Η Κατερίνα Ταγαρά γεννήθηκε το 1970 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας, κατεύθυνση Ψυχολογίας, στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε στην Εθνική Τράπεζα μέχρι το 2019. Είναι δραματοθεραπεύτρια, μέλος της ΕΔΠΕ (Ένωση Δραματοθεραπευτών και Παιγνιοθεραπευτών Ελλάδας) και της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας Άπειρο + 1. Ζει στην Αθήνα. Οι Αποτεφρώσεις είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Συνέντευξη στον Γιάννη Παπαδόπουλο

Πώς αντιμετωπίζετε την ποίηση: ως μια ταυτότητα ή ως μια ετερότητα μέσα στη σύγχρονη ζωή;

Ο ποιητής /ποιήτρια βρίσκεται διαρκώς στο ενδιάμεσο νομίζω. Είναι συγχρόνως ο εαυτός του αλλά και κάποιος άλλος. Από αυτή τη θέση γεννάει ποίηση.

Ο ποιητής είναι μια περσόνα γύρω από τις λέξεις ή λειτουργεί με έναν ενστικτώδη ορμεμφυτισμό;

Υποθέτω ότι είναι διαφορετικό για τον καθένα. Τα ποιήματα είναι αντανακλάσεις της ύπαρξης. Το Υποκείμενο , στην πολλαπλότητα του, παραμένει κρυφό. 

Μπορεί η τέχνη να κλείσει τις πληγές των ανθρώπων μέσα σε μια ενδότερη υπαρξιακή διαλεκτική;

Η τέχνη αποτελεί επανασταστική πράξη. Οτιδήποτε ακουμπά την υπαρξιακή αγωνία και παρακινεί σε δημιουργική δράση , εσωτερική ή εξωτερική, λειτουργεί θεραπευτικά.

Πιστεύετε ότι ακολουθείτε το δρόμο άλλων ποιητών ή ακολουθείτε μια μοναχική πορεία μέσα στη γραφή σας;

Είναι παρήγορο να σκέφτομαι ότι ανήκω. Από κει και πέρα η διαδικασία είναι μοναχική. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά.

Ποιές εικόνες κρατάτε μέσα σας από τη ζωή σας; Ποιές εικόνες με άλλα λόγια εφορμούν στη γραφή σας;

Συχνά έχω την αίσθηση ότι απλώς κινηματογραφώ τη ζωή. Με συγκινούν τα καθημερινά συνηθισμένα πράγματα. Η ομορφιά που μένει κρυμμένη σε κοινή θέα. Συλλέγω εικόνες , στιγμιότυπα ύπαρξης.

Ποια ερωτήματα καλείται να απαντήσει ο ποιητής διαχρονικά αλλά και στο παρόν που ζούμε;

Δεν γνωρίζω για τους άλλους. Ζούμε, νομίζω, με την επίγνωση του θανάτου. Και υπάρχουμε μόνο στο παρόν. Ωστόσο συνδεόμαστε άμεσα με ό,τι θα συνεχίζει να υπάρχει μετά από εμάς.Οι πράξεις μας , ο τρόπος που φέρουμε την ύπαρξη μας, έχουν σημασία.  Το γεγονός αυτό μας τοποθετεί αυτομάτως σε μία θέση ευθύνης απέναντι στον εαυτό μας , την κοινωνία και τον τόπο όπου κατοικούμε. 

Ποιο το νόημα της λέξης στην ποίηση; Μια απλή μορφή έκφρασης ή ένα ψυχικό αποτύπωμα;

Η λέξη από μόνη της δεν αρκεί. Υπάρχει πάντα κάτι που χάνεται. Η ποίηση παλεύει να το φέρει στο φως . Αυτό , νομίζω , είναι το έργο της.

Είναι η ποίηση το καταφύγιο του ανθρώπου;

Η τέχνη οφείλει να είναι. Οι άλλοι άνθρωποι οφείλουν να είναι. Ο προστατευτικός ουρανός είναι. Η θάλασσα στην ορισμένηαπεραντοσύνη της είναι.

Μπορεί ο κόσμος να ζήσει ποιητικά;

Μα ο κόσμος ζει ποιητικά. Ποιεί κάθε μέρα. Απλώς δεν σταματά για να αφουγκραστεί. Η τέχνη , σε όλες της τις μορφές ,μας υπενθυμίζει αυτό. Την  παύση.