Η μετεκλογική συζήτηση για την αναμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ φουντώνει ανά περιόδους και μετά σιγά σιγά καταλαγιάζει καθώς καθορίζεται περισσότερο ακόμα από το θυμικό και την ανάγκη αναζήτησης ή αποποίησης ευθύνης παρά στρατηγικής στόχευσης. Η συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπή το Σεπτέμβριο θα βοηθήσει στο ανοίξει επιτέλους ο διάλογός ως προς τι είδους ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε. Η ανάγκη διεύρυνσης αποτελεί ένα δεδομένο στόχο όχι όμως το πολιτικό ζητούμενο και ούτε αυτοσκοπό. Στην δεδομένη αδυναμία αντιστοίχισης του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ με τον κοινωνικό δεν πρέπει να βάλουμε το κάρο μπροστά από τα άλογα. Ανένταχτος κόσμος ένιωσε την ανάγκη και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του προέδρου για να οργανωθεί  στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα εκκρεμεί ο μετακυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ τι εκφράζει, που τοποθετείται και ποια είναι η πολιτική του απάντηση στις προκλήσεις του μέλλοντος, ώστε οι πολλοί να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα να οργανωθούν και να παλέψουν. Αμέσως μετά πρέπει να μετεξελιχθούν οι απαρχαιωμένες δομές και διαδικασίες του κόμματος προκειμένου να αντιστοιχηθούν στην πολιτική ταυτότητα που θα αποφασιστεί και στην νέα εποχή.
 
Ο χώρος δεν θα εκφράσει προφανώς το απροσδιόριστο νεφέλωμα του όρου της Κεντροαριστεράς αλλά μια σύγχρονη πατριωτική, οικολογική και σοσιαλιστική Αριστερά. Μια Αριστερά που δεν στοχοποιεί την επιχειρηματικότητα, αλλά την ολιγαρχία. Μια παράταξη που αντιλαμβάνεται τους όρους start up, ψηφιακή οικονομία, γνωστική τεχνολογία και την 4η βιομηχανική επανάσταση. Ένα κόμμα που ενσαρκώνει την άμεση δημοκρατία και απέναντι στην ευρωπαϊκή γραφειοκρατία έχει να προτάξει ένα διαφορετικό τρόπο λειτουργίας και αξιών. Μια παράταξη των Εργατών και του Πρεκαριάτου, δηλαδή των επισφαλώς εργαζόμενων, που αγωνίζεται για την διασφάλιση της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Ένας πολιτικός χώρος που έχει ως προτεραιότητα την εθνικά δίκαια και δεν φοβάται να αναλάβει πολιτικό κόστος για να εδραιώσει την παρουσία της Ελλάδας στο νέο γεωπολιτικό γίγνεσθαι. Ένα κόμμα που προμετωπίδα του είναι η οικολογία και η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και αυτό αποτυπώνεται σε κάθε του απόφαση, ενέργεια και στρατηγική αντίληψη.
 
Ένας κυρίαρχος τρόπος επίτευξης της διάδοσης του μηνύματος αυτού του πολιτικού φορέα προφανώς είναι το Διαδίκτυο. Εδώ όμως οφείλουμε να αναρωτηθούμε αν το θεωρούμε απλά τρόπο διάδοσης ή έναν άλλο τρόπο πολιτικής λειτουργίας. Ηλεκτρονική διακυβέρνηση έχει επικρατήσει ως όρος στην Ελλάδα προκειμένου να αναφερόμαστε σε ότι ενέχει ψηφιακό δίαυλο. E-government ορίστηκε από τον ΟΟΣΑ το 2003 ως «η χρήση των τεχνολογιών της πληροφορίας και της επικοινωνίας και ιδιαίτερα του Διαδικτύου ως εργαλείου για την επίτευξη καλύτερης διακυβέρνησης». Η Παγκόσμια Τράπεζα το 2017 προσέθεσε ότι η κυβέρνηση επιτυγχάνει μέσω αυτού παρέχοντας καλύτερες υπηρεσίες στους ανθρώπους, βελτιώνοντας την πληροφόρηση και προσφέροντας αποτελεσματική διαχείριση. Ένα άλλος όρος πιο ευρύς όμως άρχισε να προκύπτει αυτός του E-Governance που αφορά  την ευρύτερη έννοια της διακυβέρνησης, η οποία δεν γίνεται απαραίτητα από την επίσημη κυβέρνηση και κατά πόσο οι πολίτες συναποφασίζουν, συνδιαμορφώνουν  και συμμετέχουν σε αυτήν. Ο Kompela το 2017 προσθέτει ότι E-Governance είναι ένα κοινωνικο-τεχνικό σύστημα που αλλάζει γρήγορα και οι δραστηριότητές του είναι αποτέλεσμα κοινωνικών, πολιτιστικών, οικονομικών, πολιτικών και τεχνολογικών παραγόντων. Σύμφωνα με τον Meijer το 2015 διαχωρίζει τους δυο όρους  από  το κατά πόσο εμπλέκονται οι άνθρωποι αν δηλαδή  καταναλώνουν ή συμπαράγουν δημόσιες υπηρεσίες.
 
Προφανώς ο στόχος μας είναι καλύτερη, περισσότερη και πιο άμεση δημοκρατία. Δεν επιθυμούμε απλά να ενημερώνουμε τα μέλη μας για τις αποφάσεις μας, να επιτρέπουμε την ψηφιακή εξυπηρέτηση των μηνιαίων οικονομικών συνδρομών και την ηλεκτρονική διακίνηση κειμένων και απόψεων αλλά να τους κάνουμε συμμέτοχους μέσω ηλεκτρονικών ψηφοφοριών  αλλά και  δημοψηφισμάτων. Πλέον δεν υπάρχει η ανάγκη για αυστηρές οργανωτικές δομές αλλά για ευέλικτα δίκτυα που θα  οργανώνονται ad hoc για την επίτευξη ενός συγκεκριμένου στόχου μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και θα αυτοδιαλύονται για να προκύπτουν άλλα με άλλη σύσταση. Η μακροπρόθεσμη στόχευση της Κ.Ε. πρέπει να είναι η σταδιακή αυτοκατάργησή της. Η έμμεση εκπροσώπηση πρέπει να ελαχιστοποιηθεί στην ύπαρξη ενός συντονιστικού οργάνου, με αμιγώς επιτελικές αρμοδιότητες. Το συνέδριο που είναι το υπέρτατό όργανο λήψης αποφάσεων πρέπει να είναι αέναο και ψηφιακό. Τα τεχνολογικά μέσα μάς προσφέρουν τη δυνατότητα, προκειμένου να υπάρχουν οργανωμένες ψηφιακές θεματικές συζητήσεις που να μας προχωράνε συλλογικά και να μη χρονοτριβούμε σε ομφαλοσκοπήσεις και μόνιμα group therapy. Οι υποψήφιοι μας, για παράδειγμα, θα πρέπει να προκύπτουν από εσωτερικές εκλογές και οι θέσεις μας από εσωτερικά δημοψηφίσματα όπου ιδεατά θα γίνονται σε σύντομα και τακτά χρονικά διαστήματα.
 
Το κόμμα αποτελεί το εργαστήριο όπου in vitro και in vivo μπορούμε να πειραματιστούμε με τη νέα μας πρόταση προς την κοινωνία. Μια πρόταση ρεαλιστική, εφαρμόσιμη που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κοινωνίας και στα συλλογικά μας πιστεύω.  Ανεξαρτήτως πολιτικών αποφάσεων και επιλογής τρόπου υλοποίησης η ενδυνάμωση της παρουσίας μας στην νεολαία καθώς και στις επαγγελματικές και εργασιακές ενώσεις αλλά και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης.
 
ΥΓ: Στο κείμενο υπάρχουν αυτούσια κομμάτια από το άρθρο που είχε δημοσιευτεί στις 08 Νοεμβρίου 2017 στην Αυγή με τίτλο «ο ΣΥΡΙΖΑ του 2021» όχι από έλλειψη συγγραφικού οίστρου αλλά για επιβεβαίωση της διαχρονικότητας αυτών των απόψεων και όχι απλή εναρμόνιση με την υφιστάμενη eμόδα.
 

To Tvxs.gr ανοίγει το διάλογο για την επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ. Στο δρόμο προς το συνέδριο για τον μετασχηματισμό του κόμματος, δίνουμε το βήμα, φιλοξενώντας συνεντεύξεις κι άρθρα στελεχών, μελών και αναγνωστών για το αύριο του προοδευτικού μετώπου. Μπορείτε να στείλετε το δικό σας άρθρο γνώμης στο [email protected].