Μια ιστορία θα σας πω.
[Η αλήθεια είναι ρίζωμα μα και φυγή επίσης, καθάρια εργάζεται χωρίς προκαταλήψεις, γράφει ο Γιώργος Καράμπελας στην Απλή Μετάβαση των εκδόσεων Βακχικόν. Εμπρός σε παρόμοιες θέσεις ποιος μπορεί να αμυνθεί. Η πραγματικότητα όπως την αποτυπώνει ο στιχουργός δεν αφήνει αμφιβολίες. Αφορμές του κάτι αρχαίες όπως η ψυχή ιστορίες, πεδίο βολής του το ρυθμικό μετέωρο του κόσμου, καθώς αποδομείται στα μάτια ενός ανόθευτου παρατηρητή. Δόκιμος στην ζωή, φυλλομετρά το πώς και το γιατί . Το βλέμα του δεν είναι φλύαρο και μια μοίρα μυστική πάντα καραδοκεί στον ταξιδιώτη που τολμά. Ώσπου να φτάσει το ένα σώμα ως το άλλο χωρά  να γεννηθεί ένα ποίημα. Οι τροχιές που διαγράφουν τα πρόσωπα και τα πράγματα, πότε υποκλίνονται στην τύχη και άλλωστε μελαγχολούν εμπρός στο φάσμα του καιρού.

Αν πιστέψεις θα γεννηθεί η βαθιά κατάφαση και όπως ποτέ θ΄αφεθείς στις δίνες των παραθύρων που ανοίγουν πλάι σε κάθε στίχο. Κάποιος κοιτάζει μέσα απ΄τους μικρούς φεγγίτες, κάποιος όλα τα ποντάρει στων κύβων την ριξιά, κάποιος ζωγραφίζει την ύπαρξη μ΄ένα κύμα και μια ταλάντωση, φαινόμενό μου ακέραιο, ποιήμά μου σωτήριο, ταπεινή εσύ ευεγερσία, καμωμένη από τις πιο σπάνιες φωνές…]

Απ΄την ώρα που τα ποιήματα γεννιούνται, οι στίχοι, άστρα μικρά και θηρευτές του αδύνατου κατά ρυπάς κατακλύζουν τις τελευταίες μας γραμμές, γυρεύοντας τον μικρό θησαυρό της φαντασίας και των αισθημάτων που΄χουμε κρύψει. Ο Γιώργος Καράμπελας επιστρατεύει την παλιές συνταγές των Ελληνοσυρίων, καθώς λένε, μάγων και ξαναφτιάχνει τ΄ωραίο τραγούδι, πλέκει τα μαλλιά εκείνου του κοριτσιού που χορεύει με διάφανο φόρεμα από συλλαβή σε συλλαβή, υπηρετώντας τον κρυφό σκοπό που θέλει όλες τις τέχνες να προσβλέπουν στην κατάσταση της μουσικής. Στ΄απόφωνα των ποιημάτων που πετούν μες στο δωμάτιο του ποιητή, κοιμάται ένας ρυθμός χαμένος. Την ώρα που πρόζα και στίχος διασταυρώνονται  σε μια άνευ προηγουμένου ελευθερία στην σύνθεση ο Καράμπελας ακολουθεί τους παλιούς οδηγούς, αποδημητικό γίνεται πουλί, διακινδυνεύοντας μνήμες, παρατηρήσεις, το εφήμερο. Κόμίζοντας όσα δεν έχουν λεχθεί, αιώνιες και ωραίες υποσχέσεις που τώρα και πάντα ζουν στο προσκήνιο.

Με το Μοίρασμα, το Όνειρο, με τα ποιήματα που φέρουν τους τίτλους Εσένα και Σημαίνον ο στιχουργός εφευρίσκει καινούριους δρόμους. Οι στίχοι του συνιστούν τ΄απλωμένο χέρι και την υπενθύμιση πως όλες οι σημασίες μπορούν και διατηρούν αναλλοίωτα μες στους αιώνες τα εκκωφαντικά τους φωνήεντα. Δεν είναι Απλή Μετάβαση ετούτα τα ποιήματα που συνθέτουν την πρώτη συλλογή του Γιώργου Καράμπελα. Μαζί αν σταθούν δίχως τίτλους ακεραιώνουν μια ιδέα για την καρδιά του κόσμου που δεν έχει αλλάξει τον χτύπο της. Στους δρόμους της πολιτείας του, τριγυρίζουν οι επιτάφιοι της ζωής μας, οι σπασμένες έννοιες, οι χαμένες ευκαιρίες, η κλεψύδρα του καιρού, το κυκλωτικό του πρόσωπο, οι κοιμισμένοι κεραυνοί που αρκεί μια λέξη και ένα αίσθημα για να ξυπνήσουν το νεύρο της ζωής.

Είναι αλήθεια πως καθένας είναι σταθμός για τον άλλον. Τα ποιήματα είναι ένας δρόμος για να φθάσει κανείς. Άλλος  δεν υπάρχει για τα καταφύγια της φαντασίας. Εκεί λένε πως κρατιούνται οι ωραίες ιδέες, οι πρώτοι έρωτες, οι δυστυχίες, σπαράγματα απ΄τ΄άρρητο που με ψυχραιμία κοφτερή  ερμηνεύουν τ΄άλλα, τα μέσα χώματα. Εκεί και το ξένο που καλείσαι να σεβαστείς πριν το μοίρασμα.Μια αιώνια παραβολή τα ποιήματα της συλλογής που φέρνουν οι εκδόσεις Βακχικόν, μια εργασία ταπεινή, μια υπόθεση ψυχική, η εργασία και το γράμμα του Γ. Καράμπελα. Να βγαίνεις λιγότερος μέσα απ΄το ποίημα, να τι συνιστά πρόθεση και φιλοδοξία του νεοεμφανιζόμενου ποιητή που αλητεύει στα σύνορα της τέχνης και της σκέψης, εκεί που γράφεται η απλή και ανόθετη ιστορία της ζωής.

Απ΄την παλιά, εκείνη ιστορία.
[…Εκείνες που γράφουν τα  πρώτα ποιήματα πάνω στα φύλλα των δέντρων. Και έπειτα πώς χαράζουν δακρυσμένες, λέξεις πάνω στους μουσαμάδες των άδειων ημερών. Όσες πασχίζουν να βρουν πώς λένε την αγάπη μ΄άλλες συλλαβές και αν διαβάζεται το πρόσωπό σου απ΄τ΄ανάγλυφα σημάδια. Φωνές καρδιές, μισές ζωγραφισμένες αφού άλλος πλούτος δεν υπάρχει απ΄το μοίρασμα, απ΄αυτήν την ακάθεχτη σύνοδο της ζωής που θέλει μέσα σ΄άλλα σώματα να ζούμε,  ίσο και  κόψη του έρωτος. Δεν θα σιγάσουν οι σημασίες τους, γιατί δεν είναι μάτια να σφαλίσουν ορθάνοιχτα σε κάποιον ορίζοντα. Μόνο τ΄ασπρόμαυρο πρόσωπο και ένα λευκότατο, οδυνηρό χρώμα, σινιάλο σπαραχτικό απ΄τις μοναξιές που ατέρμονες γυρνούν τον κόσμο. Μόνο αυτό θ΄απομείνει, μαρτυρία της σφαγής.]

Με την Απλή Μετάβαση ο Γιώργος Καράμπελας αναβιώνει ένα αίσθημα σαιξπηρικό, όπως εκείνη η αύρα που διασώζεται ακέραια στα σονέτα του Βρετανού δημιουργού. Οι θέσεις του είναι ηρωικές και  μαρτυρούν ένα είδος επικού μεγαλείου, κάτι αντίστοιχο με την έκθαμβη άνοιξη, τ΄ανάλογο μιας  έξαψης που είθε, να συντροφεύει τον μοναχικό μας δρόμο. Για τούτο το σημείωμα που ΄χει σαν πιλότο του το ειλικρινές αίσθημα, ο Γιώργος Καράμπελας κερδίζει επάξια τον τίτλο του ποιητή, επιβεβαιώνοντας το ποιοτικό πρόσημο που θέτουν οι εκδόσεις Βακχικόν στην αναζήτηση νέων και ικανών φωνών. Άλλη αναμέτρηση από αυτήν με τον καιρό και με το διαυγές των αισθημάτων δεν απομένει για τον Γιώργο Καράμπελα που έτσι απλά μεταβαίνει σε κάποιο μυστικό, εντός μας κύτταρο.