Τελικά υπάρχει σούπερ σταρ του ροκ χωρίς να έχει πάρει ναρκωτικά. Δεν είναι θαύμα, αλλά η πραγματικότητα όπως προκύπτει από την αυτοβιογραφία του Μπρους Σπρίνγκστιν.

Από τα 19 του έπαιζε σε μπαρ μέσα στις αναθυμιάσεις του αλκοόλ και τα σύννεφα του καπνού. Μέχρι τα 22 του δεν είχε δοκιμάσει αλκοόλ, την στιγμή που ο σπουδαίος σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιντς δήλωσε πρόσφατα ότι κάπνιζε από τα οκτώ του χρόνια και σήμερα δεν μπορεί να διασχίσει το δωμάτιο.

Αν η μουσική ήταν το ναρκωτικό του, τότε αυτό συνδυάστηκε με σκληρή δουλειά και με στοχοπροσήλωση προκειμένου να φτάσει στην επιτυχία. Με ότι η επιτυχία συνεπάγεται σε φήμη, χρήμα, αλλά και ψυχική αποσταθεροποίηση.

Σε τόσο μικρή ηλικία και μέσα στην καρδιά της εποχής των χίπις ο καλλιτέχνης δεν ασπάζεται την φιλοσοφία του αραχτού.

Η σκληρή δουλειά δεν ακολουθεί απλώς το φυσικό ταλέντο αλλά το ξεπερνάει. Ταυτόχρονα η συνείδηση ότι ανήκει στο κόσμο της εργατικής τάξης τον συνοδεύει μέχρι που κατέκτησε την κορυφή.

Εκεί πάνω στην κορυφή, έχει την ειλικρίνεια να παραδεχθεί ότι όντας ένα γρανάζι της μουσικής βιομηχανίας δεν μπορεί να είσαι πλούσιος και να ντύνεσαι τον φτωχό.

Η συνεχής κατάδυση στις εμπειρίες της παιδικής ηλικίας φτάνει στα όριά της και τότε αναζητά έμπνευση σε κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Μεταξύ αυτών η 11ηΣεπτέμβρη ή οι δολοφονίες μαύρων Αμερικανών από αστυνομικούς οι οποίοι τον στοχοποιούν και τον λούζουν με διάφορα κοσμητικά επίθετα όπως τρυπημένη αδερφάρα και άλλα παρόμοια.

Την ώρα μάλιστα που ο ίδιος παραδέχεται ότι δεν έκανε αρκετά για την μαύρη κοινότητα, ίσως επειδή, λέω εγώ, το ακροατήριό του είναι αμιγώς λευκό.

Την κοπάνισε από τον πόλεμο στο Βιετνάμ με μια αυθόρμητη και σχεδόν ιδιοσυγκρασιακή επιλογή. Ο μέθυσος πατέρας που του έλεγε ότι ο στρατός θα τον στρώσει, μόλις άκουσε ότι με το τρελόχαρτο πέτυχε την απαλλαγή, μετά από λίγη σιωπή αποφάνθηκε: Αυτό είναι καλό!

Πολύ αργότερα, όταν του ακούμπησε στο τραπέζι το Όσκαρ που πήρε για την μουσική στην ταινία «Φιλαδέλφεια» ο πατέρας είπε χωρίς να τον κοιτάξει: Ανάθεμα και αν ξαναπώ σε κάποιον τι πρέπει να κάνει στην ζωή του.

Ο Σπρίνγκστιν δεν έβγαλε το κολέγιο και δεν είχε ανώτερη μόρφωση. Ο Νικ Χόρνμπυ στο τελευταίο του βιβλίο όπου είχε την φαεινή ιδέα να συνδυάσει τον τραγουδιστή Πρινς με τον Κάρολο Ντίκενς, σημειώνει:

«Η φοίτηση σε ιδιωτικό σχολείο κύρους μπορεί να σου αγοράσει μια θέση στο πανεπιστήμιο, μια καθηγητική έδρα, μια δουλειά σε δικηγορική εταιρία ,σε τράπεζα, μια θέση στο διοικητικό συμβούλιο μεγάλης εταιρίας ή μια πολιτική σταδιοδρομία. Ένα πράγμα που προφανώς δεν μπορεί να σου αγοράσει είναι μια θέση σούπερ σταρ στο σύμπαν της τέχνης για το ευρύ κοινό».

Ως προς την πολιτική δεν ξέρω αν ο Χόρνμπυ γνωρίζει ότι φημισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα είναι εργοστάσια παραγωγής πρωθυπουργών σε χώρες της κληρονομικής δημοκρατίας όπως η Ελλάδα. Άλλωστε και ο Κιμ Γιονγκ Ουν στην Ελβετία σπούδασε.

Η πολιτική δεν απασχολούσε την οικογένεια του Σπρίνγκστιν, πέραν του ότι τα μέλη της ψήφιζαν Δημοκρατικό κόμμα επειδή ανήκαν στην εργατική τάξη. Ο ίδιος πολιτικοποιείται μέσα από τις εμπειρίες του χωρίς να ξεχάσει από που προέρχεται.

Με συμπαθητική αφέλεια αναρωτιέται πως είναι δυνατόν μια τόσο ισχυρή χώρα όπως είναι η Η.Π.Α. δεν μπορεί να εξασφαλίσει αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης για την εργατική τάξη.

Το μεγάλο σοκ για το θρυλικό ρόκερ ήταν πρόσφατα η εκλογή του Τραμπ τον οποίο χαρακτήρισε ως τον χειρότερο πρόεδρο που έχει γνωρίσει. Μήπως όμως ο Τραμπ εκλέχθηκε επειδή ο Μπάιντεν απείχε παρασάγκας από το να είναι ο καλύτερος, όταν ακόμη και στο τέλος της θητείας του παίρνει αποφάσεις που φλερτάρουν με τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο;

Μήπως το σύστημα στην ακραία του μορφή παράγει πολέμους κατευθύνοντας τους πόρους στην πολεμική βιομηχανία αντί να βελτιώνει της συνθήκες διαβίωσης των πιο ευάλωτων στρωμάτων σπρώχνοντάς τα στο περιθώριο;

Είναι ίσως υπερβολικό να ζητάς από καλλιτέχνες να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα. Ο Ρήγκαν εντυπωσιασμένος από το εκρηκτικό ρεφρέν born in the U.S.A. το χρησιμοποίησε στην προεκλογική του εκστρατεία και αναφέρθηκε συμπαθητικά σ΄αυτό το παιδί από το Τζέρσεϋ χωρίς να πολυνοιάζεται για το πραγματικό νόημα του τραγουδιού.

Ο Σπρίνγκστιν έστω και αν κολακεύτηκε από την αναφορά του Προέδρου εναντιώθηκε στον Ρήγκαν ο οποίος όμως δεν είχε πρόβλημα για να εκλεγεί. Αξιοσημείωτο είναι επίσης ότι οι απόψεις εκπροσώπων του Χόλυγουντ που εκτείνονται κυρίως στην προάσπιση ορισμένων δικαιωμάτων γνώρισαν την συντριβή στις πρόσφατες εκλογές μπροστά στην λαίλαπα της φασίζουσας ακροδεξιάς.

Ο Μπρους Σπρίνγκστιν είναι πάνω απ΄ όλα καλλιτέχνης και ζει για την επαφή με τα μεγάλα ακροατήρια. Όταν κατεβαίνει από την σκηνή και παύει να είναι στο επίκεντρο της προσοχής και της λατρείας, τον χτυπούν τα κύματα της κατάθλιψης, οπότε τότε τον λόγο έχει η χημεία των φαρμάκων.

Ο σούπερ σταρ δεν παύει να είναι ένας ευάλωτος άνθρωπος ο οποίος φλερτάρει με την κώφωση λόγω των ντεσιμπέλ, ενώ από τα σαράντα του αρχίζουν τα προβλήματα σε διάφορα μέλη του σώματός του.

Παρόλα αυτά θέλει να συνεχίσει μέχρι εκεί που αντέχει και τον αντέχουν, θεωρώντας «κουβέντες ηλιθίων όσων λένε ότι ο καλλιτέχνης γιγαντώνει τον μύθο του όταν πεθαίνει νέος».

Σημασία έχει να υπερβαίνει το ναρκισσισμό του και να νιώθει μέρος ενός συλλογικού ονείρου, δεδομένου ότι ο Σπρίνγκστιν πιστεύει ότι το ροκ εκτός από ψυχαγωγία υπηρετεί και κοινωνικό σκοπό. Άλλωστε όπως είπε ο Μάρκος Αυρήλιος «ότι δεν συμφέρει το μελίσσι δεν συμφέρει και την μέλισσα» όσο διακεκριμένη και να είναι η μέλισσα.