Ανάμεσα στις νέες εκδόσεις ξεχωρίσαμε πέντε πολιτικά – ιστορικά βιβλία να σας προτείνουμε.

Η έρευνα των Γιώργου Πετρόπουλου και Νίκου Χαζηδημητράκου για την υπόθεση Μπελογιάννη φέρνει  για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας την προανακριτική έκθεση της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών βάσει της οποίας ο Νίκος Μπελογιάννης και 92 σύντροφοί του παραπέμφθηκαν στην πρώτη δίκη (βάση του Α.Ν. 509/1947), που άρχισε στις 19 Οκτωβρίου 1951 και ολοκληρώθηκε στις 16 Νοεμβρίου του ίδιου έτους.

Το Occupy του Νόαμ Τσόμσκι είναι  μια ακόμα ζωτική συνεισφορά του αμερικανού διανοούμενου, πολιτικού ακτιβιστή και γλωσσολόγου Τσόμσκι, στη βιβλιογραφία της αμφισβήτησης και συγχρόνως ένα κάλεσμα για να δημιουργήσουμε έναν δίκαιο κόσμο που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη και περιλαμβάνει ομιλίες και συνεντεύξεις του πάνω στο θέμα.

Οι εκδόσεις Ερατώ κυκλοφορούν  ένα εξαιρετικής δύναμης έργο την αυτοβιογραφία του Ερνστ Τόλλερ. Θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, επαναστάτης, για έξι μέρες πρόεδρος του Σοβιέτ της Βαυαρίας, ειρηνιστής που προσπάθησε να ιδρύσει έναν κόκκινο στρατό. Διπλά διωγμένος, ως εβραίος και ως κομουνιστής αποτυπώνει το απόσταγμα των εμπειριών του το 1918 – 19 στη Γερμανία μα είναι σαν να μιλά για το σήμερα όταν διαπιστώνει “Και η Ευρώπη; Σαν ένας μικρός μεσίτης που περιμένει την εξέλιξη του απογευματινού χρηματιστηρίου προσδοκώντας νέα κέρδη”.

Η κλιματική αλλαγή, υποστηρίζει η Κλάιν στο νέο της βιβλίο «αποτελεί ένα πολιτισμικό κάλεσμα αφύπνισης. Για να την αντιμετωπίσουμε δεν είναι αρκετό να χρησιμοποιούμε λαμπτήρες υψηλής ενεργειακής απόδοσης πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο, πριν ο κόσμος αλλάξει τόσο δραματικά, ώστε κανείς να μην είναι πλέον ασφαλής».

Τέλος ο Γιάννης Μπαλαμπανίδης  εξετάζει από μια συγκριτική και ιστορική οπτική την άνοδο, την πτώση και την κληρονομιά του πολιτικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού.

Υπόθεση Νίκου Μπελογιάννη
Η προανακριτική έκθεση της Ασφάλειας για την πρώτη δίκη
Γιώργος Πετρόπουλος, Νίκος Χατζηδημητράκος
ΠΟΛΙΤΙΚΗ – ΙΣΤΟΡΙΑ – Εκδόσεις Καστανιώτη

Η έκδοση φέρνει για πρώτη φορά στο φως της δημοσιότητας την προανακριτική έκθεση της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών βάσει της οποίας ο Νίκος Μπελογιάννης και 92 σύντροφοί του παραπέμφθηκαν στην πρώτη δίκη (βάση του Α.Ν. 509/1947), που άρχισε στις 19 Οκτωβρίου 1951 και ολοκληρώθηκε στις 16 Νοεμβρίου του ίδιου έτους. Στο άγνωστο αυτό ντοκουμέντο περιλαμβάνεται πλήθος στοιχείων για την παράνομη δράση του ΚΚΕ —όπως τα αξιολόγησε η Ασφάλεια—, οι καταθέσεις όσων βρέθηκαν τότε υπό κατηγορία, ανεξαρτήτως αν τελικά παραπέμφθηκαν στη δίκη, και το σκεπτικό των διωκτικών αρχών αναφορικά με τα στοιχεία ενοχής ή μη καθενός εξ αυτών.

Η έκδοση συνοδεύεται από πλήθος άλλων ιστορικών στοιχείων για το σύνολο της υπόθεσης Μπελογιάννη, δηλαδή για την αποστολή του Νίκου Μπελογιάννη στην Ελλάδα, για την πρώτη και δεύτερη δίκη του και για τη διαδικασία που ακολουθήθηκε ως την εκτέλεσή του μαζί με τους Δ. Μπάτση, Η. Αργυριάδη και Ν. Καλούμενου στις 30 Μαρτίου 1952.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

Θα κάνω μια παρένθεση για τις «δηλώσεις μετανοίας». Από τον καιρό της μεταξικής δικτατορίας έγιναν στην Ελλάδα περίπου 120.000 δηλώσεις μετανοίας. Είναι απόλυτα εξακριβωμένο ότι όλες αυτές οι δηλώσεις έγιναν με τη βία, με χίλιους δυο εκβιασμούς. Δημιουργείται όμως έτσι ένα σοβαρό κοινωνικό και εθνικό πρόβλημα. Μια παράταξη, η παράταξη της Δεξιάς, προσπαθεί να υποχρεώσει με τη βία την άλλη παράταξη ν’ αποκηρύχνει τις ιδέες της, να σηκώνει τα χέρια ψηλά μπροστά στον κίνδυνο, ν’ αρνιέται αυτό που πιστεύει. Το μάθημα όμως αυτό δεν δίνεται μόνο στην Αριστερά, αλλά και στους οπαδούς της Δεξιάς. Έτσι διδάσκονται όλοι οι Έλληνες, μπροστά στους κινδύνους και τις δοκιμασίες, να σηκώνουν ψηλά τα χέρια. Εύχομαι αυτοί που διδάσκουν τέτοια μαθήματα να μη δρέψουν τους καρπούς των κόπων τους.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για τους αιχμαλώτους σας;

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Θα σας πω την προσωπική μου γνώμη για τους στρατιώτες και αξιωματικούς αιχμαλώτους.

ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΗΣ: (προς τον πρόεδρον) Προσβάλλει την οικογένειαν των αξιωματικών.

ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ: Μη χάνετε την ψυχραιμία σας, και θα μιλήσω παλικαρίσια. Μιλώ για ό,τι είδα. Πολλοί απ’ αυτούς που έπεφταν στα χέρια μας έλεγαν πως είναι εαμίτες ή ελασίτες κλπ. Όμως εγώ όλους αυτούς δεν τους συμπαθούσα. Τους άλλους, που έλεγαν παλικαρίσια ότι πολεμούν για κάτι που πιστεύουν, τους εκτιμούσα. Για μένα ήταν άντρες. Πρώτη δίδαξε τη βία η Δεξιά. Η Αριστερά δεν το κήρυξε σαν αρχή και δόγμα.

(Εις το σημείον τούτο ο Μπελογιάννης ζητεί λίγο νερό. Ο πρόεδρος λέει ότι τέτοια ώρα δεν υπάρχει νερό. Ο Μπελογιάννης, ύστερα από την παρατήρησιν αυτήν του προέδρου, λέει ότι δεν θέλει νερό)

OCCUPY, Σκέψεις πάνω στην ταξική πάλη, στην επανάσταση και στην αλληλεγγύη – Νόαμ Τσόμσκι
Εκδόσεις Κέδρος

Το Occupy αποτελεί μια ακόμα ζωτική συνεισφορά του Αμερικανού διανοούμενου, πολιτικού ακτιβιστή και γλωσσολόγου Τσόμσκι, στη βιβλιογραφία της αμφισβήτησης και συγχρόνως ένα κάλεσμα για να δημιουργήσουμε έναν δίκαιο κόσμο που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη.

Μετά την εμφάνισή του τον Σεπτέμβριο του 2011 στο Πάρκο Ζουκότι της Νέας Υόρκης, το κίνημα Occupy εξαπλώθηκε σε δεκάδες πόλεις σε όλο τον κόσμο. Χάρη σ’ αυτούς τους πυρήνες, άρχισε να διαμορφώνεται μια νέα παγκόσμια συνείδηση αντίστασης στην εξουσία του κεφαλαίου.

Ο Νόαμ Τσόμσκι, με τις δημόσιες παρεμβάσεις του, ενθάρρυνε τη συμμετοχή στους συλλογικούς αγώνες για την ισότητα, την ελευθερία και τη δημοκρατία.

Υποστήριξε από την πρώτη στιγμή το κίνημα και ένωσε τη φωνή του με αυτές που ασκούν κριτική στην κυριαρχία των πολυεθνικών εταιριών και στη διαφθορά που επιφέρει αυτή.
Μέσα από συζητήσεις με συμμετέχοντες στο κίνημα Occupy, ο Τσόμσκι διερευνά τα αίτια των κυριότερων προβλημάτων της εποχής μας, τα οποία ωθούν τους ανθρώπους στη διαμαρτυρία.

Τα κεντρικά ερωτήματα που θέτει είναι:

Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Με ποιον τρόπο οι πλούσιοι, που αποτελούν μόλις το 1% του πληθυσμού του πλανήτη, διαιωνίζουν την ηγεμονία τους πάνω στο υπόλοιπο 99%;
Πώς μπορούμε να αποδομήσουμε την τεχνοκρατική αντίληψη της πρωτοκαθεδρίας της οικονομίας έναντι της πολιτικής;
Ποια είναι η ποιότητα της σημερινής δημοκρατίας;
Πώς μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της ανάπτυξης προκειμένου να εξασφαλίσουμε την ισότιμη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου;

Έρνστ Τόλλερ – Ήμουν ένας Γερμανός. Η αυτοβιογραφία ενός επαναστάτη, μτφρ. Μιλτιάδη Αργυρόπουλου,
Εκδόσεις Ερατώ

Απόσπασμα από το βιβλίο

Όποιος επιθυμεί να κατανοήσει την κατάρρευση του 1933, πρέπει να γνωρίσει τα γεγονότα του 1918 και 1919 στην Γερμανία, τα οποία διηγούμαι εδώ.

Είχαν διδαχθεί άραγε τίποτα οι άνθρωποι από τις θυσίες και τα βάσανα, από την καταστροφή και τα χτυπήματα της μοίρας, από τον θρίαμβο του αντιπάλου και την απελπισία του λαού, είχαν καταλάβει το νόημα, τη νουθεσία και το χρέος εκείνων των καιρών;

Οι Δημοκρατικοί, που παραχώρησαν την δημοκρατία στους εχθρούς τους.

Οι Επαναστατικοί, που, μπροστά σε θεωρίες και συνθήματα, ξέχασαν τη θέληση και την απόφαση του ανθρώπου.

Οι Συνδικαλιστές, που, μπροστά σε γεμάτα ταμεία, παρέβλεψαν την αυξανόμενη δύναμη του εχθρού που έμελλε να τους σαρώσει μαζί με τα ταμεία τους.

Οι Γραφειοκράτες, που έπνιξαν την ειλικρίνεια, την τόλμη, την πίστη.

Οι Δογματικοί, που, χαμένοι σε αερολογικούς διαξιφισμούς, έχασαν την ευκαιρία να θέσουν στον λαό σαφείς και μεγάλους στόχους.

Οι Συγγραφείς, που δημιούργησαν ένα ιδεώδες πορτρέτο του αγωνιζόμενου εργάτη και απογοητεύτηκαν όταν συνάντησαν τον πραγματικό εργάτη, με την αδυναμία και τη δύναμή του, τη μικρότητα και το μεγαλείο του.

Οι Πολιτικοί του ρεαλισμού, που στάθηκαν κουφοί στη μαγεία του λόγου, τυφλοί στην ισχύ της ιδέας, βουβοί μπρος στη δύναμη του πνεύματος.

Οι Φετιχιστές της οικονομίας, που αποκάλεσαν «μικροαστικά ελαττώματα» τις ηθικές δυνάμεις του λαού και τις μεγάλες παρορμήσεις των ανθρώπων, τη λαχτάρα για ελευθερία, για δικαιοσύνη, για ομορφιά.

Όχι, τίποτα δεν έμαθαν μέσα σε δεκαπέντε χρόνια, όλα τα ξέχασαν και τίποτα δεν έμαθαν.

Και πάλι απέτυχαν, και πάλι εξόκειλαν, και μαστιγώθηκαν και βασανίστηκαν. Βαυκάλιζαν τον λαό με ψεύτικες διαβεβαιώσεις από μέρα σε μέρα, από μήνα σε μήνα, από χρόνο σε χρόνο ώσπου εκείνος, κουρασμένος από τα παραμύθια, αναζήτησε παρηγοριά στη ζοφερότητα. Η βαρβαρότητα θριαμβεύει, ο εθνικισμός και το φυλετικό μίσος και η αποθέωση του κράτους τυφλώνουν τα μάτια, το νου, τις καρδιές. Πολλοί προειδοποίησαν, προειδοποίησαν χρόνια πριν. Το ότι οι φωνές μας έσβησαν είναι δική μας ευθύνη, η μεγαλύτερή μας ευθύνη.

Από ψεύτικους λυτρωτές περιμένει ο λαός τη σωτηρία, όχι από τη δική του γνώση, την δική του εργασία, την δική του υπευθυνότητα. Πανηγυρίζει για τα δεσμά που ο ίδιος χαλκεύει για τον εαυτό του κατ’ εντολή των δικτατόρων, για ένα πιάτο φακές αστραφτερής κενοδοξίας ξεπουλά την ελευθερία του και θυσιάζει τη λογική.

Γιατί ο λαός κουράστηκε από τη λογική, κουράστηκε από τη σκέψη και τον συλλογισμό∙ τι πέτυχε, ρωτά, η λογική τα τελευταία χρόνια, σε τι μας βοήθησαν αντιλήψεις και γνώσεις; Και πιστεύει αυτούς που περιφρονούν το πνεύμα, που διδάσκουν ότι η λογική ευνουχίζει τη θέληση, καταλύει τις ψυχικές ρίζες, καταστρέφει το κοινωνικό θεμέλιο, ότι όλα τα δεινά, δημόσια και ιδιωτικά, είναι έργα δικά της. Ωσάν η λογική να είχε ποτέ πρυτανεύσει, ωσάν να μην ήταν ακριβώς η παράλογη έλλειψη μεθόδου εκείνη που έσπρωξε στον γκρεμό την Γερμανία και την Ευρώπη ολόκληρη!

Και η Ευρώπη; Σαν ένας μικρός μεσίτης που περιμένει την εξέλιξη του απογευματινού χρηματιστηρίου προσδοκώντας νέα κέρδη, κι ένας σεισμός τον καταπλακώνει μαζί με το χρηματιστήριο, έτσι κρατά η Ευρώπη την ανάσα της. Επειδή χίλιοι πολεμοκάπηλοι κερδίζουν δισεκατομμύρια από οβίδες και βόμβες, από δηλητηριώδη αέρια και λοιμογόνους βακίλους, κι επειδή αυτά τα ματωμένα δισεκατομμύρια αποκαλούνται εθνικές αξίες, σιωπούν οι λαοί.

Αυτό αλλάζει τα πάντα  |  Κλάιν Ναόμι – Εκδόσεις Λιβάνη

Ξεχάστε όσα νομίζετε ότι γνωρίζετε για την παγκόσμια υπερθέρμανση. Δεν ευθύνεται ο άνθρακας, αλλά ο καπιταλισμός. Η Ναόμι Κλάιν αποκαλύπτει τους μύθους που συσκοτίζουν το δημόσιο διάλογο για το κλίμα.

Σας έχουν πει ότι η αγορά θα μας σώσει, όταν στην πραγματικότητα η αχαλίνωτη επιδίωξη του κέρδους και της οικονομικής μεγέθυνσης μας εξοντώνουν καθημερινά.

Σας έχουν πει ότι είναι αδύνατον να απαλλαγούμε από τα ορυκτά καύσιμα, όταν στην πραγματικότητα αρκεί απλώς να παραβιάσουμε όλους τους κανόνες του εγχειριδίου της «ελεύθερης αγοράς»: να χαλιναγωγήσουμε την ισχύ των εταιρειών, να ανοικοδομήσουμε τις τοπικές οικονομίες και να ανακτήσουμε τον έλεγχο των δημοκρατιών μας.

Σας έχουν πει ότι η ανθρωπότητα είναι υπερβολικά άπληστη και ιδιοτελής για να αρθεί στο ύψος αυτής της πρόκλησης. Στην πραγματικότητα, ο αγώνας για την επόμενη οικονομία διεξάγεται ήδη με επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο, με τρόπους που εμπνέουν και εκπλήσσουν.

Η κλιματική αλλαγή, υποστηρίζει η Κλάιν, ένα ηχηρό μήνυμα που μεταδίδεται με τη γλώσσα των πυρκαγιών, των πλημμυρών, των καταιγίδων και των ξηρασιών, αποτελεί ένα πολιτισμικό κάλεσμα αφύπνισης. Για να την αντιμετωπίσουμε δεν είναι αρκετό να χρησιμοποιούμε λαμπτήρες υψηλής ενεργειακής απόδοσης• πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο, πριν ο κόσμος αλλάξει τόσο δραματικά, ώστε κανείς να μην είναι πλέον ασφαλής. Είτε θα κάνουμε το άλμα είτε θα βυθιστούμε.

Ευρωκομμουνισμός
Από την κομμουνιστική στη ριζοσπαστική ευρωπαϊκή Αριστερά
Μπαλαμπανίδης Γιάννης
Εκδόσεις : Πόλις

Ο συγγραφέας, στην παρούσα μελέτη, εξετάζει από μια συγκριτική και ιστορική οπτική την άνοδο, την πτώση και την κληρονομιά του πολιτικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού. Εστιάζοντας στα ΚΚ της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, και στο μικρό αλλά ιδιαίτερης εμβέλειας ΚΚΕ εσωτερικού, στην περίοδο των “long 70’s”, που εκτείνεται από την τομή του 1968 μέχρι λίγο πριν από την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου, προσεγγίζει μια καθοριστική “στιγμή” στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Βασική θέση είναι ότι ο ευρωκομμουνισμός υπήρξε ένα τολμηρό πολιτικό εγχείρημα που επιδίωξε να ξαναδώσει στρατηγικό προσανατολισμό και συνοχή στο ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα, στο παράθυρο ευκαιρίας που άνοιγε η διπλή κρίση του σοβιετικού και του δυτικού παραδείγματος αλλά και μέσα στους περιορισμούς της εποχής. «Κόμμα αγώνα και κόμμα διακυβέρνησης»: αυτή ήταν η πρωτότυπη πολιτική σύνθεση που επιχείρησαν οι ευρωκομμουνιστές, με ψηφίδες τον κινηματικό ριζοσπαστισμό αλλά και έναν πραγματιστικό μεταρρυθμισμό, τη σύνδεση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού με το πρόβλημα του κράτους και της εξουσίας, με τη φιλελεύθερη δημοκρατία και μια πλουραλιστική κοινωνία, μέσα από την ανταγωνιστική και συμβιωτική σχέση τους με τη σοσιαλδημοκρατία και στην προοπτική διαμόρφωσης ενός πολιτικού σχεδίου σε ευρωπαϊκή κλίμακα.

Ο ευρωκομμουνισμός είναι ταυτόχρονα κόμβος που συνδέει το παρελθόν με το παρόν της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Παρά την ιστορική του ήττα, προσδιόρισε και συνεχίζει να προσδιορίζει ως καθοριστική, αν και αντιφατική, κληρονομιά τους προσανατολισμούς της σημερινής μετα-κομμουνιστικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη.