Η άθλια πρόταση της Εισαγγελέως για την μη καταδίκη του Μίχου για μαστροπεία και για βιασμό έχει σχολιαστεί ποικιλοτρόπως -και ελπίζω ότι δεν θα υιοθετηθεί από το δικαστήριο και τους ενόρκους. Αυτό με το οποίο ελάχιστοι ασχολούνται, όμως, είναι η πρόταση καταδίκης της μητέρας της 12χρονης, της Χριστίνας (ναι, έχει όνομα), η καταδίκη της οποίας για μαστροπεία (γιατί αυτό πρότεινε η Εισαγγελέας) είναι άδικη και σχετίζεται άμεσα με την αθώωση του Μίχου.

Εξηγούμαι:

Η Χριστίνα στα 35 της χρόνια είχε ήδη οκτώ παιδιά. Γιατί είχε οκτώ παιδιά; Γιατί τόσα της έδωσε ο Θεός. Αυτό πίστευε, ότι τα παιδιά τα στέλνει ο θεός και ότι η αντισύλληψη είναι αμαρτία. Σας φαίνεται περίεργο, παρωχημένο, θρησκόληπτο, αλλά ισχύει. Και στην τελική πίστευε στ΄ αλήθεια αυτό, δεν παρίστανε ότι πιστεύει όπως ο Μίχος που πούλαγε ότι είναι επίτροπος στην τοπική Εκκλησία για να καλύπτει τις βρωμιές του. Σε κάθε περίπτωση, το να είσαι πιστός χριστιανός δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα.

Η Χριστίνα πριν τα 18 της γνώρισε, παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά με έναν άντρα που ήταν χρήστης ναρκωτικών. Σήμερα βρίσκεται σε απεξάρτηση, όμως για πολλά χρόνια ήταν χρήστης. Η Χριστίνα δεν έπαψε να τον αγαπάει και να τον φροντίζει, και να κάνει παιδιά μαζί του, αφού τα έστελνε ο Θεός. Κι αυτό μπορεί να φαίνεται στους περισσότερους «περίεργη συμπεριφορά», είναι όμως μια κλασική συμπεριφορά σε εξαρτητικές σχέσεις. Ούτε αυτή αποτελεί ποινικό αδίκημα.

Η Χριστίνα υπεραγαπάει και τα 8 της παιδιά (η μεγαλύτερη εκ των οποίων είναι 19 χρονών και το μικρότερο 7 σήμερα). Τα λατρεύει, θα έκανε τα πάντα για αυτά. Βρέθηκε να τα μεγαλώνει μόνη της, σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, με λίγη βοήθεια από τη μητέρα του άντρα της, με δουλειές από δω κι από κει, όσο προλάβαινε μεταξύ εγκυμοσύνης και μεγαλώματος μωρών -μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνουν 8 εγκυμοσύνες μέσα σε λιγότερο από 15 χρόνια, ελπίζω- και προσπαθώντας να τους παρέχει όσα μπορεί. Προφανώς μπορεί να σκέφτεστε ότι η ανάγκη της να κάνει παιδιά και να αντλεί αγάπη από αυτά, μπορεί να είναι ανάγκη υπεραναπλήρωσης. Κι ότι δεν είναι σωστό (!) όταν είσαι τόσο φτωχός να κάνεις 8 παιδιά. Πάντως, την τελευταία φορά που ρώτησα, νομίζω ότι δεν είναι δικιά μας δουλειά αυτό. Και στο θέμα μας: ούτε αυτό αποτελεί ποινικό αδίκημα.

Η Χριστίνα ζήτησε τη βοήθεια του Ηλία Μίχου, αξιοσέβαστου προσώπου της γειτονιάς και επιτρόπου της ενορίας (υπεράνω υποψίας, δηλαδή), και ξεκίνησε να δουλεύει στο μαγαζί του και να παίρνει μαζί και τη μικρή, την 11χρονη να βοηθάει. Μετά ο Μίχος βρήκε στη Χριστίνα μια δουλειά σε άλλο μπακάλικο της περιοχής -δεν ξέρω τις χρονικές ακολουθίες, αλλά δεν το θεωρώ τυχαίο- και της είπε να παραμείνει η μικρή να τον βοηθάει στο μαγαζί του. Αυτά τα έχει παραδεχτεί ο ίδιος ο Μίχος και τα λέει και η Εισαγγελέας στο (ο θεός να το κάνει) «σκεπτικό» της. Υπάρχουν λοιπόν στη δικογραφία μηνύματα της Χριστίνας στη μικρή που λένε «φέρε μου ένα εικοσάρικο» ή «πες του Ηλία να σου δώσει ψωμί». Προφανώς η παιδική εργασία απαγορεύεται.

Προφανώς γνωρίζουμε πολλές οικογένειες που στέλνουν τα παιδιά να εργαστούν παράτυπα ή να ζητιανέψουν. Εδώ μπορεί να υπάρχει ένα αδίκημα, που αφορά την παιδική εργασία: η Χριστίνα δεν κατηγορείται για παράτυπη παιδική εργασία, κατηγορείται για μαστροπεία. Και αυτό που σας λέω ως εδώ, μαστροπεία δεν είναι, αλλά σε αυτά τα μηνύματα βασίστηκε η Εισαγγελέας.

Ξέρω τι τριγυρνάει στο μυαλό σας: η αμέλεια, ο τρόπος που μια μάνα δεν προστάτευσε το παιδί της. Βέβαια ΔΕΝ κατηγορείται για αυτό, κατηγορείται για μαστροπεία, εξώθηση της κόρης της στην πορνεία. Θα πούμε για την αμέλεια παρακάτω, αλλά για την ώρα ας δούμε τα στοιχεία που προσκόμισε η Εισαγγελέας, γιατί έχει μεγάλο ενδιαφέρον!

Έκατσα και διάβασα όλα μα όλα τα δημοσιεύματα για την πρότασή της. Η Εισαγγελέας μας είπε ότι ο Μίχος -ένα μήνα αφότου τον είχαν ήδη ειδοποιήσει ότι έχει γίνει καταγγελία, μάλιστα, άρα είχε ήδη τη δυνατότητα να μαζέψει ότι έπρεπε- είχε μεν όπλα (και τον πάει για οπλοκατοχή) αλλά δεν τα χρησιμοποίησε ποτέ, όπως καταθέτει η ανήλικη, ούτε την εκφόβισε ποτέ ότι θα της σκοτώσει την οικογένειά της αν μιλήσει, όπως πάλι λέει η μικρή. Άρα δεν τη βίασε (τον πάει μόνο για κατάχρηση).

Άλλωστε, λέει η Εισαγγελέας, ο εργαζόμενος στο μαγαζί του Μίχου κατέθεσε ότι δεν κατάλαβε τίποτα, ενώ και η οικογένεια της μικρής κατέθεσε ότι δεν υπήρχε αλλαγή στη συμπεριφορά της 11χρονης -άρα δεν υπήρχε βιασμός. Μας λέει επιπλέον η Εισαγγελέας ότι ο Μίχος είχε εγκαταστήσει στο κινητό της μικρής την ειδική εφαρμογή ραντεβού (Blindchat) για να βρίσκει πελάτες, αλλά δεν  εισέπραξε λεφτά από αυτό, αφού δεν βρέθηκαν στο λογαριασμό του (βεβαίως μετρητά τα δίναν οι πελάτες, αλλά ψιλά γράμματα ε;). Άρα δεν συμμετείχε στη μαστροπεία, απλώς «διευκόλυνε» την 11χρονη να εκδίδεται. Επίσης, μας είπε η Εισαγγελέας, δεν μίλαγε απευθείας ο Μίχος με τους πελάτες (βέβαια η μικρή έχει πει ότι έμπαινε ο Μίχος στην εφαρμογή σαν να είναι εκείνη και έκλεινε τα ραντεβού με τους πελάτες αλλά εντάξει μωρέ τώρα).

Τι είπε η ίδια Εισαγγελέας για τη Χριστίνα; Ότι είναι ένοχη για μαστροπεία επειδή «πίεζε ψυχολογικά την κόρη της να της φέρνει λεφτά». Προσέξτε: η Εισαγγελέας δεν έφερε κανένα μα κανένα στοιχείο για την κατηγορία αυτή. Ούτε τα 100 ευρώ που λέγανε στην αρχή τα ΜΜΕ (χρήματα που κατατέθηκαν ΜΕΤΑ την καταγγελία για να ενοχοποιήσει ο Μίχος τη Χριστίνα). Η Εισαγγελέας παραδέχεται ότι ο Μίχος είχε εγκαταστήσει στο κινητό της μικρής την εφαρμογή των ραντεβού, αλλά αθώος ο Μίχος για μαστροπεία, ένοχη η μάνα για μαστροπεία. Καμία αναφορά στο ξενοδοχείο όπου πήγε η μικρή 5 φορές με 5 πελάτες και επίσης δεν σχετίζεται με τη μάνα ούτε αυτό (Έξω το ξενοδοχείο από τη δικογραφία, κανείς υπεύθυνος του ξενοδοχείου κατηγορουμενος, ούτε έψαξαν τις σχέσεις του Μίχου με αυτούς που είχαν το ξενοδοχείο, το ότι η ιδιοκτήτρια έχει σχέση με την υπόθεση Greek Mafia γνωστό…). Θα μπορούσα να φέρω κι άλλα παραδείγματα τέτοια από την πρόταση της Εισαγγελέα, αλλά μερικά είναι τόσο ακραία εμετικά που ντρέπομαι να τα γράψω.

Αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι η πρόταση της Εισαγγελέως έχει συνοχή: για να αθωώσει τον Μίχο για την μαστροπεία, γιατί αυτό επιτάσσει η μαφία, πρέπει να ρίξει το αδίκημα αλλού. Αλλιώς θα έπρεπε να πει ότι η 11χρονη εκδιδόταν μόνη της, κάτι που δεν θα έστεκε ως εξήγηση. Ο τρίτος κατηγορούμενος, που επίσης πάει για μαστροπεία, άρχισε να εκμεταλλεύεται τη μικρή λίγο πριν αποκαλυφθούν όλα, άρα δεν κολλάει, έμενε χρονικό κενό: πώς ξεκίνησαν όλα; Αφού λοιπόν πρέπει να υπάρχει κάποιος ένοχος, γιατί ο Μίχος ως μέλος της μαφίας και ως καλύπτων άλλα μέλη της μαφίας έπρεπε να είναι αθώος για αυτό το έγκλημα, τότε μας μένει μόνο η Χριστίνα.

Κι έτσι στήθηκε εξαρχής ένας μηχανισμός για τη μάνα-τέρας. Η ίδια μητέρα που πήγε στην αστυνομία, η ίδια μητέρα που νόμιζε ότι εμπιστεύτηκε το παιδί της σε έναν καλό κύριο της Εκκλησίας και της ΝΔ, η ίδια μητέρα για την οποία τα 8 παιδιά της ζητάνε να βγει και για την οποία η 12χρονη κλαίει και χτυπιέται ότι τη χρειάζεται, η Χριστίνα λοιπόν βρίσκεται στο στόχαστρο της μαφίας, της αστυνομίας, των ΜΜΕ (θυμάστε τα ρεπορτάζ που τη συνέδεαν με την Πισπιρίγκου;) και της Εισαγγελέα. Και, δυστυχώς, με ευθύνη όλων μας και της κοινωνίας.

Συγνώμη, λοιπόν, αλλά δεν αρκεί να εξεγειρόμαστε με την αθώωση του Μίχου για μαστροπεία, πρέπει να εξεγειρόμαστε και για την κατηγορία που εκτοξεύεται στη Χριστίνα για μαστροπεία, όχι μόνο γιατί είναι αστήριχτη και άδικη, αλλά κυρίως γιατί η κατηγορία έχει στηθεί για να αθωωθεί ο Μίχος για το αδίκημα αυτό. Και το λέω μετά λόγου γνώσεως.

Έχοντας πει όλα αυτά, πάμε τώρα στο θέμα της αμέλειας ανηλίκου.

Η ίδια η Χριστίνα είπε στο δικαστήριο ότι μετανιώνει που δεν κατάλαβε τι είχε συμβεί και πολλά άλλα που μετάνιωσε για το πώς μεγάλωνε τα παιδιά της, αλλά εγώ διαφωνώ κάθετα με όλο αυτό. Μεταξύ της τέλειας μητέρας και της μητέρας-τέρας, υπάρχει η κανονική, γήινη, πραγματική μάνα, με τα πάνω της και τα κάτω της, που δεν είναι υπεράνθρωπος και όσο κι αν αγαπάει το παιδί της δεν μπορεί να το προστατεύσει από όλα τα κακά. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Όπως και ότι σε όλες τις παρόμοιες δίκες -και στην κοινωνία- πάλι η μάνα κατηγορείται είτε ότι «ήξερε και ανεχόταν» ή «συμμετείχε» (θυμάστε τη δίκη της Αμαλίας που τη βίαζε ο προπονητής της από 11 χρονών; Ξέρετε τι είπε ο προπονητής, που επίσης ήταν «ερωτευμένος» με το 11χρονο και είχε «σχέση» μαζί του και θα την παντρευόταν όταν μεγάλωνε; Ότι η μάνα της Αμαλίας ήξερε και επικροτούσε! Ναι, σας κάνει εντύπωση; Και ναι, ο ίδιος επίσης δεν έφαγε καταδίκη για βιασμό αλλά μόνο για κατάχρηση ανηλίκου, είναι συχνό τα 11χρονα για τη δικαιοσύνη να πηδιούνται συναινετικά με έναν άντρα 30 ή 40 χρόνια μεγαλύτερό τους! Τώρα η δίκη είναι στο Εφετείο) ή ότι «δεν τα κατάφερε». Δεν φτάνει που κατηγορεί μια ζωή η ίδια η (όποια) μάνα τον εαυτό της, έχει κι όλη την κοινωνία από πάνω.

Για πείτε μου ρε σεις, μια μάνα που το παιδί της το κακοποιεί ο πατέρας του, ή ο θείος του ή ο παππούς του, ή ο προπονητής του, έφταιξε η μάνα που δεν πρόσεχε; Μια μάνα που το παιδί της έχει παιδικό καρκίνο φταίει η μάνα γιατί κάτι έκανε λάθος στην εγκυμοσύνη; Μια μάνα που το παιδί της γύρναγε από το φροντιστήριο και το χτύπησε αυτοκίνητο, έφταιγε η μάνα που το άφησε να γυρνάει μόνο του στο σπίτι;

Μια μάνα που το παιδί της εθίστηκε στα ναρκωτικά, φταίει αναγκαστικά η μάνα; Η μάνα που ζήτησε από το παιδί της να μπει στο τρένο και να μην πάει στη Θεσσαλονίκη με άλλο μέσο, και το έχασε στα Τέμπη, φταίει η μάνα για τη συμβουλή που έδωσε;
Και τι σας κάνει να πιστεύετε ότι όλοι εμείς θα είμαστε πιο τυχεροί και τυχερές ως μανάδες και μπαμπάδες και το παιδί μας θα μεγαλώσει και θα είναι πάντα καλά; Τι θα κάνει να νομίζετε ότι στο λάκκο που ανοίγουμε όλοι μαζί ως κοινωνία, δεν θα πέσουμε οι ίδιες και οι ίδιοι μέσα;

Εγώ είμαι μια τέτοια μάνα, που δεν είμαι υπεράνθρωπη, αλλά στάθηκα τυχερή. Είμαι μια μάνα που όταν το παιδί μου ήταν μικρό, μου έπεσε από τα χέρια, εμένα, που νόμιζα ότι το παιδί μου δεν θα το βλάψει ποτέ τίποτα, και έπεσε στο πάτωμα με το κεφάλι ενώ παίζαμε! Και τότε κατάλαβα ότι τελικά η αγάπη της μάνας δεν προφυλάσσει το παιδί από κάθε κίνδυνο. Είμαι η μάνα που ξέχασα ανοιχτό το φούρνο και έφυγα από το σπίτι με το παιδί να κοιμάται και θα μπορούσε να είχε αρπάξει φωτιά το σπίτι. Είμαι η μάνα που έλειπα στη δουλειά και το παιδί γύριζε στο σπίτι μόνο του από το σχολείο από την 5η δημοτικού.

Είμαι αυτή που μεγάλωσα σε ένα σπίτι με 5 παιδιά, ευτυχώς όχι τόσο φτωχά, και τον μικρό μου αδερφό τον φρόντιζα εγώ (από όταν ήμουν 13) επειδή η μητέρα μου δουλευε και δεν προλάβαινε να τα κάνει όλα. Είμαι εγώ που όταν στην αδερφή μου συνέβη κάτι που ντρεπόταν να το πει στη μαμά μου, δεν το είπε ούτε σε μένα πήγε και το είπε στη θεία, όπως ακριβώς έκανε και η 12χρονη -ούτε αυτό το έχετε ξανακούσει;- όχι γιατί η μάνα μας δεν ήταν καλή και δεν μας αγαπούσε, αλλά γιατί έτσι κάνουν τα παιδιά πολύ συχνά.

Και ναι, προσπαθούσα να παίρνω στοιχειώδεις προφυλάξεις, κυρίως με το να λέω στο παιδί πώς συμπεριφερόμαστε σε δύσκολες καταστάσεις, όμως δεν βρέθηκε ευτυχώς ποτέ κανείς να σημαδέψει το παιδί μου στον κρόταφο και να του πει «ή θα μου κάτσεις ή θα σκοτώσω τους γονείς σου».

Δεν βρέθηκε γιατί είμαι τυχερή. Δεν βρέθηκε γιατί δεν μεγαλώνω 8 παιδιά, ούτε ζω σε ακραία φτώχεια. Δεν βρέθηκε γιατί σε σχέση με τη Χριστίνα, εγώ είμαι προνομιούχα. Γιατί εγώ θα είχα κανονικό δικηγόρο και όχι όποιον εμφανίστηκε μπροστά μου που δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ πριν (εδώ αφήνω μια αναμονή, θα τα πω άλλη στιγμή). Για σκεφτείτε λίγο κι εσείς που την κρίνετε.

Γιατί στην πραγματικότητα ο λόγος που ενοχοποιείται εύκολα στα μάτια της κοινωνίας, που περνάει στην κοινωνία ο λόγος της μαφίας για την ένοχη μάνα είναι ότι υπάρχουν πολλοί και πολλές που κοιτούν αφ’ υψηλού, σαν κακές γειτόνισσες, λέγοντας «μα καλά κι αυτή πια…», και «σιγά μη και δεν ήξερε» ή «δεν πρόσεχε το παιδί της». Με αυτά τα βλέμματα της υποκρισίας η Χριστίνα θα βρεθεί ένοχη για μαστροπεία. Με αυτά τα βλέμματα θα νομιμοποιηθεί αυτό. Και με αυτά τα βλέμματα θα φτάσει να τιμωρηθεί η ίδια η 12χρονη επειδή μίλησε. Με αυτά τα βλέμματα θα φτάσει κάθε άλλη φτωχιά μάνα να προτιμήσει να μη μιλήσει.

Το θέλετε αυτό;

Και δεν είναι καν υποκρισία, είναι το προνόμιο και η πατριαρχία.

Χθες στην εκδήλωση της Επιτροπής για τη 12χρονη είδα τα 5 από τα 8 παιδιά της Χριστίνας. Χθες στην Εκδήλωση διαβάστηκε το γράμμα της μικρής που ζητούσε συγγνώμη. Ζητούσε συγγνώμη το κακοποιημένο παιδί ουσιαστικά γιατί μίλησε κι έτσι έκανε κακό στη μάνα της. «Εγώ φταίω, εγώ φταίω που δε μίλησα νωρίς, όχι η μαμά μου». Δεν έχω άλλα λόγια μετά από αυτό να σας πείσω.