Το Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, γιορτάζει τα 25 συνεχή και επιτυχημένα χρόνια λειτουργίας του. Με το Tvxs.gr να είναι και φέτος χορηγός επικοινωνίας της διοργάνωσης, εκμεταλλευόμαστε το γεγονός για ένα ταξίδι στον χρόνο, μέσα από 10 χαρακτηριστικές και προσωπικά αγαπημένες ταινίες που προβλήθηκαν στο Φεστιβάλ.

Ads

Οι Νύχτες Πρεμιέρας αποτελούν ένα σταθερό σημείο αναφοράς, στα πολιτιστικά δρώμενα της πρωτεύουσας και για όσους αγαπούν την Έβδομη Τέχνη, είναι ένας διαχρονικός και αξιόπιστος, πόλος έλξης. Αρχικά ως θεατής και στη συνέχεια ως δημοσιογράφος και κριτικός κινηματογράφου είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω πολλές και όμορφες ταινίες στις αίθουσες που φιλοξενήθηκαν. Ξεφυλλίζοντας τις σημειώσεις μου, επιστρέφω πίσω σε δέκα προβολές που για μένα έχουν ιδιαίτερα σημασία και τις μοιράζομαι εδώ, μαζί με τις ευχές μου για την επετειακή διοργάνωση. Καλό Φεστιβάλ!

Το άγνωστο αριστούργημα του ανεξάρτητου αμερικάνικου Σινεμά (Νύχτες Πρεμιέρας 2004)
«Η Τελευταία Ταινία» (The Last Movie – 1971) του Ντένις Χόπερ

image

Ads

Αμέσως μετά την επιτυχία της ταινίας ορόσημο «Ξένοιαστος Καβαλάρης» του 1969, ο Ντένις Χόπερ κάθεται για δεύτερη φορά στην καρέκλα του σκηνοθέτη, για την ανατρεπτική «Τελευταία Ταινία». Πρόκειται για ένα εξαφανισμένο μέχρι πρόσφατα αριστούργημα που αποκτά πλέον τη θέση που του αξίζει. Η ταινία, πραγματοποίησε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 1971, όπου αποθεώθηκε κερδίζοντας το Βραβείο των Κριτικών, αλλά το στούντιο πίσω από την παραγωγή της αρνήθηκε να την κυκλοφορήσει στις αίθουσες.

Η ταινία για δεκαετίες παρέμεινε ένας χαμένος θρύλος με σποραδικές μόνο προβολές και με μια κάκιστη VHS εκδοχή της να παραμένει ο βασικός τρόπος να την παρακολουθήσει κάποιος. Ανάμεσα στους φανατικούς της θαυμαστές που βοήθησαν όσο λίγοι στην διάσωσή της μέσα στα χρόνια συγκαταλέγεται ο cult δημιουργός Άλεξ Κοξ (Repo Man, Straight to Hell, Σιντ και Νάνσι).

Το 2018 ολοκληρώθηκε επιτέλους η ψηφιακή της αποκατάσταση σε ποιότητα 4Κ και προβλήθηκε με επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς και στη Γαλλία και στη Μεγάλη Βρετανία. Στην Ελλάδα η ταινία είχε παρουσιαστεί μόνο στις Νύχτες Πρεμιέρας το 2004 από φιλμ 35mm σε μια αλησμόνητη προβολή. Μάλιστα, κατά μία υπέροχη σύμπτωση, το φιλμ πλέον προβάλλεται κανονικά στις αίθουσες, από την Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου, σε διανομή της εταιρείας One from the Heart.

Ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν αποδεικνύει γιατί υπήρξε ο σημαντικότερος ηθοποιός της γενιάς του (Νύχτες Πρεμιέρας 2008)
«Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» (Synecdoche, New York – 2008) του Τσάρλι Κάουφμαν

image

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Κέιντεν Κόταρντ (Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν) πρόκειται να ανεβάσει ένα νέο έργο. Ωστόσο, η μεσοαστική συμβατική ζωή του και η δουλειά του στον τοπικό περιφερειακό θέατρο του Σνέκταντι, στη Νέα Υόρκη, δεν τον ικανοποιούν. Η σύζυγός του Αντέλ (Κάθριν Κίνερ) τον έχει παρατήσει προκειμένου να ακολουθήσει καριέρα ζωγράφου στο Βερολίνο και έχει πάρει μαζί της τη μικρή τους κόρη Όλιβ (Σάντι Γκόλντσταϊν). Η θεραπεύτριά του, Μαντλίν Γκρέιβις (Χόουπ Ντέιβις), ασχολείται περισσότερο με το best-seller της, παρά με το να τον συμβουλεύει. Και η πρόσφατη σχέση του με την γοητευτική Χέιζελ (Σαμάνθα Μόρτον) δε φαίνεται να έχει μέλλον.

«”Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης”, είναι μία από εκείνες τις σπάνιες ταινίες που ασχολούνται με τον θάνατο, τις βασανιστικές ασθένειες, τα λιπαρά υγρά του σώματος, την απελπισία, την ερωτική απογοήτευση, το κακό σεξ, θέματα που είναι ενδιαφέροντα. Πιστεύω ότι η ταινία είναι αστεία. Έχει να κάνει με πολλά σοβαρά συναισθήματα, αλλά είναι αστεία με έναν πολύ περίεργο τρόπο. Το κοινό δε χρειάζεται να ανησυχεί για το “τί θέλει να πει ο σκηνοθέτης με το σπίτι που καίγεται;” Και τί έγινε; Είναι απλά ένα σπίτι στο οποίο μένει κάποιος και τώρα καίγεται. Μπορείς να το πας και παραπέρα. Ελπίζω η ταινία να λειτουργήσει σε πολλά επίπεδα και ο κάθε θεατής να μπορέσει να εκλάβει διαφορετικά κάποια πράγματα, ανάλογα με τον χαρακτήρα του.» – Τσάρλι Κάουφμαν

Η «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης», είναι μία ταινία αστείρευτη, που κυριολεκτικά σε προκαλεί να την καταλάβεις με την πρώτη φορά που θα τη δεις. Άσχετα με το πόσο αλλόκοτο είναι το στιλ της ταινίας και το πόσο περίπλοκη γίνεται η ιστορία, οι συμπεριφορές και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, φαίνονται υπέροχα και ρεαλιστικά. Ασφαλώς, η αληθοφάνεια της ταινίας, αλλά και το σημείο αναφοράς της είναι η εκπληκτική ερμηνεία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, ίσως του κορυφαίου Αμερικανού ηθοποιού της γενιάς του, ο οποίος εδώ, ενσαρκώνει μοναδικά τον Κέιντεν, σ’ έναν από τους καλύτερους και προσωπικά αγαπημένους ρόλους, της πλούσιας φιλμογραφίας του.

Το 4ωρο έπος του Ιάπωνα σκηνοθέτη (Νύχτες Πρεμιέρας 2009)
«Αγάπης Έκρηξη» (Love Exposure – 2008) του Σίον Σόνο

image

Ο νεαρός Γιου είναι Χριστιανός και μεγαλώνει με τον πατέρα του ο οποίος έχει εξελιχθεί σε φανατικό ιερέα μετά τον πρόωρο θάνατο της γυναίκας του και μητέρας του Γιου. Για να μη στεναχωρήσει τον πατέρα του σκαρφίζεται διάφορες «αμαρτίες» ώστε να τον ικανοποιεί κατά τη διάρκεια της καθημερινής εξομολόγησης. Όταν ο πατέρας του καταλάβει πως όλα είναι ψέματα ο Γιου θα αποφασίσει να κάνει όσο το δυνατόν περισσότερες «σοβαρές» αμαρτίες μπορεί, με μεγαλύτερη όλων τον έρωτα, αναζητώντας παράλληλα τη μία και μοναδική του Μαρία.

Κι αυτό είναι μόνο η αρχή… Θρησκεία, εμμονή, φανατισμός, πεπρωμένο, πολεμικές τέχνες, όλα μπλεγμένα με μοναδικό τρόπο σε ένα ερωτικό έπος που, στις 4 ώρες του μοιάζει πολύ μικρό. Μία ταινία που δεν μοιάζει με καμία άλλη, μία καλοδεχούμενη πρόκληση στις αισθήσεις, ένα πραγματικό επίτευγμα από έναν ιδιαίτερο δημιουργό.

Βραβείο FIPRESCI στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βερολίνου, για μία ταινία της οποίας ακόμα θυμάμαι την εμπειρία της πρώτη προβολής, όταν είχα την ευκαιρία να την παρακολουθήσω στην Κινηματογραφική Αίθουσα. Ήταν Σεπτέμβριος του 2009 και ο Σίον Σόνο βρίσκεται καλεσμένος στην Αθήνα, για του Αφιέρωμα που έχουν ετοιμάσει στο έργο του, οι 15ες Νύχτες Πρεμιέρας. Μετά την 4ωρη προβολή της ταινίας, ακολούθησε ένα αξέχαστο Q&A, με τον Ιάπωνα σκηνοθέτη σε μεγάλα κέφια.

Διαβάστε επίσης:
Πέντε κινηματογραφικά αριστουργήματα μεγάλης διάρκειας

Η ταινία που άλλαξε το Νέο Ελληνικό Σινεμά! (Νύχτες Πρεμιέρας 2009)
«Κυνόδοντας» (Dogtooth – 2009) του Γιώργου Λάνθιμου

image

Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Τα παιδιά επίσης πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια.

Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλεύει σαν φρουρός security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιου. Όλη η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μεγάλη κόρη, λατρεύει την Χριστίνα. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της όμως κάτι άλλο σε αντάλλαγμα.

Τέσσερα χρόνια μετά την «Κινέττα», ο Γιώργος Λάνθιμος θα επιστρέψει με την ταινία που θα τον καθιερώσει τόσο στο ελληνικό, όσο και στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα. Πρωταγωνιστούν οι: Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαίρη Τσώνη, Άννα Καλαϊτζίδου.

Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών, κερδίζοντας το Βραβείο του τμήματος «Ένα Κάποιο Βλέμμα», καθώς και το Βραβείο Νεότητας. Ο «Κυνόδοντας» κέρδισε μία Υποψηφιότητα για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας του 2011, έχοντας απέναντι του, τις ταινίες: «Biutiful» (Ισπανία) του Alejandro González Iñárritu, «Μέσα από τις Φλόγες» (Καναδάς) του Denis Villeneuve, «Πέρα από τον Νόμο» (Αλγερία) του Rachid Bouchareb και βέβαια, τον μεγάλο νικητή εκείνης της χρονιάς στην σχετική κατηγορία: «In a Better World» (Δανία) της Susanne Bier.

Διαβάστε επίσης:
Στο δισυπόστατο κινηματογραφικό σύμπαν του Γιώργου Λάνθιμου

Μία από τις καλύτερες ταινίες της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα (Νύχτες Πρεμιέρας 2009)
«Η Λευκή Κορδέλα» (The White Ribbon – 2009) του Μίκαελ Χάνεκε

image

Γερμανία, λίγο πριν τον Α ́ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία σειρά ανεξήγητων γεγονότων διαταράσσουν την καθημερινότητα της παρακμασμένης κοινωνικής ζωής ενός προτεσταντικού χωριού. Μία καθημερινότητα αυστηρών ιεραρχιών, αυταρχικής πειθαρχίας, άκαμπτων ταξικών και έμφυλων διαχωρισμών. Τα παιδιά, οι οικογένειές τους, ο πάστορας, ο δάσκαλος, ο γιατρός βρίσκονται όλοι στο επίκεντρο.

Όμως, ανεξήγητα περιστατικά συμβαίνουν, κάτι σαν μια απροσδιόριστη τιμωρία, αναστατώνοντας τη ροή της καθημερινότητας. Ποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά; Η ταινία αντιπροσωπεύει έναν ευφυή, σύνθετο στοχασμό πάνω στη γέννηση της βίας και την παρακμιακή πορεία της κοινωνίας, στις παρυφές του πολέμου που άλλαξε τον γεωγραφικό χάρτη και τις ζωές των ανθρώπων για πάντα.

Με την κινηματογραφική σύνθεση εικόνων ολοκληρωτισμού, βίας, μίσους και διαφθοράς, με την αλληγορική αφήγηση περί του αβγού του φιδιού, αλλά και με φωτεινή μονοχρωμία και υποβλητικά πλάνα, ο Χάνεκε μοιάζει να επιδιώκει να δέσει τη «Λευκή Κορδέλα» του στον θεατή, καλώντας τον παράλληλα να ανακαλύψει τη δύναμη όσων πιθανώς ελλοχεύουν, καθώς και εκείνων που διαμόρφωσαν τον μετέπειτα ναζιστικό χαρακτήρα τους. Έξοχο το καστ του φιλμ, όπου πρωταγωνιστούν οι: Ούλριχ Τουκούρ, Μπούργκαρτ Κλάουσνερ, Σούζαν Λόθαρ, Κρίστιαν Φρίντελ. Ένα αυθεντικό αριστούργημα και μία από τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν στην μεγάλη οθόνη, την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, την οποία είχαμε την ευκαιρία να δούμε το 2009 στις Νύχτες Πρεμιέρας, παρουσία της πρωταγωνίστριας Σούζαν Λόθαρ.

Διαβάστε επίσης:
Μίκαελ Χάνεκε: Ένας ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής

Ένα συγκινητικό ντοκιμαντέρ στη μνήμη του Νίκου Νικολαΐδη (Νύχτες Πρεμιέρας 2011)
«Σκηνοθετώντας την Κόλαση» (Directing Hell – 2011) του Χρήστου Χουλιάρα

image

Το «Directing Hell», έκανε πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες, τον Σεπτέμβριο του 2011, στις 17ες Νύχτες Πρεμιέρας. Στους αγαπημένους κινηματογράφους Αττικόν – Απόλλων και πολύ πριν τα τραγικά γεγονότα με το κάψιμο τους, σε μία συγκινητική βραδιά, παρουσία συγγενών, συνεργατών αλλά και φίλων, του μεγάλου Νίκου Νικολαΐδη, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα διαφορετικό ντοκιμαντέρ.

Το «Directing Hell» δεν είναι ένα ακόμα βιογραφικό ντοκιμαντέρ. Ασχολείται αποκλειστικά με το Σινεμά του Νίκου Νικολαΐδη. Δεν αναφέρονται για παράδειγμα τα βιβλία του, ούτε καθαρά βιογραφικά στοιχεία για τη ζωή του. Ό,τι υπάρχει από αυτά είναι περασμένο μέσα από τις ταινίες του και αναδεικνύεται μέσα από αποσπάσματά τους και σκέψεις συνεργατών και φίλων του γι’ αυτές.

Ο Χρήστος Χουλιάρας, υπήρξε βοηθός σκηνοθέτη του Νίκου Νικολαΐδη σε τρεις ταινίες: «Θα Σε δω στην Κόλαση Αγάπη Μου» (1999), «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα» (2002), «The Zero Years» (2005). Το πρώτο βράδυ που γνωρίστηκαν, ο Νίκος Νικολαΐδης εκμυστηρεύτηκε στον Χρήστο Χουλιάρα ότι του είχε φανεί αρχικά λίγο παράξενος και γι’ αυτό του έδωσε το παρατσούκλι Μάνσον…

Διαβάστε επίσης:
Ο Νίκος Νικολαΐδης και η «Γλυκιά Συμμορία» του

Το απόλυτο κινηματογραφικό hype της χρονιάς (Νύχτες Πρεμιέρας 2011)
«Drive» (2011) του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν

image

Ένας εσωστρεφής οδηγός (Ράιαν Γκόσλινγκ) ζει στην κακόφημη πλευρά του Λος Άντζελες και κάνει κάθε είδους δουλειά που σχετίζεται με τα αυτοκίνητα – ακόμα και τον οδηγό σε ληστείες. Όταν γνωρίζει την Αϊρίν (Κάρεϊ Μάλιγκαν) και τον γιο της Μπενίσιο νιώθει τις ισορροπίες μέσα του να αλλάζουν, αλλά η ευτυχία της ελπίδας δεν κρατάει πολύ. Ενας φόρος τιμής στα b-movies της δεκαετίας του ’80, τον Γουίλιαμ Φρίντκιν και τον πρώιμο Μάικλ Μαν, από τον Δανό σκηνοθέτη Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν (τριλογία «Pusher» και «Valhalla Rising») με τον εξαιρετικό Ράιαν Γκόσλινγκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Με καλοφτιαγμένη δράση σε νουάρ φόντο, σινεφίλ αναφορές και ελάχιστα διαλογικά μέρη, το «Drive» συνδυάζει το art house με την κινηματογραφική βιομηχανία και τη ζουμερή διασκέδαση των ταινιών δράσης του Χόλιγουντ. Βραβείο Σκηνοθεσίας στο 64ο Φεστιβάλ των Καννών το 2011. Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Ρον Πέρλμαν, Κριστίνα Χέντρικς, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Όσκαρ Άιζακς, Μπράιαν Κράνστον, Άλμπερτ Μπρουκς.

Διαβάστε επίσης:

Η πιο συγκινητική ταινία από τον καλύτερο σκηνοθέτη της γενιάς του (Νύχτες Πρεμιέρας 2012)
«Λόρενς για Πάντα» (Laurence Anyways – 2012) του Ξαβιέ Ντολάν

image

Ο Λόρενς (Μελβίλ Πουπό) είναι ένας φιλόλογος που ζει μία σχετικά φυσιολογική ζωή, έχοντας μάλιστα μια παθιασμένη ερωτική σχέση με την Φρεντ (Σουζάν Κλεμάν). Μια μέρα, ο νεαρός καθηγητής αποφασίζει να μοιραστεί ένα μεγάλο μυστικό με τη γυναίκα της ζωής του. Ο Λόρενς, θέλει να ντύνεται πλέον με γυναικεία ρούχα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θέλει να χωρίσει με τη Φρεντ. Όταν πλέον αισθάνεται έτοιμος για το μεγάλο βήμα στη ζωή του, ο Λόρενς γνωρίζει ότι η επαγγελματική, οικογενειακή και προσωπική του ζωή βρίσκονται πλέον σε τεντωμένο σχοινί. Οι επιλογές του θα αποτελέσουν την αρχή ενός καθοριστικού αγώνα που ξεκινά με την διεκδίκηση και υποστήριξη των δικαιωμάτων του.

Το «τρομερό παιδί» του Καναδικού κινηματογράφου, ο προκλητικός Ξαβιέ Ντολάν, μετά τα πολυβραβευμένα του φιλμ «Σκότωσα τη Μητέρα Μου» (I Killed My Mother – 2009) και «Φανταστικές Αγάπες» (Heartbeats – 2010), σκηνοθετεί το 2012 με μοναδική μαεστρία, τους ταλαντούχους Μελβίλ Πουπό και Σουζάν Κλεμάν. Μια πρωτότυπη θεματική που προσεγγίζει αιρετικά το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ατομική ελευθερία. Μία συγκλονιστική ιστορία αγάπης που καταρρίπτει κάθε ταμπού, κερδίζοντας δύο βραβεία στο Φεστιβάλ των Καννών και διαθέτοντας ένα αγαπημένο μουσικό σκορ. Μη σας πτοεί η μεγάλη χρονική διάρκεια του φιλμ (168 λεπτά), πρόκειται για μια υπέροχη δημιουργία και μια ιστορία ιδωμένη μέσα από διαφορετικά επίπεδα ανάγνωσης. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2012, στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, ενώ τον Φεβρουάριο του 2013, το φιλμ πήρε διανομή και για τις εγχώριες Κινηματογραφικές Αίθουσες.

Διαβάστε επίσης:
Το δικαίωμα στην επιλογή και «Λόρενς για Πάντα»

Η ταινία μυθοπλασίας του Έλληνα σκηνοθέτη προβάλλεται σ’ ένα κατάμεστο Ιντεάλ (Νύχτες Πρεμιέρας 2013)
«Οι Αισθηματίες» (2014) του Νίκου Τριανταφυλλίδη

image

Στην ταινία «Οι Αισθηματίες», ένας μεσήλικας αστός, υπεράνω κάθε υποψίας, με το παρατσούκλι «o Δάσκαλος» (Τάκης Μόσχος), ζει απομονωμένος στην παραθαλάσσια έπαυλή του μαζί με την έφηβη κόρη του (Ηλιάνα Μαυρομάτη). Μόνο που στην πραγματικότητα, είναι ένας επιτήδειος αρχαιοκάπηλος και τοκογλύφος, ο οποίος διακινεί τα κλοπιμαία του μέσα σε νεκροφόρες που διασχίζουν καθημερινά την Αθήνα.

Τις παράνομες “δουλειές” του αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας δύο νεαροί, o Eρμής (Δημήτρης Λάλος) και ο Γιάννης (Χάρης Φραγκούλης). Όμως έκαστος διαπράττει από ένα μοιραίο λάθος. Ο μεν Ερμής ερωτεύεται την έφηβη κόρη του Δασκάλου, ο δε Γιάννης παθιάζεται με μία πόρνη (Ευτυχία Γιακουμή). Αμφότεροι όμως, ως «Αισθηματίες» είναι καταδικασμένοι και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πληρώσουν για το μοιραίο λάθος τους, που δεν ήταν άλλο από το να αγαπήσουν.

«Οι «Αισθηματίες» είναι πλάσματα του προηγούμενου αιώνα, τα οποία προσπαθούν μάταια να επιβιώσουν στον σύγχρονο καιρό μας» – Νίκος Τριανταφυλλίδης.

Οι «Αισθηματίες», είναι ένα νοσταλγικό φιλμ, με ιδιαίτερο και πολυσυλλεκτικό μουσικό σκορ, το οποίο αποτίει φόρο τιμής σ’ ένα πραγματικό cult σινεμά, που τόσο σπάνια έχουμε πλέον τη δυνατότητα να παρακολουθήσουμε στην μεγάλη οθόνη. Παράλληλα η ταινία καταφέρνει να συνδυάσει άψογα διαφορετικές γενιές ηθοποιών, όπου ο καθένας στο είδος του, δίνει πραγματικά τον καλύτερο του εαυτό.

Διαβάστε επίσης:

Ρόμι Σνάιντερ: Η τραγική ζωή μίας σπουδαίας ηθοποιού (Νύχτες Πρεμιέρας 2014)
«Σημασία Έχει Ν’Αγαπάς» (That Most Important Thing: Love – 1975) του Αντρέι Ζουλάφσκι

image

Ο Σερβέ (Φάμπιο Τέστι), ένας φωτογράφος αισθησιακών φωτογραφιών, συναντά την Ναντίν (Ρόμι Σνάιντερ), μία ηθοποιό δεύτερης διαλογής, η οποία πρωταγωνιστεί σε φθηνές ταινίες soft porno. Θέλοντας να τη βοηθήσει, ο Σερβέ δανείζεται ένα σεβαστό ποσόν από το βρώμικο πορτοφόλι των γκάνγκστερ αφεντικών του προκειμένου να χρηματοδοτήσει την παράσταση «Ριχάρδος Γ’». Ο ήρωας μας, ελπίζει ότι με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να δώσει επιτέλους στη Ναντίν έναν ρόλο αντάξιο του πραγματικού υποκριτικού ταλέντου της. Αλλά η Ναντίν πρέπει πρώτα να αντιταχθεί στον διχασμό της, ανάμεσα στον ρομαντικό έρωτα του Σερβέ και την ηθική υποχρέωση προς τον σύζυγό της, Ζακ (Ζακ Ντουτρόνκ).

Ο Αντρέι Ζουλάφσκι θέτει την προσωπική του σφραγίδα στην έννοια «έρωτας» με την σπαρακτική αριστουργηματική και ακραία ρομαντική ιστορία που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή. Σκηνοθετεί με μαεστρία την εύθραυστη Ρόμι Σνάιντερ καθοδηγώντας την να μας χαρίσει ίσως την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της ζωής της. Με ένα καταιγιστικό, μανιώδη ρυθμό αλλά και εξαιρετική ευαισθησία, ο σπουδαίος Πολωνός σκηνοθέτης, εικονογραφεί ένα αλλόκοτο σύμπαν γεμάτο εξαθλιωμένους ανθρώπους του Θεάματος, σκληρούς γκάνγκστερ, ασταθή όντα εθισμένα στην πρέζα και το αλκοόλ, αλλά και χυδαίους φωτογράφους.

Διαβάστε επίσης: