Η ποίηση, πάντα, κερδίζει τη νύχτα και χάνει την ημέρα.

Γι’ αυτό θα την έλεγα φωτεινή λόγχη μπηγμένη στο μαύρο. Και η ποίηση σπέρνει μέλλον. Έτσι πάντα.

Και σήμερα το χρέος δεν άλλαξε. Γιατί, ευτυχώς ακόμη, ούτε τα δέντρα έλειψαν, ούτε το έαρ, ούτε ο ουρανός, ούτε η θάλασσα, ούτε το στήθος. Κι όμως διαβαίνουμε τον κίνδυνο να λείψουν. Επειδή τράβηξαν ουρανομήκη δρόμον, οι μηχανές και ξεκαρδίζεται με τη Θεότητα ο Περιπαίχτης Πίθηκος όπου κατάντησε το αδαμικό αρχέτυπο.

Είναι κάτι που θα πληρωθεί ακριβά. Έχουμε κιόλας αναιρέσει τα Ριζώματα. Και προχωρούμε σ’ ένα Μεσαίωνα Τεχνικής με την ανίερη τώρα εξέταση των άστρων. Ώρα του φτερωτού σκύλου.

Ο έρωτας απόγινε μορφή θανάτου. Και βασιλεύει ολούθε φρίκιαση και ιδεολογία, σ’ ανατολή και δύση. Με τα φώτα των απογειώσεων ανατριχιαστικά, ψηλώνει ο άνθρωπος την ανελευθερία για μιαν αναστροφή του Κάτω Κόσμου σ’ Απάνω Κόσμο, εκείθε απαγγέλλοντας εδάφια του Λένιν, εδώθε κουρελιάζοντας τον Ιησού με τη λύσσα των οικονομικών εγωισμών, όπου πυργώνουν τα φαλακρά από κάθε ανθρωπινότητα μονοπώλια.