Η φετινή δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο τα είχε όλα. Ακροδεξιό δάκτυλο για face control των προσκεκλημένων και αποκλεισμό των ανεπιθύμητων από την alt right, εργαλειοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βαλλόμενων κοινωνικών ομάδων (γιατροί, LGBTQI) με όρους business culture και marketing trends, παστεριωμένη καταγγελία του ναζισμού και του σεξισμού. Ένας εκσυγχρονιστικός αχταρμάς, δηλαδή, από αυτούς που η πολιτική και ταξική οικογένεια της Προέδρου της Δημοκρατίας γνωρίζει πολύ καλά να στήνει. Για αυτούς αλλά και για άλλους λόγους η φετινή τελετή για την αποκατάσταση της δημοκρατίας αποτελεί μια συμβολική ρήξη από αυτές που αποζητά απελπισμένα το κραταιό σημιτικό μπλοκ στην προσπάθειά του να πεθάνει τις ‘’ιερές αγελάδες της Μεταπολίτευσης’’.

Πολλά γράφτηκαν για την ντροπιαστική ακύρωση της βράβευσης του διασώστη Ιάσωνα Αποστολόπουλου και, γι’ αυτό, το παρόν σημείωμα, δεν θα καταπιαστεί με αυτή την προβεβλημένη πτυχή του χθεσινού φιάσκου αλλά με μία πιο αφανή πλευρά του. Προ ημερών ενημερωθήκαμε ότι στην εθιμοτυπική δεξίωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας για την αποκατάσταση της δημοκρατίας, προσκλήσεις, μεταξύ άλλων, στάλθηκαν στην Μάγδα Φύσσα, στην Σταυρούλα Αξαρλιάν, στην Σοφία Μπεκατώρου και στον Γιώργο Μομφεράτο.

Η Μάγδα Φύσσα και η Σοφία Μπεκατώρου είναι απίθανο να μην έχουν εμφανιστεί έστω και μια φορά στο timeline και του πλέον ανενημέρωτου ή αδιάφορου πολίτη. Όσο για την κα Αξαρλιάν και τον κο Μομφεράτο ίσως να χρειάζεται μια αναδρομή – και  όχι μόνο για τους νεότερους κατά το δημοφιλές κλισέ. Η κα Αξαρλιάν είναι η μητέρα του Θάνου Αξαρλιάν που σκοτώθηκε χωρίς να είναι στόχος κατά την επίθεση της «17Ν» εναντίον του αυτοκινήτου του Υπουργού Οικονομικών Παλαιοκρασσά στο Σύνταγμα το 1992. Ο Γιώργος Μομφεράτος είναι ο γιος του εκδότη της Απογευματινής, Νίκου Μομφεράτου, που δολοφονήθηκε από την ίδια οργάνωση το 1985.

Εκ πρώτης όψεως, σε μία δεξίωση για την αποκατάσταση της δημοκρατίας είναι λογικό, εύλογο και αρμόζον να προσκαλούνται άνθρωποι που έδωσαν τον δικό τους αγώνα για το πολίτευμα, από οποιοδήποτε πολιτικό χώρο και αν προέρχονται. Η Μάγδα Φύσσα και η Σοφία Μπεκατώρου αποτελούν αναμφίβολα δύο σύμβολα των σύγχρονων κοινωνικών ρήξεων. Η πρώτη σήκωσε πάνω της έναν αρχικά μοναχικό αντιναζιστικό αγώνα καταφέρνοντας μόνη με τη στάση της να συμπαρασύρει την ελληνική νεολαία και τους δημοκρατικούς πολίτες και να συμβάλει καθοριστικά στην διάλυση της Χρυσής Αυγής. Η δεύτερη έσπασε την σιωπή, έθεσε το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων, εξέθεσε τις εγχώριες ελίτ του αθλητισμού και παρέδωσε μαθήματα αξιοπρέπειας σε όλους τους πολίτες που υπέφεραν από κακοποίηση κάθε μορφής. Το εκτόπισμα και των δύο δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί από την Προεδρία.

Ωστόσο, από τον τρόπο με τον οποίο mainstream ΜΜΕ επέλεξαν να συμπαρουσιάσουν τις προσκλήσεις προς Φύσσα και Μπεκατώρου με αυτές προς Αξαρλιάν και Μομφεράτο, προκύπτει ένα σημειολογικής φύσης ερώτημα. Το πένθος είναι πένθος και δεν επιδέχεται καμίας διαπραγμάτευσης από κανέναν. Ωστόσο, τι ακριβώς εισφέρουν δύο προσκλήσεις που, από τη μία, ανακαλούν γεγονότα που σε μια φάση διχασμού όπως η σημερινή δυσκολεύεται κανείς να κατανοήσει τον λόγο και, από την άλλη, ξύνουν πολύ φρέσκες θεσμικές πληγές; Και για να γίνω απόλυτα κατανοητός: η κα Σακελλαροπούλου σιώπησε επιδεικτικά κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας του καταδικασμένου μέλους της «17Ν»  Δημήτρη Κουφοντίνα, παρ’ όλο που γνώριζε, ως ανώτατη δικαστικός, ότι ο ίδιος ο νόμος που ψήφισε η ΝΔ φωτογραφικά δεν εφαρμόστηκε στην περίπτωσή του.

Ποιος ξεχνά τα χιλιάδες μηνύματα που ζητούσαν παρέμβασή της τα οποία έλαβε στον τοίχο της κάτω από φωτογραφίες με την γάτα της ή με τα βιβλία της την ώρα που η δημοκρατία που έχει απομείνει στην Ελλάδα κόντευε να τιναχτεί στον αέρα; Ποιος ξεχνά ότι η ‘’προοδευτική’’ Πρόεδρος έπαιξε μαζί με την τυχοδιωκτική πολιτική ηγεσία με τη φωτιά, αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο η στάση της (ή μάλλον η αδράνειά της) να συμβάλει στην εμφάνιση νέων τρομοκρατικών γενεών; Ποιος ξεχνά ότι η κορυφαία δικαστικός, σε μια από τις μεγαλύτερες θεσμικές κρίσεις των τελευταίων δεκαετιών – με παρ’ ολίγον μοιραία έκβαση – «σφύριζε κλέφτικα»; Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας στάθηκε αρωγός στην πολιτική πτέρυγα που ανέκαθεν υπηρετούσε: αυτή του ακραίου κέντρου που ξέρει καλά να τοποθετεί την Φύσσα δίπλα στην Αξαρλιάν.

Σε επίπεδο προσκλήσεων – η Μάγδα Φύσσα δεν παρέστη- η Προεδρία απλώς καμουφλάρισε και φτιασίδωσε την «θεωρία των δύο άκρων» συμψηφίζοντας ανθρώπους τελείως διαφορετικών στάσεων. Η Μάγδα Φύσσα υπήρξε καταλύτης πολιτικών εξελίξεων. Δεν θα μπορούσε να αφεθεί στην μοναχική της παντοδυναμία. Έπρεπε να της προσφερθεί πρόσβαση στην φαντεζί, απολιτίκ και παρωχημένης, αποικιακής αισθητικής δεξίωση όπου αυτός που προσκαλείται και προσέρχεται, νοερά δίνει εχέγγυα νομιμοφροσύνης και πολιτικής κορεκτίλας.

Ανέκαθεν οι αστικές δεξιώσεις είχαν τους συμβολισμούς τους, ασθενείς ή ισχυρούς. Φέτος, δίπλα στους γιατρούς που έδωσαν την μητέρα των μαχών και τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ηρωίδες όπως η Φύσσα και η Μπεκατώρου, τοποθετούνται άνθρωποι που φυσικά και υπέφεραν αλλά που, προσωπικά, αδυνατώ να δω την συνάφεια του υποβάθρου τους με των παραπάνω. Αυτός ο ‘’θεσμικός συμψηφισμός’’ δεν είναι απλά μεταμοντέρνος: είναι πολιτικά σκόπιμος, ηθικά θολός και ιδεολογικά υποκριτικός. Ειδικά όταν όλη αυτή η γκλαμουριά καταρρέει από ένα twit ενός αριβίστα ακροδεξιού κολαούζου της ΝΔ.