H Βαρβάρα Καγιούλη γεννήθηκε στην Αθήνα τον Μάιο του 1966. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας, και εργάζεται ως Φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή Ασκήσεις Χαρμολύπης (εκδόσεις Γαβριηλίδης 2017) και μιλάει για την το βιβλίο «Θροΐσματα από το περιβόλι του ουρανού».

Μιλήστε μας για το βιβλίο σας «Θροΐσματα από το περιβόλι του ουρανού».

Η λέξη «Θροΐσματα» για μένα εμπεριέχει ένα βαθύτατο συμβολισμό που εκκινεί από τη φύση, αλλά προεκτείνεται στον πυρήνα της ίδιας της ζωής, αφού παραπέμπει σε «ήχους» βιωμένους και νοητούς που άλλοτε ακούμε και άλλοτε προσπερνάμε αδιάφορα. Το ποιητικό υποκείμενο νιώθει την ανάγκη να αφουγκραστεί τα θροΐσματα που ριγούν στο σκληρό κέλυφος των πραγμάτων  και που πολλές φορές καλύπτονται από τις εκκωφαντικές κραυγές μιας ασθμαίνουσας και καταπιεστικής πεζής καθημερινότητας. Θροΐσματα-σήματα που με μνήμη, διαισθητική δύναμη, επίμονη παρατήρηση και ευαισθησία ανασύρει ο ποιητής, για να αναδείξει τα υποτιμημένα, τα αφανή και τα απέριττα της ζωής που όμως κρύβουν μέσα τους ένα πολύτιμο φορτίο αγνότητας και αλήθειας. Έτσι ο άνθρωπος γίνεται ένα πουλί καθισμένο στα ηλεκτροφόρα σύρματα έτοιμο να πετάξει σε ύψη αθησαύριστα και στο πλαίσιο μιας ωφέλιμης μαθητείας να μιλήσει για τα ανθρώπινα πάθη που στα μάτια του καθένα μετασχηματίζονται και αποκτούν διαφορετικό συμβολισμό, διαφορετικό και ηθικό συναισθηματικό βάρος. Και το «περιβόλι του ουρανού» είναι η αλληγορική απόδοση της πνευματικής ζωής και της πολιτιστικής μας παράδοσης που περιέχει τόσο εύφωνα τιτιβίσματα που πάντα εμπνέουν και κινητοποιούν για ένα λυτρωτικό πέταγμα στη «στέρνα του ουρανού», γιατί όπως λέω στο ποίημά μου «Μια Ιστορία από ουρανό», «όλοι έχουμε μέσα μας ένα φύλλο από κυκλάμινο και μια σταγόνα απ΄ τη στέρνα τ΄ ουρανού». Δηλαδή όλοι οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει ποιητές αρκεί να προσπαθήσουν να ανέβουν την κλίμακα του ουρανού και να «πάρουν το κομμάτι τους / από την πίτα τη φτιαγμένη /από χιλιάδες ράβδους χρυσού φωτός / το μπλε και το λευκό της ξάστερης ματιάς του».

Η ελληνική κρίση έχει επηρεάσει τη γραφή σας;

Θα έλεγα ότι σε εποχές πνευματικής κρίσης και ηθικής έκπτωσης ο δημιουργός έχει περισσότερες αφορμές και επιθυμία να γράψει, να προβληματιστεί και να εκφραστεί. Άλλωστε η ποίηση και η τέχνη βρίσκεται σε γόνιμη και επώδυνη πολλές φορές αλληλεπίδραση με την κοινωνική πραγματικότητα, τα επιτεύγματα και τα αδιέξοδά της. Εκείνο που με θλίβει είναι η επικρατούσα χυδαιότητα, το αγοραίο μέτρο, η έλλειψη αγωγής, ο αμοραλισμός, η αναξιοκρατία, η ιδιοτέλεια, η υποτίμηση της ανθρώπινης αξίας, η επικράτηση του ρατσισμού και της αλαζονείας των ισχυρών, συστατικά της κρίσης της εποχής. Υπό αυτήν την έννοια μέσα από την ποίησή μου προσπαθώ να εικονογραφήσω ένα μικρό σύμπαν με ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό και με στοχαστική διάθεση να εκφραστώ για ό,τι με συντρίβει ,αλλά και για ό,τι με εγκαρδιώνει, όχι με την οίηση του ειδήμονα, αλλά του πάσχοντα ανθρώπου.

Ποιες οι επιρροές σας από τη λογοτεχνία;

Η γενιά του ΄30 αποτελεί για μένα μέγιστο σημείο λογοτεχνικής και συναισθηματικής αναφοράς. Αγαπημένος μου ποιητής ο Γιώργος Σεφέρης, αφού πάντα θαύμαζα το μοναδικό τρόπο του να αξιοποιεί την ιστορία και τους συμβολισμούς των αρχαίων μύθων μέσα στην ποιητική του δημιουργία, τη στοχαστική του διάθεση και την άρτια δουλεμένη γλώσσα του. Επίσης ο Οδυσσέας Ελύτης και ο Γιάννης Ρίτσος, μέσα από την ανάγνωση των ποιημάτων τους, με έκαναν να αγαπήσω την ποίηση, να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Τέλος, δεν μπορώ να μην αναφέρω τους προγενέστερους, όπως τον Κ. Π. Καβάφη και τον Κ. Καρυωτάκη για τον οποίο έχω γράψει και το ποίημα της συλλογής: «Μια εύθραυστη αντένα».

Επόμενα συγγραφικά σχέδια;

Έχω ξεκινήσει τη συγγραφή της τρίτης ποιητικής συλλογής, την οποία θα επεξεργαστώ για αρκετό καιρό, θεωρώντας ότι η ποιητική γραφή πρέπει να εξελίσσεται ποιοτικά στο πέρασμα του χρόνου και ότι μια νέα συλλογή πρέπει να εκδοθεί μόνο αν εκπληρώνει ή ακόμη και  ξεπερνά τα καλλιτεχνικά και αισθητικά κριτήρια της προηγούμενης. Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής Νίκος Καρούζος, η ποίηση είναι «πληγώματα/σκαψίματα» και θα πρόσθετα μια επιστροφή και μια αναχώρηση συνάμα σε ό,τι μας καθόρισε στο παρελθόν και σε ό,τι μας εμπνέει για το μέλλον.