Ποίηση ακατάλληλη σε μια εποχή ακατάλληλη για ποίηση. Ποίηση ακατάλληλη για όσους δεν προσπαθούν να ποιήσουν ένα βίο αξιότερο από την επιβίωση και να επιδιώξουν μιαν ουτοπία απύθμενης ελευθερίας σε ένα κόσμο στρωμένο με σύνορα και ναρκοθετημένες εκτάσεις γης. Του Ανδρέα Πολυκάρπου* 

Η ποίηση του Δήμου Χλωπτσιούδη είναι ακατάλληλη αφού αφυπνίζει μιαν Ελλάδα που ζει μακάρια στο επερχόμενο συμβάν του ολοκληρωτισμού που μας φτάνει γοργά από τις κραταιές μετανεωτερικές αυτοκρατορίες της Δύσης.

«Άνθρωποι / απρόθυμοι διαπραγματευτές/ κρύβουν τη δειλία/ σ’ έχθρητα/ φθονούν των μυρμηγκιών/ το δικαίωμα να παλεύουν». (Αλληλεγγύη)

Και κάπου εδώ ο άνθρωπος, ο σημερινός άνθρωπος ως ένας  πράγματι απρόθυμος διαπραγματευτής που κατέχει το πρόσταγμα της ποινής του Κρέοντα. Μιας ποινής που λειτουργεί ως δαμόκλειος σπάθη απέναντι σε όσους δεν σέβονται τις δυτικόστροφες ιδέες της καθαρότητας.

«Πρόσφυγας δεμένος/ με φιρμάνι δουλεμπορικό/ άφωνα θρηνωδεί/ τη γη π’ αφήνει». (Μαρμάρινος πρόσφυγας)

Ο πρόσφυγας γίνεται άπολις και ποτέ υψίπολις. Δεν διανοείται να ζητήσει μερίδιο στην Πόλη και στη λειτουργία αυτής. Και αν το διανοηθεί τότε: «Βροχή καρφιά/ σταυρώνουν όνειρα/ θόρυβος πνίγει λαμαρίνες/ σε τρύπιο φουσκωτό./ Πρόσφυγας ανήλικος/ δίχως αδιάβροχο/ η δικαιοσύνη». (Υγρός τάφος)

Η ποίηση του Χλωπτσιούδη είναι μια ποίηση βαθιά πολιτική.  Μια ποίηση έναυσμα για πολιτική σκέψη που καλεί σε ανασύσταση του κόσμου. Μας καλεί να απεκδυθούμε το μανδύα ενός πολιτικού καθωσπρεπισμού και να κατέβουμε στο παζάρι των ευχών με ένα όνειρο ενήλικο: «στο παζάρι των ευχών/ ένα όνειρο ενήλικο/ με κατηγορίες απόπειρας/ χρωματισμού/ με μολότοφ ουράνιου τόξου». (τρομοκράτης χρωμάτων)

Δεν είναι η ποίηση της επανάστασης. Είναι η ποίηση της οποίας οι στίχοι επαναστατούν. Είναι οι στίχοι που ορθώνουν ανάστημα (όσο της έχει απομείνει,  πια, της λεκτικής αυτής τέχνης) απέναντι σε μια καθεστηκυία τάξη της βιοεξουσίας και του σκληρού πειθαναγκασμού. Σελίδες που «καίνε» τα χέρια του αναγνώστη διότι τον φέρνουν αντιμέτωπο με την ίδια την πραγματικότητα.

Ο ποιητής Χλωπτσιούδης δεν ωραιοποιεί την πραγματικότητα, δεν πλάθει την αλήθεια που βλέπει γιατί διαφορετικά θα κατέληγε σε ένα στείρο βερμπαλισμό. Με περίτεχνο τρόπο και υψηλή ποιητική δημιουργικότητα σαγηνεύει τον αναγνώστη και καταφέρνει να του περάσει τις εικόνες μιας αναγκαίας- και γιατί όχι- επερχόμενης αντίδρασης απέναντι σε μιαν τυραννική πραγματικότητα: «Αποστατεί ο Άνθρωπος/ από την τέχνη/ και το παρελθόν/ παρελαύνει μπρος/ από ακέφαλο μίσος/ καμμένης κληρονομιάς./ Ο φανατισμός /δεν σέβεται τον άνθρωπο,/ την τέχνη θα σεβαστεί;» (Φονταμενταλισμός)

Ανάμεσα στα σπαράγματα της κοινωνίας ορθώνεται ο ποιητής με κριτική ματιά έχοντας, όμως, στην ψυχή τα λαθραία όνειρα μιας μελλοντικής ύπαρξης όπου ο βίος θα μεταλαμπαδεύει τα μηνύματα μιας πανανθρώπινης ανάγκης για αποδοχή και συνύπαρξη: «Φεγγάρι κόσμημα/ στον λαιμό του ουρανού/ δακρύζει μαργαριτάρια/ και τα άστρα/ βεγγαλικά στου έρωτα/ την άμπωτη.»

Αυτά τα κλεμμένα όνειρα μας δίνει ο Χλωπτσιούδης μέσα στην ποίηση του. Μέσα στην «ακατάλληλη» για τις ρυπαρές εποχές μας ποίηση του εξακολουθεί να ονειρεύεται σαν γνήσιος συνεχιστής μιας γενιάς που επαναστατεί με λέξεις που βάζουν φωτιά σε οδοφράγματα και συνειδήσεις: «Ένας μονόφθαλμος/ ψάχνει κλεμμένα όνειρα/ σε νόθο κρεβάτι/ με στρωσίδια εφημερίδα/χαμένης αξιοπρέπειας χαλί. (Λαθραίο παγκάκι)». 

Η ποίηση του Χλωπτσιούδη είναι λοιπόν ακατάλληλη. Είναι ακατάλληλη γιατί αφυπνίζει όλους εμάς βγάζοντας μας από τη μακαριότητα μας. Μια ποίηση ακατάλληλη σε μια εποχή κατάλληλη για βιοεξουσία…
 
* Ο Αντρέας Πολυκάρπου είναι ποιητής και συγγραφέας