Εκεί στης Ύδρας τ’ ανοιχτά και των Σπετσών
να σου μπροστά μου ένα δελφινοκόριτσο …
Οδυσσέας Ελύτης

Στερεότυπο

Δεν αποκλείεται ο Ελύτης να είχε υπ’ όψη του την Έλενα Ακρίτα ως δελφινοκόριτσο, γιατί την πρόλαβε στην ακμή της. Αποκλείεται όμως να την είχε οραματιστεί ως Επικρατείας του Τσίπρα και της Αριστεράς. Ήταν κατά τον προηγούμενο αιώνα μια persona χαριτωμένη και τηλεοπτικώς διακεκριμένη σε πνευματικά παίγνια του τύπου ‘Ο πιο αδύναμος κρίκος’, όπου ενσάρκωνε την όμορφη-κακιά (τσούχτρα).

Τα τηλεοπτικά στερεότυπα δεν ξεπερνιούνται εύκολα, πόσο μάλλον αν δεν το επιθυμεί κι η πράττουσα. Η πρωτοετής βουλευτής κ Ακρίτα προφανώς επιλέγει την διαιώνιση του στερεοτύπου αυτού σε άλλα πεδία, ελλείψει καταλληλότερου ρεπερτορίου. Η επιτυχία της αυτή την φορά είναι αμφίβολη.

Ενίοτε λόγω υπερβάλλοντος ζήλου εκτίθετο από τότε. Κάποτε ως ‘τσούχτρα’ καταχέριαζε κάποιον που του είχε ζητήσει να ονομάσει τρείς ποιητικές συλλογές του Καββαδία κι εκείνος ο δυστυχής δεν ήξερε. Διαβάζοντας το σκονάκι της απάντησης, με πικρόχολο ύφος του είπε: «Μαραμπού, Τραβέρσο, Πούσι» και προσέθεσε από μόνη της «… και τόσες άλλες!», αγνοώντας προφανώς ότι δεν υπήρχε τέταρτη. Ακόμη γελάω!

Πλησιάζοντας πια τα εβδομήντα και σε ρόλο τιμωμένης πνευματικής εφεδρείας του Έθνους (αντικατέστησε ως ιδιότητα τον Βασίλη Βασιλικό) διαθέτει στην Βουλή κάθε ελευθερία έκφρασης ακόμη κι ασυνάρτητης.

Δύσκολα μπορεί κανείς να αποδώσει τις πολιτικές παρεμβάσεις της σε κάποιο πολιτικό μέντορα, που κάπου το πάει. Μέχρις αποδείξεως του εναντίου οι κινήσεις της θεωρούνται μάλλον χορειοαθετωτικές με χρήση τεχνασμάτων του κόσμου της trash ΤV. Ωστόσο το μέλλον θα δείξει αν το παιγνίδι με τις κουμπάρες εκφράζει κάποιο μεγαλόπνοο σχεδιασμό από αυτούς που μας έχει συνηθίσει η ελληνική αριστερά. Γιατί τότε ο αδύναμος κρίκος θα είναι άλλος.

Δελφινοκόριτσο

Μετά τις εκατό μέρες που αλλάξανε (;) τον ΣΥΡΙΖΑ ο νέος Πρόεδρος απηύθυνε πρόσκληση για ένα weekend εργασίας, με δικά του έξοδα, στο εξοχικό του στις Σπέτσες. Πόσο ευγενικό είναι να αντιμετωπίζεται έτσι μια πρόσκληση, η οποία αν κάποιος είναι ανταρτικής ψυχολογίας στο φινάλε δεν συνοδευόνταν από κάποια ρήτρα κομματικής πειθαρχίας. Δεν πας εσύ, δεν σε βάζει αυτός στα ψηφοδέλτια, πάντα φίλοι!

Αντιθέτως είναι αποκρουστικό και κάλπικο το να αντιπροτείνεις ως τόπο συνεύρεσης τον Ασπρόπυργο ή τα Νέα Λιόσια για λαϊκότητα, ακόμη κι αν ουδείς συριζαίος έχει εκεί εξοχικό ουδέ αγροτεμάχιο. Ιδιαιτέρως, μια κόρη Φιλοθέης-Ψυχικού που υπερψηφίζει και τον δήμαρχο.

Πολύ φιλοθεάτικη ήταν κι η παρατήρηση της για τους πρωτοετείς αστυνομικούς. Είναι κι αυτοί εργαζόμενοι σαν τους πρωτοετείς βουλευτές, με πολύ  λιγότερες απολαβές και σε πολύ πιο επικίνδυνες συνθήκες (τρεις νεκροί τον τελευταίο μήνα) Από που άραγε προκύπτει ότι έχουν περισσότερες υποχρεώσεις αθόρυβης και πειθαρχημένης εργασίας, αν όχι από την ταξική τους μειονεξία; Αριστερά από του Αϊδίνη …

Αν δεν είναι η ταξική προκατάληψη πως η πειθαρχημένη κι αθόρυβη δουλειά είναι μόνον για τους πτωχούς τότε πως εξηγείται η εκ μέρους ενός γραφιά ταύτιση του powerpoint με την χωροφυλακή; Μισή ώρα οργανωμένης διάλεξης φθάνει και περισσεύει στην οιανδήποτε προκειμένου να εκθέσει το πλούσιο έργο της. Εκτός κι αν το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί, ότι χωρίς την αμπελοφιλοσοφία του pumaro κι ελλείψει ψαχνού κινδυνεύει κανείς αντί να εκθέσει να εκτεθεί.

Εργαλειοποίηση;

Υπάρχουν βεβαίως κι αληθώς θιγόμενοι από τις καινοτομίες της οργάνωσης της επικοινωνίας με κανόνες. Κατ’ αρχάς η αλλεργία της νομενκλατούρας απέναντι στους κανόνες, όταν τούτοι δεν οδηγούν σε προβλέψιμο αποτέλεσμα, κατέστη πασίδηλη κατά την διαχείριση του «λάθος» αποτελέσματος του Σεπτεμβρίου.

Το να ξεφύγουν κάποιοι από τους ρόλους, να απεκδυθούν τις στολές, να παρατήσουν την ξύλινη φρασεολογία, το  αναμιχθούν αληθώς τους προκαλεί ανασφάλεια. Θεωρείται ως μια εξωτική αμερικανιά του πλούσιου. Κι αυτά λέγονται στην χώρα των συμποσίων και των δειπνοσοφιστών!

Άραγε διήμερα συμπόσια σε απομακρυσμένα ξενοδοχεία μακριά από περισπασμούς δεν κάνουν Έλληνες επιστήμονες, φιλόσοφοι, σκακιστές, αθλητικές ομάδες παρά μόνο εταιρείες κι επιχειρήσεις; Ακόμη κι ο στρατηγός Φλώρος του ΓΕΕΘΑ να είχε μια τέτοια ιδέα, λιγότερες αντιδράσεις θα συναντούσε από αυτές που ορθώθηκαν των ‘αυστηρών’ αγωνιστών της Αριστεράς.

Νομίζω ότι προλαβαίνουν ακόμη. Υπάρχουν κενές θέσεις μεταξύ των σοβαροτάτων νεαρών δημογερόντων Αλεξίου Χαρίτση και Αθανασίου Ηλιοπούλου.

Ο στόχος πάντως τέτοιων πρωτοβουλιών είναι το να σπάνε τα μικροσυστήματα και να δημιουργείται η ψυχολογία μιας μεγάλης κι ενιαίας ομάδας. Αυτό δηλαδή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε και δεν κατάφερε ποτέ να αποκτήσει! Έφθασε μάλιστα η παθολογία του σε τέτοιο σημείο ώστε να θεωρεί το ελάττωμα του όχι απλώς προτέρημα αλλά κι ως μια φυσική αναπόδραστη κατάσταση και την απαίτηση πρόσκτησης ενιαίου πνεύματος ως μια απαράδεκτη διαστροφή.

Οι αξιωματούχοι, οι ομαδάρχες, οι  άνθρωποι με ραμμένους τους ρόλους και τις διαδικασίες πάνω στην προσωπική τους ασημαντότητα ίσως και να έχουν πραγματικούς λόγους να αντιδρούν, αν και δεν φαντάζομαι να τους εμπιστεύτηκαν στην Έλενα.

Επίμετρον

Μια ιδέα θα ήταν, εφόσον ο κ Στέφανος κι ο new SYRIZA δεν τυγχάνουν του γούστου της  ας του τα βροντήξει καλώντας τον να καταλάβει την εξ απονομής έδρα της στο Κοινοβούλιο.

Νομίζω έτσι θα τον εκθέσει ανεπανόρθωτα!