Η πρώτη σημαντική πρωτοβουλία για την ειρήνη ανάμεσα στους λαούς του Ισραήλ και της Παλαιστίνης έρχεται από την Ισπανία, την Ιρλανδία και τη Νορβηγία. Οι τρεις ευρωπαϊκές χώρες, σε συνεννόηση μεταξύ τους, αποφάσισαν να προχωρήσουν άμεσα σε ένα ιστορικό βήμα. Να αναγνωρίσουν, επιτέλους, το κράτος της Παλαιστίνης.

«Στη μέση ενός πολέμου, με δεκάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, πρέπει να κρατήσουμε ζωντανό το μόνο πράγμα που μπορεί να προσφέρει ένα ασφαλές σπίτι τόσο στους Ισραηλινούς, όσο και στους Παλαιστίνιους: Δυο κράτη που μπορούν να ζήσουν ειρηνικά μεταξύ τους», δήλωσε ο Νορβηγός πρωθυπουργός Γιόνας Γκαρ Στέρε.

Η αντίδραση από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου ήταν άμεση και επιθετική:

«Όποιος αναγνωρίζει το Παλαιστινιακό κράτος επιβραβεύει την τρομοκρατία», είπε και ανακάλεσε τους πρεσβευτές του Ισραήλ στις τρεις ευρωπαϊκές χώρες που έκαναν το μεγάλο βήμα.

Στις δηλώσεις των δυο πρωθυπουργών γίνεται ευδιάκριτος ο πυρήνας της Ισραηλινής προπαγάνδας υπέρ του πολέμου στη Λωρίδα της Γάζας.

Ενώ ο Νορβηγός πρωθυπουργός μιλά για το δικαίωμα στην ειρήνη και την ευημερία και των δυο λαών, και των Ισραηλινών και των Παλαιστινίων δηλαδή, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός επιμένει στη φιλοπόλεμη ρητορική του. Εξακολουθεί, όταν μιλά για την Παλαιστίνη, να αναφέρεται στην οργάνωση Χαμάς και να την ταυτίζει με τον Παλαιστινιακό λαό. Με τους άμαχους δηλαδή Παλαιστινίους που σκοτώνονται κατά χιλιάδες από τις καθημερινές πολεμικές επιθέσεις των Ισραηλινών.

Γι’ αυτό και όποιος αναγνωρίζει το θεμελιώδες δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεσή του, όποιος αναγνωρίζει δηλαδή στον Παλαιστινιακό λαό το δικαίωμα να έχει και αυτός ένα κυρίαρχο κράτος για να απολαμβάνει ισότιμα με τους Ισραηλινούς, αλλά και με τους άλλους λαούς, όλα τα προνόμια της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, επιβραβεύει την τρομοκρατία.

Εδώ υπάρχουν δύο ζητήματα.

Το πρώτο είναι αν και κατά πόσο η παραστρατιωτική οργάνωση Χαμάς μπορεί να ταυτιστεί με το λαό της Παλαιστίνης.

Η απάντηση είναι ότι μια εθνικιστική, ισλαμιστική – σουνιτική παραστρατιωτική οργάνωση που ονομάζεται Κίνημα Ισλαμικής Αντίστασης, η οποία δεν έχει τη δημοκρατική νομιμοποίηση να εκπροσωπεί τον Παλαιστινιακό λαό και της οποίας οι αποφάσεις ελήφθησαν ερήμην των Παλαιστινίων, δεν μπορεί να ταυτίζεται με αυτούς. Αυτός είναι ο λόγος, άλλωστε, που πολλά κράτη αποκαλούν τη Χαμάς τρομοκρατική οργάνωση.

Πως μπορεί, λοιπόν, μια τρομοκρατική παραστρατιωτική οργάνωση, να ταυτίζεται με έναν ολόκληρο λαό;

Εδώ, ακόμη και οι ακραίες πολεμικές επιλογές της επίσημης και δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης Νετανιάχου είναι αμφίβολο αν εκπροσωπούν τον Ισραηλινό λαό. Μεγάλο μέρος του οποίου αντιδρά στην οργανωμένη και καθημερινή επιχείρηση σφαγής των Παλαιστινίων.

Η αναφορά, επομένως, στην αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους δεν έχει να κάνει με την παραστρατιωτική οργάνωση Χαμάς. Και γι’ αυτό η αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους δεν έχει καμία σχέση με την επιβράβευση της τρομοκρατίας.

Έχει να κάνει αποκλειστικά με το αυτονόητο δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν και αυτοί ένα κυρίαρχο κράτος.

Το δεύτερο ζήτημα αναφέρεται σε έναν σοβαρό αντίλογο στα προηγούμενα. Καθώς υπάρχει η ισχυρή άποψη που υποστηρίζει ότι η Χαμάς νομιμοποιείται να επιτίθεται στους Ισραηλινούς, στο όνομα της χρόνιας καταπίεσης, της σφαγής και της στέρησης των δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού.

Μια άποψη που στο βάθος της έχει ένα δίκιο. Που είναι ότι αν δεν υπήρχε η επιθετική πολιτική του Ισραήλ απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό, τότε δεν θα υπήρχε και καμία ανάγκη για στρατιωτική δράση καμίας παραστρατιωτικής οργάνωσης εναντίον τους.

Ο πόλεμος έχει πάντα, άλλωστε, τουλάχιστον δυο πλευρές.

Η αντίληψη αυτή, αν και εδράζεται στην προστασία των αυτονόητων δικαιωμάτων των Παλαιστινίων που καταπατώνται συστηματικά εδώ και δεκαετίες από το Ισραήλ, εντούτοις δεν μπορεί να αθωώσει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Χαμάς σε βάρος αμάχων Ισραηλινών.

Και είναι εντελώς απαράδεκτος κάθε συμψηφισμός που στηρίζεται στη σύγκριση των θυμάτων σε άμαχο πληθυσμό και από τις δυο πλευρές. Όσο μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και ιδίως για ζωές παιδιών και αμάχου πληθυσμού, που δεν διεξάγουν κανένα πόλεμο, η απώλεια ακόμη και μιας ζωής έχει τη δική της σημασία.

Έτσι, ακόμη και αναγνωριστεί ένα δίκιο στην οργάνωση Χαμάς, ως δυνάμει προστάτιδας δύναμης των Παλαιστινίων απέναντι στη βαρβαρότητα του Ισραήλ, τα 1000 και πλέον αθώα θύματα σε άμαχο Ισραηλινό πληθυσμό που προκάλεσε η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου 2023, δεν μπορεί να θεωρηθούν αμελητέα σε σύγκριση με τους 35.000 και πλέον νεκρούς που προκάλεσε η συνεχιζόμενη βάρβαρη πολεμική αντίδραση του Ισραήλ.

Με ποια λογική, άλλωστε, η Χαμάς μπορεί να αθωωθεί για την πολεμική επίθεσή της απέναντι σε Ισραηλινούς, όταν αυτό έγινε η αιτία για τη σφαγή 35.000 αμάχων Παλαιστινίων;

Γι’ αυτό και αποδίδει δίκαιο η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για διώξεις με την κατηγορία των εγκλημάτων πολέμου εξ ίσου και στον Νετανιάχου και στον αρχηγό της Χαμάς.

Κανένας πόλεμος δεν νομιμοποιείται και καμία σφαγή αμάχων δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, όσο υπάρχουν διπλωματικοί τρόποι να λυθούν τα προβλήματα.

Ο πυρήνας της σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης είναι ότι ενώ οι Ισραηλινοί έχουν κράτος με κυριαρχικά δικαιώματα, οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται στο έλεος αφενός της βαρβαρότητας του Ισραήλ και αφετέρου των ακροτήτων της Χαμάς.

Πρώτο βήμα, λοιπόν, για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή είναι η αναγνώριση Παλαιστινιακού κράτους. Είναι η κίνηση που θα αντιμετωπίσει την αδικία που υφίστανται εδώ και δεκαετίες οι Παλαιστίνιοι.

Να ζουν στον τόπο τους, χωρίς όμως να διαθέτουν αναγνωρισμένο κράτος και χωρίς να έχουν κυριαρχικά δικαιώματα.

Τα αμέσως επόμενα βήματα για την ειρήνη είναι:

Η άμεση κατάπαυση του πυρός και

Η άμεση απελευθέρωση όλων των ομήρων

Το πρόβλημα δεν θα λυθεί ούτε αναπαράγοντας την πολεμική προπαγάνδα που επιτρέπει τις βαρβαρότητες από τη μια, ούτε όμως θεραπεύοντας μόνο συμπτώματα και αφήνοντας τις αιτίες της αδικίας ανέγγιχτες, από την άλλη.

Γι’ αυτό και η πρωτοβουλία των τριών, η οποία υποστηρίχθηκε, τουλάχιστον φραστικά, από Βρετανούς και Γερμανούς αξιωματούχους, που την αναγνώρισαν ως ένα πρώτο βήμα, δίνει μια ελπίδα για την ειρήνη και αποτελεί μια όαση στην κόλαση που προκαλεί ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή.

Ο οποίος συντηρείται από τις καθημερινές και συνεχιζόμενες σφαγές αμάχων Παλαιστινίων του πανίσχυρου στρατιωτικά και υποστηριζόμενου από τις μεγάλες δυνάμεις Ισραήλ.

Αλλά ο πόλεμος αυτός συντηρείται και από την αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας, η οποία βρίσκει άλλοθι για την βαρβαρότητα άλλοτε σε ανατριχιαστικούς συμψηφισμούς  νεκρών αμάχων και άλλοτε στην ενοχοποίηση της μιας πλευράς, της πιο αδύναμης, ως δήθεν έχουσας χαρακτηριστικά τρομοκράτη.