Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, μες στα σπίτια μας καλά κλεισμένοι, λέξη από τα χείλη μας δε βγαίνει, τι να πεις και τι να πω..

Σάββατο βράδυ, δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων. Έξω, δεν κινείται φύλλο, τα λαμπάκια των στολισμένων σπιτιών γιορτάζουν μόνα τους μέσα στο κρύο και το ψιλόβροχο. Μέσα, κάνει ο καθένας μας ό,τι μπορεί, να βάλει λίγη γιορτή στη ζωή του, να δώσει ξεχωριστή ταυτότητα σε ένα βράδυ ίδιο και απαράλλαχτο με το προηγούμενο, και μ’αυτά πριν από αυτό. Αμηχανίιιια…

Κάνω ένα απελπισμένο ζάπινγκ στην τηλεόραση, μπας και πετύχω τουλάχιστον καμιά ταινία της προκοπής, καμιά «Μέρα της μαρμότας» να ταυτιστώ, κάνα «Χριστουγεννιάτικο εφιάλτη» να ξορκίσω το κακό, καμιά «Υπέροχη ζωή» να ονειρευτώ. Τίποτα…Πού είναι οι εποχές που τα κανάλια παίζανε τέτοιες μέρες τη μια ταινιάρα μετά την άλλη; Τώρα κάτι δευτερότριτες χριστουγεννιάτικες ταινίες που δε θες να τους αφιερώσεις ούτε δέκα δευτερόλεπτα θαλπωρής.

Επόμενo, επόμενο, επόμενο…Όπα, τι έχουμε εδώ; Φώτα, λάμψη, celebrities, γέλια και χαρές, χοροί και πανηγύρια..Just the 2 of us, λέει, ο Μεγάλος Τελικός.

Ψυχαναγκαστικά, το αφήνω να παίζει, για να…πώς το λένε…α, ναι, να χαζέψω λίγο. Μια ένοχη ματιά μέσα από την κλειδαρότρυπα σε έναν άλλο πλανήτη…in a galaxy far, far away…Σε ένα ολόλαμπρο, χλιδάτο σύμπαν, όπου τα στρας πάνε σύννεφο και η αργυρόχρυση παγιέτα θαμπώνει τη μιζέρια των ημερών.

Σε ένα σουρεαλιστικό παράλληλο κόσμο, όπου ο κορωνοϊός είναι mindset, όπου μουσικοί μασκοφορεμένοι παίζουν δίπλα σε σταρ που αγκαλιάζονται, χαριεντίζονται τετ-α-τετ και φιλιούνται στο στόμα. Φτου κακά! Μα, δε φοβούνται οι αθεόφοβοι μην μπουκάρει κάνας Χρυσοχοΐδης στο πλατώ και τους μπουζουριάσει όλους;

Σσσσσσσς, άσε τώρα τις μιζέριες και τις μικροπρέπειες, και βγαίνει στη σκηνή η Απόλυτη Σταρ… Δώδεκα, κι ούτε ένα τηλεφώνημα… Εμένα μου λες… Δώδεκα, η ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα. Τα φαντάσματα των περασμένων Χριστουγέννων. Μου ξανάρχονται ένα ένα χρόνια δοξασμένα.

Κι εκεί που ένα μικρό δάκρυ αρχίζει να κυλάει, το χαμόγελο της νοσταλγίας παγώνει στα χείλη. Μα, τι βλέπουν τα μάτια μου; Ω θεοί, ανεβαίνει στη σκηνή και η Απόλυτη Αντίζηλος.

Ω του θαύματος, τραγουδάνε μαζί, ερωτοτροπούν, αγαπιούνται και μονιάζουν. Ποιοι εμφύλιοι και ποια μεταπολίτευση; Αυτή είναι Εθνική Συμφιλίωση! Η ιστορία ξαναγράφεται. Ο θρίαμβος της μεταμοντέρνας ανακύκλωσης και αυτοαναφορικότητας. Από κάτω, χιλιάδες τουίτς -μπας και κερδίσουμε και κάνα Iphone, οι έρμοι- αναφωνούν: OMG! Τσιρίζει ο υπέρλαμπρος και περιχαρής παρουσιαστής, «Ζούμε μια ιστορική μέρα!».

Σαν δε ντρέπεται που πάει να καπελώσει ΤΗΝ «ιστορική μέρα», αυτή που το βανάκι…συγγνώμη, το κονβόι με τα εμβόλια κατέφθασε στη χώρα μας. Πόσο ιστορικές πχιά οι στιγμές που ζούμε…

«Δεν με αγαπάς το ξέρω. Μάτια μου με κοροϊδεύεις», μου τραγουδάνε εν χορώ τα φαντάσματα των περασμένων Χριστουγέννων. «Κράζεις, κράζεις, αλλά τα τραγούδια μου απ’έξω τα φωνάζεις», μου λένε καγχάζοντας. Με πιάνουν απ’το χέρι και μαζί ταξιδεύουμε πίσω στο χρόνο, 20 χρόνια πριν, στα Χριστούγεννα του 2000. «Δες τι μεγαλεία ζήσαμε μαζί, αχάριστε!», μου λένε τα φαντάσματα.

Προσγειωνόμαστε σε μια άλλη Ελλάδα, τόσο μακριά από τις καραντίνες και τις πτώχειες.

Μια ολόκληρη χώρα σε έκρηξη ντοπαμίνης, χορεύει στο ανεμομάζωμα του χρηματιστηρίου, των δανείων, της Ολυμπιάδας και του εκσυγχρονισμού. Το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη διάγει τη δεύτερη χρυσή του τετραετία και όλα βαίνουν ανθηρά και αναπτυξιακά. Στα μάτια του κόσμου αστράφτουν τα λιγουρευτά ευρώ που αχνοφαίνονται στον ορίζοντα. Όλα τα λεφτά, μωρό μου, όλα τα λεφτάαα…

Στους κινηματογράφους, το «Ριζότο» σπάει τα ταμεία, αποτυπώνοντας το zeitgeist των lifestyle περιοδικών, που ήρθαν, θεόσταλτα, στη ζωή μας για να μας ξεβλαχέψουν και να μας σερβίρουν σπαρταριστά, ζουμερά «βυζάκια»… για να γαργαλάνε τις αισθήσεις.

Η έννοια μας και η αγωνία μας αυτές τις γιορτινές μέρες του 2000, είναι αν θα καταφέρουμε να βρούμε δωμάτιο στα σαλέ της Αράχωβας ή τραπέζι στα χριστουγεννιάτικα μπουζούκια (ντάμπλ ντοτ, τριπλ ντοτ, δεν έχει καμία σημασία, είμαστε Λάααρτζ). Η Κραυγή της Άννας Βίσση σκίζει τον ελληνικό ουρανό, «Σε θέελω, σε θέελω…», τραγουδώντας τον ακόρεστο πόθο του Νεοέλληνα. Λόγια στη βότκα βουτηγμένα, σε χιλιάδες CD πουλημένα, CD, CD-ένια ακριβοπληρωμένα, με πλατίνα στολισμένα.

Η Δέσποινα Βανδή ετοιμάζει την αντεπίθεσή της, να σπάσει εκ νέου τα ρεκόρ. Κι ανεβαίινει, κι ανεβαίινει…Οι δύο θεές, σαν την Ήρα και την Αφροδίτη, ερίζουν ποια θα κερδίσει το χρυσό μήλο του Έλληνα. Ένας μύθος γεννιέται και τραγουδιέται από τους ραψωδούς των πρωινάδικων και των κουτσομπολίστικων φυλλάδων.
«Ωραίες εποχές, αθώες κι ανέμελες», μονολογώ, χαζεύοντας τις εικόνες που περνούν από μπροστά μου. «Σαν τα παιζάκια χαιρόμασταν και διασκεδάζαμε, μωρέ. Όλα πολλά και κιμπάρικα τα είχαμε.»

Καθώς όμως βυθίζομαι στη νιρβάνα του γλυκού παρελθόντος, η φλόγα πάει να σβήσει και η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει να επιστρέψουμε στο παρόν. 3..2..1…Fast forward στο 2020.

Η μοναχική τηλεόραση μέσα στο δωμάτιο με επαναφέρει βιαστικά στην πραγματικότητα. Έξω νεκρική σιωπή. Θυμάμαι ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία στους δρόμους. Θυμάμαι ότι όλα είναι κλειστά εκεί έξω. Στην οθόνη, το γλέντι καλά κρατεί. Λες και δεν πέρασε μια μέρα από εκείνα τα Χριστούγεννα του 2000. Τα ίδια πρόσωπα, η ίδια χλιδή, το ίδιο ξεφάντωμα. Το life-style είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό.

Εντελώς τυχαία, ξανανταμώσανε λες και θα υποδεχτούν το ευτυχισμένο 2001.

Αλλά για κάτσε, τι συμβαίνει; Γιατί τραγουδούν μαζί οι δύο αντίζηλες θεές, πού πήγε η μυθική κόντρα και τα αυτόφωτα σταριλίκια; Καλύτερα οι δυό μας, έτσι ξαφνικά; Τι έχασα;

Τι μεσολάβησε αυτά τα 20 χρόνια και βρέθηκε να ζητάει στήριγμα η μια θεά στον ώμο της άλλης; Μην είναι τα CD που τα έφαγε η μαρμάγκα και δεν τινάζουνε πια την μπάνκα; Μην είναι τα μπουζούκια που αραιώσανε και τα λουλούδια που ξεφτίσανε; Μην είναι οι Έλληνες που στά’δωσαν όλα και έμειναν στον άσο;

«Και τι έγινε, μωρό μου;», μου λένε τα φαντάσματα των Χριστουγέννων, «Το κέφι μας κάναμε. Η ζωή συνεχίζεται. Έτσι ή αλλιώς. Μαζί ή χώρια.Business as usual… Εδώ, κοτζάμ ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία -εντελώς τυχαία!- συναντηθήκανε και πορευτήκανε χεράκι-χεράκι, με τις δικές μας αγκαλιές αγριεύτηκες;»