«Τα μικρά αυτά κειμενάκια που έχουν συγκεντρωθεί σε αυτό τον τόμο είναι μια προσπάθεια να συγκροτηθεί ένας τέτοιος μικρόκοσμος όταν με τύλιγε και με απειλούσε το σκοτάδι. Δεν είχα πρόθεση να τα δημοσιεύσω. Τα θεωρούσα πολύ προσωπικά. Και από μια σύμπτωση κατάλαβα πως δεν υπάρχει προσωπικός λόγος. Αφού είμαστε όντα με λόγο, είμαστε μέσα στην κοινωνία. Και η κοινότητα είναι αυτή που σου δίνει ένα λόγο για να ανακαλύψεις την προσωπικότητά σου, μοναδική και ανεπανάληπτη, όπως ακριβώς είναι τα δακτυλικά σου αποτυπώματα. Συνομιλητές υπάρχουν. Αρκεί να μπορείς να μιλήσεις. Και έτσι βγήκε αυτό το βιβλίο».

Περικλής Κοροβέσης για τις «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες» 

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

«Είχα σβήσει με μπλάνκο το όνομά σου από την ατζέντα μου. Δεν περίμενα να ξαναπάρεις τηλέφωνο ύστερα από τόσον καιρό. Και όμως πήρες. Ρώτησες αν ενοχλείς. Ήσουν ευγενική. Το μέταλλο της φωνής σου, πολύτιμο όπως πάντα. Ρώτησες αν γράφω. Δεν ήθελες να με διακόψεις. Εκτιμούσες πάντα την δουλειά μου. Ρωτάς τι κάνω. “Όλα καλά”, σου λέω. Τί να σου πω; Με γάμησες, Περίπατο έκανες στη ζωή μου και τη διάλυσες».

AGAPITOS LINES

«Είχες χαθεί από μέρες. Ούτε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή ούτε κάποιο σημείωμα κάτω από την πόρτα. Κατέβηκα στο λιμάνι και έψαχνα για την άγονη γραμμή. AGAPITOS LINES, με τις βρώμικες τουαλέτες και τα χυδαία φαγητά. Περίμενα πως κάπου εδώ θα σε έβρισκα. Ανέβαινα και κατέβαινα σκάλες. Γύριζα στα σαλόνια και στις κουπαστές. Τίποτα. Και φτάναμε στα λιμάνια μέσα στη νύχτα. Χάζευα τα φώτα. Ξαναφεύγαμε. Και σε ξαναέψαχνα. Μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω. Δεν ταξίδευα. Βούλιαζα».

ΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΑΓΙΟΙ

«Ήρωες και Άγιοι δεν υπάρχουν. Τους έφτιαξαν μετά. Ήθελαν να στηρίξουν την δικιά τους τυραννία αγιοποιώντας κάποια καθάρματα. Τους δικούς μας σοφούς και αγίους δεν θα τους μάθουμε ποτέ. Η εξουσία τους εξαφανίζει συστηματικά και σβήνει κάθε τους σημάδι. Και εμείς τους αγνοήσαμε όσο ζούσαν δίπλα μας, σαν και εμάς. Γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε στον εαυτό μας. Πώς να πιστέψουμε λοιπόν στον άλλον;».

ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΙ

«Εμείς οι εκτελεσμένοι δεν ξεκινήσαμε τυχαία. Αυτό που θέλαμε ξεπερνούσε τη θνητή ζωή μας. Και αποφασίσαμε να την ορίσουμε μέχρι το τέλος. Τί θα μπορούσαν να μας κάνουν; Μια ζωή μονάχα θα μας έπαιρναν. Είχαμε ζήσει χίλιες. Έτσι σταθήκαμε όρθιοι και αρνηθήκαμε να μας δέσουν τα μάτια».

ΜΕΣΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

«Θέλουμε τη σωτηρία μας και αγαπάμε την καταστροφή μας. Ψηφίζουμε κόμματα που μας έπεισαν με ψέματα και πιστέψαμε πως θα βρούμε δουλειά με την ψήφο μας. Και πάντα περιμένουμε στις ατέλειωτες ουρές παντού. Θυμώνουμε, αγανακτούμε, βρίζουμε. Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε και τίποτα. Ξαναγυρίζουμε στα ίδια. Έτσι έχουμε συνηθίσει. Την καταστροφή μας την ξέρουμε. Αυτό μας δίνει σιγουριά. Το άγνωστο είναι αβέβαιο. Και αυτό μας τρομάζει».

ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ

«Το δέντρο που έδεσαν και εκτέλεσαν τον Λουμούμπα, υπάρχει ακόμα στο δάσος Μοναντιγκούσα. Είναι γεμάτο σφαίρες που φαίνονται ακόμα. Πέρασαν από το λεπτό κορμί του Πατρίς και καρφώθηκαν στον κορμό του δέντρου. Το δέντρο επέζησε και θυμίζει πάντα το αποτρόπαιο έγκλημα των Βρυξελλών. Ο εκτελεστής Μομπούτου πήρε δώρο σε πρώτη φάση τριάντα χρόνια εξουσίας. Ήτανε, βλέπετε, ευρωπαϊστής, φιλελεύθερος και εκσυγχρονιστής. Η διεθνής κοινότητα απέκτησε έναν πιστό φίλο. Ο Μομπούτου ανταποκρίθηκε στην φιλία γενναιόδωρα. Έδωσε διαμάντια, χρυσό, πετρέλαιο, κοβάλτιο, χαλκό, και ότι άλλο πολύτιμο είχε η γη του Κονγκό στα σπλάχνα της. Το ανεξάρτητο Κονγκό γίνεται πάλι αποικία. Και όταν ο Μομπούτου αποδήμησε εις Κύριον, άφησε μια περιουσία ίση με το δημόσιο χρέος. Ήταν η δεύτερη δόση του δώρου του από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για τις υπηρεσίες του. Λίγοι γνωρίζουν πως οι δυο αυτοί οργανισμοί είναι μηχανές πολέμου. Κάνουν τις πρώην αποικίες, πάλι αποικίες. Αυτή τη φορά όχι με οβίδες, αλλά με χρέος».

Ο ΜΠΙΟΧΟ

«Τον Μπιόχο, τον αρχηγό των εξεγερμένων ινδιάνων τον έχουν εκτελέσει πολλές φορές στο Παλένκε. Μα εκείνος ξαναεμφανίζεται και χτυπάει σκληρά. Τον πιάνουν και τον ξαναεκτελούν. Αυτός επανέρχεται με μεγαλύτερη ορμή. Είναι αθάνατος. Πάντα στην πρώτη γραμμή και κάνει τους τυράννους να χάνουν τον ύπνο τους. Τελικά ποιο είναι το μυστικό της αθανασίας του Ντομίνγκο Μπιόχο; Η Γενική Συνέλευση. Κάθε φορά που σκοτώνεται ο ηγέτης τους, εκλέγει έναν άλλον και παίρνει το ίδιο όνομα. Ο Ντομίνγκο δεν είναι ένας. Είναι πολλοί».

ΚΟΛΑΣΗ

«Σε ένα παρεκκλήσι της Πάδοβας, ο Τζιότο ζωγράφισε την κόλαση με τους διαβόλους. Βασάνιζαν αμαρτωλούς. Όλα τους τα εργαλεία ήταν αυτά της Ιεράς Εξέτασης. Το ερώτημα μπαίνει απλά: αφού όλοι αυτοί οι αμαρτωλοί ήταν όργανα του Σατανά και ακολουθούσαν τις εντολές του, γιατί δεν τους αντάμειψε δίνοντάς τους έναν παράδεισο για να συνεχίσουν ανενόχλητα και αιωνίως τις ακολασίες τους; Δικοί του ήταν άλλωστε. Τόσος αχάριστος ήταν; Μετά έρχεται και μία άλλη σκέψη: η Ιερά Εξέταση, χρησιμοποιεί τα ίδια εργαλεία με αυτά της κόλασης για τον ίδιο σκοπό; Το σωφρονισμό; Μήπως η Κόλαση είναι μια υπηρεσία της Καθολικής Εκκλησίας που συνεχίζει την δουλειά της στην άλλη ζωή; Πάντως όσοι έψαξαν στη Βίβλο για να βρουν τη λέξη κόλαση δεν την βρήκαν πουθενά. Είναι επινόηση των παπάδων. Τελικά ο Σατανάς για ποιον δουλεύει;».

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

«Δεν υπάρχει κελί που να μην τρυπιέται. Δεν υπάρχει φυλακή που δεν μπορείς να δραπετεύσεις. Δεν υπάρχει σκλαβιά που να εμποδίζει την ελευθερία σου. Όλα είναι στο κεφάλι σου. Σπάσ’ το και πέτα. Ο ουρανός είναι απέραντος. Υπάρχει μια γωνιά που σε περιμένει. Βρες την».

To βιβλίο του Περικλή Κοροβέση «Παράπλευρες καθημερινές απώλειες» κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις των Συναδέλφων»