Ακολουθεί συνέντευξη με την πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα Βάσω Βεκρή στην Χριστίνα Σανούδου.

Κυνηγός σκιών στο επάγγελμα- όπως χιουμοριστικά το θέτει η ίδια στο βιογραφικό της-, η ακτινολόγος Βάσω Βεκρή μας συστήνεται και ως πεζογράφος με το μυθιστόρημα «Πάροδος» (εκδ. Βακχικόν), για τις ανάγκες του οποίου αναγκάστηκε να έρθει αντιμέτωπη με τις δικές της σκιές. Ένα πυκνογραμμένο πολιτικό θρίλερ με πρωταγωνιστές μία ιδεαλίστρια ψυχίατρο και έναν αναρχικό κρατούμενο, το βιβλίο είναι βγαλμένο μέσα από τους υπαρξιακούς, ηθικούς και φιλοσοφικούς προβληματισμούς της δημιουργού του. Μολονότι δεν κρύβει τη συμπάθεια της για τους ήρωες της και τις πεποιθήσεις τους, η συγγραφέας διατηρεί την απόσταση και τη νηφαλιότητα που χρειάζεται για να τους αναδείξει ως ολοκληρωμένα όντα, με τις ατέλειες και τις αδυναμίες τους.

Στην συνέντευξη που ακολουθεί, η Βάσω Βεκρή μιλά μαζί μας για την «Πάροδο», τους χαρακτήρες της και το νόημα των κοινωνικών αγώνων στην εποχή της κυριαρχίας των πολυεθνικών εταιρειών.

Ποια βιβλία σημάδεψαν τα παιδικά και εφηβικά σας χρόνια;

Οι «Άθλιοι» του Βίκτορος Ουγκώ αλλά και τα βιβλία της Περλ Μπακ «Η Μάνα», «Κάτω από το βλέμμα του Βούδα». Η αίσθηση που μου άφησαν έχει διατηρηθεί μέσα μου. Αργότερα προστέθηκε και η Οριάνα Φαλάτσι.

Υπό ποιες συνθήκες «γεννήθηκε» το πρώτο σας μυθιστόρημα; Ποιά ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που έπρεπε να αντιμετωπίσετε για την ολοκλήρωση του;

Το βιβλίο προέκυψε από την ανάγκη να εκφραστώ σε σχέση με την κοινωνική αδικία και τις ελευθερίες. Μια ανάγκη εσωτερικής αναζήτησης για το τι είναι δίκαιο, άρα και ηθικό, αλλά παράλληλα και διαχείρισης της υπαρξιακής αγωνίας. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν ότι είχα να εργαστώ με μια μεγάλη ποσότητα υλικού που συλλέχτηκε στη διάρκεια πολλών ετών  και το οποίο κατά τη διάρκεια της συγγραφής αναδιαμορφωνόταν διαρκώς.

Ο κεντρικός ήρωάς σας έχει το επίθετο ενός αναρχικού που πέθανε πριν μερικά χρόνια, ενώ τα μικρά ονόματα του Νικόλα και της Πολινας μας θυμίζουν ένα γνωστό επαναστατικό δίδυμο. Απλή σύμπτωση;

Θα έλεγα πως είναι σύμπτωση. Σε καμία περίπτωση δεν έγινε συνειδητά η επιλογή των ονομάτων τους. Τώρα, αν διαβάζοντας την ειδησιογραφία εγγράφτηκαν μέσα μου κάποια ονόματα τα οποία αναδύθηκαν στη συνέχεια τη στιγμή της ονοματοδοσίας των ηρώων μου, αυτό δεν το γνωρίζω.  

Οι πρωταγωνιστές σας δηλώνουν αναρχικοί. Συμμερίζεστε τις θέσεις τους; Πιστεύετε ότι η ανθρωπότητα θα φτάσει ποτέ στο επίπεδο ωριμότητας που απαιτεί μια αναρχική κοινωνία;

Δεν διαφωνώ γενικά με τις απόψεις τους. Απλά δεν δείχνω τη συνέπεια που έχουν εκείνοι και φυσικά δεν χαρακτηρίζομαι από τον ηρωισμό τους. Σχετικά με το αν ποτέ θα φτάσουμε στο επίπεδο ωριμότητας που απαιτεί μια αναρχική κοινωνία, δεν το γνωρίζω.

Αν σας εξασφάλιζαν έναν σταθερό μισθό για να γράφετε βιβλία, θα συνεχίζατε να εργάζεστε ως ακτινολόγος;

Δεν θεωρώ ότι θα μπορούσα να γράφω βιβλία κατά παραγγελία. Αντίθετα, έχω μάθει να βιοπορίζομαι με την ιατρική, η άσκηση της οποίας  μου δίνει ικανοποίηση μέσα από την ανθρώπινη επαφή και την προσφορά αλλά και μου έχει προσφέρει μοναδικές εμπειρίες και έμπνευση. Σε μια προσπάθεια απλούστευσης, θα έλεγα πως αν η συγγραφή και η τέχνη είναι το αλατοπίπερο της ζωής μου, η ιατρική είναι το ψωμί μου.

Θεωρείτε ότι οι αγώνες ενάντια στην κρατική εξουσία έχουν νόημα στις μέρες μας; Ή ο πραγματικός «εχθρός» κρύβεται στις πολυεθνικές εταιρείες- όπως η Medlever- που ελέγχουν εξίσου αποτελεσματικά εμάς και τις κυβερνήσεις μας;

Πράγματι, στις σημερινές κοινωνίες οι πολυεθνικές ελέγχουν τις κυβερνήσεις, τις αποφάσεις που λαμβάνονται, την ενημέρωση και γενικότερα την οργάνωση της ζωής μας. Εύκολα αντιλαμβανόμαστε τον έλεγχό τους στην κρατική εξουσία. Κατά πόσο έχουν νόημα οι αγώνες ενάντια σε αυτήν, είναι κάτι που μένει να απαντηθεί από τον καθένα μας. Κάθε αγώνας προκαλεί μεταβολές στην κοινωνία και έχει αντίκτυπο μέσα μας. Και ο καθένας σταθμίζει μέσα του τι κερδίζει τι χάνει, εντέλει τι τον αφορά.

Δανείζομαι τα λόγια του ήρωα της Αθηνάς Τσάκαλου στο μυθιστόρημά της «Οι λεηλάτες του μεσημεριού». Είναι λόγια πολύ όμορφα κατά τη γνώμη μου και πολύ ουσιαστικά.

[…}«Η ανταρσία είναι χάρισμα αρετής. Είναι ο ορμητικός χείμαρρος που ανακινεί και καθαρίζει έστω για λίγο τα σαπισμένα νερά των καθεστώτων και της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν έχει βρεθεί ακόμα ο σταθερός, ο σίγουρος δρόμος, ίσως δεν υπάρχει, ίσως είναι αυτή η αέναη κίνηση ιδεών και ενεργειών.»[…]