O στιχουργός και ποιητής, Αλέξανδρος Στεφόπουλος γεννήθηκε το 1960 στο Μεσολόγγι από γονείς αγρότες. Μεγάλωσε σ’ ένα χωράφι βλέποντας τις μυγδαλιές ν’ αψηφούν τον Χειμώνα και τις παπαρούνες, όπως γράφει ο ίδιος. Αφορμή για τη συνέντευξη. Στίχους του μελοποίησαν μεταξύ άλλων η Βάσω Αλλαγιάννη, ο Ηρακλής Βαβάτσικας, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, ο Άρης

Καλογερόπουλος, ο Κώστας Παρίσσης, και ερμήνευσαν ο Βασίλης Λέκκας, η Ερωφίλη, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, ο Κώστας Παρίσσης, η Μόρφω Τσαϊρέλη, ο Μπάμπης Στόκας, ο Νίκος Κουρουπάκης, και άλλοι.

Αφορμή για τη συνέντευξη που ακολουθεί, έδωσε η νέα ποιητηική συλλογή του με τίτλο «Το κλουβί και τ’ αηδόνι»,  μια διαφορετική ματιά στην αρχέγονη φωτιά του ΄Ερωτα.

Ο έρωτας και η γυναίκα είναι στον πυρήνα της τελευταίας σας ποιητικής συλλογής. Προσπαθείτε να μιλήσετε όμως για κάτι παραπάνω από την ερωτική σχέση σωστά;

Ο Έρωτας στην δική μου κατανόηση, είναι η Αρχέγονη φωτιά που δημιουργεί το ενεργειακό πεδίο για να πραγματώνεται και να αποδεικνύεται κάθε στιγμή η φράση του Ηράκλειτου, «Τα Πάντα Ρει». Πέρα απ’ το πως εννοούμε τον έρωτα στην καθημερινότητά μας, ενυπάρχει στην φύση του, η δυνατότητα και η «υποχρέωση» του καθενός μας έναντι του εαυτού μας, να κινητοποιούμαστε με κατεύθυνση την Δημιουργία. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ο Έρωτας και η Δημιουργία είναι δύδιμες έννοιες και δυνάμεις, που στην πράξη η κάθε μια μπολιάζει και ξαναγεννάει την άλλη.

Ο τίτλος «Το κλουβί και τ’ Αηδόνι;»  παραπέμπει στην ελευθερία και τη φυλακή του έρωτα;

Ότιδήποτε, όταν επιτελέσει τον ρόλο του, όταν πραγματωθεί ελευθερώνεται. Ότιδήποτε  ακινητοποιείται, αυτοφυλακίζεται. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι αποδεχόμαστε την όποια έξωθεν επιβαλόμενη μοιρα μας και μένουμε άπραγοι, τότε συντελείται η Φυλακή. Όταν πάμε πέρα απ’ τα δεδομένα και την πεπατημένη, τότε το Κλουβί γίνεται Αηδόνι. Αυτό ακριβώς προσπαθεί να καταδείξει και το ομώνυμο κείμενο, στον επίλογο αυτού του βιβλίου. Όπως και να ‘χει, πριν κάτι γίνει κοινωνικό, είναι απολύτως ατομικό και η προσωπική ευθύνη για την ποιότητα της κοινωνίας που έχουμε, είναι αυθύπαρκτη. Ο Έρωτας που γονιμοποιεί την Δημιουργία, γεννάει το Αηδόνι. Το αντίστροφο χτίζει Φυλακές.

Είστε στιχουργός και ποιητής, ποιες ανάγκες έκφρασης εκφράζει η κάθε τέχνη για εσάς;

”αν έλειπε η μουσική
μισός θα ήταν ο πλανήτης Γη
κι εγώ δεν θα υπήρχε λόγος
να τον έχω επισκεφθεί”.

Αυτό για ν’ απαντήσω με τρόπο ποιητικό στην ερώτηση.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα διακαώς να γίνω τραγουδιστής. Δεν έγινα γιατί το Σύμπαν είχε άλλα σχέδια μάλλον. Έτσι, αυτό που μέσα μου ζητούσε απαιτητικά να εκφραστεί, βρήκε στα χρόνια της εφηβείας μου άλλον άλλο δρόμο να συναντήσει την Δημιουργία. Αυτόν του γράφειν. Η «ανάγκη» είναι η ίδια και στις δύο εκφάνσεις. Ο Τρόπος αλλάζει. Ο Έρωτας είναι η Μουσική. Μ’ αυτήν την αίσθηση προσπαθώ να υπηρετήσω απ’ όποιοδήποτε σημείο την Δημιουργία. Η Μουσική με κινητοποιεί και εν πολλοίς, με κάνει να νοιώθω πως υπάρχει λόγος που ήρθα στην  Γη.

Πόσο πιστεύετε ότι αφορά σήμερα η ποίηση, ιδίως τη νέα γενιά;

Νόμίζω πως η ποίηση αφορά τους πάντες σε κάθε εποχή. Η Ποίηση που πραγματώνεται και δεν αρκείται στην Φιλολογία. Υπ’ αυτήν την έννοια «Η Ποίηση σε Βρίσκει», για να χρησιμοποιήσω την φράση του Τίτου Πατρίκιου. Παντού. Αρκει να είμαστε Παρόντες και Διαθέσιμοι.

Τι διαβάζετε αυτό τον καιρό και τι ετοιμάζετε για το μέλλον;

Πάντα διαβάζω διάφορα και πολλές φορές φαινομενικά ετερόκλητα πράγματα. Κάτι με το οποίο διαφωνώ απολύτως ιδεολογικά και πρακτικά είναι η εξειδίκευση. Πιστεύω πως ο άνθρωπος οφείλει έναντι του εαυτού του, ει δυνατόν, να έχει γνώση των Πάντων.

Όσον αφορά το τι ετοιμάζω, κι εδώ ισχύει το ίδιο. Δεν είναι ένα. Αυτην την χρονιά για παράδειγμα ΄πέρ’ απ’ «Το Κλουβι και τ΄Αηδόνι», κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο το «Κρυφό Παράθυρο». Ο πρώτος ολοκληρωμένος κύκλος τραγουδιών όπου υπογράφω τους στίχους, σε μουσική του Κωνσταντίνου Τσελά και ερμηνείες του ίδιου, του Κώστα Παρίσση και του Θοδωρή Κοτονιά. Το φθινόπωρο, εκτός απροόπτου, θα κυκλοφορήσει ένας καινούριος κύκλος τραγουδιών με ερμηνεύτρια την Νκη Αναστασίου, μια καινούρια εξαιρετική τραγουδίστρια, σε μουσική του Γιώργου Κομπογιάννη. Και την Άνοιξη ίσως έχουμε καινούριο βιβλίο, καινούριο κύκλο τραγουδιών… Καλά να είμαστε, έχουμε Δρόμο.