Η κυβέρνηση την έχει άσχημα με τα Τέμπη. Γιατί δεν έχει καταλάβει τη συμβολική σημασία των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας. Ότι δηλαδή τα εκατομμύρια που διαδήλωσαν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, σε 180 πόλεις της χώρας και στο εξωτερικό, δεν θρηνούν μόνο για τους επιβάτες και τα νέα παιδιά που χάθηκαν: είναι οργισμένοι για την κακοδαιμονία της χώρας και την κυβερνητική πολιτική που την επιτείνει.

Για το απαρχαιωμένο και επικίνδυνο σιδηροδρομικό δίκτυο, το οποίο αποτελεί δείκτη ανάπτυξης -και υπανάπτυξης- ενός κράτους. Για την οικογενειοκρατία και την ανικανότητα των πολιτικών που μας κυβερνούν. Που μερικές μέρες πριν το δυστύχημα έσκιζαν τα ιμάτια τους ότι δεν υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας.

Για την παραχώρηση μπιτ-παρά των σιδηροδρόμων σε μια αλλοπρόσαλλη ιδιωτική εταιρεία. Τα κομματικά ρουσφέτια με τον ακατάλληλο σταθμάρχη. Τις επιδείξεις ακραίου κυνισμού μετά την τραγωδία, από τον πρωθυπουργό που έσπευσε να βγάλει συμπεράσματα και να περιορίσει τις ευθύνες στον σταθμάρχη την επομένη του δράματος, μέχρι τον αρμόδιο υπουργό που κατέβηκε στις εκλογές, λες και δεν έτρεξε τίποτα και δεν είχε καμία ευθύνη.

Διαβάστε: Συγκεντρώσεις για Τέμπη / Εκατοντάδες χιλιάδες απαίτησαν Δικαιοσύνη [Φώτο και βίντεο]

Με τη χειραγώγηση από την κυβέρνηση, του τελευταίου καταφύγιου κάθε πολίτη: της Δικαιοσύνης, της οποίας η ηγεσία προέτρεψε τους συγγενείς να σταματήσουν τις έρευνες και να προσεύχονται στην εκκλησία.

Με τις συστηματικές προσπάθειες συγκάλυψης αιτίων και υπευθύνων, με το μπάζωμα της επόμενης μέρας, τις μονταρισμένες συζητήσεις των σιδηροδρομικών και όλες τις βεβιασμένες κινήσεις που γιγαντώνουν τις δικαιολογημένες υποψίες. Την απαξίωση των κοινοβουλευτικών ερευνών από τον πρόεδρο της Βουλής, που είναι σαν να ανταμείφθηκε από τον πρωθυπουργό με τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας.

Οι κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα είναι πρωτοφανείς και ιστορικών διαστάσεων. Θυμίζουν τις αντίστοιχες τον Δεκέμβριο του 2008, μετά τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Αποκαλύπτουν, όπως και τότε, μία κοινωνία σε αναβρασμό.

Μπορεί η αδυναμία της αντιπολίτευσης και ο έλεγχος των περισσότερων ΜΜΕ από την κυβέρνηση να συγκρατούν το καπάκι στο καζάνι που βράζει. Αλλά, αργά ή γρήγορα, μια κοινωνία που δεν έχει οξυγόνο ή θα σκάσει ή θα ψάξει να το βρει.