Τον διεθνούς φήμης Ιταλό συγγραφέα Αντόνιο Ταμπούκι αναγορεύει απόψε σε επίτιμο διδάκτορά της το Τμήμα Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης «ως ελάχιστη αναγνώριση της προσφοράς του στις ανθρωπιστικές σπουδές.»

Στην αντιφώνησή του ο Ταμπούκι αναμένεται να επιχειρήσει να ξετυλίξει το νήμα της έννοιας «ανησυχία» και τις μορφές που αυτή πήρε στη λογοτεχνία του περασμένου αιώνα («Το νήμα της Ανησυχίας. Μια διαδρομή στη λογοτεχνία του 20ού αιώνα από τον Desassossego (Ανήσυχο) του Pessoa, στην «τύψη» του Gadda, στην «οργή» του Pasolini»), αλλά και να υπενθυμίσει το θαυμασμό του για τη χώρα μας, για την οποία έχει δηλώσει ότι «αν δεν υπήρχε η Ελλάδα, δεν θα υπήρχε ο δυτικός πολιτισμός.»

Επιπλέον, ο πολυβραβευμένος συγγραφέας φέρεται να έχει δηλώσει ότι «οι Ευρωπαίοι που μπορούν να διαθέσουν χρήματα για διακοπές θα έπρεπε εφέτος να τα ξοδέψουν στην Ελλάδα», ως ένδειξη αλληλεγγύης στη χώρα μας.

Ο Ταμπούκι είναι από τους πρώτους μελετητές του Fernando Pessoa και των ετερωνύμων του, καθώς και μεταφραστής του στα ιταλικά. Ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του συγγραφέα κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Σορβόννη, και έσπευσε να μάθει πορτογαλικά για να έρθει πιο κοντά στο έργο του διάσημου ποιητή και συγγραφέα.

Το πρώτο του βιβλίο, «Piazza d’ Italia» εκδόθηκε το 1975 και αποτελεί μια προσπάθεια να περιγραφούν ιστορικά γεγονότα από την πλευρά των χαμένων, συγκεκριμένα των αναρχικών της Τοσκάνης. Τα χρόνια που ακολουθούν εκδίδει πλήθος μυθιστορημάτων και σύντομων ιστοριών, και βραβεύεται για «την προώθηση της ελεύθερης ευρωπαϊκής έκφρασης.» Ο Ταμπούκι έγινε διάσημος σε όλο τον κόσμο τη δεκαετία του ’90 με ένα πολιτικό μυθιστόρημα, το «Ετσι ισχυρίζεται ο Περέιρα» (ξανακυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Αγρα) και, όπως ισχυρίζεται ο μεταφραστής του Ανταίος Χρυσοστομίδης «στην Ιταλία θεωρείται σύμβολο του αντιμπερλουσκονισμού και του αντιαυταρχισμού.»

Στα ελληνικά κυκλοφορούν και τα έργα του: «Η γυναίκα του Πόρτο Πιμ», «Η γραμμή του ορίζοντα», «Ονειρα ονείρων», «Οι τρεις τελευταίες μέρες του Φερνάντο Πεσσόα», «Είναι αργά, όλο και πιο αργά» και «Ο Τριστάνο πεθαίνει».