Η Δάφνη Μαρία Γκυ-Βουβάλη είναι ποιήτρια, δημοσιογράφος και μεταφράστρια. Γεννήθηκε το 1964 στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει γαλλική φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, και γνωρίζει επίσης πολύ καλά αγγλικά και ρωσικά. Ως δημοσιογράφος (συντάκτης εξωτερικών ειδήσεων) εργάστηκε σε διάφορες εφημερίδες, ενώ ξεχωριστή θέση κατείχε η στήλη της «Εδώ είναι Βαλκάνια» στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, την δεκαετία του ’90. Είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ. Με τη μετάφραση ασχολείται χρόνια, ενώ παράλληλα γράφει και κριτική λογοτεχνίας. Τα λόγια του ονείρου που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν είναι η έβδομη ποιητική της συλλογή.

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;

Ο έξω κόσμος και ο έσω, ο καθένας με τον τρόπο του. Αφορμές υπάρχουν γύρω μας πολλές, μικρά και μεγάλα πράγματα, όμορφα και άσχημα, η ομορφιά και η ασχήμια του κόσμου. Και πάντα για κάτι υπάρχει εκείνη η εσωτερική παρόρμηση που με καλεί να εκφράσω τα συναισθήματά μου με λέξεις στο χαρτί. Όπως κάνει ο ζωγράφος με τα χρώματά του πάνω στον καμβά, ή ο μουσικός με τις νότες του πάνω στο πεντάγραμμο… Αυτή είναι η αντιστοιχία. Είναι επίπονο και συναρπαστικό μαζί. Είναι μια γέννηση…

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;

Άλλες είναι εύκολο, άλλες δυσκολότερο. Συνήθως γράφω τη νύχτα, και ξενυχτάω γιατί τότε μου έρχεται η έμπνευση, με περιτριγυρίζει, κι αισθάνομαι την ανάγκη να πιάσω χαρτί και μολύβι. Είναι σαν τα κύματα – υπάρχουν περίοδοι που έχω διάθεση να γράψω, όπως και περίοδοι απόλυτης σιωπής. Κάθε φορά μάλιστα που βρίσκομαι σε τέτοιες περιόδους, νομίζω (βλέπε: φοβάμαι) ότι δεν θα ξαναγράψω ποτέ πια! Και φυσικά αυτό δεν ισχύει…

Ποιες είναι οι επιρροές σας;

Είμαι φανατική αναγνώστρια των ποιημάτων του Ελύτη. Αλλά δεν ξέρω αν έχω επηρεαστεί από την γραφή του, ή από τη γραφή οποιουδήποτε άλλου μεγάλου λογοτέχνη. Τις επιρροές μου νομίζω ότι μπορεί ευκολότερα να τις διακρίνει κάποιος τρίτος…

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;

Μια από τις ποιητικές μου συλλογές ονομάζεται «Ο Κήπος και η Άσφαλτος» (Εκδόσεις Γαβριηλίδη 2014), με την μεταφορική βεβαίως σημασία των λέξεων. Ο Κήπος είναι η ομορφιά του κόσμου, των ανθρώπων και της φύσης, τα όμορφα συναισθήματα, η αθωότητα και ο κόσμος των βρεφών, η θάλασσα, ο έρωτας, η νύχτα. Η Άσφαλτος είναι η ασχήμια της ζωής, η κακία, ο πόλεμος, η πείνα, η προσφυγιά, οι δικτατορίες, η μόλυνση του περιβάλλοντος… Αυτή λοιπόν η θεματολογία, πιστεύω ότι λίγο-πολύ κυριαρχεί σε όλα μου τα έργα, με χαρακτηριστικότερο, (και πιο εμφανές) παράδειγμα την ποιητική συλλογή «Ο Κήπος και η Άσφαλτος». Ένα άλλο θέμα όμως που με έχει επίσης απασχολήσει είναι η πατρίδα, με όλες τις έννοιες που μπορεί να της δώσει κάποιος: Η Ελλάδα, ο εαυτός μας, η οικουμένη, ο τόπος καταγωγής μας, κ.α.

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.

Το νέο μου βιβλίο είναι ονειρικό και απόλυτα ξεχωριστό. Ονομάζεται «Τα λόγια του ονείρου» και κυκλοφόρησε από τις καλαίσθητες εκδόσεις Βακχικόν τον Ιούνιο. Είναι μια ποιητική συλλογή η οποία αποτελείται από 37 ποιήματα και 10 ποιητικά πεζά, τα οποία βασίζονται στην γοητεία της νύχτας, με τ’ άστρα και το φεγγάρι της, τον γαλήνιο ύπνο της φύσης, τους ψιθύρους της, το κελάηδημα των αηδονιών, τον παράξενο ύπνο της πόλης (όταν αυτή κοιμάται), και βέβαια τα όνειρά της. Πολλά ποιήματα και όλα τα ποιητικά πεζά είναι μικρά διηγήματα που  βασίζονται σε πραγματικά ενύπνια, τα οποία είχα δει έφηβη, με είχαν εντυπωσιάσει, τα είχα σημειώσει για να μην τα ξεχάσω, και είχα κρατήσει τις σημειώσεις τους μέχρι σήμερα. Είναι ένα βιβλίο που μας προσφέρει μια καλή ευκαιρία να ξεφύγουμε λίγο από τα απίστευτα προβλήματα που μας ταλαιπωρούν σήμερα…

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Έχω την γνώμη ότι αν δεν έχεις ταλέντο σε κάτι, δεν μπορείς ποτέ να κάνεις αυτό το κάτι. Ωστόσο, και πάλι μονάχα το ταλέντο δεν φτάνει – πρέπει και να το καλλιεργήσεις. Άρα, είναι πενήντα-πενήντα. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για την συγγραφή, αλλά για όλες τις τέχνες. Οπότε συγγραφέας γεννιέσαι, στη συνέχεια καλλιεργείς το ταλέντο σου, και γίνεσαι.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό;

Αν άλλαζα κάτι, αυτό θα αφορούσε την ποίηση. Θα αύξανα την αναγνωσιμότητά της από τους απλούς ανθρώπους, η οποία στις μέρες μας είναι μικρή. Η ποίηση είναι ζωή, και ψυχική και πνευματική καλλιέργεια…

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;

Ανέκδοτα ποιήματα υπάρχουν πάντα, αλλά δεν έχω ακόμη κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο αξιοποίησής τους. Είναι ακόμη πολύ νωρίς, για την ώρα απολαμβάνω την έκδοση του τελευταίου «πνευματικού μου παιδιού» από τις εκδόσεις Βακχικόν: Χαίρομαι για τα «Λόγια του ονείρου»!