Η Μαριάννα Πλιάκου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1976. Σπούδασε Ιστορία, Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία και Ψυχολογία. Ζει κι εργάζεται στο Guernsey. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Σιωπή (εκδόσεις Πολύτροπον 2015) και 2017 (εκδόσεις Κύφαντα 2019). Μόλις κυκλοφόρησε η νέα της ποιητική συλλογή Χ από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Συνέντευξη στον Γιάννη Παπαδόπουλο

Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;

Σε πρώτο επίπεδο να επικοινωνήσω, συνδέοντας τη δική μου εμπειρία και αλήθεια με αυτή των άλλων. Η συγγραφική αξίωση, με άλλα λόγια, όπως την όρισε ο Κώστας Μαυρουδής – να ψάχνεις ξένους που θα καταλάβουν αυτό που νιώθεις. Μαζί, κάθε βιβλίο θέλει να συζητήσει κάτι νέο. Το τελευταίο, το «Χ», ανα(συ)ζητά τη ζωή στο μεταίχμιο και το σημείο αυτό όπου όλοι ομοιοκαταληκτούμε, την ανθρωπιά μας.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς είναι να καταφέρετε να εκφράσετε τη σκέψη σας πάνω στο χαρτί;

Η δυσκολία αφορά περισσότερο την παραγωγή της σκέψης (αφήγησης, μηνύματος) που θέλω να επικοινωνήσω, δηλ. η διαδικασία αυτή μέχρι να καταλήξω στο τι ακριβώς θέλω να πω. Η διατύπωση μετά στο χαρτί είναι ευκολότερη, αν και η επιμέλεια έχει επίσης κάμποσα στάδια, μέχρι να καταλήξω στην τελική μορφή.

Ποιες είναι οι επιρροές σας;

Τα πάντα με έναν τρόπο. Ωστόσο, νομίζω, είναι σημαντική η επιρροή των σπουδών μου στην ψυχολογία, καθώς με ενθαρρύνει να παρατηρώ και να προσπαθώ να καταλάβω την ανθρώπινη συμπεριφορά από απόσταση και χωρίς μοραλισμό. Κάτι που με τη σειρά του με βοηθά να σκεφτώ και να γράψω.

Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας;

Ευρύς κοινός παρονομαστής στα τρία βιβλία η μάλλον υπαρξιακή και βιωματική αφετηρία τους. Ωστόσο, καθένα με τη δική του κατεύθυνση – η πιο μυθολογική «Σιωπή», τα πορτρέτα της μέσης ηλικίας και της ασθένειας  στο «2017», και τώρα το «Χ».

Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο σας.

Το «Χ» ξεκινά από ένα βίωμα κοινό για πολλούς από εμάς: τη διαρκή υπέρβαση ορίων και τη συνύπαρξη διαφορετικοτήτων στην ταυτότητά μας (ως άτομα και κοινωνίες), διαφορετικότητες που δεν αναιρούν η μία την άλλη (ως «είτε/είτε»), μα αλληλοσυμπληρώνονται (ως «και/και»). Στο πλαίσιο αυτό, το νησί του Guernsey, όπου κατοικούμε τα τελευταία χρόνια,  γίνεται το όχημα-μεταφορά για τη συζήτηση της υπέρβασης, και της σύγκλισης όλων των διαφορετικών στοιχείων. Η σύγκλιση, λοιπόν, ως το σημείο Χ,  στο οποίο πατά (και το οποίο γιορτάζει) η συλλογή – εκεί όπου όλοι συναντιόμαστε, δηλ. η ανθρωπιά μας, με όλη την ομορφιά, τον πόνο, τη χαρά, την αγωνία που κουβαλά.

Συγγραφέας γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Νομίζω και τα δυο μαζί, όπως με τα περισσότερα στη ζωή.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον τομέα της λογοτεχνίας τι θα ήταν αυτό;

Θα ήταν καλοδεχούμενη μια πιο ευνοϊκή οικονομική διευθέτηση για τους συγγραφείς.

Έχετε επόμενα συγγραφικά σχέδια;

Ακόμα δεν έχω αποφασίσει που θέλω να κινηθώ. Όμως είναι στο πίσω μέρος του μυαλού μου.