Δέκα αληθινές ιστορίες. 

Το «Πρώτο Πλάνο», το περιοδικό του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ζήτησε από δέκα σκηνοθέτες ντοκιμαντέρ να μοιραστούν από μια εμπειρία, μια αληθινή ιστορία που έζησαν στα γυρίσματα των ταινιών τους. Από εδώ έως το Εκουαδόρ και από την πιο αισιόδοξη πλευρά της ζωής έως την πιο σκοτεινή, οι αφηγήσεις τους είναι γεμάτες από το υλικό της ζωής. Συναρπαστικό. Αστείρευτο.

Το tvxs.gr δημοσιεύει σήμερα την πέμπτη. 

Για τον Φιλό 

^{Της Καλλιόπης Λεγάκη}

Η σκέψη να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τον Φιλόλαο Τλούπα, με βασάνιζε από τον χειμώνα του 2004.    

Στη διάρκεια των γυρισμάτων μου για τον Πετρόπουλο, τα ξυλόγλυπτα που είχε χαρίσει στον αγαπημένο του φίλο, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση. 

Έχοντας συνειδητοποιήσει ότι «του κύκλου και της μοίρας τα γυρίσματα» χαρακτηρίζουν τις ζωές των ντοκιμαντεριστών, η συνάντηση μαζί του γίνεται τελικά μετά από τέσσερα χρόνια. 

Τον Νοέμβριο του 2008, με τους συνεργάτες μου, τον διευθυντή φωτογραφίας Γιάννη Μισουρίδη, και την παραγωγό Μαρία Γεντέκου, αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε τα γυρίσματα.   
                                               
Φτάνοντας στο Saint Remy des Sevres, σαράντα χιλιόμετρα έξω απ’ το Παρίσι, όπου βρίσκονται το σπίτι και το εργαστήρι του Φιλόλαου, μας περιμένει μια μεγάλη έκπληξη, που ανατρέπει τα σχέδια μας για την ταινία.  

Κι αυτό γιατί έχουμε ξεκινήσει με την προοπτική να κάνουμε ένα πορτραίτο του Φιλόλαου, καταγράφοντας προσωπικές αφηγήσεις και εξομολογήσεις, από την πρώτη στιγμή όμως της συνάντησης μας διαπιστώνουμε ότι αυτό είναι ανέφικτο.     

Μετά από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά και διαμονή στο νοσοκομείο σε κωματώδη κατάσταση, ο Φιλόλαος με δυσκολία αρθρώνει βασικές για την επικοινωνία με τη γυναίκα του, την Μαρίνα, λέξεις και φράσεις και για μεγάλα διαστήματα είναι τόσο βυθισμένος στις σκέψεις του, που κάθε απόπειρα προσέγγισης είναι καταδικασμένη.     

Μετά την στενοχώρια και την απογοήτευση έρχονται βασανιστικά διλήμματα και ερωτήματα για την πορεία της δουλειάς μας.     
 
Σκέψεις, σχέδια και πρακτικές κινηματογράφησης έχουν από την μια στιγμή στην άλλη συντριβεί κάτω από «το βάρος της σιωπής» του ήρωα μας και μετά το πέρας των τριών ημερών έχουμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε την ταινία.         

Και τότε γίνεται κάτι το μοναδικό και ανέλπιστο, αυτό που γίνεται πάντα σ΄ αυτή την δουλειά, όταν φτάνουμε στην ύστατη στιγμή της απελπισίας μας και νομίζουμε ότι όλα έχουν τελειώσει.  
   
Σ’ αυτήν την ύστατη στιγμή, ένα αεράκι φυσάει μέσα μας, έρχεται απ΄ τα βάθη της ψυχής μας, γίνεται θύελλα, «ξεπλένει» τους φόβους μας και μας «παρασέρνει σε άλλους τόπους».     

Μ’ αυτήν την έννοια η παρουσία της Μαρίνας, της γυναίκας που στάθηκε κοντά στον άντρα της σε όλες τις δύσκολες στιγμές και κατάφερε με την αγάπη της να τον «ξαναφέρει» στη ζωή, γίνεται αποκαλυπτική για την ταινία.                      

Η σκέψη να κάνουμε ένα πορτραίτο του Φιλόλαου εγκαταλείπεται και στο κέντρο της ταινίας μπαίνει τώρα η σχέση του ζευγαριού.    

Για άλλη μια φορά το ντοκιμαντέρ μας καταδεικνύει ότι η ζωή έχει τόση δύναμη που μπορεί να ανατρέπει τα σχέδια του μυαλού μας και να δημιουργεί τους δικούς της κώδικες «ανάγνωσης» του κόσμου μας.