Πριν μπει στη ζωή του η δημοσιογραφία είχε σπουδάσει κινηματογράφο και στην ερώτηση ποια ταινία θα ήθελε να έχει γράψει το σενάριο, να έχει σκηνοθετήσει, δεν αργεί καθόλου να απαντήσει. Το «Σημασία έχει ν αγαπάς» του Αντρέι Ζουλάφσκι και την «Ευδοκία» του Αλέξη Δαμιανού.

Από το 1984 μέχρι και το 2010 εργαζόταν στο πολιτιστικό ρεπορτάζ της εφημερίδας Τα Νέα, στον κινηματογράφο και το θέατρο.

Και όλα αυτά τα χρόνια έγραφε βιβλία. Ο λόγος πάντα ο ίδιος. «Γράφω για να δώσω απάντηση σε μένα, να επικοινωνήσω με τις φαντασιώσεις μου. Και εύχομαι να βρουν αυτές οι αγωνίες ανταπόκριση από τον κόσμο».

Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα: Και ξαφνικά χιόνισε χρόνια (1995), Σε είδα να ’σαι αόρατος (2000), Δεν υπάρχει ελευθερία μακριά σου (2004), Και με κλειστά μάτια θα βλέπω (2009), Μη μ’ αφήσεις να χαθώ (2013), Ο κλήρος της τρικυμίας (2017) όλα στις Εκδόσεις Καστανιώτη.

Για να φθάσουμε τώρα στο έβδομο. Το καινούργιο μυθιστόρημα του Παύλου Κάγιου «Απάλλαξέ με», μια ιστορία που διατρέχει 100 χρόνια και πολλά συναισθήματα, κυκλοφορεί εδώ και λίγες ημέρες από τις Εκδόσεις 24 γράμματα και μιλάει για ένα διχασμένο έρωτα με διπλό φινάλε ή έναν ήρωα με πολλές ζωές σε ένα άγριο κόσμο.

Ο καλός φίλος και συνάδερφος και από τους τελευταίους ρομαντικούς, ένας άνθρωπος που ζει με πάθη και ευαισθησίες, με ουτοπίες και με σιωπές, ένας αθεράπευτα ρομαντικός και αμετανόητα ιδεολόγος, μας μιλάει για τις αγωνίες των ηρώων του και τι δικές του.

Ο τίτλος βγήκε εύκολα;
Ήταν από τις πρώτες σκέψεις και όσοι άλλοι τίτλοι «έπαιζαν» στο μυαλό μου, χλόμιαζαν μπροστά του.

Τι σε δυσκόλεψε περισσότερο στο γράψιμο;
Το «δέσιμο» εκατό χρόνων ζωής που διατρέχει την ιστορία του βιβλίου

Μετά από κάθε βιβλίο αισθάνεσαι πιο απελευθερωμένος;
Όχι. Πιο μόνος και ορφανός νιώθω μετά το τέλος του κάθε βιβλίου.

Φθάσαμε ήδη στα 7- όταν ξεκίνησες την ωραία περιπέτεια του βιβλίου το περίμενες;
Αισθάνομαι πως κάνω ότι αγαπάω πιο πολύ στη ζωή μου γράφοντας ένα βιβλίο. Τόσο που θα νιώσω απαρηγόρητος αν κάποια στιγμή αισθανθώ ότι δεν μπορώ να γράψω άλλο.

Απάλλαξε με σήμερα από ποιόν θα έλεγες;
Από τον κακό εαυτό μας που μας στραβώνει.

Ποιος ορίζει το κακό;
Το κακό, όπως και το καλό δεν το ορίζει κανένας. Είναι σύμφυτα μέσα μας και μια ζωή προσπαθούμε να πολεμάμε το πρώτο και να ενθαρρύνουμε το δεύτερο. 

Πλησιάζουν και εκλογές…μια σκέψη;
Να έχουμε μια κυβέρνηση που θα νοιάζεται για τους πολλούς και όχι για τους λίγους ισχυρούς.

Γιατί αλήθεια γράφεις; Για αυτοψυχανάλυση; Για να σε γνωρίσουμε εμείς ή για να γνωρίσεις εσύ τον εαυτό σου; Για να απαλλαγείς από κάτι; Για να κερδίσεις κάτι άλλο;
Γράφω για να δώσω απάντηση σε μένα, να επικοινωνήσω με τις φαντασιώσεις μου. Και εύχομαι να βρουν αυτές οι αγωνίες ανταπόκριση από τον κόσμο

Η ιστορία του βιβλίου θα μπορούσε να είναι μια ιστορία ζωής;
Το κάθε βιβλίο είναι και μια ιστορία ζωής

Πως ξεφεύγει κανείς από τη μοίρα;
Δεν νομίζω ότι μπορείς να ξεφύγεις από τα «γραμμένα» της ζωής σου

Οι ήρωες σου αναζητούν ουτοπίες. Χωρίς ουτοπίες νιώθουν νεκροί. Αυτό δεν κάνουν οι ρομαντικοί;
Ζήτω οι ρομαντικοί. Χωρίς αυτούς ο κόσμος θα ήταν αβάσταχτος
  
Για την περίφημη ουτοπία της αριστεράς τι πιστεύεις;
Είναι μια δημιουργική ουτοπία

Η ουτοπία τελικά μας προχωράει ή μας γυρίζει πίσω;
Μόνο μπροστά και ζωντανούς μας κρατάει  η ουτοπία

Ο Περικλής Κοροβέσης έλεγε «κυνηγάμε την ουτοπία για να φθάσουμε εκεί και να στήσουμε μια καινούργια». Πως το σχολιάζεις;
Ζήτω οι αιώνιες ουτοπίες!

Τι εννοείς όταν λες πως η ιστορία του βιβλίου  περιγράφει ένα «διχασμένο έρωτα με διπλό φινάλε ή ότι πρόκειται για την ιστορία ενός ήρωα με πολλές ζωές σ’ έναν άγριο κόσμο»;
«Προς το τέλος του βιβλίου, η πραγματικότητα γύρω από τους ήρωες γίνεται  βίαιη και τόσο άγρια σε βαθμό που να  ξεχνιέται κάθε συναίσθημα και αγάπη και  η επιθετικότητα στη συμπεριφορά των ανθρώπων εξορίζει τη λύπη, το δάκρυ  και τη συγχώρεση. Ώσπου η κατάσταση εκτροχιάζεται και  στους δρόμους  όλοι ορμούν εναντίον όλων δημιουργώντας  μια κατάσταση  τυφλής βίας. Με τις συμπεριφορές των ανθρώπων να γίνονται ανεξήγητες κι  ανεξέλεγκτες κάνοντας τους ήρωες  να φωνάζουν: Απάλλαξέ με»
                     
Το τέλος αφήνει δύο εκδοχές;
Στο τέλος μεταφερόμαστε στην ονειρική παραλία των παιδικών χρόνων των ηρώων στην Ικαρία. Εκεί επικρατεί απόλυτη γαλήνη.
Και ξαφνικά, ακούγονται σκαψίματα στα βράχια του βουνού λες και κάποιοι προσπαθούν να χαράξουν νέο μονοπάτι…
Ποιοι να ‘ναι; Οι ήρωες του βιβλίου που προσπαθούν να φτάσουν στο ραντεβού τους; Ή μήπως είναι νέοι εξερευνητές  ονείρων; 
Εδώ, γράφεται το πρώτο τέλος της ιστορίας του βιβλίου…
Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο τέλος που επιμένει  να ακουστεί σαν άλλη εκδοχή της ιστορίας ή της αλήθειας που, έτσι κι αλλιώς, σπάνια  είναι μόνο μία.

Απάλλαξέ με
«Κουνημένη φωτογραφία» κι ένα σωρό άλλα παρατσούκλια-κουδούνια, κρεμούν στον μικρό Δημοσθένη που μεγαλώνει στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’60. Μαζί του και ο Μιχάλης, που κουβαλάει τον δικό του σταυρό. Δύο κυνηγημένοι από τους πολλούς, με συνεχή καψόνια-βασανιστήρια, για την ακούρδιστη ζωή τους. Μόνο η Χήρα, η Αλέκα, η μαύρη ρεμπέτισσα, γίνεται έξαλλη με την απονιά, την ψευτιά και τον χλευασμό του κόσμου απέναντί τους. Και παίρνει τον Δημοσθένη υπό την προστασία της στο «Ραντεβού στη Μεσόγειο». Ένα παλιό διώροφο σπίτι με αυλή στο Μεταξουργείο, που επί 50 χρόνια, τραγουδάει σ’ αυτό τη ζωή, τον έρωτα, τον καημό. Η αγάπη με τη φιλία, φωτίζουν τα όνειρα μιας παρέας που κάνει ορμητήριό της αυτό το στέκι, πλάθοντας το δικό της σύμπαν. Εκεί, εμφανίζεται στη ζωή του Δημοσθένη η Ελένη που προσπαθεί να τον σώσει από την ήττα. Και παρόλο που με τον Μιχάλη φλογίζονται από τις ίδιες επιθυμίες, φοβούνται να τις αγγίξουν. Ώσπου ξαφνικά οι συμπεριφορές των ανθρώπων γίνονται βίαιες, ανεξήγητα και ανεξέλεγκτα, κάνοντας τους ήρωες να φωνάζουν: Απάλλαξέ με