Είκοσι πέντε  χρόνια μετά το «Λιγότερο από μηδέν» που μετέτρεψε σε λογοτεχνικό αστέρα εν μία νυκτί τον 21χρονο Μπρετ Ίστον Έλις, ο συγγραφέας καταπιάνεται με τους ίδιους ήρωες. Στις «Αυτοκρατορικές απολαύσεις» (εκδ. Κέδρος, μτφ: Δ. Αθηνάκης, 2011) επιστρέφει στον Κλέι, στην Μπλερ και τον Τζούλιαν, σηκώνει το κόκκινο χαλί της κινηματογραφικής βιομηχανίας του Χόλυγουντ και μας πετά κατάμουτρα τα σκουπίδια που κρύβονται από κάτω. Μας ταξιδεύει στα παρασκήνια, όπου τα αστραφτερά κινηματογραφικά πλάνα δίνουν τη θέση τους στα ναρκωτικά, στο σεξ και στο θάνατο, εκεί όπου φιλόδοξες νεαρές προσφέρουν τα πάντα προκειμένου να φυλακιστούν σε λίγα μέτρα κινηματογραφικού φιλμ.

Ads

Πρωταγωνιστής, ένας εμμονικός σεναριογράφος, που επιστρέφει στο L.A. και συναντά τους παλιόφιλους. Μια νέα άφιξη στη ζωή του θα προκαλέσει ανατροπές, μια νεαρή έτοιμη για όλα, μπλεγμένη σε περιπέτειες με οσμή θανάτου. Μαζί της έρχεται και ο Ριπ που «μοιάζει λες και τον  βούτηξαν για μια στιγμή σε οξύ» και είναι μπλεγμένος σε ανείπωτες καταστάσεις που θα παγιδέψουν και τον πρωταγωνιστή, καταστάσεις που όλοι, από ό,τι φαίνεται γνωρίζουν, εκτός απ’ τον ίδιο.

Η ιστορία κυλά σχετικά ήπια σε όλο το πρώτο μέρος του βιβλίου, ώσπου ξεσπά η θύελλα και η εναγώνια προσμονή σε παρασύρει με ταχύτητα μέχρι το τέλος. Η αφήγηση τρέχει σε κινηματογραφικούς ρυθμούς, πολύ μακριά από τις παραδοσιακές λογοτεχνικές αφηγηματικές τεχνικές της γηραιάς ηπείρου. Κυριαρχούν ο διάλογος και το οπτικό στοιχείο, η λογοτεχνική φλυαρία έχει εξοβελιστεί. Σύμμαχος η μετάφραση, γλώσσα που ρέει.

Σίγουρα δεν πρόκειται για την καλύτερη στιγμή του γνωστού για την cult αισθητική συγγραφέα. Εκείνα που πριν από είκοσι πέντε χρόνια μας ξάφνιαζαν, τώρα μας φαίνονται οικεία, αλλά παρ’ όλα αυτά μας κάνει αρκετά συχνά να ανατριχιάσουμε: «Η Αμάντα είναι στο δωμάτιο  ενός μοτέλ , γυμνή και δεμένη, κάτι τύποι, οι οποίοι φορούν  μάσκες του σκι, τις τρυπούν τις φλέβες με ναρκωτικά […] Οι άντρες, με τη σειρά, την κατουράνε και τη χαστουκίζουν συνεχώς για να την κρατήσουν ξύπνια […] Το ντελίριο γίνεται εντονότερο και κατά τη διάρκειά του το μάτι της αποκολλάται, φουσκώνοντας μες στην κόγχη, ένας πούτσος μπαίνει στο ξεσκισμένο της στόμα και […] ».
Αν το νόμισμα λέγεται Χόλυγουντ και η μία όψη του είναι η τελετή των Όσκαρ, τότε η άλλη όψη του νομίσματος είναι οι «Αυτοκρατορικές απολαύσεις».

Βαγγέλης Μπέκας

fairbooks.gr