιστήρια που πέρασα από το καθεστώς Πινοσέτ; Μα από σεβασμό για τους συντρόφους που πέθαναν. Δεν είμαι επιδειξίας να δείχνω τις πληγές μου. Υπάρχει αυτό που λέμε ηθική του συγγραφέα»

«Οι χούντες στη Λατινική Αμερική, στη Χιλή, την Αργεντινή και την Ουρουγουάη, δεν κατέλυσαν μόνο τη δημοκρατία αλλά επέβαλαν και ένα συγκεκριμένο είδος οικονομίας: την «ελεύθερη αγορά». Η Χιλή, επί δικτατορίας Πινοσέτ, έχασε τη βιομηχανική της παραγωγή, οπισθοχώρησε οικονομικά, φτάσαμε στο σημείο να μην παράγουμε τίποτα και να εισάγουμε από καρφιά μέχρι ηλεκτρονικούς υπολογιστές»

«Η συγχώρεση αποτελεί μια ηθική κατηγορία, συγχωρείται κάποιος που προηγουμένως ζήτησε συγγνώμη. Στη Χιλή διαπράχτηκαν κρατικά εγκλήματα, στο όνομα του κράτους. Το κράτος όμως δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμη από κανέναν και πολύ περισσότερο από τα θύματά του. Ακόμη και αυτοί που ήταν άμεσα υπεύθυνοι, ή καλύτερα οι στρατιωτικοί και οι πολίτες που έστησαν και στήριξαν τη δικτατορία, δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη σε κανέναν. Μιλάμε για περισσότερους από τρεις χιλιάδες αγνοούμενους και τις οικογένειές τους, εκατοντάδες χιλιάδες άτομα που βασανίστηκαν, χιλιάδες που αναγκάστηκαν να αυτοεξοριστούν, εκατομμύρια που αποκλείστηκαν από το σύστημα, όταν το οικονομικό σχέδιο της δικτατορίας ρευστοποίησε την εθνική βιομηχανία και όταν η «ελεύθερη αγορά» αντικατέστησε όλο το παραγωγικό σύστημα με εισαγόμενα προϊόντα. Για τίποτα από όλα αυτά δεν ζητήθηκε συγγνώμη. Η κοινωνία της Χιλής δεν μπορεί να συμφιλιωθεί, γιατί μόνο μια άρρωστη κοινωνία θα μπορούσε να κάνει ειρήνη με αυτούς που εξάλειψαν έναν ολόκληρο τρόπο ύπαρξης, ζωής και την προοπτική να υπάρχει ένα σχέδιο για τη ζωή.»

«Πρέπει, στο επίπεδο της αντίδρασής μας, να σκεφτόμαστε τον Μαχάτμα Γκάντι. Μια αντίσταση ειρηνική αλλά με πιο αποτελεσματικά μέσα. Φέτος στις 18 Μαρτίου οι πολίτες της Ευρώπης κλήθηκαν να κλείσουν τα φώτα για μία ώρα και ένα ποσοστό του 15% το έπραξε. Ξέρετε τι σήμαινε αυτό για το ενεργειακό λόμπι της Ευρώπης; Μια απώλεια εσόδων της τάξεως των 7 δις ευρώ! Η δύναμη των πολιτών είναι ακόμα ισχυρή αρκεί να το συνειδητοποιήσουν»

«Αυτό που αποκαλούμε καταστροφή του περιβάλλοντος, πρέπει να το αντιληφθούμε στην πολιτική ρίζα του. Οτι ξεκινά επειδή κάποιοι λίγοι κερδίζουν πολλά από την αδιάκριτη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων…. «Ωστόσο κάποιοι αριστεροί, σαν να μην έχουν μετακινηθεί από το 1917, επιμένουν να συνεχίσει η λειτουργία τους για να μη χαθούν θέσεις εργασίας. Αποψη θεμιτή φυσικά, μονάχα που εκεί πρέπει να έχει κανείς την ευφυΐα να βρει έναν τρόπο να συνεχίσουν να λειτουργούν τα εργοστάσια, κατασκευάζοντας όμως σακούλες από ανακυκλώσιμο υλικό. Είναι δύσκολη αυτή η συζήτηση, αλλά είναι και μια άσκηση φαντασίας. Δυστυχώς, ο λόγος της Αριστεράς- και μιλάω ως αριστερός- είναι καμιά φορά φτωχός. Κι όμως, εκείνο ακριβώς που χρειάζονται οι κοινωνίες σήμερα είναι η φαντασία που θα τους επιτρέψει να “δουν” την καταστροφή που γίνεται και να εμπνευστούν εναλλακτικές λύσεις».