[…] Κάθαρση, επικράτηση της δικαιοσύνης και το ξεκίνημα της ζωής, εκεί, από τους σπόρους της. Κι όχι απ’ όποιους σπόρους της, μα μόνο από εκείνους  που πρώτα έχουν ταφεί. Όπως στα σπήλαια της Αλταμίρα και του Λασκώ, οι κυνηγοί πληγώνοντας τον άριστα ζωγραφισμένο Βίσσωνα (άριστα ζωγραφισμένο γιατί έτσι μόνο είναι σχεδόν πραγματικός)  είχαν τη βεβαιότητα ότι θα τον πληγώσουν και στο πραγματικό πεδίο, έτσι κι εδώ στην «Μοιρολα3». […]

Διάβασα το μυθιστόρημα «Μοιρολα3» (εκδ. Τόπος, 2014) του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, αργά αργά, όπως απολαμβάνω τον καφέ που μου βγήκε πετυχημένος. Και είχα τη χαρά στις πρώτες σελίδες να βλέπω επιτέλους, με ανακούφιση κι απελπισία, τα έσχατα της ζωής, την καταστροφή που, εδώ στην πραγματικότητά μας, βασανιστικά την αναμένουμε, έρχεται και δεν έρχεται, είν’ εδώ μα δεν ολοκληρώθηκε…

Και προχωρώντας ύστερα, ν’ ανακαλύπτω εστίες της πρωταρχικής συνείδησης κι ως επόμενο, εστίες της πρωταρχικής ζωής. Και συνάμα αποκαλύψεις της ασύλληπτης διαφθοράς προσώπων του παραμυθιού, υψηλά ισταμένων, όπως συμβαίνει εδώ σήμερα, στην πραγματικότητα της χώρας μας.

Κι όλο να προχωρεί η δύναμη της ανανέωσης. Κι όλο να προχωρεί η κάθαρση, τόσο σαν τιμωρία, όσο και σαν ανάρρωση του φυσικού περιβάλλοντος. Μέχρι την πλήρη κάθαρση, που εδώ είναι λυτρωτική, ευτυχής, όπως συμβαίνει άλλωστε και σε πολλές αρχαίες ελληνικές τραγωδίες.

(Διάβασα πρόσφατα ξανά, όλες τις υπάρχουσες αρχαίες τραγωδίες, κι έβλεπα ότι το βιβλίο αυτό, είναι πολύ κοντά σ’ αυτές. Και βεβαίως, αυτή του τη δραματική καθαρότητα, με τη βοήθεια του συγγραφέα, διαβάζοντάς το, τη σκηνοθετούσα μέσα μου άριστα).

Κάθαρση, επικράτηση της δικαιοσύνης και το ξεκίνημα της ζωής, εκεί, από τους σπόρους της. Κι όχι απ’ όποιους  σπόρους της, μα μόνο από εκείνους  που πρώτα έχουν ταφεί.

Όπως στα σπήλαια της Αλταμίρα και του Λασκώ, οι κυνηγοί πληγώνοντας τον άριστα ζωγραφισμένο Βίσσωνα (άριστα ζωγραφισμένο γιατί έτσι μόνο είναι σχεδόν πραγματικός)  είχαν τη βεβαιότητα ότι θα τον πληγώσουν και στο πραγματικό πεδίο, έτσι κι εδώ στην «Μοιρολα3».

Η επιστροφή στην πρωταρχική συνείδηση, η επιστροφή στις πρωταρχικές ανάγκες, η επιστροφή στην πρωταρχική λειτουργία των αξιωμάτων, η επιστροφή στη σφύζουσα φύση, η επιστροφή στην πρωταρχική δικαιοσύνη και στην τιμωρία των διεφθαρμένων, που γίνεται μέσα στο βιβλίο, φέρνει τη χαρά ότι όλα τούτα θα συμβούν και στην πραγματικότητά μας, διότι η αλληλουχία που κινεί τα γεγονότα μέσα στο βιβλίο, όντας νομοτελειακής φύσεως, είναι η αντανάκλαση του μελλοντικού, που όμως έχει ήδη συντελεστεί μέσα στον καθρέφτη του διαρκούς παρόντος.

Γιάννης Υφαντής

Υ.Γ.: Ναι, το βιβλίο αυτό του Ραπτόπουλου, όντας διαφορετικό, θα διαβαστεί από διαφορετικούς  ανθρώπους, θ’ αρέσει σε διαφορετικούς ανθρώπους, θα επαινεθεί από διαφορετικούς ανθρώπους. Μα όσοι εξ’ αρχής και πάντοτε βλέπουν στον συγγραφέα όλες του τις όψεις, ούτε θα τον χάσουν ούτε θα τον ανακαλύψουν, μα θα τον βρουν και πάλι στο βιβλίο του αυτό, ως εξαιρετική συνέχεια και συνέπεια.

*Ο Γιάννης Υφαντής είναι ποιητής (yfantis.gr)

Μοιρολα3, Βαγγέλης Ραπτόπουλος, Εκδόσεις Τόπος, 2014, 176 σελ.

“Ιδίως όταν το γράφω με κεφαλαία, πολύ μ’ αρέσει τ’ όνομά μου. Φαντάζομαι ότι υπάρχει ένας καθρέφτης στη μέση ακριβώς, που διπλασιάζει το λάμδα. Μ’ αρέσει και που έμαθα να γράφω, έστω και τόσο αργά: στα είκοσί μου. Χάρη στον δάσκαλο, αλλά προπαντός χάρη στο πείσμα μου, που πιθανότατα είναι το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμά μου.

Είμαι η κόρη του βασιλιά Επιπόλαιου, όπως τον έλεγαν τις τελευταίες μέρες της βασιλείας του, η πριγκίπισσα Έλλη. Κι αυτή είναι η ιστορία η δική μου και του τόπου μου, της Μοιρολατρίας. Ή μάλλον τα σημεία όπου οι δύο χωριστές ιστορίες τέμνονται. Ο δε λόγος που γράφω την κοινή αυτή ιστορία τώρα, μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια, είναι επειδή ίσως ήρθε η στιγμή να διασταυρωθούν οι τροχιές τους για μία ακόμη φορά. Αν όχι τώρα, στο άμεσο μέλλον. Μέλλον. Άλλη μια λέξη με τον καθρέφτη που διπλασιάζει το λάμδα στη μέση της. Η γλώσσα είναι πατρίδα.” Β.Ρ.