Συνομιλήσαμε με την ποιήτρια Ασημίνα Ξηρογιάννη, με αφορμή την έκδοση της νέας ποιητικής συλλογής της «Μια απέραντη ματιά» (εκδόσεις Βακχικόν 2023).

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;

Η εσωτερική μου ανάγκη για αυτοέκφραση και επικοινωνία με τον κόσμο.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς είναι να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;

Η έκφραση είναι συχνά εύκολη. Το δύσκολο είναι να μετατρέψω τις απλές σημειώσεις μου (που εμπεριέχουν σκέψεις, εικόνες, ιδέες, ακόμα και ημερολογιακή γραφή) σε ποίηση. Το ατομικό βίωμα να το μετατρέψω σε καθολικό ώστε να αφορά όλους.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;

Πολλές και διάφορες, καθώς διαβάζω πολύ. Μπορεί να διαβάζω και πέντε βιβλία ταυτόχρονα, και αυτά να ανήκουν σε διαφορετικό είδος. Έχω μάθει πια, αλλά μου αρέσει κιόλας. Αγαπώ πολλούς συγγραφείς, απλά θεωρώ δυνατές τις επιρροές μου από θεατρικούς συγγραφείς που έγραψαν και ποίηση. Οπως ο Μπέκετ, ο Πίντερ και ο Μπρεχτ. Αλλά και γενικά αγαπώ τους θεατρικούς συγγραφείς όπως τον Τσέχωφ, τον Τένεσυ Γουίλιαμς-αυτοί οι δύο έχουν μάλιστα ποιητικότητα στη γραφή τους. Γενικά το θέατρο, οι πολύχρονες σπουδές μου και η πολύτροπη ενασχόλησή μου με αυτό έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην εσωτερική μου διαμόρφωση και είναι φυσικό νομίζω.

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;

Θα μπορούσα να πω εύκολα το θέμα «έρωτας». Αλλά δεν είναι αλήθεια. Έχω γράψει πολλά ποιήματα βέβαια για την αγάπη, το ερωτικό σκίρτημα, την αφοσίωση της αγάπης, το φιλί. Αλλά από ένα σημείο και πέρα αρχίζω να ασχολούμαι περισσσότερο με ανεξάρτητα θέματα (π.χ. χρόνος, μνήμη, θεατρική ιδέα και πράξη, φιλία, απώλεια)

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.

Το βιβλίο είναι ως συνέχεια του πρώτου συγκεντρωτικού τόμου που κυκλοφόρησε το 2021 με τίτλο «Ποιήματα 2009-2017» Ο δεύτερος αυτός τόμος λοιπόν με τίτλο «Μια απέραντη ματιά» εμπεριέχει ποιήματα γραμμένα στο διάστημα των ετών 2018-2023. Πολλά από τα ποιήματα βρίσκονται σε διάδραση και σε διάλογο με το θέατρο σαν τέχνη, όπως «Η κοιλιά» που είναι ένας αυτόνομος δραματικός μονόλογος. Το πρώτο μέρος φέρει και τον τίτλο «Τα θεατρικά». Το δεύτερο μέρος με τίτλο «Σημείο σύγκλισης» περιέχει ποιήματα με διάφορες θεματικές (έρωτας, θάνατος, απώλεια, αλλά και ποιήματα ποιητικής)

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Σίγουρα το ταλέντο βοηθάει. Οπως και η έμπνευση είναι σημαντική κάθε φορά. Αλλά απαιτείται και σκληρή δουλειά. Πάλη με τις λέξεις, με τη γραφή, πάλη για το ουσιαστικό, το αξιομνημόνευτο, αυτό που θα φέρει το νέο και θα ανανεώσει ενδεχομένως την λογοτεχνία. Απαιτείται και πολύ διάβασμα. Διότι ο συγγραφέας πρέπει να διαβάζει πολύ.Δεν είναι τυχαίο που γίνεται λόγος για το τρίπτυχο διάβασμα-γράψιμο-σβήσιμο.Πάντως χρειάζεται να έχεις μια σπίθα μέσα σου που θα γίνει φλόγα, τουλάχιστον.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό;

Τον τρόπο που προσεγγίζεται στο σχολείο. Θα ήταν ωραίο το μάθημα της λογοτεχνίας να διδάσκεται με έναν τρόπο ελκυστικό για τα παιδιά ώστε να την γνωρίσουν ουσιαστικά και να την αγαπήσουν. Για παράδειγμα, με τη βοήθεια και άλλων τεχνών, όπως του θεάτρου και της ζωγραφικής.

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;

Ναι, πάντα έχω! Δεν θα τα αποκαλύψω όλα. Θα πω μόνο πως αισθάνομαι πως η μεταφραστική μου εργασία πάνω στον Καναδό ποιητή Μάρκ Στραντ (Προσωρινή αιωνιότητα, Βακχικόν 2019) θα έχει και συνέχεια. Iσως να μην πρόκειται για διαίσθηση, αλλά για επιθυμία περισσότερο. Θα δείξει.