Μικρή φοβόταν τους λαβύρινθους, τώρα πια όχι. Το ξεπέρασε κι αυτό όπως και πολλά άλλα. Κάποτε, όμως, χάθηκε σε ένα λαβύρινθο και αυτό έγινε η αφορμή για να εμπνευστεί την ιστορία.

«Ο λαβύρινθος της Έλλης», το πρώτο βιβλίο της δημοσιογράφου Κυβέλης Χατζηζήση, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις 24 γράμματα, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που αποτυπώνει τη δαιδαλώδη διαδρομή μιας νέας γυναίκας να ανακαλύψει τον εαυτό της μέσα από τις συναντήσεις και τις συγκρούσεις της με τέσσερα ολότελα διαφορετικά πρόσωπα.

Η Κυβέλη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε δημοσιογραφία και εργάστηκε σε εφημερίδες και περιοδικά (Αυγή, Έθνος, Το Βήμα, Σχολιαστής, Ταχυδρόμος, Marie Claire). Από το 2020 έχει ενταχθεί στο δυναμικό της αθηΝΕΑς. Ασχολείται, κατά κύριο λόγο, με το πολιτιστικό, το διεθνές και το κοινωνικό ρεπορτάζ, ενώ διευρύνει τις γνώσεις της σπουδάζοντας Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο. Μένει σ’ ένα ρετιρεδάκι στο κέντρο της Αθήνας με την επιστήθια φίλη της, τη γάτα της, Νέλλη. Σύνθημα της ζωής της: 7 φορές να πέφτεις, 8 να σηκώνεσαι.

Μικρή τι εικόνα θυμάσαι από ένα λαβύρινθο;

Να με τρομάζει. Να κρυφοκοιτάζω μονάχα από την είσοδο του.

Και σαν μεγάλη ισχύει το ίδιο;

Τώρα πια σουλατσάρω στους διαδρόμους του. Είμαι περίεργη να δω τι θα δω.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου παραμύθι;

Το “Κουτρουλό παιδί”, το μοναδικό παραμύθι που ήξερε η μάνα μου. Κάθε φορά που το θυμάμαι γελάω! Όχι με το παραμύθι, με το γεγονός ότι η μαμά μου, ένας άνθρωπος που είχε κατεβατό ολόκληρο με γλυκόλογα για την αδελφή μου κι εμένα, ξέρει μονάχα ένα παραμύθι παγκοσμίως άγνωστο ενδεχομένως.

Ήθελες πάντα να γράψεις βιβλίο;

Ήθελα για πολλά χρόνια αλλά δεν το τολμούσα γιατί έτρεμα την έκθεση. Τελικά, κέρδισε η ανάγκη μου να δημιουργήσω κάτι πάνω στο χαρτί.

Πότε ξεκίνησες να γράφεις το λαβύρινθο; Υπήρξε κάποια αφορμή;

Τον πυρήνα της ιστορίας τον εμπνεύστηκα πριν από αρκετά χρόνια όταν κι εγώ είχα χαθεί σε δικούς μου λαβυρίνθους. Στρώθηκα, όμως, λίγο πριν την πανδημία, μια περίοδο που ήμουν άνεργη και στη διάρκεια του πρώτου “εγκλεισμού”.

Τι φοβάσαι περισσότερο;

Την ανημπόρια και την κατάθλιψη.

Οι ζωές των ηρώων σου διασταυρώνονται. Πιστεύεις ότι αυτό γίνεται συνήθως στη ζωή;;

Πιστεύω στη διαφορετικότητα, στις ουσιαστικές συναντήσεις των ανθρώπων και στην εξυπνάδα να βρίσκεσαι τη σωστή ώρα στο σωστό τόπο. Φυσικά, όταν η μοίρα κάνει την εμφάνισή της τα πάντα μπορεί να ανατραπούν.

Στο οπισθόφυλλο ο Λουκάς (ένας από τους ήρωες σου) ρωτάει, μεταξύ άλλων, τον Πέτρο- που δεν αναφέρεται πουθενά-

Θα σταματήσω ποτέ να φοβάμαι; Τι χρησιμότητα έχει το ψέμα; Μπορούμε να ορίσουμε τη μοίρα μας; Γιατί δεν έκανα όλα όσα θα μπορούσα να κάνω; Πότε λες να σταματήσει το χρήμα να κινεί τον κόσμο; Γιατί δε θέλω πια να γλεντοκοπάω; Αξίζει τόσο κόπο η ζωή;

Είναι οι δικές σου ερωτήσεις;

Νομίζω πως αυτά τα ερωτήματα απασχολούν τους περισσότερους ανθρώπους σε κάποια φάση έστω της ζωής.

Θα σταματήσεις ποτέ να φοβάσαι; Και με το ψέμα τι σχέση έχεις; 

Μάλλον πάντα θα φοβάμαι αλλά μονίμως θα προσπαθώ να ξεπεράσω τους φόβους μου. Όσο για το ψέμα, είναι χρήσιμο όταν βοηθάει να κερδίσεις το χρόνο που σου χρειάζεται για να δεις -και να πεις- την αλήθεια. Έτσι νομίζω. Δεν έχω όμως τελεσίδικες και αδιαπραγμάτευτες απαντήσεις. Εκτός ίσως από μία: η ζωή είναι πολύτιμη και ωραία. Αξίζει κάθε κόπο αλλά δεν χρειάζεται να την παίρνουμε, ή σωστότερα να την παίρνω τόσο σοβαρά.

Ο Πέτρος ποιος είναι;

Όλοι οι καλοί μου φίλοι που με αγαπάνε όπως είμαι.

Και ο μεν Λουκάς έχει τον Πέτρο εσυ που απευθύνεις τις ερωτήσεις σου;

Στον εαυτό μου και στους δικούς μου ανθρώπους. Μερικές φορές και στον ουρανό!

Πως δεν έβγαλες την ηρωίδα σου Νέλλη;

Το Νελλάκι μου, η πολυαγαπημένη και πανέμορφη γάτα μου, είναι μια από τις ηρωίδες της προσωπικής μου ζωής. Γελάω με τα καμώματά της, απολαμβάνω την προσωπικότητά της, χαίρομαι την αγάπη της. Κάθε ηρωίδα και ήρωας όμως έχει τη δική του ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Όπως η Νέλλη, η Έλλη, η Λήδα, ο Λουκάς, η Άννα, ο Κώστας, η μάνα μου, η φίλη μου η Διονυσία, ο φίλος μου ο Παύλος, ο φίλος μου ο Βασίλης, η φίλη μου η Νικολίτσα, η αδελφή μου, όλα τα σημαντικά πλάσματα της ζωής μου.

Ο χρόνος που περνάς με τις γάτες δεν είναι ποτέ σπαταλημένος χρόνος-έχει πει ο Σίγκμουντ Φρόιντ. Κάτι θα ήξερε παραπάνω;

Οι γάτες, τα ζώα γενικότερα, αυτά με τα οποία μπορεί να συναναστραφεί ο άνθρωπος δηλαδή, όχι οι ιπποπόταμοι ή οι πανέμορφες πασχαλίτσες, σε μαθαίνουν πως να ζεις καλύτερα.

Υπάρχουν πράγματα για σένα που τα ξέρει μόνο η Νέλλη;

Ουουου!!! Μόνο η Νέλλη τα ξέρει όλα.

Τα πρόσωπα είναι του βιβλίου είναι φανταστικά;

Ναι. Όλα. Έχουν όμως στοιχεία και από πραγματικούς ανθρώπους.

Το ψυχολογικό θρίλερ στον κινηματογράφο είναι το αγαπημένο σου είδος;

Δεν θα το έλεγα ότι. Εγώ είμαι φανατική του Αλμοδοβάρ, όχι του μελοδράματος γενικώς. Του Αλμοδοβάρ συγκεκριμένα. Αλλά τη “Σιωπή των αμνών” ή το “Seven” δεν τα ξεχνάω με τίποτα.

Πες μου μια ταινία που ταυτίστηκες με την ηρωίδα;

Με την Κλαρίσα (Μέριλ Στρηπ) στις “Ώρες” του Στίβεν Ντάλτρι.

Και ένα βιβλίο;

Την “Ιουστίνη” από το “Αλεξανδρινό κουαρτέτο” του Λόρενς Ντάρελ.

If you get tired learn to rest not to quit, λέει ο Μπάγκσι. Το δικό σου σλόγκαν “7 φορές να πέφτεις 8 να σηκώνεσαι” φαίνεται πιο δύσκολο. Το έχεις κάνει πράξη;

Είναι το πιο ανθρώπινο και για τα μέτρα μου το πιο θαρραλέο. Ναι, το έχω κάνει πράξη και μάλιστα αρκετές φορές.

Η δημοσιογραφία τι σου έδωσε;

Γνώση, ταξίδια, συναντήσεις με πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, λίγους αλλά καλούς φίλους. Τελικά, τα καλύτερα χρόνια, τα πιο “ζωντανά”, τα πιο δραστήρια ήταν εκείνα που δούλευα στο “Εθνος”, τότε που η δημοσιογραφία δεν ταυτιζόταν με τις δημόσιες σχέσεις και ο ανταγωνισμός σε υποχρέωνε να ξετρυπώνεις ειδήσεις -αναφέρομαι σε ειδήσεις όχι κουτσομπολιά- να τεκμηρώνεις αυτά που γράφεις και να ψάχνεις για αποκλειστικά. Ανεξίτηλα είναι και τα χρόνια που δούλευα στο Marie Claire όπου είχα το ελεύθερο να κάνω συνεντεύξεις 4.000 λέξεων με καλλιτέχνες που είχαν τη διάθεση να μιλήσουν για τα μύχια της ψυχής τους.

Αν ξεκινούσες σήμερα το ίδιο θα διάλεγες σαν επάγγελμα;

Ηθοποιός θα γινόμουνα.

Συμφωνείς, ότι το γράψιμο ενός βιβλίου είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας;

Με την έννοια ότι συναντιέσαι με τις δυνατότητες του εαυτού σου, ναι, ίσως το γράψιμο να είναι και μια μορφή ψυχοθεραπείας. Η δημιουργία όμως, η ικανότητα του ανθρώπου να φτιάχνει κάτι από το μηδέν, δεν αναλύεται, ούτε ψυχοθεραπεύεται. Απλώς υπάρχει.

Ο λαβύρινθος της Έλλης

Στη δαιδαλώδη διαδρομή της ζωής πέντε ανθρώπων βυθίζεται το πρώτο μυθιστόρημα της δημοσιογράφου Κυβέλης Χατζηζήση με τον τίτλο «Ο λαβύρινθος της Έλλης» (εκδόσεις 24 γράμματα).

Της Έλλης, που είναι επιμελήτρια εκδόσεων. Του Λουκά, που είναι παπάς. Της Άννας, που είναι ηθοποιός. Της Λήδας, που ζει ως πόρνη πολυτελείας. Και του Κώστα, ενός δύσμοιρου 20άρη που δεν ξέρει τι του γίνεται.

Τα πέντε πρόσωπα αυτού του ψυχολογικού θρίλερ ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία:

Η Έλλη, καρπός του συμβατικού γάμου της Φωτεινής με τον Λάμπρο, είναι ένα κορίτσι χωρίς χαρά για τη ζωή, μοναχικό και μελαγχολικό. Στα έξι της χρόνια πεθαίνει ο πατέρας της…

Η Λήδα, που μεγαλώνει με τους υπέροχους αυτοδημιούργητους γονείς της, είναι ένα κορίτσι γεμάτο χαρά, αυτοπεποίθηση και όνειρα. Στα δεκαέξι της χρόνια βιάζεται…

Ο Λουκάς, γόνος ενός μισογύνη μεγαλοεπιχειρηματία που ξυλοφορτώνει τη γυναίκα του, σπουδάζει οικονομικά, σχεδιάζοντας να αναλάβει τις επιχειρήσεις του πατέρα του. Όταν η μητέρα του βάζει τέλος στη ζωή της…

Η Άννα, ετεροθαλής αδελφή του Λουκά, κορίτσι ατίθασο και ταλαντούχο, αποφασίζει να γίνει ηθοποιός, αντιδρώντας στις επιθυμίες της οικογένειας, όταν…

Ο Κώστας, ένας εικοσάχρονος νέος που ζει βυθισμένος στα ψέματα της γιαγιάς του και στον χαοτικό κόσμο του ίντερνετ, προσπαθεί να βρει την απάντηση στην ερώτηση που του καίει τα σωθικά…

Τι ενώνει και τι χωρίζει αυτούς τους πέντε ανθρώπους; Είναι άξιοι της μοίρας τους; Έρμαιοι των λαθών τους; Ετερόφωτα πλάσματα που άγονται και φέρονται από τις επιθυμίες των άλλων; Ή, μήπως προσηλωμένοι στην αδιαπραγμάτευτη επιθυμία τους να βρουν τον αληθινό τους εαυτό ανεξάρτητα από το τίμημα που μπορεί να πληρώσουν;