Δημόσιο διάλογο έχει προκαλέσει το άρθρο του Γ. Κυρίτση, «Δεξιά στροφή της αναρχίας», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή, στις 4 Απριλίου 2010. Ακολουθεί το άρθρο και μια από τις αντιδράσεις σε αυτό.

Η δεξιά στροφή της αναρχίας, του Γ. Κυρίτση

Από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα εκατοντάδες αναρχικοί έχουν διωχθεί, φυλακιστεί, στιγματιστεί, κάποιοι έχουν σκοτωθεί για την προώθηση των κοινωνικών αγώνων, όπως τους αντιλαμβάνονται. Από καθαρά περιθωριακό κίνημα το 70 και το 80, σχηματοποιήθηκε κατά τη δεκαετία του 90 και γιγαντώθηκε, τηρουμένων των αναλογιών, τα τελευταία χρόνια και κυρίως μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Η σχεδόν γεωμετρική διεύρυνση του χώρου δεν συνοδεύτηκε από την αντίστοιχη εμβάθυνση. Ίσα – ίσα έγινε πιο χαλαρός. Στο σημείο αυτό άρχισαν τα προβλήματα που μπορούν να περιγραφούν ως μπαχαλοποίηση του χώρου όχι με την έννοια των μπαχάλων (πράξεων) τα οποία ενίοτε είναι από λογικά ως επιβεβλημένα, αλλά με την έννοια των μπάχαλων (ατόμων) που ενοποιούνται στη βάση των μπάχαλων πράξεων και τίποτε άλλο.

Ο αναρχικός χώρος δεν είναι άμοιρος ευθυνών για αυτήν την εξέλιξη, καθώς τα τελευταία χρόνια προκειμένου να εξυπηρετήσει την αναπάντεχη μαζικοποίηση του, έκανε ενστικτωδώς αν όχι συνειδητά, αυτό που κάνουν όλοι οι πολιτικοί χώροι σε τέτοιες περιπτώσεις: Δεξιά στροφή. Βασικές αξίες της αριστεράς στην οποία παντού και πάντα εγγραφόταν η αναρχία για να μην πούμε ότι τις υπερασπιζόταν ακόμα και όταν τις εγκατέλειπε η αριστερά, υποχώρησαν μπροστά σε μια τηλεοπτικοποιημένη εκδοχή, αυτεκπληρούμενη και αυτεξυπηρετούμενη, στερεοτυπική, εύκολη. Αλλά και εκεί που ο αναρχικός χώρος (που δεν είναι γραφειοκρατικοποιημένος σαν την αριστερά) βρέθηκε και πάλι στην πρωτοπορία των αγώνων, όπως ο πρωτοβάθμιος συνδικαλισμός, κι εκεί ακόμα εμφανίστηκαν και μάλιστα με κνίτικο τρόπο ιδιοκτησιακές αντιλήψεις και αποκλεισμοί, συχνά στα όρια του γελοίου.

Παράλληλα ο αναρχικός χώρος, νεολαιίστικος ως επί το πλείστον διολίσθησε σε εφηβοσχολικές προσεγγίσεις της έννοιας της συλλογικότητας “η συλλογικότητά μου να είναι καλά και οι άλλοι να πά να γαμηθούν”, της αλληλεγγύης που έγινε “ομερτά”, της ανεκτικότητας που έγινε ανοχή σχεδόν στα πάντα. Έτσι, με φρίκη είδαμε επιθέσεις αναρχικών σε γκέι πάρτι με την αιτιολογία ότι εν μέσω κοινωνικού πολέμου δεν μπορούν να χορεύουν οι αδερφούλες. Είδαμε ακόμη και επιθέσεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Όχι για να γίνουν οδοφράγματα, αλλά επειδή τα χρησιμοποιούν οι αλλοτριωμένοι μικροαστοί μεροκαματιάρηδες. Κι απ’ αυτό φτάσαμε στις αμερικανιές – οι μπάτσοι πρέπει να έχουν τρύπα στη μέση όπως τα ντόνατς που τρώνε- και στην υιοθέτηση στη lingo του χώρου κλασικών ναζιστικών σχημάτων όπως αυτό που θέλει τους μπάτσους και τους φασίστες να είναι “ασπόνδυλα”, δηλαδή μη άνθρωποι στους οποίους πιθανόν αναγνωρίζονται δικαιώματα ασπονδύλων αλλά όχι ανθρώπινα δικαιώματα. Η εμφάνιση αναρχοναζιστών οι οποίοι φυσικά είναι ναζί κανονικότατοι και όχι αναρχικοί ήταν το επόμενο βήμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία V for Vendetta αποτέλεσε σημείο αναφοράς και για τους δύο χώρους, στη βάση του αντικοινοβουλευτισμού και της βόμβας.

Είναι προφανές ότι η παραπάνω προσέγγιση πάσχει κατά το ότι προχωρά σε γενικεύσεις και στην α λα καρτ ανάδειξη συγκεκριμένων χαρακτηριστικών που δεν μπορούν να περιγράψουν ολόκληρο τον χώρο. Αλλά η γενίκευση και ο μανιχαϊσμός δεν είναι βασικά χαρακτηριστικά του χώρου στην Ελλάδα;

«Υπάρχουν πραγματικά σοβαρότατα ζητήματα που όμως δεν μπορούν να συζητηθούν σε λάθος βάσεις», από μέιλ χρήστη του tvxs

«Το indymedia και η σέχτα του μένουν σιγά σιγά στο παρελθόν, είναι τόσο γραφικοί που δεν μπορούν να σταθούν πουθενά εκεί έξω. Είναι στα στέκια-λαγούμια τους και κυκλοφορούν μόνο στο σκοτάδι με κανα επαναστατικό-γκαζάκι-παραμάσχαλα. Εγώ θεωρώ πως υπάρχει πολύ μεγάλη αλλοίωση για την πραγματική εικόνα του ‘χώρου’ λόγω indymedia και υπερπροβολής του ‘θεάματος’ από όλα τα υπόλοιπα μέσα. Δηλαδή είναι στην Ελλάδα 50-100 άτομα που είτε βάζουν γκαζάκια, είτε ξυλοκοπούν κάποιον στη γωνία, είτε βάζουν στρακαστρούκες-κατσαρόλες, είτε βάζουν δυναμίτη. Αυτοί δίνουν την εικόνα, αλλά οι υπόλοιποι χιλιάδες δεν τους ακολουθούν, ούτε τους επικροτούν. Σκέψου πόσες εκατοντάδες άτομα συμμετείχαν χύμα σε δράσεις, σε συνελεύσεις. Για τις κεραίες, για το νερό στην Θεσσαλονίκη, για τις εργολαβίες, για τους μετανάστες, για τις ελεύθερες παραλίες, για τις παρελάσεις, για τους αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό, για τον λιθάνθρακα, τον Αχελώο, τα πρωτοβάθμια σωματεία, τους αγρότες, τους ποδηλάτες χίλια δυο πράγματα που δεν έρχονται ποτέ στην επιφάνεια -ή εμφανίζεται στις κάμερες ο ΣΥΡΙΖΑ με τον εκάστοτε βουλευτή.
[..]
Αυτά που λέει εδώ [ο Κυρίτσης] είναι πραγματικά ζητήματα. Αλλά τα απολυτοποιεί τόσο πολύ και για να καταλάβεις τις διαστάσεις που τους δίνει: Δεν υπήρχε γκέι πάρτυ, μιλάει για περιστατικό που μπήκαν 5 καμμένοι-τύφλα-στο ποτό-και το μαύρο σε φιλογκέι μαγαζί στα εξάρχεια στα καλά καθούμενα και έκαναν φασαρία (η οποία ήταν δευτερευόντως ρατσιστική και κυρίως αντιεμπορευματική, το ίδιο στέκι ήταν που είχε κάνει επίθεση στο πάρτυ (αυτό μπέρδεψε) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επειδή γινόταν μέσα στο πανεπιστήμιο). Την επόμενη μέρα αρκετές 10δες αναρχικοί είχαν κατέβει στην πλατεία για διαμαρτυρία για το γεγονός, με πανώ εναντίον του ρατσισμού, της ομοφοβίας κτλ. Όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του χώρου είχε καταδικάσει την επίθεση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ο Κυρίτσης αναγάγει 5 άτομα σε… δεξιά στροφή! Την ίδια ώρα που Θεσσαλονικείς σκάνε ενοίκιο χιλιάδων ευρώ, να φτιάξουν το Μικρόπολις των 4 ορόφων πού έχει … παιδότοπο! και συμμετέχει πάρα πολύς κόσμος. Δηλαδή υπάρχουν πραγματικά σοβαρότατα ζητήματα που όμως δεν μπορούν να συζητηθούν σε λάθος βάσεις και λάθος διαστάσεις»