Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου. Βράδυ. Μετά από άλλη μια μέρα διαβάσματος με την παρέα στο Πολυτεχνείο, ήρθε η ώρα να φύγουμε. Κατά τις 11. Καθώς περνάω την πύλη της Κατεχάκη, νιώθω κάτι παράξενο. Σαν ένα προαίσθημα. Θα κάνω καιρό να ξαναπεράσω την πύλη αυτή.

Ads

Η συνάντηση είναι στην πλατεία. Θα πιούμε μια μπύρα. Θα σχολιάσουμε τις γυναίκες, την εποχή, τη σχολή. Η κουβέντα σήμερα πάει προς τη σχολή.

Την ημέρα που πέρασε αποφασίστηκε κλείσιμο και περιφρούρηση του Ιδρύματος για Πέμπτη και Παρασκευή. Αντίδραση. Δράση η απόφαση του υπουργείου να θέσει σε  διαθεσιμότητα μεγάλο αριθμό των εργαζομένων, του διοικητικού προσωπικού.

«Ποιοι είναι αυτοί ρε φίλε;», ρώτησα και συμπλήρωσα ανυπόμονα «Γραμματείες των σχολών και υπάλληλοι στην Πρυτανεία;».  «Άσε, δε μιλάμε μόνο γι αυτούς», μου αποκρίθηκε ο παλαιότερος από μένα στη σχολή, διδακτορικός φοιτητής τώρα στον τομέα της Πληροφορικής. «Είναι πολλοί δηλωμένοι σαν διοικητικό προσωπικό που καλύπτουν όλες τις τρύπες σε μαθήματα και εργαστήρια. Το καινούργιο site της σχολής, παλικάρι που είναι δηλωμένος σαν διοικητικός το έφτιαξε», κατέληξε.

Η πλατεία ήταν ανοιχτή, η νύχτα ζεστή και ο ουρανός καθαρός τόσο που μπορούσες να διακρίνεις κάποια αστέρια σε πείσμα του φωτισμού της πόλης. Χαλαρώνω και σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν να διώξουν προσωπικό απ’ το ΕΜΠ. Τα καλά πράγματα, τα προσέχεις. Αν δεν μπορείς να τους δώσεις περισσότερα, τουλάχιστον δεν τα πειράζεις καθόλου.

Μεταφέρω τη σκέψη μου στην παρέα. Συμφωνούν. Κουνάνε το κεφάλι καταφατικά μα και δύσπιστα. «Τόσα χρόνια εδώ, μια φυσιολογική χρονιά δεν έχουμε βγάλει», λέει ο νησιώτης της παρέας. «Λες να τραβήξει πολύ; Έχουμε και δουλειές κάτω στο νησί. Αν είναι, να πάω να βοηθήσω», συνεχίζει.

Κανείς δεν έχει μια απάντηση να δώσει. «Θα δούμε πως θα πάει, θα δούμε τι θα κάνουμε. Καλό είναι να συνεχίσουμε στους ρυθμούς μας το διάβασμα», συμφωνούμε όλοι.

Η επόμενη μέρα έρχεται και η συνάντηση για διάβασμα θα γίνει στο αναγνωστήριο των εστιών. Οι πύλες του ιδρύματος είναι κλειστές και η είσοδος επιτρέπεται μόνο σε όσους θέλουν να πάνε στις συνελεύσεις. Τα βιβλία παραμένουν ανοιχτά μπροστά μας. Δεν μπήκαμε τώρα στη σχολή. Δεν είμαστε είκοσι χρονών. Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η εποχή δεν αστειεύεται.

Οι εργαζόμενοι αποφασίζουν συνέχεια των κινητοποιήσεών τους και την ερχόμενη εβδομάδα. Στη γενική συνέλευση του τμήματος ψηφίζεται κατάληψη της σχολής και στήριξη των εργαζομένων. Η διοίκηση της σχολής καλεί όλα τα μέλη της σε ανοιχτή συνέλευση για το θέμα.

Αποφασίζουμε να πάμε. Η πύλη της Κατεχάκη απέχει αρκετή απόσταση με τα πόδια από τις εστίες. Οι πόρτες που επιτρέπουν την είσοδο στο χώρο της Πολυτεχνειούπολης από τον χώρο των εστιών είναι κλειδωμένες κι έτσι πηδάμε πάνω απ’ τα κάγκελα για να βρεθούμε εντός. Φτάνουμε στη σχολή.

Η προσέλευση απ’ τη μεριά των φοιτητών είναι αισθητά μικρή, όμως πέρα απ’ τους εργαζόμενους που απειλούνται, παρευρίσκονται αρκετοί καθηγητές μας. Πιάνουμε θέση.
Στην χαμηλών τόνων συνέλευση οι παρευρισκόμενοι συμφωνούν. «Αν τεθούν σε διαθεσιμότητα τόσοι εργαζόμενοι, το Πολυτεχνείο δεν θα μπορεί να λειτουργήσει».

Οι τοποθετήσεις δύο καθηγητών ξεχωρίζουν. «Το να κλείνουμε το ΕΜΠ δεν είναι λύση στο πρόβλημα που έχουμε. Πρέπει να αντιδράσουμε ουσιαστικά. Πρέπει να τους πάρουμε τη βαριοπούλα απ’ τα χέρια. Έχουν ξεκινήσει το γκρέμισμα. Και το να γκρεμίζεις κάτι που έχει σαπίσει το καταλαβαίνω. Να γκρεμίζεις όμως ένα παλάτι που έχεις είναι αδιανόητο». Τα λόγια του με έκαναν να σκεφτώ. Και με την ΕΡΤ κάπως έτσι δεν είχα νιώσει; Μήπως κι εδώ η οικονομική κατάσταση είναι καθαρά ζημιογόνα; Γιατί προχωράνε σε μια τέτοια κίνηση;

Η επόμενη τοποθέτηση μου έδωσε μια καλή απάντηση. «Μας είπαν ότι τον Οκτώβρη θα γίνει αξιολόγηση του Πολυτεχνείου από εξωτερικούς αξιολογητές. Ακόμα και στην πιο σκληρή εταιρεία του ιδιωτικού τομέα, δεν έχω δει να γίνονται μαζικές απολύσεις πριν να γίνει η αξιολόγηση. Πριν δούμε τι έχουμε στα χέρια μας. Ακόμη, ο προϋπολογισμός του ιδρύματος καλύπτεται μόνο κατά το 1/3 απ’ το κράτος, όταν τα υπόλοιπα κονδύλια εισρέουν απ’ την έρευνα. Εμείς λέμε λοιπόν: ελάτε να μας αξιολογήσετε με τα δικά σας μέτρα και σταθμά, ακόμα κι αν κοιτάζετε το Πολυτεχνείο σαν επιχείρηση».

Φύγαμε. Πηδώντας πάλι τα κάγκελα φτάσαμε στους υπολοίπους που κρατούσαν το δωμάτιο στο αναγνωστήριο και συνέχιζαν το διάβασμα. Τους είπαμε τα νέα. «Η κατάσταση βράζει και τα πράγματα δεν φαίνονται καλά» μεταδώσαμε το κλίμα. Εγώ επέμενα. «Πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι θα ανακοινώσει το υπουργείο. Δεν είναι δυνατόν να διώξει τόσους από εδώ. Λένε για 1400 εργαζομένους. Είναι δυνατόν να τους διώξει από το ΕΜΠ, το ΕΚΠΑ ή το ΑΠΘ; Απ’ τα καλύτερα Πανεπιστήμια;» υποστήριξα με πυγμή. Κανένας δεν απάντησε αλλά αντί για αποδοχή, ένιωσα σαν να καταλάβαιναν περισσότερα πράγματα από μένα.

Οι μέρες πέρασαν. Το υπουργείο αποφάσισε και οι φόβοι επαληθεύτηκαν. Στη διαθεσιμότητα οι εργαζόμενοι στα καλύτερα Πανεπιστήμια της χώρας. Το ποσοστό αυτών που αποχωρούν φτάνει το 45% στο ΕΜΠ, το 37% στο ΕΚΠΑ. Σημαντικά ποσοστά σε ΑΠΘ, ΟΠΑ, Κρήτη, Γιάννενα και Θεσσαλία.

Είναι πια ξεκάθαρο. Πρόκειται για de facto υποτίμηση των καλύτερων στον χώρο. Και ποιος είναι ο στόχος μετά από αυτό; Ποιο είναι το όραμα; Τι σκοπό θα έχει ένας νέος εδώ αν δεν έχει ούτε δουλειά, ούτε ένα Πανεπιστήμιο υψηλών προδιαγραφών;

Δεν ξέρω.

Τα λόγια του καθηγητή μου έρχονται ξανά στο μυαλό. «Πρέπει να τους πάρουμε τη βαριοπούλα απ’ τα χέρια. Πρέπει να σταματήσει το γκρέμισμα».

Χάρης Παπαϊωάννου
Φοιτητής ΗΜΜΥ – ΕΜΠ

Στην νέα στήλη μας για την Παιδεία, παρουσιάζουμε απόψεις για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση καθώς και προτάσεις εναλλακτικής διδασκαλίας στα σχολεία. Μπορείτε να μας στείλετε γνώμες και προτάσεις σας, στο [email protected].