Τα βιβλία είναι αδιαμφισβήτητα από τους καλύτερους φίλους του ανθρώπου. Έχουν την δύναμη να σε ταξιδέψουν νοερά και να σε κάνουν να «χαθείς» μέσα στις σελίδες τους. Για να ξεκινήσει ευχάριστα η εβδομάδα, σας παρουσιάζουμε τα ευπώλητα λογοτεχνικά βιβλία του ΙΑΝΟΥ.

ΑΡΑΜΠΟΥΡΟΥ ΦΕΡΝΑΝΤΟ
ΠΑΤΡΙΔΑ,  Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

 
Η Πατρίδα, το µεγάλο µυθιστόρηµα της Χώρας των Βάσκων, είναι το µεγάλο µυθιστόρηµα της εποχής µας. Η ιστορία δύο πάλαι ποτέ στενά συνδεδεµένων οικογενειών, που κατασπαράχθηκαν µέχρι θανάτου, είναι η καρδιά της Πατρίδας του Αραµπούρου, που ανατέµνει τα γεγονότα τριάντα χρόνων στη Χώρα των Βάσκων, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 έως το 2011, όταν η εθνικιστική και αυτονοµιστική οργάνωση ΕΤΑ (Euskadi Ta Askatasuna) ανακοίνωσε την οριστική παύση της ένοπλης δράσης. Την ηµέρα που η ΕΤΑ καταθέτει τα όπλα, η Μπιττόρι πηγαίνει στο νεκροταφείο για να ανακοινώσει στον άντρα της πως αποφάσισε να γυρίσει στο χωριό και στο σπίτι τους, που εκείνη εγκατέλειψε µετά τον θάνατό του. Θα καταφέρει να συµβιώσει µε όσους την παρενοχλούσαν πριν και µετά τη δολοφονική επίθεση που έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή τη δική της και της οικογένειάς της; Θα καταφέρει να µάθει ποιος ήταν ο κουκουλοφόρος που µια βροχερή µέρα σκότωσε τον άντρα της, στον δρόµο για τη δουλειά του; Η παρουσία της Μπιττόρι θα διαταράξει την επιφανειακή ηρεµία του χωριού, κυρίως της γειτόνισσάς της, της Μίρεν, άλλοτε στενής φίλης της και µητέρας του Χόσε Μάρι, ενός φυλακισµένου τροµοκράτη και ύποπτου για τους χειρότερους φόβους της Μπιττόρι. Τι συνέβη ανάµεσα σ’ εκείνες τις δύο γυναίκες; Τι δηλητηρίασε τη ζωή των παιδιών και των συζύγων τους, τόσο δεµένων στο παρελθόν; Με τις συγκαλυµµένες ρήξεις και τις ακλόνητες πεποιθήσεις της, µε τις πληγές και τις παλικαριές της, η παράφορη ιστορία της ζωής τους πριν και µετά το χάσµα που άνοιξε ο θάνατος του Τσάτο µάς µιλάει για το ανέφικτο της λήθης και για την ανάγκη της συγχώρεσης σε µια κοινωνία διαιρεµένη από τον πολιτικό φανατισµό.

Δείτε το εδώ

ΜΕΓΑΡΙΤΗ ΕΛΕΝΑ
ΠΕΝΤΕ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΠΑΓΟΥ, Εκδόσεις MOMENTUM

Φοβάσαι να μάθεις την αλήθεια; “Προσκυνώ τη Θεία Δύναμη που με κατέστησε ικανό να μιλώ εξ ονόματός της. Προσκυνώ τον Μέγα Αρχιτέκτονα του κόσμου και τον Υιό Του. Υποκλίνομαι στη Βασίλισσα του κόσμου Μαρία, Μητέρα του Θεανθρώπου. Τιμώ με δόξα και συντάσσομαι στις πεποιθήσεις της νόμιμης βασιλίσσης του Αγγλικού Θρόνου, Μαρίας Τυδώρ. Είμαι εδώ εκούσια και θα πολεμήσω για τα ιδανικά που πρεσβεύω. Ορκίζομαι”. Οι φωνές που βγαίνουν από το στήθος τους είναι ψυχρές, σχεδόν παγωμένες. Προσκυνούν τον εσταυρωμένο με λαχτάρα, με μια ακατανίκητη φιλοδοξία μάχης, που είναι φωλιασμένη σαν κουλουριασμένο φίδι κάτω από τα αγαλμάτινα προσωπεία τους. Δεν υπάρχει επιλογή, μόνο μια στυφή προδιάθεση του κακού, της αδιάλλακτης πυράς που θα γιγαντώσει το άλλοθι των πράξεών τους. Η φωτιά θα θεριέψει. Ο Κύριος θα βασιλέψει. Στους αιώνες των αιώνων. Η ζωή της Νόλας Δομίνικου ανοίγεται μπροστά της σαν ένα ξέφωτο. Είναι τελειόφοιτη φοιτήτρια αρχιτεκτονικής στο Παρίσι, έχει αγαπημένους φίλους και έναν σύντροφο που τη λατρεύει. Και το τελευταίο που φαντάζεται, είναι ότι θα ερωτευτεί, πέρα από κάθε λογική και ένστικτο αυτοσυντήρησης, έναν άντρα που θα παγιδεύσει την ίδια και τη ζωή της κάτω από “πέντε στρώματα πάγου”: σε σχέδια κυριαρχίας και εκδίκησης, που πηγαίνουν αιώνες πίσω και αποβλέπουν αιώνες μπροστά, στη συνωμοσία που εξυφαίνει στις σκιές το Τάγμα της Φωτιάς… Φωτιά και Πάγος, Έρωτας και Κυριαρχία, Πίστη και Προδοσία σε ένα μυθιστόρημα φαντασίας που θα μπορούσε να είναι πραγματικότητα…

Δείτε το εδώ
 
ΒΛΑΣΤΟΣ ΦΩΤΗΣ 
AITNA, Εκδόσεις: ΜΙΚΡΗ ΑΡΚΤΟΣ

Ένα νησί στη μέση του κόσμου: η Σικελία. Ένα ηφαίστειο, η Αίτνα, αληθινός ομφαλός της Μεσογείου. Με τις εκρήξεις της αλλάζει τη γεωλογία και την ιστορία, πάλι και πάλι. Οι άνθρωποί της αναγκάζονται ν αφουγκραστούν και να λατρέψουν τον μέσα κόσμο, που αναμοχλεύεται και απειλεί. Οι ορφικοί θα υμνήσουν, οι φιλόσοφοι θα εμπνεύσουν, οι ποιητές θα συμβολοποιήσουν και οι φυσικοί θα μετρήσουν το ηφαιστειακό φαινόμενο. Ένας γεωλόγος επιχειρεί να πλησιάσει και να εκμεταλλευτεί το κοιμισμένο τέρας. Θα μετρήσει τη ζωή του πάνω στις πλαγιές του βουνού της φωτιάς, καθώς το μετρούμενο γίνεται μέτρο για την φιλόδοξη καρδιά του. Μαζί με τις επιστημονικές πληροφορίες, η Αίτνα θα του προσφέρει το βιωμένο παρελθόν της. Ένα με τα πετρώματα, τα χαμόκλαδα και το κελάηδισμα των πουλιών στα κωνοφόρα, η αγάπη, ο φθόνος, η ελπίδα, η ματαίωση, η πίστη, η λησμονιά πλημμυρίζουν τις οθόνες των συσκευών μέτρησης του επιστήμονα. Η Αίτνα γίνεται η μοίρα του. Καλωδιωμένη με σύγχρονες συσκευές, στοχευόμενη από δορυφόρους, διάτρητη από ερευνητικές τομές, η Αίτνα συνεχίζει να προπορεύεται του ανθρώπινου νου σε καταστροφική και αναμορφωτική ισχύ. Είναι το σύμβολο των φυσικών ορίων που πάνω τους ασκείται (και συχνά συντρίβεται) ο ανθρώπινος στοχασμός.

Δείτε το εδώ.

ΓΙΑΛΟΜ ΙΡΒΙΝ
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ; ΤΟΤΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ!, Εκδόσεις ΑΓΡΑ

Στη μακρόχρονη καριέρα του ο Ίρβιν Γιάλομ ασχολήθηκε με τη διερεύνηση της ζωής των άλλων. Στο βιβλίο ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ; ΤΟΤΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ! – ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥ, την αυτοβιογραφία του, που από καιρό την περιμέναμε, στρέφει το θεραπευτικό βλέμμα του στον εαυτό του, εξετάζει τις σχέσεις που τον διαμόρφωσαν και σκιαγραφεί το πρωτοποριακό του έργο, για το οποίο έγινε διάσημος. Παιδί Ρωσοεβραίων μεταναστών, ο Γιάλομ μεγάλωσε σε μια εργατική γειτονιά της Ουάσινγκτον. Θέλοντας να ξεφύγει από τα όριά της, έβαλε σκοπό να γίνει γιατρός. Η ανέλιξή του ήταν εντυπωσιακή: Ο Γιάλομ μοιράζεται με τους αναγνώστες το ξεκίνημά του στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, εν μέσω των πολιτισμικών ζυμώσεων και ταραχών της δεκαετίας του 1960, τη στροφή του στη συγγραφή λογοτεχνικών έργων, για να διερευνήσει σε μεγαλύτερο βάθος την ανθρώπινη ψυχή, και την εξέλιξή του σε συγγραφέα παγκόσμιου βεληνεκούς.

Στην αυτοβιογραφία του παρακολουθούμε επίσης πώς ο Γιάλομ διαμόρφωσε την πρωτοποριακή του προσέγγιση στην ομαδική ψυχοθεραπεία και πώς εξελίχθηκε στον σημαντικότερο σύγχρονο υπαρξιακό ψυχοθεραπευτή, αντλώντας από τη σοφία μεγάλων στοχαστών όλων των εποχών. Ανακαλύπτουμε από πού εμπνεύστηκε τα βιβλία του που αγαπήθηκαν από το διεθνές αναγνωστικό κοινό, όπως ο Δήμιος του έρωτα και το Όταν έκλαψε ο Νίτσε, όπου η σύνθεση ψυχολογίας και φιλοσοφίας οδήγησε σε μια νέα αποκαλυπτική κατανόηση της ανθρώπινης συνθήκης. Συνυφαίνοντας τις ιστορίες των πιο αξιομνημόνευτων ασθενών του με αφηγήσεις για προσωπικούς του έρωτες, διαβάσματα, περιπέτειες, απογοητεύσεις, οικογενειακές στιγμές και επαγγελματικές επιτυχίες, το βιβλίο ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ Η ΖΩΗ; ΤΟΤΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ! – ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΨΥΧΙΑΤΡΟΥ ανοίγει στους αναγνώστες ένα παράθυρο στην οικογενειακή ζωή του Γιάλομ, στην επιστημονική και ψυχοθεραπευτική πορεία του και στη συγγραφή των βιβλίων που τον καθιέρωσαν.

Δείτε το εδώ
 
ΟΜΠΑΜΑ ΜΙΣΕΛ
BECOMING Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ,  Εκδόσεις ΑΘΕΝS BOOKSTORE
 

 
Μια προσωπική, δυνατή αυτοβιογραφία από την Πρώην Πρώτη Κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών, που μπορεί να εμπνεύσει… Μέσα από μια γεμάτη νόημα και επιτεύγματα ζωή, η Michelle Obama έχει αναδείχθει σε μια από τις πιο εμβληματικές και συναρπαστικές γυναίκες της εποχής μας. Ως Πρώτη Κυρία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής – η πρώτη Αφροαμερικανή που υπηρέτησε σε αυτό το αξίωμα – συνεισέφερε στη δημιουργία του πιο φιλόξενου και χωρίς αποκλεισμούς Λευκού Οίκου στην ιστορία και παράλληλα εδραιώθηκε ως ισχυρός υποστηρικτής για τις γυναίκες και τα κορίτσια στις ΗΠΑ και σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταβάλλοντας δραματικά τους τρόπους με τους οποίους οι οικογένειες επιδιώκουν μια πιο υγιή και δραστήρια ζωή, ενώ στάθηκε δίπλα στον σύζυγό της όσο εκείνος καθοδηγούσε την Αμερική σε κάποιες από τις πιο δύσκολες στιγμές. Ταυτόχρονα μεγάλωνε δυο “προσγειωμένες” κόρες κάτω από την αδυσώπητη ματιά των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Δείτε το εδώ

ΧΩΜΕΝΙΔΗΣ Χ. Α.
Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Εµπνευσµένος από τον έρωτα της Εύας Πάλµερ και του Άγγελου Σικελιανού —µα όχι προσηλωµένος στα αληθινά γεγονότα— ο Φοίνικας είναι το πιο φιλόδοξο έργο του Χωµενίδη. Καλύπτει εβδοµήντα σχεδόν χρόνια, από το 1860 έως το 1927. Κινείται από τα βοσκοτόπια της Πάρνηθας µέχρι τη Νέα Υόρκη των αρχών του 20ού αιώνα κι από το «µαύρο 1897» ίσαµε τους Βαλκανικούς Πολέµους, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη µεσοπολεµική Αθήνα, το Πήλιο, τους Δελφούς…

Κυρίως όµως ο Φοίνικας δεν αφήνει ανέγγιχτο κανένα από τα µεγάλα, τα διαχρονικά ζητήµατα. Την καταγωγή και την ταυτότητα του καθενός, τον έρωτα, τη γονεϊκότητα, τις ολισθηρές στροφές του βίου, την πίστη και την προδοσία, την αγωνία για ένα νόηµα που θα υπερβαίνει τον θάνατο. Ο φοίνικας, το εµβληµατικό πουλί που αιώνια καίγεται από την ίδια τη φωτιά του και αιώνια ξαναγεννιέται από τις στάχτες του, κυριαρχεί —έστω και αθέατος— από την αρχή του µυθιστορήµατος. Και αποθεώνεται στο τέλος του.

Δείτε το εδώ

ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ ΘΟΔΩΡΗΣ
ΛΙΑΝΟΚΕΡΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ,  Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
 

 
Μόι μάικα… Μάνα μου…» Της σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπο η Αρετή, άνοιξε η μικρή τα βλέφαρά της και την κοίταξε με μάτια μουσκεμένα. «Τη μάνα σου έβλεπες, Βάσιλκα; Τη φώναζες στον ύπνο σου…» «Τη μάνα μου δεν τη θυμάμαι, δεν τη γνώρισα ποτέ, πώς να τη δω;» της αποκρίθηκε σιγαλόφωνα, ανάκατα, μισά ελληνικά, μισά βουλγάρικα. «Εσένα έβλεπα…» συνέχισε με χειλάκια τρεμάμενα. «Εσένα έβλεπα, κυρά δασκάλα…» Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, αδυσώπητος μαίνεται ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες. Γυναίκες της μικρής πατρίδας. Δασκάλες, νοσοκόμες. Σαν την Αρετή, σαν τη Φωτεινή. Κι άγουρα βλαστάρια, με βάσανο μεγαλωμένα, με κίνδυνο αναστημένα. Σαν τη μικρούλα Βάσιλκα, που μάνα δε γνώρισε ποτέ, μια χούφτα μόνο τα χρόνια της, γιομάτα πείνα και κατατρεγμό, οχτώ χρονών παιδί και την έχουν σαρώσει τα δεινοπαθήματα όλου του κόσμου. Σαν τον Μήλιο και την Ανθή, κλωνιά απογυμνωμένα καταμεσής σε άγριο πόλεμο, με σπίτι πυρπολημένο και γονιούς χαμένους στις επιθέσεις των κομιτατζήδων. Λιανοκέρια της μικρής πατρίδας. Φλόγες που τρεμοσβήνουν στο ξεροβόρι. Φύλλα σκόρπια στο άγιο χώμα της.
 
Δείτε το εδώ

ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΑΛΚΥΟΝΗ
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ, Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
 

ΟΙ ήρωες της Αλκυόνης Παπαδάκη, σαν μοναχικοί γλάροι, περπατούν μέσα στη βροχή και ζωγραφίζουν εικόνες στην ψυχή μας.
Ένα λυρικό μυθιστόρημα για την αέναη αναμέτρηση μάνας κόρης και τον προδότη έρωτα, αυτόν που διαλέγουμε εμείς…
Εμείς… που κάναμε ψίχουλα την ψυχή μας για να ταΐσουμε τα όρνια.
Εμείς… που περπατήσαμε μέσα στη βροχή γιατί δεν καταδεχτήκαμε να πάρουμε την ομπρέλα που μας πρόσφεραν οι άλλοι επ’ αμοιβή…
Εμείς… που περπατήσαμε στον υπόνομο μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
Εμείς… που κάναμε τον δράκο που φώλιαζε μέσα μας να χαμογελάσει.
Εμείς… που φτάσαμε στην άκρη του γκρεμού, μόνο και μόνο για ν’ απολαύσουμε τη θέα…
Εμείς… που δεν ζητήσαμε ποτέ τα ρέστα της ζωής μας από τον ταμία.
Να ’μαστε, λέει, στη βαρκούλα… και να ’χε φεγγαράδα… και ν’ αρμενίζαμε…
Δείτε το εδώ

ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ ΙΩΑΝΝΑ
ΧΙΛΙΕΣ ΑΝΑΣΕΣ, Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Κουμπί, κούτελο, τάφος, Βράχος ασκήσεις για δυνατούς λύτες. Ήταν όντως αινίγματα ή ο άγριος θάνατος την είχε κλονίσει τόσο που έχανε το νόημα του τετέλεσται και το μέτρο των τετελεσμένων; Άγγιξε το άσπρο πουκάμισο του Στέλιου, άπλυτο από το καλοκαίρι. Μύρισε λαίμαργα τις κιτρινίλες του ιδρώτα του στις μασχάλες, φίλησε τον γιακά σαν να φιλούσε τον λαιμό του. Εσένα, δεν έχω σκοπό να σε μπουγαδιάσω, ψιθύρισε κι αμέσως μετά κόλλησε στον καθρέφτη. Λαχταρούσε να βρει κατάφατσα εκεί το πρόσωπο του άντρα της, να δει τα ματόκλαδά του να παίζουν, τις φλέβες του λαιμού να φουσκώνουν και να ξεφουσκώνουν ολοζώντανες. Θα ακουμπούσε τα δάχτυλά της στο κεφάλι του, θα μετρούσε σωστά το πλάτος του μετώπου, την απόσταση από τα φρύδια ως τις ρίζες των μαλλιών του. Περίμενε, περίμενε, στο τζάμι υπήρχε μόνο το σπασμένο μούτρο της και το θολωμένο βλέμμα της. Αυτή, η Πηγή Βογιατζή, αυτή που διάβαζε τα μάτια των άλλων, καρφώθηκε εκεί για είκοσι λεπτά και δεν μπορούσε να διαβάσει τα δικά της. Ένιωσε το στήθος και το κεφάλι της να καίνε την ίδια στιγμή που τα πόδια της είχαν ολότελα ξυλιάσει, άλλος άνθρωπος από τη μέση και πάνω, άλλος από τη μέση και κάτω. Έκλεισε τα μάτια και ψιθύρισε πέντε λέξεις κοφτά. Δεν ξέρω πού να είμαι.

Δείτε το εδώ