Ένα μυθιστόρημα, της Ζέφης Κολιά, για την ζωή και οι ιδέες της θρυλικής οικογένειας Μαρξ, η βιογραφική μυθιστορία ενός σπουδαίου ζευγαριού επαναστατών, για τους οποίους ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά ως τις μέρες μας.
 

Ads

Βρισκόμαστε στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 1911. Ο Πωλ Λαφάργκ, πρώην βουλευτής των Σοσιαλιστών και η σύζυγός του Λώρα Μαρξ, κόρη του Καρλ Μαρξ, αυτοκτονούν στα υπνοδωμάτια της οικίας τους στην Ντραβέιγ, μιας αριστοκρατικής έπαυλης αγορασμένης με τα χρήματα της κληρονομιάς του Φρίντριχ Ένγκελς.
 
Η είδηση για τη διπλή αυτοχειρία τους αφήνει άφωνο το διεθνές επαναστατικό κίνημα, εγείροντας μια σειρά από αναπάντητα ερωτηματικά. Η μυθιστορηματική ζωή των τριών τελευταίων ημερών του ζεύγους Λαφάργκ εναλλάσσεται με την ιστορική αφήγηση του παρελθόντος των δύο πρωτοπόρων σοσιαλιστών, με φόντο τα σπουδαιότερα γεγονότα που καθόρισαν την πορεία του σοσιαλιστικού κινήματος από τα μέσα του 19ου ως τις αρχές του 20ού αιώνα.
 
Το μυθιστόρημα εξελίσσεται στη Βικτοριανή Αγγλία, την Πρωσία, την Ισπανία, την Κούβα, αλλά κυρίως στο Παρίσι: Το Παρίσι του Ναπολέοντα Γ΄, της ανάπλασης του βαρόνου Οσμάν, του γαλλοπρωσικού πολέμου, της Παρισινής Κομμούνας αλλά και της Μπελ Επόκ, των Παγκοσμίων Εκθέσεων, των καλλιτεχνικών σαλονιών, του Μονπαρνάς και της Μονμάρτρης των αρχών του 20ού αιώνα.
 

«Λώρα, η τελευταία των Μαρξ»
Ζέφη Κολιά
Εκδόσεις Μεταίχμιο

Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα της Ζέφης Κολιά 

Μετά από έξι μήνες επίσημων αρραβώνων, είχε δρομολογηθεί η ώρα του γάμου τους. Το πράγμα δεν μπορούσε να καθυστερήσει άλλο, λόγω μιας σειράς ηθικών ζητημάτων. Οι Μαρξ δεν ήταν τίποτα οπισθοδρομικοί γονείς, αλλά ο Λαφάργκ ήταν το κάτι άλλο: από τότε που η σχέση του με τη Λόρα έγινε γνωστή, δεν δίσταζε να τη χουφτώνει ακόμα και σε δημόσιους χώρους, σαν να ήταν το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο! Και εκείνη, η έως πρότερα αξιοπρεπής θυγατέρα του, έδειχνε να μην ενοχλείται καθόλου. Αλλά και η Τζένι, η συντηρητική αριστοκράτισσα της Τριρ, πάντα έβρισκε έναν λόγο να τον δικαιολογεί: Μα η οικογένειά του ήρθε στην Γαλλία από την Κούβα! έλεγε, λες και οι άνθρωποι στην Κούβα κυκλοφορούσαν πιάνοντας ο ένας τον κώλο του αλλουνού.
 

Ο Πολ Λαφάργκ, με δυο λόγια, είχε πάρει τα μυαλά όλης της οικογένειας. Αν συνέχιζαν έτσι σε λίγο θα τους συζητούσε όλο το Λονδίνο, και όχι βέβαια για τη – χλιαρή – επιτυχία που είχε κάνει Το Κεφάλαιο.

 

Η ημερομηνία του γάμου του Πολ και της Λόρας αναβλήθηκε δυο φορές, αφού ο Μαρξ δεν είχε τα χρήματα να καλύψει τη δαπάνη του πολιτικού γάμου τους: Ο θρησκευτικός γάμος δεν ήταν υποχρεωτικός στη Μεγάλη Βρετανία.  Τελικά, η τελετή ορίστηκε για τις 2 Απριλίου του 1868. Εκτός από τον ίδιο τον Καρλ Μαρξ, ο Πολ Λαφάργκ απαίτησε να παρευρίσκεται ως μάρτυρας και ο Φρίντριχ Ένγκελς, ο οποίος εξάλλου είχε αναλάβει και πάλι όλα τα έξοδα. Έγραψε μάλιστα ένα σχετικό γράμμα στον Στρατηγό με το χαρακτηριστικό χιούμορ του: …Αν και βρίσκεστε μακράν του να διαθέτετε όλα εκείνα τα ηθικά προσόντα που απαιτούνται για την σωστή εκτέλεση της αξιοσέβαστης αυτής αστικής λειτουργίας, δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που θα ήθελα περισσότερο από εσάς να βρίσκεται στο πλευρό μας κατά τη διάρκεια αυτής της εξέχουσας τελετής…
 

* κάνοντας εγγραφή στο newsletter συμφωνείτε με τους όρους χρήσης της υπηρεσίας Moosend

Μετά από μια λιτή τελετή στο ληξιαρχείο όπου ο Μαυριτανός συνόδευσε την κόρη του με επίσημη ρεντιγκότα και κομπρέσες σε μερικά σπυριά στα οπίσθια, το νιόπαντρο ζεύγος μαζί με τους μάρτυρες, τις οικογένειες, καθώς και μερικούς εκλεκτούς φίλους τους, γευμάτισαν σε ένα κομψό εστιατόριο της πόλης. Η Λόρα, εξαίσια μέσα στην ταφταδένια τουαλέτα της στο χρώμα της μέντας που αναδείκνυε ακόμα περισσότερο τα διάφανα μάτια και τα πυρόξανθα, στολισμένα με άνθη λεμονιάς μαλλιά της, δεν έπαψε στιγμή να είναι σφιγμένη, αγχωμένη και νευρική. Ποτέ δεν της άρεσε να βρίσκεται στο κέντρο της προσοχής· ακόμα περισσότερο όταν ο θείος Φρεντ είχε βαλθεί να την πειράζει συνεχώς, διακωμωδώντας με πιπεράτα ανέκδοτα γεμάτα σεξουαλικά υπονοούμενα τον θεσμό του γάμου. Όταν σηκώθηκε απ’ το τραπέζι με πρόφαση να πουδράρει τη μύτη της, αναλύθηκε σε έναν χείμαρρο δακρύων πίσω από την σφαλισμένη πόρτα της τουαλέτας των κυριών.
 

Χαλάρωσε μόνο αργότερα το ίδιο βράδυ, βυθισμένη στην αγκαλιά του συζύγου της, καθώς διέσχιζαν την Μάγχη: νέοι, πανέμορφοι, ευτυχισμένοι και ενωμένοι για πάντα, στο γαμήλιο ταξίδι τους προς τις γαλλικές ακτές.