Ο Δεκέμβρης είναι μήνας γιορτής. Την πρώτη μέρα γιορτάζω Φιλαρέτου κ΄Αρετής. Γιορτάζω κ΄στις 3 Δεκέμβρη που είναι η παγκόσμια ημέρα για άτομα με αναπηρία! Και βέβαια βγαίνει με την γιορτή των Χριστουγέννων! Στις 3 Δεκέμβρη αισθάνομαι ακόμα πιο έντονη την ζεστασιά της συντροφικότητας σαν μέλος αυτής της μεγάλης παρέας. Είναι παρήγορο, κ΄όχι μόνο, να αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος! Τόσοι άνθρωποι σε όλα τα μέρη της γης μπορούν να σε καταλάβουν, να σε στηρίξουν κ΄να σου συμπαρασταθούν στα δύσκολα.

Η 3η Δεκέμβρη είναι μια μέρα περισυλλογής.
Αναλογίζομαι όλα αυτά που έχουν γίνει. Κυτάζω στους δρόμους τα έργα που διευκολύνουν την προσβασιμότητα, τις ράμπες,τα πεζοδρόμια με τις ειδικές επιφάνειες, ειδικές θέσεις για πάρκινγκ, μεγάλα ασανσέρ, τόσο σε δημόσια όσο κ΄σε ιδιωτικά κτίρια κ΄όλα τούτα δηλώνουν ότι υπάρχει μέριμνα. Ότι κάποιοι αντιλαμβάνονται ότι χρειάζονται απλές, στοιχειώδεις υποδομές που είναι ωστόσο απόλυτα αναγκαίες ώστε τα άτομα με αναπηρία να μπορούν να λειτουργούν, να δουλεύουν, να χαίρονται, να συμμετέχουν. Τα βλέπω όλα κ΄χαίρομαι κ΄περιμένω την συνέχεια.

Η 3η Δεκέμβρη είναι μια μέρα συμμετοχής κ΄πράξης.
Αν ξοδεύεις όλη σου την ζωή κ΄όλη σου την ενέργεια για να προσφέρεις αποκλειστικά κ΄μόνο  τους δικούς σου – ακόμα κ΄όταν δεν το χρειάζονται ή δεν στο ζητούν – , μπορεί ενίοτε να σου δίνει ευχαρίστηση. Αν βοηθήσεις έναν άγνωστο πάντα θα σε γεμίζει με χαρά. Γιατί εκεί φωλιάζουν τα σπάνια κ΄μοναδικά συναισθήματα της ανθρώπινης αλληλεγγύης κ΄προσφοράς στον συνάνθρωπο.

Εκεί κ΄μόνο εκεί  πετυχαίνεις όλα τα συν, της συμπόνιας, της συμμετοχής, της συναδέλφωσης, της συμβίωσης. Εκεί εντάσσεσαι όλο κ΄πιο πολύ, όλο κ΄πιο καλά στο ανθρώπινο είδος. Ακόμα κ΄με τις πιο απλές πρακτικές. Λίγη βοήθεια σ΄ αυτόν που δυσκολεύεται να περάσει τον δρόμο, μια επίσκεψη σε ένα γηροκομείο, λίγη παρέα στον ασθενή που είναι ολομόναχος, βοήθεια σε παιδάκια σε ιδρύματα κ΄άλλους φορείς. Απόφαση χρειάζεται για να ξεκινήσεις κ΄μετά η χαρά που εισπράττεις θα σε κινητοποιεί κ΄θα σε σπρώχνει.    

Βέβαια δεν χρειάζεται καμιά ιδιαίτερη δύναμη χαρακτήρα για να αφήσεις  άδειες τις ελαχιστότατες θέσεις για τα αυτοκίνητα των ανθρώπων με αναπηρία κ΄άλλων ευπαθών ομάδων (γυναίκες έγγυες, ηλικιωμένοι, τραυματισμένοι). Σκέψη κ΄συναίσθηση χρειάζεται εδώ. Το ίδιο χρειάζεται για να μην παρκάρεις πάνω στις ράμπες για τα αμαξίδια ή για να δώσεις την θέση σου στο λεωφορείο, το μετρό,στην ουρά.

Αυτό που αποτελεί απλά κάτι δεδομένο που γίνεται χωρίς σκέψη, για άλλους συμπολίτες μας μπορεί να αποτελεί μια σύνθετη, οδυνηρή διδικασία που πρέπει να καταβάλλεις πολλή προσπάθεια με όλες τις δυνάμεις που διαθέτεις κ΄ας είναι το ανέβασμα ενός σκαλοπατιού ή να διασχίσεις 50 μέτρα. Άλλωστε υπάρχουν κ΄αναπηρίες που δεν φαίνονται.

Η 3η Δεκέμβρη είναι μια μέρα προβληματισμού.
Αναρωτιέμαι κ΄ρωτώ πόσο απέχουμε από την αποδοχή, την συμφιλίωση κ΄την ένταξη των ανθρώπων με αναπηρία; Γιατί η ανοχή στην διαφορετικότητα είναι τόσο χαμηλή;

Για πόσο ακόμα θα είναι τόσο έκδηλη κ΄ενίοτε προκλητική η αδιαφορία, ο χλευασμός, η επιθετικότητα,ο αποκλεισμός, η έλλειψη συμπαράστασης κ΄συμπόνιας στην ανθρώπινη αδυναμία που είναι συνυφασμένη με την ύπαρξη του είδους μας; Πόσο επιβλαβής είναι – κ΄με άλλες πιο σύνθετες συνέπειες στον οικογενειακό, κοινωνικό αξιοκρατικό ιστό – η τόσο υπερβολική κ΄συνεχής προβολή, λατρεία κ΄θεοποίηση (icon) που φτάνει  στα όρια της υστερίας, αυτών που φέρουν ένα απόλυτα, αψεγάδιαστο, φροντισμένο σώμα, πρόσωπο, μαλλί, νύχι, κ.ά; Ας ρίξει μια ματιά κανείς στα μεσημεριανά προγράμματα σε ό λ α τα ιδιωτικά κανάλια.

Πόσο στέρεα κ΄ζημιογόνα ακόμα θα λειτουργούν αυτά τα ¨κλασικά¨πιά νοητικά στερεότυπα μιάς νέας, κενής υποκουλτούρας που χτίζει κ΄τρέφει την σύγχρονη μιντιακή συνείδηση; Ας θυμηθούμε το πείραμα της Ελληνικής τηλεόρασης όπου χαλάει το αυτοκίνητο μιας κομψής, χαριτωμένης, νεαρής κυρίας κ΄σπεύδουν πολλοί να βοηθήσουν σε αντίθεση με την λιγώτερο προσεγμένη ή εμφανώς λιγώτερο πλεονεκτική νεαρή κυρία που αφήνεται εντελώς αβοήθητη. Πόσο ψηλά άραγε να βρίσκεται το επίπεδο εξέλιξης του σύγχρονου homo sapiens;

Πόσο ακόμα η μιντιακή εικονική πραγματικότητα θα υποκαθιστά κ΄θα δυναμιτίζει τα αυθεντικά καλά βασικά ένστικτα μας με τα οποία γεννιόμαστε αλλά προφανώς χάνονται στην πορεία; Για πόσο ακόμα Ο Λ Α τα ιδιωτικά κανάλια θα ασχολούνται με το ανυπέρβλητο κ΄πέρα από κάθε φαντασία σκουπιδαριό με αμίμητη σοβαροφάνεια, προβληματισμό κ΄σχόλια για τα ερωτικά, τα στυλιστικά, τις τρίχες κ΄τις παρανυχίδες αυτών που έχουν αναγάγει κ΄αποκαλούν celebrities κ΄stars;  

Για πόσο καιρό η κρατική τηλεόραση θα έχει μαύρο σε εκπομπές που προβάλλουν την ανθρώπινη αξία κ΄τον πολιτισμό, όπως η εκπληκτική ¨6η Αίσθηση¨ στην ΕΤ3 κ΄όχι μόνο; Και βέβαια ψεύδονται ασύστολα οι υπεύθυνοι προγραμμάτων που ισχυρίζονται ότι ¨αυτά¨δεν ενδιαφέρουν. Ας κάτσουν να σκεφτούν κ΄ας βγούν από τα στούντιο της εικονικής πραγματικότητας με τα προκάτ, νυσταλέα, ακινητοποιημένα, συχνά, πάνελ. Ας πάνε εκεί που είναι η ζωή, εκεί που είναι οι δράσεις των ανθρώπων κ΄ας καταγράψουν ανθρώπινες επιτεύξεις, μοναδικά χαρίσματα κ΄ταλέντα, ανιδιοτελείς συμπεριφορές προσφοράς, μικρά κ΄μεγάλα θαύματα. Ας τα δείξουν εκεί κ΄όπως συμβαίνουν με τα χρώματα,την κίνηση, τη φύση, την μουσική την χαρά κ΄τον ενθουσιασμό.

Και πάνω από όλα κυρίως αναρωτιέμαι γιατί το ¨εκπαιδευτικό σύστημα¨ παραμένει εντελώς μακριά από κάθε μορφή εκπαίδευσης, παιδείας ή διαπαιδαγώγησης  χωρίς ίχνος συστηματοποιημένης, στοχευμένης κ΄προγραμματισμένης προσπάθειας, αφημένο να κοιμάται τον ύπνο τον βαθύ με κάποια σκιρτήματα ενίοτε που προκαλούν οι μικρο-συντεχνιακές διεκδικήσεις; Δεν έχει αντιληφθεί ή πειστεί κανείς ότι εδώ κ΄χιλιάδες χρόνια – ειδικά σε τούτον εδώ τον τόπο – σοφοί, φιλόσοφοι, φωτισμένοι άνθρωποι μας λένε ένα κ΄μόνο πράγμα. Η Π Α Ι Δ Ε Ι Α κ΄μόνον αυτή μας δίνει μια εύνομη πολιτεία κ΄ βέβαια η έλλειψη της μια βαλτωμένη, δύσοσμη κ΄απεχθή αντίστοιχα;

Αγαπημένε Δεκέμβρη, σ΄ευχαριστώ για άλλη μια φορά για όλα αυτά που μου φέρνεις που γιά μια ακόμα φορά με προετοιμάζουν να υποδεχτώ τον νέο χρόνο με αντοχή, αισιοδοξία κ΄δημιουργικότητα προς το κοινό καλό κ΄το δικό μου.
 
Αρετή Γεωργοσοπούλου

—
Η Αρετή Γεωργοσοπούλου γεννήθηκε στον Πειραιά και σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στην Αθήνα. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία.
 
Από τα  φοιτητικά  της χρόνια συνεργάστηκε με κλαδικά περιοδικά, γράφοντας άρθρα και μελέτες πάνω σε θέματα συναφή με τις σπουδές της.
 
Ακολούθησε ακαδημαική καριέρα και συγχρόνως συνεργάστηκε με εταιρείες σαν Σύμβουλος Επικοινωνίας.
 
Ζει στο Ντράφι-Πικέρμι με τον σύζυγό της και την κόρη τους και ασχολείται ενεργά με την τοπική αυτοδιοίκηση.                                                                              
 
Ο εθελοντισμός είναι μέσα στις άμεσες προτεραιότητες της και συνεργάζεται με σωματεία και κοινωνικούς φορείς με κεντρικό προσανατολισμό της τις ευπαθείς ομάδες και τα προβλήματά τους.                       
 
Αρθρογραφεί σε περιοδικά και εφημερίδες και έχει ασχοληθεί με το παιδικό παραμύθι.
 
To 2007 κυκλοφόρησε το πρώτο της ιστορικό μυθιστόρημα 33% αντάρτης από τις εκδόσεις Μαϊστρος.
 
Βασική προσωπική άποψη  για την οποία και δραστηριοποιείται συγχρόνως,  είναι η προσπάθεια για την μείωση των επιβαρυντικών συμπεριφορών μας προς το περιβάλλον.
 
Παρά το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει έχει μια αισιόδοξη και χαρούμενη στάση ζωής που τείνει να αποδείξει ότι η ανθρώπινη πορεία είναι μια συλλογική πράξη αμοιβαιότητας και συνεχούς βελτίωσης.
—

Δείτε επίσης:

• Αρετή Γεωργοσοπούλου: Ο λαός δεν μπορεί να αγνοηθεί

• Πώς δημιουργείται ένας αριστερός! Της Αρετής Γεωργοσοπούλου – Μακρέλ