Το περασμένο Σάββατο, 14 Ιουνίου, το Athens Pride έκλεισε τα 10 του χρόνια και εκτός από επετειακό ήταν και μεγαλύτερο από ποτέ (οι πρώτες εκτιμήσεις μιλάνε για 20,000 κόσμο). Έχοντας βιώσει και την εμπειρία του πρώτου Pride, το 2005, όπου ήμασταν δεν ήμασταν 500 άτομα,  η συγκίνηση και η περηφάνια που ένιωσα θα ήταν μάλλον δύσκολο να αποτυπωθεί σε λέξεις.

Παρ’όλα αυτά, όπως κάθε χρόνο δεν λείπουν οι γκρίνιες και οι κριτικές για το ότι είναι «πανηγύρι», ότι δεν θα μας πάρουν στα σοβαρά όταν διεκδικούμε με στρας, γκλίτερ και ημίγυμνα κορμιά, ότι εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσείς κουνάτε τον κώλο σας στα Pride. Και ήρθε φέτος και ο Καμίνης και χαίρεστε κιόλας, ενώ δεν θα έπρεπε γιατί έχει κάνει τα χίλια στραβά και που τα προηγούμενα χρόνια δεν ερχόταν.

Τέτοιες κριτικές ακούμε ακόμη και από ανθρώπους που κατά τα άλλα υποστηρίζουν τα αιτήματα μας, την ισότητα και λοιπά. Απλώς, αυτή η έλλειψη σοβαροφάνειας, η διεκδικήσεις που έχουν δημιουργικότητα, χιούμορ ακόμη και αυτοσαρκασμό κλείνουν τσαχπίνικα το μάτι στη δική τους σεμνοτυφία, στη σοβαροφάνεια και ενοχλούν.

Εγώ πάλι μια χαρά τα βρίσκω όλα. Γιατί αυτό είναι το Pride, αυτό είναι περηφάνια. Να κατεβαίνεις στο δρόμο, στο φως της ημέρας, όπως είσαι. Να διεκδικείς της ελευθερία της έκφρασης, το δικαίωμα να εκφράζεις τη σεξουαλικότητα και το φύλο σου όπως τα νιώθεις.
Και ναι, εκτός από διεκδίκηση, είναι και πάρτι. Γιατί το γεγονός ότι συγκεντρώνεται όλος αυτός ο κόσμος για να διεκδικήσει ορατότητα και ισότητα, είναι και γιορτή. Το ότι είμαστε κάθε χρόνο περισσότερες και περισσότεροι είναι χαρά.  Και αυτή είναι και η ομορφιά του Pride. Ότι υπερασπίζεται την διαφορετικότητα ακόμη και στον τρόπο διεκδίκησης. Ότι μπορεί να δείξει σε ένα νέο παιδί (και όχι μόνο) που αισθάνεται απόρριψη, μοναξιά ή αμφισβήτηση, να δει πως δεν είναι μόνος ή μόνη.

Μια από τις μεγαλύτερες , για μένα, κατακτήσεις του Pride είναι πως έχω δει ανθρώπους, μετά το πρώτο τους Pride να βρίσκουν το θάρρος να κάνουν coming out. Ακόμη και αν αυτό ήταν το μόνο πράγμα που θα κατάφερνε ποτέ, δεν είναι λίγο και δείχνει πως κάτι γίνεται σωστά.

Όσο για τον Καμίνη, άσχετα με το αν συμφωνούμε πολιτικά μαζί του ή τη γνώμη που έχουμε για το πρόσωπο του, είναι ο Δήμαρχος την Αθήνας, που δίνει την αιγίδα στο Pride και που είναι υποχρεωμένος να έρθει  με αυτή την ιδιότητα, ώστε να δώσει και μια παραπάνω θεσμική αναγνώριση. Και το ότι το Pride έχει πια μεγαλώσει και δυναμώσει τόσο ώστε να μην μπορεί πλέον να το αγνοεί ο όποιος Δήμαρχος, μόνο ως θετικό το βλέπω. Κατά τα άλλα, προσωπικά, ούτε θα τον αγαπήσω επειδή ήρθε, ούτε μου αφαιρείται με κάποιον τρόπο το δικαίωμα να ασκώ κριτική απέναντι στα θέματα με τα οποία δεν συμφωνώ ή θεωρώ πως χειρίζεται λάθος.

Οι άνθρωποι λοιπόν που στηρίζουμε και πηγαίνουμε στο AthensPride και στο κάθε Φεστιβάλ Υπερηφάνειας, δεν σημαίνει ότι έχουμε λύσει όλα μας τα άλλα προβλήματα, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να έχουμε τις επί μέρους αντιρρήσεις μας. Αλλά πηγαίνουμε γιατί αναγνωρίζουμε την ανάγκη για ορατότητα και συμμετοχή. Γιατί όσο τέτοιοι θεσμοί μεγαλώνουν και αποκτούν μαζικότητα, τόσο θα μπορούμε να πιέσουμε περισσότερο για θεσμικές αλλαγές. Και ίσως βοηθήσει και άλλο κόσμο να δει πως η σεξουαλικότητα δεν είναι κάτι που ανήκει σε ντουλάπες και σκοτάδια, αλλά πρέπει να μπορεί να εκφράζεται στο φως. Ότι ο δημόσιος χώρος ανήκει και σε εμάς. Ότι είμαστε όλο και περισσότεροι που τον διεκδικούμε. Ότι η αγάπη οφείλει να είναι ελεύθερη και η πόλη πολύχρωμη.

Και ναι, μακάρι να έχουμε μεγαλύτερη συμμετοχή και σε διαδηλώσεις, πορείες και διεκδικήσεις άλλων κοινωνικών ομάδων. Και μακάρι οι άλλες αυτές εκδηλώσει να αποκτήσουν και κάτι από την ελευθερία, τη δημιουργικότητα και τον ενθουσιασμό του Pride.

Όπως το είδα εγώ λοιπόν, το Σάββατο η Αθήνα ήταν όπως θα έπρεπε να είναι. Γεμάτη χρώματα, αγάπη, μουσικές, ανθρώπους να εκφράζονται ελεύθερα και χωρίς φόβο. Με χιούμορ και μακριά από συντηρητισμούς και προκαταλήψεις.  Με γκέι, λεσβίες, στρέιτ, αμφί, τρανς, queer, μονογαμικούς και πολυγαμικούς, μετανάστες, τουρίστες και ντόπιους, με τα παιδιά, τον γκόμενο την σύντροφο ή την παρέα τους, να γιορτάζουν και να διεκδικούν μαζί. Και με την Τοπική Αυτοδιοίκηση να είναι εκεί και να το αναγνωρίζει.

Επόμενο ραντεβού Υπερηφάνειας στις 20 και 21 Ιουνίου, στο διήμερο των εκδηλώσεων του ThessalonikiPride. Θα πάμε κι εκεί όπως είμαστε. Σοβαροί, ασόβαρες, νταλίκες, φτερούδες και άλλες όμορφες υπάρξεις, διαφορετικά πλασμένες.