Οι ώρες μυρίζουν ιστορία όπως το χώμα μετά την βροχή. Ας χρησιμοποιήσουμε (δίχως ταυτίσεις καθώς οι εποχές δεν είναι φωτοτυπίες αλλά και δίχως να ακυρώνουμε τα πολύτιμα υπαρκτά διαχρονικά συμπεράσματα) ένα πχ από την ιστορία λοιπόν. 

Και για να μην πάω πίσω στον όρκο των Πλαταιών και κατηγορηθώ για πατριδοκαπηλία (!!) ας χρησιμοποιήσω το πρόσφατο, αξιολογότατο παράδειγμα, ενός άλλου λαού:  Όταν ο Τσώρτσιλ, σε μια από τις λίγες κατά την γνώμη μου, καλές στιγμές του, δεν υποχώρησε μα υποσχέθηκε στο ιστορικό του πια διάγγελμα στο BBC στους Βρετανούς «αίμα δάκρυα και πόνο», με την Χιτλερική Γερμανία να του ζητάει να παραδώσει την χώρα του αλλιώς θα του ισοπέδωνε το Λονδίνο, οι Βρετανοί, ψύχραιμοι και αποφασισμένοι, δέχθηκαν την πρόκληση. Υπέφεραν στην αρχή αλλά νίκησαν στο τέλος. Τότε γεννήθηκε όχι μόνο ένας ηγέτης αλλά και ένας λαός. Αντίθετα εδώ έχεις (πέρα από τα πιθανότατα ιδιωτικά αλισβερίσια), και δημόσιες  ανακοινώσεις  που θυμίζουν στους αντιπάλους σου τα όπλα τους σπέρνοντας στον λαό σου την αμφιβολία: «Δεν υπάρχει χρόνος!» λένε στο Ποτάμι και στη ΝΔ (λες κι όταν υπήρχε χρόνος και περισσότερα τότε όπλα η 2η τα χρησιμοποίησε, και ως πρόσωπα τα στελέχη του 2ου της το λεγαν…). Θυμάμαι όταν σπούδαζα στην Αγγλία κι είχα μια μικρή συνεργασία με μια εφημερίδα πώς ό,τι καλό για την χώρα τους το δημοσιοποιούσαν, μια φορά που τους έστειλα κάτι για τον Έλγιν δεν το έβαλαν… (τέλος της συνεργασίας). Η επισήμανση αυτή δεν πρέπει επ’ ουδενί να μπερδεύεται με το δικαίωμα να διαφωνείς (τότε για ποια Ευρώπη παλεύεις; Για να τσουβαλιάζεις την άλλη άποψη;) αλλά με το πόσο έξυπνα ή όχι (ή διαβλητά ή όχι) χρησιμοποιείς την πολιτική ρητορική σου, το πώς εκφράζεις  τέτοιες ιδίως ώρες την διαφωνία σου, σε μια χώρα που δεν έχει έτσι κι αλλιώς ούτε τώρα ομόνοια στην εθνική στρατηγική.

Από την άλλη δεν θα μιλήσω ως οικονομολόγος θα ταν γελοίο αφού δεν είμαι, ούτε θα αναπαράξω μεγαλοστομίες περί δραχμής (μακάρι να μην μας είχαν δεμένους τόσο με το ευρώ… αλλά- θαρρώ- μας έχουν), ή μεγαλοστομίες ίσως ακόμη πιο επικίνδυνες πως αντέχει η ελληνική κοινωνία τα φριχτά νέα μέτρα του μειλ Χαρδούβελη (ειλικρινά ποια θα είναι η διαφορά με την χρεοκοπία για μας τους από κάτω σιγά σιγά;;)  αλλά θα επισημάνω κάτι που έχει να κάνει με την σημειολογία: Υπάρχει μια φράση στο non paper του Βερολίνου που αξίζει να προσεχθεί. Πως καλείτε ο ΣΥΡΙΖΑ να πάρει πίσω όλες τις προεκλογικές του δεσμεύσεις. Αυτό δεν γράφεται έτσι. Όταν πιεζόταν οι τροϊκανοί έλεγαν μας ενδιαφέρουν οι δημοσιονομικοί στόχοι το πώς είναι δικό σας θέμα… Εδώ υπάρχει παίκτης από Αθήνα που δεν διστάζει να τακιμιάσει με τους Μέτερνιχ της εποχής γιατί το πρόβλημα της Ιερής Συμμαχίας με την νέα Ελληνική Κυβέρνηση δεν είναι μόνο οικονομικό αλλά κυρίως πολιτικό. Δεν θέλουν καλά παραδείγματα (άσχημα γι αυτούς) για τους λαούς της Ευρώπης. Οπότε θέλουν την Ελλάδα (που ξάφνου ξαναγίνεται «τόπος ιστορίας» αφού βγαίνει πάλι μπροστά θυμίζοντας πως η Ευρώπη είναι κι οι αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας κι όχι η κυνικότητα των αγορών κι η μπακαλίστικη νοοτροπία) να γονατίσει, να σκύψει στα 4.

Ίσως το πιο επικίνδυνο κομμάτι του αχαλίνωτου καπιταλισμού είναι τελικά αυτό: Πως απομαγεύει τον άνθρωπο και τις δυνατότητες του, πως προσπαθεί να σε πείσει πως δεν μπορείς να χεις φτερά, να ονειρεύεσαι για σένα, τους συνανθρώπους σου, τα παιδιά σου, τα άλλα πλάσματα. Πως πρέπει να σκύψεις, να βάλεις την ουρά στα σκέλια, να ζήσεις με 300 ευρώ γιατί είναι χάρη που σε κρατάνε ζωντανό, ν απαρνηθείς ό,τι σε έκανε άνθρωπο: Το συναίσθημα και την φαντασία. Κι όταν ακούν το SYRIZA PODEMOS VENCEREMOS (όπου τους ειρωνεύεται ακόμη κι η γλώσσα, ως παρακαταθήκη έστω γι αύριο αν κάτι στραβώσει τώρα, αφού σχηματίζεται μια πραγματική φράση ΣΥΡΙΖΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ, έστω και στο παρά 1δηλαδή, σύριζα για μας, ΜΠΟΡΟΥΜΕ…) τρελαίνονται, όπως κάθε Κρέοντας που δεν βλέπει πως η πηγή του λοιμού που κατατρώει την πόλη του είναι ο ίδιος. Θήβα η Ευρώπη κι η γενιά μας Λαβδακίδες. Αλλά στην Ιστορία ως ηρωίδα έμεινε η Αντιγόνη, όχι ο Κρέοντας, αφού και μέσα στην σπηλιά κυοφορούσε το Φως.

Αν σε θέλουν τέτοιο παράδειγμα θα σε κάψουν (έτσι κι αλλιώς όλο και πιο καμένος εσύ). Αλλά όχι τόσο εύκολα. Γιατί έχεις την απίστευτη τύχη μέσα στην ατυχία σου να ζεις σε οικόπεδο που παίζει έντονο ρόλο στο απίστευτο γεωπολιτικό σκάκι της εποχής. Δεν είναι μόνο ο ευρωσκεπτικισμός και η ακροδεξιά. Η επίσκεψη στην Μόσχα τον Μάιο και το φλερτ με τον επικείμενο αγωγό (και προφανώς ο Τσίπρας αν το χει ως χαρτί δεν θα το υπερασπιστεί με ουζάκια στη Ραφήνα και ξύγκια στον Μπαϊρακτάρη) όπως κι ό,τι στις ΗΠΑ δεν κυβερνά ο Μπους αλλά ο Ομπάμα, συνέβαλαν στην πίεση της Ουάσιγκτον στην Μέρκελ. Ένα τρελό, συναρπαστικό κι εξαιρετικά δυσεπίλυτο (αφού περιλαμβάνει και τις τόσες εσωτερικές παθογένειες) σκάκι. Όχι μπλόφα! Σκάκι! Οι παίκτες αντιπροσωπεύουν ζωές. Κόσμους. Αξίες. Γι’ αυτό κι είναι επιτακτικό να δημιουργηθεί μια Πανευρωπαϊκή Ημέρα Δράσης. Δώσαμε και θα ξαναδώσουμε Αλληλεγγύη. Τώρα παίρνουμε κι εμείς. Ως Έλληνες και Πολίτες του Κόσμου. Αυτό είναι το έμπρακτο νόημα του συνθήματος που φωνάζουμε στις πλατείες και στα σταυροδρόμια του κόσμου τόσα χρόνια.

Γυρνώντας στην ιστορία και πάλι, είναι γνωστό πως ο Ρήγας προδόθηκε από Έλληνες και εκτελέστηκε στο Βελιγράδι από την ισχυρή Αυστροουγγαρία της Εποχής. Αλλά είναι γνωστή και η κατάληξη της Γερμανίας και της 2 φορές που φυτίλιασε την Ευρώπη… Σε αντίθεση με το αίμα δάκρυα και πόνο του Τσώρτσιλ υποσχέθηκε κυριαρχία κυριαρχία κυριαρχία. Νικούσε στην αρχή αλλά έχασε στο τέλος.