Τα τεταμένα πνεύματα φαίνεται να ηρέμησαν. Η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία είχε μεν ένα σκίτσο με ναζιστική αναφορά (Merkel και Παπανδρέου σε ναζιστικό χαιρετισμό να αναφωνούν «Heil (ζήτω) …τα μέτρα»), αλλά ο τόνος ήταν σαφώς ειρωνικός. Η σχετική λεζάντα ανέφερε «Γερμανική ασπίδα προστασίας, αλλά και γερμανική πειθαρχία για το ΠΣΑ» αποκαθιστώντας ένα κλίμα ανακούφισης και σεβασμού.

Άρθρο στην εφημερίδα Sueddeutsche

Η Γερμανίδα Καγκελάριος εξέφρασε την «ευγνωμοσύνη» της στον Έλληνα Πρωθυπουργό για το έργο του. Οι δύο ηγέτες ετοιμάζονται ομοθύμως για μία συνάντηση στα τέλη της τρέχουσας εβδομάδας στο Βερολίνο.

Καλοί φίλοι;

Δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι οι δύο χώρες να είναι καλοί εταίροι, καθώς δεν έχουν άλλη επιλογή απ’ το να σταθούν η μία στο πλευρό της άλλης. 
Ο ζήλος, με τον οποίο Γερμανοί και Έλληνες στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου το τελευταίο διάστημα, αποκάλυψε και στις δύο πλευρές μεγάλες δόσεις ανοησίας σε ηθικό αλλά και πρακτικό επίπεδο. Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της ελληνικής Βουλής κάλεσε να δει τον Γερμανό Πρέσβη, το κάλεσμα σε μποϋκοτάζ γερμανικών προϊόντων – ορισμένοι Έλληνες φάνηκε ότι έχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις επιθυμώντας να δείξουν στις χρηματοπιστωτικές αγορές ότι θέλουν να χαλάσουν τις σχέσεις τους με τον σημαντικότερο δυνάμει σωτήρα τους εντός της Ε.Ε.

Πολλοί Γερμανοί υπήρξαν, επίσης, κοντόφθαλμοι στην κριτική τους απέναντι στην Ελλάδα, όταν η απλή αλήθεια είναι ότι η έμπρακτη αλληλεγγύη προς την Ελλάδα που αναβάλλεται σήμερα θα πληρωθεί αύριο πολύ ακριβά. 
Εντυπωσιακή διάδοση γνωρίζει το γεγονός, πόσο αστόχαστα θετικά προκατειλημμένοι υπέρ του εαυτού τους είναι οι Γερμανοί.

Οι Έλληνες έχουν δίκαιο όταν υπενθυμίζουν ότι γερμανικές επιχειρήσεις είχαν «μεριμνήσει» για τη λειτουργία του συστήματος δωροδοκιών στη χώρα και ότι γερμανικές κυβερνήσεις ασκούσαν πιέσεις στην Ελλάδα για αγορά εξοπλιστικού υλικού χωρίς να ενδιαφέρονται για την επιβάρυνση του προϋπολογισμού της χώρας.

Ο γερμανικός αυτός φαρισαϊσμός συνδυασμένος με υπεραπλουστευτική πολεμική του τύπου «Οι Έλληνες είναι οκνηροί και νωθροί» και την προφανή απώλεια ιστορικής μνήμης ενεργοποίησαν στην Ελλάδα τα ανακλαστικά περί Ναζί και πολεμικών αποζημιώσεων. Σε αυτά προστέθηκαν δηλώσεις Γερμανών στο Βερολίνο που εν ολίγοις προσπάθησαν να συμψηφίσουν τις μηδέποτε καταβληθείσες πολεμικές αποζημιώσεις με τα ευρωπαϊκά κονδύλια, που διοχετεύτηκαν στην Ελλάδα – λες και ένα σημαντικό τμήμα αυτών των κεφαλαίων δεν επέστρεψε πάλι στα ταμεία των γερμανικών επιχειρήσεων. 


Με το δίκιο του μπορεί κανείς να είναι εξοργισμένος με ένα σύστημα, που οδήγησε ένα κράτος στην κατεύθυνση της χρεοκοπίας και την Ε.Ε. στο χείλος μίας καταστροφής. Μία τέτοια οργή μπορεί, μάλιστα, να αποδειχθεί χρήσιμη, εάν στραφεί κατά του συστήματος αυτού, αλλά μόνο υπό τον όρο ότι δεν χάνει από το οπτικό της πεδίο τα πραγματικά κακώς κείμενα.

Είναι γεγονός: Το ελληνικό σύστημα διόγκωσε και απομύζησε το κράτος, το σύστημα αυτό διέφθειρε την κοινωνία. Οι πολίτες έκαναν τα στραβά μάτια. Το κράτος εξαπάτησε την Ε.Ε. Αλλά γεγονός είναι, επίσης, ότι μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού δεν επωφελήθηκε καθόλου από τα χρήματα αυτά. Αντιθέτως, ζει σε ένα κράτος, του οποίου ο τερατώδης κρατικός μηχανισμός προσφέρει άθλιες υπηρεσίες.

Ο μηχανισμός αυτός ανάγκαζε απλούς πολίτες να φοροδιαφεύγουν για να έχουν χρήματα στην άκρη για δωροδοκία γιατρών και πληρωμή αξιοπρεπών σχολείων για τα παιδιά τους. 

Ίσως θα πρέπει και οι χώρες της Ευρώπης επιτέλους να αντιληφθούν ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει σχέση με την προηγούμενη. Προπάντων ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός Οικονομικών είναι ανεπιφύλακτα ειλικρινείς απέναντι στον ελληνικό λαό και τους Ευρωπαίους.

Το σοκ είναι μεγάλο. Εξίσου μεγάλη είναι, όμως, και η ευκαιρία. Για πρώτη φορά υπήρξε σε ευρεία βάση συνειδητοποίηση της κατάστασης και αυτοκριτική. Η νέα αρχή πιθανώς να έχει ανάγκη από μία ευρωπαϊκή καθοδήγηση, αξίζει, όμως, και την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. 

Η νέα ελληνική κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι αγωνίζονται κατά ενός κοινού εχθρού, κατά των κερδοσκόπων και κατά του παλιού συστήματος. Η ελληνογερμανική αντιπαράθεση ευνοεί, όμως, και τους δύο αυτούς εχθρούς:

Οι διεθνείς κερδοσκόποι επενδύουν στην απομόνωση της Ελλάδας. Και οι Έλληνες αντίπαλοι των μεταρρυθμίσεων μπορούν να παραπλανούν τον κόσμο λέγοντας πως δεν υπάρχει αναγκαιότητα για λήψη μέτρων.