Η σχέση του Γιώργου Μπλάνα με την αρχαία τραγωδία είναι τόσο παλιά όσο και με την ποίηση. Λίγοι σύγχρονοι ποιητές έχουν εντρυφήσει τόσο βαθιά στο δράμα όσο ο Μπλάνας με το ευρύ μεταφραστικό του έργο. Άλλωστε, το ίδιο βαθιά είναι η προσοχή του προς έργα της παγκόσμιας ποίησης. Έτσι, δεν εκπλήσσει καθόλου το τραγικό ύφος της νέας ποιητικής συλλογής «τερατούργημα» (Γαβριηλίδης, 2017).

Με στιχουργικό ρυθμό που ορίζεται από την ελευθερόστιχη προφορικότητα, η συλλογή διακρίνεται από μία χειμαρρώδη εκφραστική. Την ίδια στιγμή η θεατρική διάσταση της συλλογής ενισχύει τη σκηνική ζωντάνια. Και τούτο γίνεται με μία σπάνια φυσικότητα μέσα από το μονολογικό ύφος που διασπάται από διαλογικά τμήματα.

Το πρώτο ενικό και οι απότομες παύσεις –που σηματοδοτούν η άνω-κάτω τέλεια, οι τελείες και οι άνω τέλειες– καθορίζουν τη δραματική τονικότητα. Ερωτήσεις και κλητικές προσφωνήσεις συμπληρώνουν τη θεατρική διάσταση ισορροπώντας πάνω στο λεπτό σκοινί της παραστατικότητας. Έτσι η μονολογία δεν κουράζει, ενώ ο στίχος δεν υποπίπτει σε κάποιο εγωκεντρισμό.

Έτσι, η ποιητική του Μπλάνα με τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα αποκτά μέσα στη δραματικότητά της ένα ιδιαίτερο βάθος. Η δε γενετική σύνδεσή της με τον αρχαίο κόσμο (τραγωδία, μυθολογία, ιστορία, θρησκευτική παράδοση) προσδίδει ένα σπάνιο διαχρονικό βάρος, καθιστώντας οικουμενικό την ιδιοσυγκρασία της, παρά την έντονη παρουσία του ελληνικού στοιχείου.

Η ίδια, βέβαια, η διακειμενικότητα επιτρέπει στον ποιητή να συνδιαλέγεται με τους μύθους και την ιστορία. Έτσι του δίνεται η δυνατότητα με παραστατικότητα να ζωντανέψει πρόσωπα και καταστάσεις, με σεβασμό στο ήθος των προσώπων, όπως το διέσωσαν η παράδοση και η Ιστορία.

Με αφορμή μύθους και τραγωδίες, ο ποιητής αξιοποιεί το παρελθόν και βρίσκει ένα γόνιμο έδαφος για να σπείρει υπαρξιακές αγωνίες για τον ανθρώπινο βίο. Στοχάζεται για τη ζωή και τη μνήμη, τον πόνο και την αγάπη με οδηγό τη συνειρμικότητα. Πρόσωπα της ιστορίας και των μύθων ή του δόγματος παρελαύνουν ως υποκριτές της σκηνικής μυθοπλασίας του πλάνα αποκαλύπτοντας τη στοχαστική διάθεση του ποιητή.

Με επίκεντρο τον ανθρώπινο βίο, τις αγωνίες και τα πάθη, ο δημιουργός φιλοσοφεί για τις διακυμάνσεις της ζωής, την πολιτική, την ίδια τη φιλοσοφία και την ποίηση ή τη θρησκεία.

Και την ίδια στιγμή μία ήπια ειρωνεία “αγκαλιάζει” τις συνθέσεις της συλλογής. Τι είναι ενδιαφέρον ότι τούτη έχει χαρακτήρα τόσο τραγικής ειρωνείας (γνωρίζει το κοινό την εξέλιξη, μα όχι ο υποκριτής) όσο και εμφανίζεται ως ειρωνεία των χαρακτήρων (Ευριπίδης, Διογένης, Πιλάτος, Σαιν Ζυστ) ή του ίδιου του ποιητή (Άμλετ).

Η ποιητική του Μπλάνα διακρίνεται από μία εξόχως φροντισμένη γλώσσα που τονίζει το στοχαστικό του βάθος. Τα έργα του είναι μεγαλόπνοα και καθιστούν δύσκολη τη διάκριση στο δίπολο ποίηση-φιλοσοφία ώστε να μπορούμε να μιλάμε για έναν καθαρόαιμο ποιητή που φιλοσοφεί ξεπερνώντας την παράδοση με μεταμοντέρνες υβριδικές πρακτικές που συνδέουν διαφορετικά είδη της λογοτεχνίας μεταξύ τους.