Στον αγώνα που δίνει κατά των αριστερών ιδεών ο Κυριάκος Μητσοτάκης – των κατά Βορίδη «ελαττωματικών» αριστερών ιδεών – έχει μεταξύ άλλων διατυπώσει την άποψη ότι οι έφηβοι δεν νοιάζονται για τη δολοφονία Λαμπράκη.

«Πείτε μου τώρα, το παιδί των 17 ετών, που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, που το ενδιαφέρει πώς θα είναι η Ελλάδα το 2030, εάν το ενδιαφέρει τι έγινε το 1963».

Θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε την άποψη του Κυριάκου Μητσοτάκη για τον έφηβο που μαθαίνει ότι ένας πρώην δικός του συνεργάτης και πρώην βουλευτής της ΝΔ ασελγούσε σε συνομήλικούς του σε μια άλλη χώρα.

• Το ενδιαφέρει το παιδί των 17 ετών, που θα ψηφίσει για πρώτη φορά, τι έγινε το 2010; Ή είναι ιδιωτική υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη, όπως διατείνονται στη ΝΔ, και κατ’ άλλους σκευωρία;
• Και πώς θα είναι άραγε η Ελλάδα το 2030, αν ποτέ κυβερνήσει ο κ. Μητσοτάκης, επιβάλλοντας κατά τον τρόπο που φαίνεται να ευνοεί ένα σύστημα αρχών και αξιών, όπου τα εγκλήματα δεν κατακρίνονται στον βαθμό που τους αναλογεί όταν αφορούν τους «δικούς μας»;
• Μήπως θα είναι σαν την Ελλάδα του 2010, όταν οι «άριστοι» κατάλαβαν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν;

Πριν δύο μήνες η ελληνική κοινωνία συγκλονίστηκε από τον βιασμό και τη δολοφονία μιας νεαρής φοιτήτριας από συνομήλικούς της. Χρόνια τώρα η ΝΔ έχει κάνει σημαία της τα ζητήματα ασφάλειας, παραβατικότητας και εγκληματικότητας. Μόνο που για όλα αυτά έχει μια ταμπέλα, «Εξάρχεια», και μόνο αυτήν επικαλείται.

Έχει μια ταμπέλα, η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να λειτουργεί ως παραμορφωτικός καθρέφτης, με μοναδική λειτουργία τα ζητήματα ασφάλειας να ιδώνονται ως απόρροια της «ελαττωματικής ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς».

Έχει μια ταμπέλα, η οποία λειτουργεί τόσο διαβρωτικά, ώστε ολόκληρα δημοσιογραφικά συστήματα να μεταδίδουν πως «τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο», μην τυχόν και μάθουν οι νοικοκυραίοι ότι δεν ισχύει η θεωρία των δύο άκρων, ούτε στο Κερατσίνι ούτε και πουθενά.

Έχει μια ταμπέλα τόσο διαβρωτική που ένας περιθωριακός νέος δολοφονείται μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, από έναν όχλο παριστάμενων και αστυνομικών, και το συμπέρασμα της συντηρητικής συνείδησης δεν είναι η ιερότητα της ζωής που συντρίβεται αλλά η βιοπολιτική αποδοχή της κατά Κυριάκον φυσικής ανισότητας, η πειθάρχηση και τιμωρία, στο επίπεδο της ίδιας της επιβίωσης.

Αν κάτι πρέπει να ενδιαφέρει τον 17χρονο σήμερα και σε κάθε εποχή είναι αυτό: αν στην κοινωνία οι έχοντες δύναμη και εξουσία, από τη μικρότερη έως τη μεγαλύτερη και για κάθε συναπάντημα μαζί της, μπορούν να συντρίψουν τη ζωή του. Κι αν –ακόμη χειρότερα– μπορούν να το κάνουν ατιμώρητοι.

Μας πήρε χρόνια να εξελίξουμε το πολιτικό σύστημα, ώστε τα εγκλήματα, όπως εκείνα κατά των νέων στο μετεμφυλιακό κράτος, να παραπέμπονται στη δικαιοσύνη και να μην χρειάζεται να απαντώνται πολιτικά με μια εθνική καταστροφή στο ενδιάμεσο. Ελπίζουμε ότι αυτό θα διατηρηθεί και ενισχυθεί, παρά τις ανησυχητικές ενδείξεις μιας άλλης κακής τροπής.

Για τα εγκλήματα, για το τι έγινε, αποφαίνεται η Δικαιοσύνη. Όμως, στον δημόσιο λόγο το ερώτημα είναι τι γίνεται. Κι ο δημόσιος λόγος έχει παιδευτικό χαρακτήρα. Μαθαίνουμε τι γίνεται. Και πρέπει να μαθαίνουμε τι πραγματικά γίνεται.

Τον σημερινό 17χρονο που ετοιμάζεται να ψηφίσει τον ενδιαφέρει να ακούσει τι πραγματικά γίνεται. Κι αν αυτό που γίνεται είναι όποιος έχει δύναμη κι εξουσία να έχει δικαίωμα ζωής και θανάτου πάνω του, κι αν αυτό το «δικαίωμα» δεν το χάνει ούτε από το ’63 ούτε από ποτέ, παρά μόνο το κρύβει πίσω από ταμπέλες, τότε αυτός ο νέος, στην καλύτερη περίπτωση, θα φύγει –κυριολεκτικά και μεταφορικά– ή, στην χειρότερη, θα διεκδικήσει το ίδιο «δικαίωμα».

Ο ηγέτης δεν σιωπά. Ο ηγέτης παίρνει θέση.

Γιατί, ο ηγέτης έχει μνήμη, μνήμη από το μέλλον. Κι αν κάτι περιμένουμε για τα παιδιά μας είναι ένα μέλλον όπου κανένας, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται, δεν θα μπορεί να καταστρέφει τη ζωή τους. Γιατί, οι πράξεις του δεν είναι ιδιωτική υπόθεση, είναι δημόσιο παράδειγμα. Και το πώς στεκόμαστε απέναντί στις πράξεις αυτές είναι η πολιτική μας μνήμη.