Γεννημένη, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1938, στη Βιέννη της Αυστρίας και μεγαλωμένη από οικογένεια ηθοποιών, η Ρόμι Σνάιντερ έγινε από νωρίς γνωστή ως «Πριγκίπισσα Σίσσυ» με τον ρόλο της στην σχετική τριλογία με θέμα τη ζωή της Ελισάβετ της Βαυαρίας. Ένας ρόλος που της χάρισε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα αλλά ταυτόχρονα αποτέλεσε τη Νέμεσις της προσπαθώντας σε όλη την καριέρα της να τον αποποιηθεί. Όμως η θριαμβευτική πορεία της Ρόμι Σνάιντερ στον χώρο της Έβδομης Τέχνης, επισκιαζόταν πάντα από την τραγικότητα της προσωπικής της ζωής. Έφυγε, στις 29 Μαΐου του 1982, στο Παρίσι, σε ηλικία μόλις 43 ετών…

Η Ρόμι Σνάιντερ (Ροζμαρί Αλμπαχ-Ρέτι / Rosemarie Magdelena Albach-Retty ) γεννήθηκε στη Βιέννη, στις 23 Σεπτεμβρίου του 1938. Μεγάλωσε μέσα σε καλλιτεχνική οικογένεια, με μητέρα τη Μάγδα Σνάιντερ – συμπρωταγωνίστριά της σε οκτώ από τις ταινίες της – και πατέρα τον επίσης ηθοποιό Βολφ Αλμπαχ-Ρέτι. Η πρώτη ευκαιρία ως ηθοποιός, της δίνεται ήδη στα 15 χρόνια της στην ταινία του Χανς Ντέμπε, «Όταν ανθίζουν και πάλι οι άσπρες πασχαλιές» (When the White Lilacs Bloom Again  – 1953), ενώ έναν χρόνο αργότερα πρωταγωνιστεί ως πριγκίπισσα Βικτωρία στα «Παιδικά χρόνια μιας βασίλισσας» (The Story of Vickie – 1954) του Ερνστ Μαρίσκα.

Ακολουθούν από το 1955 μέχρι το 1957 τα γυρίσματα της τριλογίας «Σίσσυ» στην οποία ενσάρκωνε την αυτοκράτειρα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, Ελισάβετ και η οποία σημάδεψε τη σταδιοδρομία της, αλλά και τη ζωής της καθώς θα προσπαθήσει σε όλη της την καριέρα να τον αποποιηθεί, αλλά μοιραία ο κόσμος την είχε ταυτίσει με την συγκεκριμένη εικόνα.

Κι όμως η Ρόμι Σνάιντερ στη συνέχεια της καριέρας της καθιερώθηκε με τους ρόλους τραγικών και ευάλωτων ηρωίδων που ερμήνευε στις ταινίες τις οποίες γύρισαν μαζί της οι μεγαλύτεροι σκηνοθέτες της εποχής – Λουκίνο Βισκόντι, Ζιλ Ντασέν, Κλοντ Σαμπρόλ, Όρσον Γουέλς, Κώστας Γαβράς, Κλοντ Σοτέ, Μπερτράν Τραβερνιέ, Ότο Πρέμινγκερ (The Cardinal – 1963, η ταινία απέσπασε 6 Υποψηφιότητες για Όσκαρ, ενώ η Ρόμι Σνάιντερ είχε αποσπάσει και μία Υποψηφιότητα στις Χρυσές Σφαίρες, ως Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία σε Δράμα) – έχοντας παράλληλα ως συμπρωταγωνιστές της, εξίσου σπουδαίους ηθοποιούς, όπως η αξέχαστη Μελίνα Μερκούρη, ο Αλέν Ντελόν (με τον οποίο υπήρξε και αρραβωνιασμένη κατά το χρονικό διάστημα: 1959 – 1964), Ιβ Μοντάν, Γιούλ Μπρίνερ, Τζακ Λέμον (Good Neighbor Sam – 1964), Μισέλ Πικολί, Ζαν Μορό, Άντονι Πέρκινς, Πίτερ Σέλερς, Γούντι Αλεν (What’s New Pussycat – 1965), αλλά και τόσοι άλλοι.

Όμως η θριαμβευτική πορεία της Ρόμι Σνάιντερ στον χώρο της Έβδομης Τέχνης, επισκιαζόταν πάντα από την τραγικότητα της προσωπικής της ζωής και ειδικότερα των τελευταίων χρόνων, με την αυτοκτονία του πρώτου συζύγου της, Χάρι Μάγιεν το 1979, την αφαίρεση ενός νεφρού της τον Μάιο του 1981, αλλά το πιο τραγικό (συνέβη δύο μήνες αργότερα), ήταν το θανατηφόρο ατύχημα του 14χρονου γιου της Ντάβιντ. Κάτι, που μοιραία η Ρόμι Σνάιντερ δεν μπόρεσε ποτέ να το ξεπεράσει και δέκα μήνες αργότερα, στις 29 Μαΐου του 1982, άφηνε στο Παρίσι την τελευταία της πνοή από καρδιακή ανεπάρκεια, σε ηλικία μόλις 43 ετών…

Για τη συνέχεια του θεματικού μας αφιερώματος, παρουσιάζουμε έξι χαρακτηριστικές και προσωπικά αγαπημένες ταινίες, σπουδαίων σκηνοθετών, στις οποίες η Ρόμι Σνάιντερ, είτε είναι η πρωταγωνιστρία, είτε την συναντάμε σε δεύτερους ρόλους:

• «Η Δίκη» (Le Procès / The Trial – 1962) του Όρσον Γουέλς
• «Στις 10.30 Ένα Καλοκαιρινό Βράδυ» (10:30 P.M. Summer – 1966) του Ζυλ Ντασέν
• «Η Πισίνα» (La Piscine – 1969) του Ζακ Ντερέ
• «Το Λυκόφως των Θεών» (Ludwig – 1972) του Λουκίνο Βισκόντι
• «Σημασία Έχει Ν’Αγαπάς» (That Most Important Thing: Love – 1975) του Αντρέι Ζουλάφσκι
• «Η Λάμψη μιας Γυναίκας» (Womanlight / Clair de femme – 1979) του Κώστα Γαβρά

«Η Δίκη» (Le Procès / The Trial)
Σκηνοθεσία: Όρσον Γουέλς
Με τους: Anthony Perkins, Jeanne Moreau, Romy Schneider, Akim Tamiroff, Orson Welles
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία
Έτος Παραγωγής: 1962
Διάρκεια: 119 λεπτά
Φορμά: Ασπρόμαυρο

Ο Γιόζεφ Κ. ξυπνάει ένα πρωί και βρίσκει δύο άγνωστους άντρες να έχουν μπει στο δωμάτιό του, με την πρόθεση να τον συλλάβουν. Τελικά όμως του δίνουν την άδεια να πάει στο γραφείο του αφήνοντας τον να νομίζει ότι πρόκειται για κάτι ασήμαντο. Ωστόσο ο Κ. είναι νευρικός και μετά από διαδοχικές συνομιλίες με τη σπιτονοικοκυρά του καθώς και με τη γειτόνισσα, με την οποία είναι μυστικά ερωτευμένος, νιώθει πραγματικά ένοχος, χωρίς να ξέρει τον λόγο. Ακόμα και στο γραφείο του, έχει την εντύπωση ότι τον αντιμετωπίζουν με καχυποψία και σκοτεινούς υπαινιγμούς.

Βρισκόμαστε πλέον στο 1962 και ο Όρσον Γουέλς σκηνοθετεί άλλη μία σπουδαία ταινία. Πρόκειται για τη “Δίκη” (Le Procès / The Trial – 1962), η οποία βέβαια βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του μεγάλου Φραντς Κάφκα (Franz Kafka, 3 Ιουλίου 1883 – 3 Ιουνίου 1924). Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, συναντάμε τον Άντονι Πέρκινς πλαισιωμένο από ένα υπέροχο cast, με ηθοποιούς όπως, η Ζαν Μορό, ο Akim Tamiroff, η αγαπημένη Ρόμι Σνάιντερ και φυσικά ο ίδιος ο Όρσον Γουέλς. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο Γουέλς, καταφέρνει να μας παραδώσει ίσως την καλύτερη ταινία που βασίστηκε σε βιβλίο του σπουδαίου λογοτέχνη από την Τσεχία.

Έχοντας επιστρέψει πια ο Όρσον Γουέλς στην Ευρώπη, του προτείνεται το αντικειμενικά δύσκολο εγχείρημα της μεταφοράς μιας ιστορίας του Κάφκα, στην μεγάλη οθόνη. Παρ’ όλο τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζει, ο σκηνοθέτης θα καταφέρει μέσα από τη “Δίκη” να φωτίσει με μια νέα οπτική γωνία κάποια από τα θέματα που τον έχουν απασχολήσει και σε παλαιότερες δημιουργίες του.

Ενώ λοιπόν μέχρι τώρα, η πανταχού παρουσία των δυνατών (Κέιν, Αρκάντιν) εκφραζόταν μέσα από ένα και μόνο παντοδύναμο πρόσωπο, εδώ εκπορεύεται μέσα από το δικαστήριο της “Δίκης” του Κάφκα. Ένα δικαστήριο που αντιπροσωπεύει το απρόσωπο σύστημα και τον τρόπο με τον οποίο αφομοιώνει τους πάντες, από το αλλοτριωμένο άτομο μέχρι την ολοκληρωτική κοινωνία . Ένα σύστημα που βρίσκεται καλά κρυμμένο πίσω από το προσωπείο της ανωνυμίας, καταδυναστεύει απόλυτα, όχι μόνο τα θύματα αλλά και τους θύτες…

Διαβάστε επίσης:
Όρσον Γουέλς: Η δουλειά μου αντανακλά την εύθυμη τρέλα

«Στις 10.30 Ένα Καλοκαιρινό Βράδυ» (10:30 P.M. Summer)
Σκηνοθεσία: Ζυλ Ντασέν
Με τους: Melina Mercouri, Romy Schneider, Peter Finch
Χώρα Παραγωγής: Η.Π.Α., Ισπανία
Έτος Παραγωγής: 1966
Διάρκεια: 85 λεπτά
Φορμά: Έχρωμο

Στη διάρκεια μιας βίαιης νυχτερινής καλοκαιρινής καταιγίδας, σ’ ένα ισπανικό χωριό διαπράττεται ένα έγκλημα πάθους. Ο νεαρός αγρότης Ροδρίγο σκοτώνει την άπιστη γυναίκα του και τον εραστή της. Λίγο μετά φτάνουν εκεί με το αυτοκίνητό τους ένα παντρεμένο ζευγάρι. Ο Πωλ και η Μαρία με την μικρή τους κόρη, παρέα με την καλύτερη φίλη της συζύγου την Κλερ, που τους συνοδεύει στις διακοπές τους.

Η Μαρία, γνωρίζοντας ότι η φίλη της είναι ερωμένη του άντρα της, συνειδητοποιεί ότι ουσιαστικά ο γάμος τους έχει ναυαγήσει οριστικά και πνίγει την θλίψη της στο ποτό. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της νύχτας, βοηθά τον κυνηγημένο νεαρό να ξεφύγει από τα πλοκάμια της αστυνομίας που τον αναζητά, αλλά το επόμενο πρωί το πτώμα του ανακαλύπτεται πεταμένο στα χωράφια…

Ερωτικό μελόδραμα απιστίας, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Μαργκερίτ Ντυράς, η ταινία αυτή, γυρισμένη στην ισπανική ενδοχώρα, είναι μία από τις λιγότερο γνωστές, δημιουργίες του Ζυλ Ντασσέν. Έχοντας στο κέντρο της ένα τυπικό ερωτικό τρίγωνο, η ταινία ουσιαστικά μιλά για το σβήσιμο της σεξουαλικής φλόγας, την αποξένωση μέσα στη σχέση, την προδοσία και για το αδιάβατο πέρασμα από τον έρωτα στην συντροφικότητα και την αγάπη.

Ακτινογραφώντας λοιπόν τον αχαρτογράφητο γυναικείο ψυχισμό, η ιστορία αφορά το θέμα της προδοσίας, τη διαχείρισης του πένθους, το τέλος της ερωτικής επιθυμίας και το ανεπούλωτο τραύμα που αφήνει πίσω της. Ο εξόχως ποιητικός όσο και διεισδυτικός στα εσωτερικά τοπία, λόγος της Ντυράς είναι πάντα πολύ δύσκολο να μετατραπεί σε σενάριο και να αποτυπωθεί με επιτυχία στην οθόνη.

Ο Ντασέν έξυπνα εκμεταλλεύεται στο έπακρο την τραγική διάσταση του διπλού φονικού και σχολιάζει έμμεσα την ανελεύθερη Ισπανία του Φράνκο. Στο καστ της ταινίας, εκτός από τη Μελίνα Μερκούρη, συναντάμε τον Peter Finch και την Ρόμι Σνάιντερ, στον ρόλο της Κλερ.

Διαβάστε επίσης:
Ζυλ Ντασέν: Aφιέρωμα σε έναν σπουδαίο σκηνοθέτη και φιλέλληνα

«Η Πισίνα» (La Piscine)
Σκηνοθεσία: Ζακ Ντερέ
Σενάριο: Jean-Claude Carrière, Jacques Deray
Με τους: Alain Delon, Romy Schneider, Maurice Ronet
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία – Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 1969
Διάρκεια: 120 λεπτά
Φορμά: 35 mm / Έγχρωμη

Τέσσερις δυνατοί χαρακτήρες γύρω από μια πισίνα, ένα ζεστό καλοκαίρι. Τέσσερα κορμιά που καίγονται από τις επιθυμίες τους. Μια πισίνα το κέντρο βάρους της εξάρτησης τους με τους υπόλοιπους. Ένα παιχνίδι για τον έρωτα, μέχρι που ο ένας βρίσκεται νεκρός. Τότε όλα αλλάζουν. Τα προσωπεία ραγίζουν κι ο αστυνομικός ντετέκτιβ προσπαθεί να αποδώσει την ευθύνη της δολοφονίας σ’ έναν. Τα νερά της πισίνας θολώνουν . Οι επιθυμίες εκτοξεύουν την αδρεναλίνη, η ενοχή και το πάθος έχουν τα ίδια συστατικά, δύσκολα να ξεδιαλύνεις τι επιβιώνει μετά, ο πιο δυνατός η μήπως ο πιο αδίστακτος στα συναισθήματα.

Ρόμυ και Αλέν… μία μεγάλη αγάπη, ξαναζωντανεύει στα πλατό και καταθέτει την πρόταση του για ένα σινεμά πιο… ερωτικό. Η αγαπημένη Ρόμυ Σνάϊντερ πιο όμορφη από ποτέ, με αντίζηλο την επίσης εκρηκτική Τζέιν Μπίρκιν, γυναίκες κι οι δύο σύμβολα της δεκαετίας του ’70 και μαζί τους ο αγέραστος γόης Αλέν Ντελόν, με την συνδρομή του Μωρίς Ρονέ. Τέσσερις σταρ κι άνθρωποι που αγαπούσαν τα πάθη τους, τυλιγμένοι σε μια ιστορία ίντριγκας από τον μάστορα της αστυνομικής πλοκής Ζαν Κλοντ Καριέρ με μουσική υπόκρουση την υπέροχη μελωδία του Μισέλ Λεγκράν.

«Έψαχνα για μια γυναίκα, που θα ήταν ωριμότερη του,που θα του έκανε ψυχανάλυση όσο αυτός τη μάγευε… Σκεφτόμουν τη Μόνικα Βίτι, τη Νάταλι Γουντ και την ‘Αντζι Ντίκινσον. Όταν όμως μίλησα με τον Αλαίν, ήταν ολοφάνερο πως δεν υπήρχε πιο κατάλληλη από την Ρόμυ Σνάιντερ.» – Ζακ Ντερέ

«Το Λυκόφως των Θεών» (Ludwig)
Σκηνοθεσία: Λουκίνο Βισκόντι
Με τους: Χέλμουτ Μπέργκερ, Ρόμι Σνάιντερ, Σιλβάνα Μαγκάνο, Τρέβορ Χάουαρντ, Χέλμουτ Γκρίεμ, Γκερτ Φρεμπ, Τζον Μούλντερ Μπράουν
Χώρα Παραγωγής: Ιταλία, Γαλλία, Δυτική Γερμανία
Έτος Παραγωγής: 1972
Διάρκεια: 235 λεπτά
Φορμά: Έχρωμο

To 1864, o 18χρονος Λούντβιχ στέφεται βασιλιάς της Βαυαρίας, αδιαφορεί για την πολιτική και τη διοίκηση του κράτους, αρνείται να παντρευτεί παρά τον αρραβώνα του με την εξαδέλφη του Σοφία και χτίζει πολυτελή παλάτια σύμφωνα με τα αισθητικά του οράματα. Το «Λυκόφως των Θεών», είχε αποσπάσει μία Υποψηφιότητα για Όσκαρ στην Κατηγορία Καλύτερων Κοστουμιών.

Το αριστουργηματικό έπος του Λουκίνο Βισκόντι, διάρκειας τεσσάρων ωρών, μεγαλοφυής ως σύλληψη και μαγική ως εικοναγράφιση, σηματοδοτεί μία χαρακτηριστική δημιουργία του σπουδαίου Ιταλού σκηνοθέτη. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο συναντάμε τον Χέλμουτ Μπέργκερ (ως ο Λουδοβίκος Β´ της Βαυαρίας), ενώ σε δεύτερο επίπεδο δεσπόζει η εμβληματική παρουσία της Ρόμι Σνάιντερ (ως Ελισάβετ της Βαυαρίας), με την οποία ο Βισκόντι είχε μία ιδιαίτερη φιλία και συνεργασία τόσο στον κινηματογράφο, όσο και στο θέατρο. Αυτός είναι και ο λόγος που για χάρη του Βισκόντι δέχεται η Σνάιντερ να υποδυθεί και πάλι την «Πριγκίπισσα Σίσσυ» (Ελισάβετ της Βαυαρίας), δεκαεφτά (17) ολόκληρα χρόνια μετά την ολοκλήρωση της δημοφιλούς τριλογίας και υπό τελείως διαφορετικές βέβαια εικαστικές και καλλιτεχνικές συνθήκες.

Διαβάστε επίσης:
Λουκίνο Βισκόντι: Ο «Κόκκινος Κόμης» του κινηματογράφου

«Σημασία Έχει Ν’Αγαπάς» (That Most Important Thing: Love)
Σκηνοθεσία: Αντρέι Ζουλάφσκι
Με τους: Romy Schneider, Fabio Testi, Jacques Dutronc
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία
Έτος Παραγωγής: 1975
Διάρκεια: 109 λεπτά
Φορμά: Έχρωμο

Ένας φωτογράφος συναντά και γοητεύεται από μια παντρεμένη ηθοποιό δευτεροκλασάτων ερωτικών ταινιών. Υπό το βλέμμα του καταθλιπτικού, σινεφίλ συζύγου της, και προκειμένου να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στην καριέρα της, ο φωτογράφος αποφασίζει να χρηματοδοτήσει μια θεατρική παραγωγή του «Ριχάρδου ΙΙΙ», δανειζόμενος χρήματα από τους μαφιόζους εργοδότες του.

Θα μπορέσει όμως αυτό το ανορθόδοξο αυτό ερωτικό τρίγωνο, να επιβιώσει εν μέσω οργίων, εθισμών και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών; Αλλά κυρίως, θα καταφέρουν να ξεφύγουν από το μοιραίο δίλημμα ανάμεσα στον έρωτα και στο καθήκον;

Το φιλμ «Σημασία Έχει ν’Αγαπάς» (That Most Important Thing: Love – 1975), αποτελεί την πρώτη γαλλόφωνη ταινία του Αντρέι Ζουλάφσκι. Πρωταγωνίστρια είναι η ανεπανάληπτη Ρόμι Σνάιντερ, σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της πλούσιας φιλμογραφίας της. Μία σπουδαία ηθοποιός που όμοια της δύσκολη συναντάμε στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Στο φιλμ συμμετέχει σε δεύτερο ρόλο, το υποκριτικό alter ego του Γερμανού σκηνοθέτη Βέρνερ Χέρτζογκ, ο γνωστός και ιδιόρρυθμος ηθοποιός, Κλάους Κίνσκι.

Διαβάστε επίσης:
Έφυγε ο σπουδαίος Πολωνός σκηνοθέτης Αντρέι Ζουλάφσκι

«Η Λάμψη μιας Γυναίκας» (Womanlight / Clair de femme)
Σκηνοθεσία: Κώστας Γαβράς
Με τους: Ιβ Μοντάν, Ρόμι Σνάιντερ, Ρομπέρτο Μπενίνι
Χώρα Παραγωγής: Γαλλία, Ιταλία, Δυτική Γερμανία
Έτος Παραγωγής: 1979
Διάρκεια: 105 λεπτά
Φορμά: Έχρωμο
Σενάριο: Κ. Γαβράς, Christopher Frank, Milan Kundera (βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Romain Gary)

Ο Κώστας Γαβράς στρέφεται στη συνάντηση δυο τραγικών προσώπων, η οποία για πρώτη φορά δεν έχει καμία πολιτική διάσταση. Ο Μισέλ (Ιβ Μοντάν) προσπαθεί να συνέλθει από τον θάνατο της γυναίκας του. Με αφορμή μια τυχαία γνωριμία, θα συνδεθεί ερωτικά με την Λύντια (Ρόμι Σνάιντερ) η οποία πενθεί την κόρη της. Επικεντρωμένος στο προσωπικό δράμα των χαρακτήρων, ο Γαβράς επιχειρεί να εξερευνήσει πόσο μοιραίο είναι το τυχαίο.

Ο Κώστας Γαβράς, μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα του Romain Gary, ενώ στο σενάριο συμμετέχουν, εκτός από τον Γαβρά, οι Christopher Frank και Milan Kundera. Στο πρωταγωνιστικό δίδυμο συναντάμε δύο σπουδαίους ηθοποιούς -Ιβ Μοντάν, Ρόμι Σνάιντερ – ενώ σε δεύτερο ρόλο εμφανίζεται και ο υπέροχος Ρομπέρτο Μπενίνι (σε μία από τις πρώτες του κινηματογραφικές εμφανίσεις σε ηλικία 27 ετών), καθώς και ο δημοφιλής Γάλλος ηθοποιός Ζαν Ρενό, μόλις στην δεύτερη κινηματογραφική του παρουσία. Το φιλμ κέρδισε το Βραβείο César Καλύτερου Ήχου για τον Pierre Gamet. Ίσως η ωραιότερη από τις μη «πολιτικές» ταινίες του Γαβρά, που καταφέρνει να υμνήσει την ανθρώπινη διάσταση μέσα από μία συγκλονιστική ταινία, που πραγματεύεται τον θάνατο και την απελπισία του έρωτα…

Διαβάστε επίσης:
Κώστας Γαβράς: Πολιτική και κοινωνικός προβληματισμός στην μεγάλη οθόνη

Αντί επιλόγου, κλείνουμε μ’ ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ, το οποίο προβλήθηκε τον Μάιο του 2009 στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών και τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς είχαμε την ευκαιρία να το απολαύσουμε και στο 50ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για το «Inferno» (2009) του Σερζ Μπρoμπέργκ – γενικός διευθυντής της Lobster Films, μια απ’ τις σημαντικότερες εταιρείες στην αποκατάσταση και συντήρηση ταινιών.

Το 1964, ο Aνρί-Ζορζ Κλουζό επέλεξε τη Ρόμι Σνάιντερ (26 ετών τότε) και τον Σερζ Ρετζιανί (42 ετών), για να πρωταγωνιστήσουν στην ταινία του με τίτλο, «Inferno» (L’enfer – Κόλαση). Ήταν ένα αινιγματικό και πρωτότυπο εγχείρημα με απεριόριστο προϋπολογισμό και το οποίο επρόκειτο να αποτελέσει ένα μοναδικό κινηματογραφικό γεγονός.

Δυστυχώς όμως ύστερα από τρεις εβδομάδες γυρισμάτων, τα πράγματα δεν εξελίχθησαν όπως αναμενόταν. Το πρότζεκτ «πάγωσε» και κανείς δεν είδε τις εικόνες, οι οποίες λεγόταν ότι ήταν «απίστευτες». Αυτές οι εικόνες – ξεχασμένες για μισό περίπου αιώνα – βρέθηκαν πρόσφατα και είναι πολύ πιο μαγευτικές απ’ ότι ήθελαν οι φήμες.

Το ντοκιμαντέρ μας παρουσιάζει – ανάμεσα στους σχολιαστές του έργου συναντάμε και τον σπουδαίο Κώστα Γαβρά – μια μοναδική ταινία με θέμα την τρέλα και τη ζήλια, γυρισμένη σε πρώτο πρόσωπο και μας αφηγείται παράλληλα την ιστορία ενός πρότζεκτ που έμελλε να έχει ανεπιτυχή κατάληξη, καθώς και την ιστορία του Aνρί-Ζορζ Κλουζό στον οποίο είχε δοθεί απόλυτη ελευθερία να εκφράσει το κινηματογραφικό του ταλέντο.

Η Ρόμι Σνάιντερ δεν υπήρξε ποτέ πιο όμορφη και πιο σαγηνευτική. Η ταινία μάς δείχνει το «Inferno» όπως αυτό γυρίστηκε και μας αφηγείται την ιστορία μιας μεγαλειώδους τραγωδίας, όπως ακριβώς και η ζωή της αγαπημένης, ηθοποιού…