Aν επισκεφθείτε το ιατρείο του Γρηγόρη Φεϊζατίδη για να απαλλαγείτε από τον πονόδοντο ή να αναδείξετε το χαμόγελο σας, μπορείτε να αισθάνεστε ήσυχοι πως δεν σας αντιμετωπίζει ως υποψήφιο πρωταγωνιστή της επόμενης ιστορίας του. Ίσως όμως, αν είστε πολύ τυχερός, να μοιραστεί μαζί σας μερικές από τις σκέψεις και τις υπαρξιακές ανησυχίες που κρύβονται πίσω από τα διηγήματα του. Στο πρώτο βιβλίο του βραβευμένου συγγραφέα, τη συλλογή «Ο Θεός πίσω από την ντουλάπα» (εκδ. Βακχικόν), οι περιπέτειες και τα δεινά καθημερινών ανθρώπων λειτουργούν ως έναυσμα για αμφισβήτηση και προβληματισμό, προτρέποντας μας να συνειδητοποιήσουμε πως η «πραγματικότητα» μας είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ένα σαθρό οικοδόμημα.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Γρηγόρης Φεϊζατίδης μας μιλά, μεταξύ άλλων, για τα πρότυπα του, τη γόνιμη «σύγκρουση» ανάμεσα στις δύο ιδιότητες του και την αδυναμία του ανθρώπου να αποδείξει ορισμένες από τις μεγαλύτερες αλήθειες του.

• Οδοντίατρος και συγγραφέας- συγκοινωνούν οι δύο παράλληλοι κόσμοι σας; Μήπως οι χαρακτήρες που συναντάτε στο ιατρείο σας  επανεμφανίζονται μεταμφιεσμένοι στις ιστορίες σας;

​Οι δύο κόσμοι (της οδοντιατρικής και της συγγραφής) βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους. Είναι ιμπεριαλιστές, φονιάδες του ελεύθερου χρόνου, προσπαθούν να κλέψουν ώρες και ημέρες ο ένας από τον άλλον. Μου προσφέρουν όμως και οι δύο πάρα πολλά.
Δεν συγκοινωνούν αλλά, έστω και εν αγνοία τους, βοηθιούνται. Η επιστήμη μου παρέχει εργαλεία και εφόδια που μπορώ να χρησιμοποιήσω στη συγγραφή και η συγγραφή με αποτοξινώνει και γεμίζει τις μπαταρίες μου για την καθημερινότητα στο ιατρείο.
Οι χαρακτήρες, που συναντώ στο ιατρείο, δεν επανεμφανίζονται στις ιστορίες μου, όχι. Προτιμώ να ξεκινώ το πλάσιμο κάθε χαρακτήρα από το μηδέν και να έχω έτσι την αίσθηση (ή την ψευδαίσθηση) της απόλυτης ελευθερίας.

• Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, τα συστατικά ενός πετυχημένου διηγήματος; Ποιους συγγραφείς θα χαρακτηρίζατε «μετρ» της μικρής φόρμας;

Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδέα. Κάπου είχα διαβάσει πως τα μυστικά για την πετυχημένη συγγραφή είναι μόνο τρία, απλά δεν τα γνωρίζει κανένας.

Το σίγουρο είναι πως το διήγημα είναι ένας αγώνας ταχύτητας και όχι ένας μαραθώνιος όπως το μυθιστόρημα. Δεν συγχωρεί στραβοπατήματα ούτε χαλάρωση. Απαιτεί ρυθμό, σφιχτή κλιμάκωση και ένταση. Πρέπει να μοιάζει ολοκληρωμένο ακόμα κι αν από τη φύση του δεν μπορεί να έχει μεγάλο εύρος και βάθος.

Όσο για τους συγγραφείς… Από τους Έλληνες ο Παπαδιαμάντης και ο Θεοτόκης. Δεν ξέρω αν είναι οι καλύτεροι, σίγουρα όμως είναι εκείνοι που με έκαναν να νιώσω τυχερός που τους διάβασα, που μου έδειξαν τι σημαίνει τόλμη στη θεματολογία και στο πλάσιμο των χαρακτήρων. Από ξένους θα αναφέρω τα κλασικά μεγαθήρια, τον Κάφκα, τον Μπόρχες και τον Φώκνερ. Επίσης, επειδή είμαι λάτρης του Φανταστικού, θα χαρακτήριζα «μετρ» τους αγαπημένους μου Έντγκαρ Άλαν Πόε, Χάρλαν Έλισον, Τεντ Τσιανγκ, Νιλ Γκέιμαν και Στίβεν Κινγκ.

• Πως πιστεύετε ότι θα αντιδρούσατε αν ακούγατε μια φωνή να σας απευθύνει τον λόγο μέσα από τα έπιπλα του σπιτιού σας;

Επειδή είμαι άνθρωπος των Θετικών Επιστημών, έχω έτοιμη λίστα με πιθανές αντιδράσεις (αχρείαστες να είναι):

1. Μπουρλότο
2. Φωτιά, στάχτη και μπούλμπερη (αλλά με στιλ, όπως δίδαξε ο Νίκος Κούρκουλος, με μουσική υπόκρουση στο πεζοδρόμιο)
3. Πρόχειρα τα τηλέφωνα ψυχιάτρων-παθολόγων-ογκολόγων
4. Εξορκισμός
5. Καινούργια διηγήματα με το νέο υλικό

• Ποια ήταν η αφορμή για το διήγημα «O πολεμιστής με τα σιδερένια κόκαλα;»

​Στο συγκεκριμένο διήγημα πρώτα γεννήθηκε το πλαίσιο, η συνθήκη που δεν είναι άλλη από τη μάχη απέναντι στον υποκριτικό καθωσπρεπισμό που ζει και βασιλεύει μέχρι τις μέρες μας. Απέναντί του ήθελα μια αγάπη μεγάλη, βαθιά, πολύχρονη, πιο δυνατή από τον χρόνο, που δεν έχει ανάγκη τα δώρα της νεότητας για να μεγαλουργήσει.

Η πρώτη γραφή ξεκίνησε με άλλη εστίαση αλλά, γρήγορα, φάνηκε μονότονη, ίσως και λίγο μελοδραματική. Έτσι προέκυψε ο πιτσιρικάς της ιστορίας. Τα παιδικά μάτια πάντα ξεγυμνώνουν τις πιο μεγάλες αλήθειες.

• Μπορούμε ποτέ να είμαστε απολύτως βέβαιοι πως οι άλλοι υπάρχουν στ΄αλήθεια;

Σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να απαντήσω σε ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί από μεγάλους φιλόσοφους εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια. Σήμερα υπάρχουν πολλές επιστημονικές θεωρίες, έρευνες, προσομοιώσεις που γίνονται σε υπερυπολογιστές ή από Τεχνητές Νοημοσύνες. Άλλες θεωρίες είναι εξωφρενικές ενώ κάποιες άλλες άξιες διερεύνησης, όπως για παράδειγμα η θεωρία πως όλοι είμαστε τρισδιάστατες προβολές ενός δισδιάστατου κόσμου (εδώ οι θεωρητικοί φυσικοί σκαλίζουν τα χωράφια του Πλάτωνα) ή πως δεν υπάρχουμε στ’ αλήθεια αλλά είμαστε σκέψεις μίας μόνο συνείδησης, αυτής του Σύμπαντος.

Ο «Θεός πίσω από την ντουλάπα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.