Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταγγείλει άπειρες φορές τον σύμβουλο του Αλέξη Τσίπρα, Νίκο Καρανίκα, επειδή δεν έχει πτυχίο και επειδή, γενικώς, δεν του αρέσει το στίλ του –αν καταλαβαίνουμε καλά από τα συμφραζόμενα. Δεν είναι άριστος, λέει σε κάθε ευκαιρία και μαζί του συνηγορούν πλείστα όσα Μέσα, διακινώντας την άποψη ότι αν κάτι κατέρρευσε επί εποχής ΣΥΡΙΖΑ αυτό είναι η ηθική συγκρότηση της πολιτικής στο σύνολό της, λόγω των πολιτικών πρακτικών του κυβερνώντος κόμματος και των στελεχών του.

Και τούτο φαντάζει κάπως περίεργο τώρα που αυτός ο ίδιος Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει πει μισή κουβέντα (ούτε αυτός ούτε τα μέσα του) για τον δικό του πρώην σύμβουλο και πρώην βουλευτή του κόμματός του, Νίκο Γεωργιάδη, ο οποίος καταδικάστηκε για κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση ασέλγεια εις βάρος ανηλίκων που έχουν πέσει θύμα trafficking. Το μόνο που κάποια στιγμή είχε κάποτε πει ήταν δηλώσεις πλήρους στήριξης στο πρόσωπο του παλιού του συνεργάτη.

Ενδεχομένως να μην λέει, για να μην φανεί ότι παρεμβαίνει στο έργο της Δικαιοσύνης, θα σκεφτεί κάποιος εγκρατής και καλόπιστος σχολιαστής –με αρκετή δόση ειρωνείας. Εξάλλου, οι συνδικαλιστές δικαστές και εισαγγελείς έχουν αποδείξει πως σε ζητήματα ηθικής δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους· κι ας μοιάζει πολλές φορές η ζυγαριά τους να μπατάρει δεξιά, δεξιότερα, όλο και πιο δεξιά, κι εκείνοι να μυγιάζονται κάθε φορά που βρίσκεται κάποιος να τους το υπενθυμίζει από αριστερά, αριστερότερα, όλο και πιο αριστερά.

Παρόλα αυτά, η Δικαιοσύνη πήρε μια απόφαση. Εδώ δεν χρειάζεται να υπενθυμίζουμε ότι το τεκμήριο της αθωότητας υπερισχύει κάθε άλλης στάσης κατά πώς ορίζουν οι ποινικές διαδικασίες. Και ειρήσθω εν παρόδω, η δημόσια διαπόμπευση του τιμωρηθέντος δεν συνιστά αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου –υποτίθεται ότι αυτά τα έχουμε λύσει ως πολιτισμός.

Κι αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψη μας όταν ζυγίζουμε ζητήματα πολιτικής, ηθικής και δικαιοσύνης. Γιατί, το πολιτικό πρόβλημα δεν είναι ότι διέπραξε έγκλημα κάποιος συνεργάτης αρχηγού κόμματος (που δεν είναι ταυτόχρονα αρχηγός εγκληματικής οργάνωσης). Το πολιτικό πρόβλημα είναι ότι καλύπτεται από τον αρχηγό κι αφότου έχει αποδειχθεί η ενοχή του· δείγμα μίας ηθικής συγκρότησης όπου το άναμμα ενός τσιγάρου οφείλει να αναστατώνει περισσότερο τη δημόσια τάξη από το κάψιμο νέων ανθρώπων.

Και στο μέτρο που ο κάθε αρχηγός επιζητά να αποκαταστήσει το κοινό αίσθημα δικαίου, επικαλούμενος ακριβώς την έλλειψη ηθικής συγκρότησης του αντιπάλου, οι έχοντες δημόσιο λόγο οφείλουν όχι να κάνουν τους δικαστές αλλά να μετρούν τα ηθικά παθήματα με τα ίδια μέτρα και σταθμά, στο μέτρο της πραγματικής τους σημασίας· ώστε τα πολιτικά συμπεράσματα που συνάγονται απ’ αυτά να προστατεύουν τη συλλογική κρίση κι όχι να την εκτρέπουν στο φάσμα της ανοησίας –δίνοντας με αυτόν τον τρόπο πέραν όλων των άλλων το δικαίωμα στα απολειφάδια του ναζισμού να παριστάνουν τους τιμητές.